Śliczny

Miłego czytania :)

Od dłuższego czasu byłem nim zafascynowany. Chyba tak mógłbym to nazwać. Widywałem go prawie codziennie, w tym samym miejscu. Gdy nie przychodził miałem wrażenie, że już nigdy go nie zobaczę. Byłem przerażony tą wizją, ogarniała mnie wewnętrzna panika, tak jakby miał to być koniec świata.

Czasami przychodził o różnych porach. Jednak za każdym razem siadał na tej samej ławce, z tą samą miną i w tej samej pozie, zupełnie jak żywy posąg.

Może był posągiem?

Delikatne rysy twarzy, blada cera, jak porcelanowa laleczka. Zbyt idealny.

Za każdym razem skrycie podziwiałem jego urodę. W myślach nadałem mu imię 'Śliczny'. Tak mógłbym go określić osobie, która by się o niego spytała. Nie oddawało to jednak w pełni tego jaki był.

Malinowe duże usta, ciemne, sarnie oczy, nietypowy blond-miedziany odcień włosów, drobny nosek, delikatna budowa ciała.

Śliczny zawsze miał wzrok wbity w przestrzeń. Jakby nic nie istniało, a on unosił się w próżni. Za każdym razem gdy na niego patrzyłem miałem wrażenie, że nic prócz jego osoby nie istnieje. Jakby wprowadzał mnie w trans. Sam odpływał może na dziesięć minut gubiąc wzrok. Tyle wystarczało by móc stwierdzić, że był niewątpliwie osobą pełną wdzięku i uczuć. Może chciałem mu pomóc? Bałem się o niego i martwiłem, tak jakbym znał go osobiście od wielu lat.

Ów chłopak zawsze wydawał się być zasmucony. Współczułem mu, chociaż nie wiedziałem czego. Był oderwany od tej szarej rzeczywistości.

Nigdy z nim nie rozmawiałem. Onieśmielała mnie jego uroda. Bałem się, że gdybym jednak odważył się do niego zbliżyć to zapomniałbym języka i najprawdopodobniej uciekłbym zawstydzony. Nie chciałem się przed nim zbłaźnić. To byłoby straszne.

Tamtego dnia przyszedł jak zawsze. Usiadł na ławce pod tym niskim, rozłożystym drzewem, którego nazwy nie pamiętałem. Oparł się i położył dłonie na kolana. Potrząsnął głową odgarniając niesforne kosmyki, które i tak opadły mu z powrotem na twarz. Powoli zastygał w tej pozycji, wyłączał się.

Zawsze byłem ciekaw o czym myślał. Jak miał na imię? Kim tak naprawdę był? Czy miał problemy?

W pewnym momencie ocknął się z zadumy i wbił swój wzrok we mnie. Speszony spuściłem głowę i zająłem się swoimi dłońmi. Po jakimś czasie znowu odważyłem się tam spojrzeć.

Ciągle na mnie patrzył. Przewiercał mi duszę na wylot. Czułem się jakby dokładnie badał każdy skrawek mojego ciała. To był zawstydzające. Ostentacyjnie zmrużył oczy i lekko przekręcił głowę w bok. Usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu, jakby z rozbawieniem chciał spytać czemu się tak przyglądałem.

Zapomniałem o czymś takim jak mruganie i oddychanie i po chwili zdałem sobie sprawę, że od dłuższego czasu wstrzymywałem powietrze. Wypuściłem je i ogarnęły mnie zawroty głowy.

Nagle wstał i zrobił kilka kroków w moją stronę. Serce chciało mi wyskoczyć z piersi. Stanął może trzy metry przede mną i otworzył usta chcąc coś powiedzieć.

Patrzyłem z szeroko otwartymi oczyma, topniejąc na drewnianej ławce i kurczowo wbijając w nią dłonie.

Nagle zastygł. Zamknął usta, a oczy znowu wypełniły się tym smutkiem. Odwrócił się i odszedł zostawiając mnie z palpitacją serca i wielkim znakiem zapytania wymalowanym na twarzy

To był ostatni raz kiedy go widziałem. Nigdy więcej nie przyszedł. Czekałem na niego wiele razy, złudnie wmawiając sobie, że przyjdzie. Usiądzie na ławce pod drzewem i będzie patrzył w przestrzeń.