''Jeśli się odrodzę, spotkajmy się znowu'' 04

Zawsze czuwasz nade mną, w moim sercu.

Kiedy zamykam oczy i pomyślę o Tobie

Nie mogę zapomnieć tego uśmiechu.

Od teraz, kiedy będę żyć dalej, szukając nieustannie tego tła,

Owiewany morską bryzą i oświetlany światłem padającym z okna,

Zapadnę w sen.

Nawet, jeśli miałbym się nigdy nie obudzić...

Zakurogata no Yuutsu

(czerwiec 2012)

Leżałem na łóżku czytając jedną, z książek, na którą nie miałem wcześniej czasu. Co jakiś czas śmiałem się pod nosem z poczynań bohatera i sytuacji, w jakich był stawiany.

Byłem sam w mieszkaniu. Aoi pojechał do studia, a ja zostałem. Nie było sensu bym tam przyjeżdżał. Nie mogłem już grać, a składanie i rozkładanie wózka było zbyt męczące i niepotrzebnie zabierało czas. Yuu niechętnie mnie zostawiał samego, jednak obiecałem mu, że nic mi się w domu nie stanie, a jeżeli coś, to zadzwonię. W pewnym momencie usłyszałem dźwięk przekręcanego zamka w drzwiach.

-Kouyou, jestem - powiedział głośno Yuu wchodząc do mieszkania.

-Tutaj - przerzuciłem kolejną stronę.

Shiro przyszedł do mnie i cmoknął mnie w usta.

-Jadłeś coś? - zapytał jak zwykle.

-Jak ty tą breję, którą kazali mi jeść uważasz za jedzenie, to ja jestem łososiem - burknąłem.

-Rybko ty moja - zaśmiał się siadając przy mnie. - A chcesz coś zobaczyć? - zabrał mi książkę.

-Tak, chcę zobaczyć, czy Fred wybierze Augustin, czy Felicję i, czy w końcu trafi szóstkę w totka - wyciągnąłem rękę po książkę.

-Poczytasz później - odłożył ją obok otwartą grzbietem do góry.

-Chyba się pogniewamy - burknąłem.

-Chodź, chodź - złapał mnie za ręce i lekko pociągnął do siebie. - Nie będziesz leżał przez cały dzień.

-Drugą opcją jest siedzenie - spuściłem nogi na podłogę.

-Przestań marudzić, zobacz, jak słońce pięknie świeci - przysunął wózek i przytrzymał mnie, pomagając mi wstać. - Może zjemy coś słodkiego, wyjdziemy gdzieś?

-Nie mam ochoty.

-Kouyou, siedzenie w domu nic ci nie da.

Nie odpowiedziałem. Westchnął, co ostatnio robił często.

-Mógłbyś chociaż przestać się tak zachowywać. Chcę ci tylko pomóc - złapał za rączki wózka i podprowadził mnie do przedsionka. - Kouyou - pogładził mnie po policzku. Odtrąciłem jego rękę. Znowu westchnął. - Wiesz, że nie chcę dla ciebie źle.

-W takim razie zostaw mnie i zajmij się sobą.

-Tego nie zrobię - wyprowadził mnie z mieszkania. Później niemal siłą władował mnie do samochodu. Ah, cóż za przyjemny spacer autem. W pewnym momencie ktoś zadzwonił do Shiro.

-Um - mruknął. - Tak, nom. E? To my tam zaraz przyjedziemy. Z Uru.

-Co ja?

-No właśnie wyciągnąłem go z mieszkania.

-Ej, nie mów o mnie przy mnie.

-Tak, właśnie się rzuca, że go obgaduję - przytrzymał telefon ramieniem i pogłaskał mnie po policzku. - To zaraz będziemy.

-Gdzie będziemy? - zapytałem, gdy schował telefon.

-U Tanabe.

-Po co?

-Zadajesz za dużo pytań - stanął na światłach.

