Hesitating means death 02

Pytania i zakupy

Przeciskałem się przez tłum starając się dojść do kawiarenki, która była moim celem. Dotarłem do lady i zamówiłem Latte. Usiadłem przy dwuosobowym stoliku czekając na zamówienie. W tym czasie patrzyłem na przechodniów. Wszyscy gdzieś się spieszyli. Jedni rozmawiali przez telefony, inni biegli na ślepo taranując innych. Nagle moją uwagę przykuła znajoma sylwetka. Kobieta weszła do kawiarenki, w której się znajdowałem i podeszła do lady. Patrzyłem na nią uważnie i chyba w końcu zorientowała się, że ktoś ją obserwował, bo zaczęła się rozglądać.

Spostrzegła mnie i uśmiechnęła się delikatnie. Bądź co bądź ale ten jej uśmiech zwaliłby mnie z nóg, gdybym stał. Podeszła do mnie kelnerka i podała kawę. Nie zwróciłem jednak na nią większej uwagi i wpatrywałem się w Uru jak w obrazek święty. W lepszym, dziennym świetle prezentowała się jeszcze lepiej. Podeszła do mnie z ciągle poszerzającym się bananem na ustach.

-Dzień dobry - przywitała się - mogę się dosiąść?

Zamrugałem kilkakrotnie. Jej uroda strasznie mnie onieśmielała.

-Dzień dobry - odpowiedziałem. - Oczywiście.

Usiadła na krześle naprzeciwko. Teraz zauważyłem, że trzymała kawę na wynos.

-Czemu tu tak sam siedzisz? - zapytała.

-Tak jakoś... Nie wiem. Lubię tak posiedzieć samemu. A ty? - starałem się sklecić coś sensownego, jak widać, z marnym skutkiem.

-Jestem tu, bo chciałam kupić kawę. Poza tym miałam iść na zakupy ze znajomym, ale coś mu wypadło - miałem wrażenie, że wypowiedziała te słowa jakby drwiła sobie z czegoś.

-Ja mogę iść z tobą - mruknąłem cichutko.

-Słucham?

-Mogę iść z tobą na zakupy - powiedziałem głośniej.

-Naprawdę?

Sam straciłem się na śmierć. Jednak miałem okazję spędzić z nią trochę czasu i zapytać się o Yuu.

Gdy wypiłem swoją kawę poszliśmy do centrum handlowego. Uruha zaciągnęła mnie do pierwszego lepszego damskiego sklepu. Kiedy ona buszowała między regałami, ja trzymałem jej torbę i chodziłem za nią jak cień.

Kilka godzin później, do torebki doszły torby z nowo kupionymi ubraniami i dodatkami. Miałem to szczęście, że nie zaciągnęła mnie do działu z bielizną. Mój testosteron z pewnością by tego nie wytrzymał.

-Uru - zacząłem gdy szliśmy w stronę entego sklepu. Zerknęła na mnie z uśmiechem i mruknęła 'hm?'. - Co się działo z Yuu? Jak się poznaliście?

-Trafiliśmy do jednego sektora - powiedziała po chwili milczenia - i tam się poznaliśmy.

-Jak?

-Yuu przyszedł do mnie, gdy wyciągano ludzi z ciężarówki. Zaczął mówić, że się boi i, że nie chce umierać. - zamyśliła się. - Ostatecznie udało nam się uciec.

-To straszne.

Pokręciła głową.

-Nie. Teraz już nie. Wojna się skończyła.

-Jak się tam znalazł?

-Nie wiem - przyznała - nigdy się o to nie pytałam.

-Co zrobiliście po ucieczce? - dalej zadawałem pytania.

-Kazuki, powiedz mi, do czego ci to potrzebne? - weszliśmy do kolejnego sklepu. - Yuu sam ci to kiedyś powie, a poza tym - uśmiechnęła się - on na pewno nie chciałby żebyś się martwił.

-Uru, lubisz go? - przeglądała ubrania wiszące na wieszakach.

-Czemu tak się o niego wypytujesz? - zmarszczyła brwi zniesmaczona tym, co znalazła. - Yuu to Yuu. Można powiedzieć, że go kocham, ale jeśli mowa o gorącym uczuciu to na pewno nie tutaj. Jest jak brat, który mi pomaga.

-Aoi, - mruknąłem - tak go nazwałaś. Dlaczego?

-Zawsze zadajesz tyle pytań? - jej ton głosu był lekko rozbawiony. Z drugiej strony miałem jednak wrażenie, że chętnie by mi coś zrobiła. Wzięła kilka wieszaków z ubraniami. - Kiedyś się tak przezywaliśmy. On został Aoi, a ja Uruha.

