Hesitating means death 03

Grecka tragedia

-Nie ruszaj się - ktoś odbezpieczył za mną broń.

[Kazuki]

-Nie ruszaj się - ktoś odbezpieczył za mną broń. Po głosie poznałem jednak, kto to był.

-Uru? - odwróciłem się. Siedziała na krześle pod ścianą, z nogą założoną na nogę i bronią wycelowaną w moją stronę. Był to mały, elegancki pistolet. Moja matka nosiła zawsze taki sam przy sobie za życia.

-Stój tam - powiedziała widząc jak się cofnąłem. - Jak wyjdziesz, to cię zastrzelą.

Nie celowała we mnie? Odetchnąłem i oparłem się o ścianę. Zaśmiała się.

-Co tu robisz? - zapytałem.

-Pilnuję cię - odparła znudzona - Żebyś Aoiemu nie uciekł.

-Słucham?

-Uratował cię. Wszystko potoczyło się szybciej niż planowaliśmy - powiedziała bardziej do siebie. - Zaraz zabiję mojego przyjaciela i jego przyjaciela. Jak w greckiej tragedii - zachichotała. - Uczono cię o Grecji? - pokiwałem głową. - Więc wiesz, że Grecy słynęli z wielu tragediopisarzy.

-Gdzie jest Yuu? - zmieniłem temat.

-Zaraz przyjdzie - westchnęła. - Jestem najbardziej tragiczną postacią. Wszystkiego świadom. Zupełnie niczym nieszczęśliwy kochanek.

-O czym ty mówisz?

-O tym co stanie się za chwilę. Oh, Aoi! - powiedziała uradowana widząc go. - Czekam z niecierpliwością na przedstawienie.

Mężczyzna wszedł do pomieszczenia, w którym się znajdowaliśmy.

-Aoi, wytłumacz mu, dlaczego tu jest - kobieta uśmiechnęła się perfidnie. - Albo, poczekaj.

Wstała i podeszła do mnie. Ujęła moją twarz w dłonie i musnęła moje usta swoimi. Zamknęła oczy, a jej mina wyglądała, jakby sprawdzała jakość wina. Pogłębiła pocałunek, musnęła językiem moje wargi.

Nie mogłem się ruszyć. Dawałem się bezkarnie molestować, a Yuu nawet się nie odezwał. Patrzył jak całuje mnie jego przyjaciółka. Po chwili oderwała się ode mnie.

-Ciężkie miałeś życie - przycisnęła mnie do swojej niezbyt rozbudowanej piersi. - To smutne.

-Kouyou, zostaw go - powiedział Yuu. - On o niczym nie wie.

-Wiem - zaczęła mnie gładzić po plecach. - Właśnie się o tym przekonałem. Myślałem, że dowiem się czegoś ciekawego, a tutaj nic - powiedziała tak... tak dziwnie, zupełnie innym głosem.

Drgnąłem. Oderwałem się od niej i zrobiłem kilka kroków w tył.

-Oj, wystraszyłeś się mnie?

-Ty jesteś...? - zamrugałem kilkakrotnie. - Kouyou...

-Brawo Sherlocku - klasnęła w dłonie. Jej ton głos był niższy i lekko zachrypnięty.

-Jak to? O co tu chodzi? - zwróciłem się do Yuu. - Wytłumaczcie mi to.

-Chyba się już sam zorientowałeś, że Uru nie jest kobietą. - powiedział sucho.

Nagle zebrało mi się na torsje, a świat zawirował. Pocałował mnie mężczyzna. Matko, mój pierwszy pocałunek i był właśnie z mężczyzną.

-Kazuki, świat jest okrutny, ale ty o tym doskonale wiesz. - Kouyou położył mi rękę na ramieniu, którą szybko strąciłem. - Ojej, jaki niemiły - uśmiechnął się złośliwie.

-Co wy ode mnie chcecie? - czułem jak nogi zaczynają się pode mną uginać. - Dlaczego to zrobiłaś... łeś - poprawiłem się szybko

Przekrzywił głowę w bok. Jego uśmieszek zniknął i po chwili pojawił się na nowo tworząc dziwaczny grymas.

-Skończmy to lepiej - przerwał Yuu Uru, który chciał coś powiedzieć. - Wiesz dobrze, że ja mu nic nigdy bym nie zrobił - zwrócił się do Kouyou. - Więc zrób to szybko.

-Wiesz, że dowództwo się dowie, że ty tego nie zrobiłeś, tylko ja?

-Co to za różnica jak będę martwy?

Uruha zaśmiał się.

Coś we mnie drgnęło. Nagle poczułem ogromną siłę w kończynach i zerwałem się do biegu. Wybiegłem z tego dziwnego budynku i popędziłem przed siebie. Jak najdalej od faceta transwestyty i Yuu. Co oni chcieli? Yuu, co się z nim stało? O co tu chodziło?

Nawet nie zdałem sobie sprawy z tego kiedy znalazłem się w centrum miasta. Zwolniłem tempo, jakim się poruszałem i starałem wtopić się w tłum szarych obywateli.

*

[Aoi]

-Wystraszyłeś go - mruknąłem widząc uciekającego Kazu. - Przez głupią nieuwagę.

-Trudno - wzruszył ramionami. - Ciekawe miał życie. Ty naprawdę miałeś kiedyś krótkie włosy!

-A myślałeś, że jak się urodziłem to już miałem kucyk? - zapytałem drwiąco i ruszyłem do wyjścia.

-Yuu. - usłyszałem jak odbezpiecza większy pistolet. - Wiesz, że nie chcę tego robić.

Stanąłem i spojrzałem w niebo. Było piękne. Ten głęboki błękit przypominał mi dzieciństwo na wsi. Wszystkich przyjaciół, których straciłem i, którzy teraz patrzyli na mnie z góry, oczekując właściwego dla mnie wyroku. Wszyscy wyczekiwali mojej śmierci.

-Szybciej - ponagliłem go dalej patrząc w ten cudny, godny zapamiętania widok.

-Tylko nie myśl sobie, że po śmierci dam ci spokój.

Odwróciłem się do niego z uśmiechem. Celował we mnie. Widząc mój uśmiech, odwzajemnił gest.

-Do zobaczenia. - pomachałem mu.

-Będę za niedługo. - mrugnął do mnie i nacisnął spust.

----

Tyyyyyyyyyyyyyyyyleeeee szczęscia *rozkłada szeroko łapki* dały mi wasze komentarze. Piszcie, piszcie. Jak widzicie, staram się stosować do waszych uwag. Chcę, żeby każdemu miło się czytało ;3

Czwarty rozdział hmd jest gotowy ( to dla ciekawskich ) i piąty rozdział jso,ssz ( jeśli się odrodzę... ) jest także prawie skończony.

Następna notka pojawi się po pięciu komentarzach C:

Do następnego rozdziałuu~!