-Na, które chcę odpowiedzi - burknąłem. – Wiesz, jaki jestem.

-Ostatnio mi się wydaje, że w ogóle cię nie znam - powiedział pod nosem.

-Co masz na myśli?

-Już nic - przesunął dłonią po moim udzie.

-Odpowiedz.

-Nieważne - zabrał rękę. - Może pojedziemy do onsenu? - zmienił temat.

-Odpowiedz.

Nic nie powiedział. Odwróciłem się od niego i wlepiłem wzrok w widok za oknem.

Źle się czułem. Nie byłem przeziębiony, ani nic takiego, jednak w środku miałem potrzebę wyładowania się na kimś. Tak po prostu, chciałem sobie ulżyć. A pod ręką był Yuu. Ostatnio byłem naprawdę drażliwy. Nawet lekko uchylone drzwi potrafiły mnie zdenerwować. Wiedziałem, że było to spowodowane moją bezradnością. Nie umiałem sobie poradzić z tym, że nie mogłem chodzić, że coraz częściej nie mogłem trzymać drobnych przedmiotów, że zacząłem mieć problemy z połykaniem. Wiedziałem, że było ze mną coraz gorzej i bałem się. Tego strachu chciałem się pozbyć wyładowując się na kimś.

-Kouyou - zerknąłem na niego. - Rozumiem, że ci ciężko, ale nie staraj się samemu z tym radzić. W końcu masz mnie od czegoś.

Pokiwałem głową. Wiedziałem, że Yuu nigdy nie chciałby mnie zranić. Wiedziałem też, że doskonale zdawał sobie sprawę z mojej wewnętrznej walki z samym sobą. Z jednej strony chciałem by ktoś przy mnie ciągle był, a z drugiej nie chciałem na nikim polegać.

Kai otworzył nam drzwi i wpuścił nas do środka. Dałem Aoiemu poprowadzić mój wózek i wjechał mną do salonu, gdzie czekała na nas niespodzianka.

-Wszystkiego najlepszego Uruha!

Zdębiałem i to dosłownie. Na stole postawiony był wielki tort z pozapalanymi świeczkami, wokół niego poustawiane były jakieś przekąski i napoje. Reita i Ruki wzięli tort i przynieśli go do mnie.

-Pomyśl życzenie - powiedział Taka.

Obrzuciłem wszystkich zdezorientowanym spojrzeniem. Co tu się wyrabiało?

-No dalej Shima, dmuchaj bo się roztopią.

Życzenie. Jakie mógłbym mieć życzenie? Nabrałem powietrza i zdmuchnąłem świeczki.

Chciałbym być z tymi wspaniałymi ludźmi tak długo, jak to tylko możliwe.

Po pomieszczeniu rozeszły się oklaski. Yuu złapał mnie za rękę. Spojrzałem na jego uśmiechniętą twarz i nawet nie zauważyłem, kiedy sam uśmiechnąłem się szeroko.

-Uru się uśmiechnął! - krzyknął Hiroto. - Cel osiągnięty!

Szczerze to nie spodziewałem się czegoś takiego. Chłopacy urządzili mi imprezę urodzinową.

-Zadowolony? - Yuu obejmował mnie ramieniem kilka godzin później, gdy siedzieliśmy na kanapie u Kaia.

-Bardzo - zamknąłem oczy. - Dziękuję.

Przez cały ten czas czułem się naprawdę szczęśliwy. Zachciało mi się na nowo żyć.

Do domu wróciliśmy dość późno. Yuu przeniósł mnie na łóżko i pomógł mi się rozebrać.

-To też - powiedziałem wkładając palce pod gumkę bokserek.

-Oj Kouyou - zdjął swoją koszulkę.

Z jakiegoś powodu zapragnąłem się z nim kochać. Tak po prostu. Zsunął moje bokserki i odrzuciłem je na bok.