-To nie jest twoje prawdziwe imię? - nie ukrywałem zdziwienia.

-Nie, ale wszystkim się tak przedstawiam.

-Jak się naprawdę nazywasz? - zainteresowałem się.

Uruha zacisnęła dłonie w pięści i przygryzła wargę.

-Mam brzydkie imię - powiedziała sucho. Zupełnie jak nie ona. Jakby jej imię było czymś zakazanym.

-Nie będę się śmiać, obiecuję - spojrzała na mnie z góry.

-Kouyou - powiedziała, a ja przez chwilę nie wiedziałem o co jej chodziło. Doszło jednak do mnie, że to właśnie jej imię.

-Kouyou - powtórzyłem - ładne - uśmiechnąłem się.

Kto nadaje takiej śliczne kobiecie uniwersalne imię?

-Nie wydaje mi się - poszła do przymierzalni. Oparłem się o ścianę i czekałem aż wyjdzie.

*

Pomogłem zanieść jej zakupy do samochodu. Był to stary model, który chodził na paliwo. Szczerze to po niej spodziewałem się jakiegoś nowoczesnego cacka.

-Wsiadaj, podwiozę cię - uśmiechnęła się.

Posłusznie zająłem miejsce obok kierowcy. Kouyou chwilę męczyła się z odpaleniem silnika.

-Co cię tu właściwie sprowadziło? - zapytała gdy już jechaliśmy.

-Nie miałem gdzie się podziać. Moi rodzice zginęli podczas wojny. Opiekował się mną wujek, który został niedawno zamordowany. Niby brał udział w jakieś manifestacji czy czymś.

-Dość nieprzyjemna historia - mruknęła.

Prowadziła sprawnie omijając inne samochody. Lewą rękę opierała o boczną szybę.

Dopiero w tedy zwróciłem uwagę na jej lekko zaostrzoną szczękę. Nie rzucało się to w oczy, jednak trochę odbierało z dziewczęcego wyglądu.

-Szukasz pracy? - zapytała.

-Tak. Byłem dziś na kilku rozmowach.

Westchnęła. Zupełnie, jakby chciała mi powiedzieć, że praca to coś co mi się nie przyda.

-Znalazłeś coś ciekawego? - widać było, że zmusiła się by o to zapytać.

-Nie - przyznałem.

-W takim razie, wstrzymaj się z tym. Yuu mówił, że wpadnie i, że na spokojnie pogadacie. Na pewno chcesz się go o wszystko wypytać. Ja nie znam odpowiedzi, na niektóre twoje pytania.

-Rozumiem. Wiesz, nie chciałem być jakiś nachalny czy coś.

-Spokojnie, nie gniewam się.

Dojechaliśmy pod kamienicę. Odpiąłem pas i nacisnąłem klamkę, otwierając drzwi. Niespodziewanie Uru pochyliła się w moją stronę i pocałowała w czoło.

-C-co ty...?

-Bądź grzeczny - znowu mnie pocałowała - i niczego nie zepsuj. Osobiście będę musiała się w tedy tobą zająć.

-Słucham?

Wypchnęła mnie z samochodu. Zanim drzwi się zamknęły widziałem jak do mnie machała. Odjechała z piskiem opon.

Zdezorientowany dotknąłem czoła. Poczułem tłusty błyszczyk, który starłem.

-Ty jesteś tym chłopakiem, co się tu niedawno wprowadził? - usłyszałem za sobą.

Odwróciłem się do starszej pani, która za mną stała.

-Tak.

-Wiesz, że to niebezpieczne miejsce? - bardziej to stwierdziła. - Ty, chłopcze, jesteś zagubiony. Zanim odejdziesz, zrób coś ze sobą.

-Słucham? - zamrugałem kilkakrotnie.

Kobieta weszła do budynku i zanim ją dogoniłem rozpłynęła się w powietrzu.

*

Kouyou przyjechał idealnie przed treningiem. Stałem i patrzyłem jak wyciąga liczne torby z zakupami.

-Po co ci tego tyle? - zapytałem.

-Do noszenia. - odpowiedział. - Jak mam udawać kobietę to chyba muszę być jako tako wiarygodny.

-Pani wybaczy, że pytałem - mruknąłem biorąc jedną z paczek i przeglądając jej zawartość. Były w niej krótkie spodenki i kilka prześwitujących koszul.

-Tak w ogóle to spotkałem Kazukiego - wyrwał mi torbę. - Poszedł ze mną na zakupy. - ruszył w stronę budynku. - Obiecałem mu, że się spotkacie.

-Po co się w to wtrącasz? - zirytowałem się.

-Bo jesteś takim idiotą, że sam nic nie zrobisz, a cztery litery ruszysz dopiero jak jemu zostanie dzień życia. - warknął. - Jestem jaki jestem, ale na to nie mogę sobie od tak patrzeć. Poza tym więcej niż tygodnia mu nie daję.

-Kou...

-A jak on zrobi coś głupiego, albo tamtym się wywinie to ty będziesz go musiał zabić, a ja osobiście tego dopilnuję.

Nie odezwałem się. Miał rację. Zresztą jak zawsze. Czasami naprawdę żałowałem, że go poznałem. Moje życie wyglądało by w tedy zupełnie inaczej, a raczej w cale by nie wyglądało.

Weszliśmy do pokoju. Kouyou rzucił zakupy na łóżko i zdjął damskie ubranie. Założył przylegającą koszulkę i luźny dres. Zmazał makijaż i poszliśmy na strzelnicę.

-Aoi, Uruha! - zdjąłem słuchawki i spojrzałem na kobietę, która szła w naszą stronę. Podeszła do mnie i podała mi kartkę.

Przeczytałem całość i rzuciłem słuchawki na bok.

-Uruha, idziemy!

Na wskazane miejsce dotarliśmy niedługo potem.

-Ja wejdę od tyłu, a ty od przodu - powiedział obchodząc stary budynek. Chwilę patrzyłem na jego plecy aż w końcu się ruszyłem.

*

Poszedłem na mały spacer. Mimo że byłem zmęczony po zakupach z Uru to nie miałem ochoty na siedzenie w domu. W głowie miałem ciągle słowa staruszki.

-Dziwne miejsce - mruknąłem do siebie.

Byłem tutaj niecałe dwa dni, a w tym czasie spotkałem się z przyjacielem z dzieciństwa, który chciał mnie zastrzelić, jakaś kobieta mi mówi, żebym coś ze sobą zrobił, śliczna dziewczyna całuje mnie w czoło. Czułem się trochę jak w filmie.

Pokonywałem kolejne uliczki gdy nagle zrobiło się jakby jaśniej. Spojrzałem w górę i aż uśmiechnąłem się widząc jak chmury zaczęły się rozrzedzać.

-Może nie będzie źle? - mój banan się poszerzał.

Usłyszałem za sobą strzał. Z ciągłym uśmiechem na ustach odwróciłem się i zamarłem. Kilkanaście metrów dalej stał mężczyzna z bronią skierowaną w moim kierunku. Zacząłem się cofać.

-Co do...?

Poruszył ustami i uśmiechnął się.

 Zrobiłem szybki skok w bok i zacząłem uciekać. Rzuciłem się w stronę najbliższej uliczki, która na moje szczęście nie była ślepa. Przebiegłem może kilka metrów, gdy poczułem jak ktoś ciągnie mnie za rękę w bok. Wpadłem do jakiegoś budynku. Wylądowałem na brudnej podłodze i rzuciłem zszokowane spojrzenie osobie, która mnie uratowała bądź chciała samemu zabić. Zauważyłem tylko czarny cień. Rozległo się kilka strzałów, po których nastała grobowa cisza. Podniosłem się i na trzęsących nogach podszedłem do otwartych na oścież drzwi.

-Nie ruszaj się - ktoś odbezpieczył za mną broń.

----

Także tego...

Nie ma pięciu komentarzy, ale są dwa. Kiepsko. Jest to specjalny prezent z okazji urodzin Reity. Droga Tsukkomi zafundowała wam takie krótkie coś :) 

Z tego, co widzę, nikomu nie zależy na Migdale i myślę, że druga seria zbyt prędko nie nadejdzie, a raczej w ogóle nie nadejdzie, jak tak dalej pójdzie. 

Dla ciekawskich, Jeśli się odrodzę, spotkajmy się znowu 05  jest prawie skończone. Czwarty i piąty rozdział hmd są skończone. Ale z tego, co widzę, praktycznie nikomu na tym nie zależy. 

Następna notka pojawi się po PIĘCIU komentarzach. Żeby to wszyscy zapamiętali. Komentować może każdy. Nie muszą być to słitaśne komentarze 'O BOSHE, RZYGAM TĘCZĄ! <333[...]33', napiszcie co sądzicie, nikogo nie zabiję, nie pogryzę, ani nie będę prześladować :D 

A na sam, sam, sam koniec, speszyl podziękowania dla Yuuriko, która pięknie nabiła komentarze i wspiera mnie, właśnie komentując :)

Do następnego rozdziałuu~!