Rozebrał się do końca i pocałował mnie namiętnie. Pragnąłem go całym ciałem. Pragnąłem poczuć go w sobie całego.

-Wszystkiego najlepszego - powiedział mi do ucha.

-Najlepszy prezent na świecie - objąłem go.

Na pewno każdy przyznałby mi rację, że seks po dłuższej przerwie to coś wspaniałego. Wraz z Yuu czerpaliśmy z niego maksymalną przyjemność i dawaliśmy ponieść się naszym dzikim instynktom, które na co dzień były ukryte. Nawet jeśli miałem trudności z uniesieniem bioder, czy zgięciem nóg w kolanach, to miałem tak cudownego partnera, który mi w tym wszystkim pomagał i starał się ułożyć mnie w odpowiedniej pozycji tak, żebyśmy obaj mieli z seksu to, co najlepsze.

Yuu opadł na mnie zdyszany. Nasze spocone ciała regulowały oddechy i ocierały się o siebie.

-Kocham cię - powiedział oplatając mnie ramionami. - Najbardziej na świecie.

*

Przekręciłem się na drugi bok i otworzyłem oczy. Spodziewałem się zobaczyć swojego ukochanego, jednak miejsce obok było puste. Podniosłem się do siadu i omiotłem wzrokiem pomieszczenie. Byłem sam w sypialni. Na przysuniętym do łóżka wózku miałem przygotowane ubranie, a na szafce stała szklanka wody i rozdrobnione na proszek tabletki. Zacząłem od tego drugiego. Zażyłem leki i popiłem je wodą. Ubrałem się i nie mając co robić ułożyłem się z książką na łóżku. W trakcie zrobiłem się głodny, dlatego zjadłem jakąś bezkształtną papkę i znowu położyłem się z książką. Tak właśnie zlatywał mój dzień. Był nudny i nic nie wnosił.

W pewnym momencie przysnąłem z tej całej nudy. Obudził mnie Aoi, który wrócił i krzątał się po mieszkaniu. W końcu przyszedł do sypialni i położył się obok mnie chowając twarz w poduszkę. Odwróciłem się na bok i przylgnąłem do niego.

-Co się stało? - zapytałem.

-Jestem zmęczony - powiedział w poduszkę.

Nie dziwiłem się. Odkąd mnie nie było w zespole Yuu musiał pracować za dwie osoby. Pocałowałem go w kark i polizałem lekko. Mruknął cicho oddając się pieszczocie.

Później pojechaliśmy na rehabilitację. Było to naprawdę wiele wysiłku z mojej strony. Musiałem podpierać się rękoma i starać przejść kilka metrów. Yuu pozwolono zostać na sali, co wcale mi nie pomagało w wykonywaniu ćwiczeń.

-Bardzo się starasz -prowadził mój wózek. - Może chciałbyś pojechać do...

-Jesteś! - przerwał mu tak dobrze znany mi głos. Manabu znalazł się przy mnie i tak jak ostatnio objął mnie za nogi. Yuu musiał się zatrzymać żeby go nie przejechać.

-Obiecałem, że się jeszcze zobaczymy - uśmiechnąłem się. Na widok tego chłopca zrobiło mi się jakby lepiej.

-Tatuś też tak z mamusią chodzi - powiedział niemal wchodząc mi na kolana. - Ale mamusia tego nie lubi.

-Manabu, pozdrowisz ode mnie rodziców?

-Pozdrowię - uśmiechnął się łapiąc mnie za rękę.

-Dobry z ciebie chłopiec - pogłaskałem go po włosach. - Do zobaczenia.

-Pa - skrzywił i odsunął się, a Yuu wyprowadził mnie ze szpitala.

-Słodki ten dzieciak - stwierdził idąc w stronę samochodu.

-Pedofil - mruknąłem.

-Kouyou!

Zacząłem się śmiać, a Yuu wraz ze mną. Usadowił mnie w fotelu i złożył wózek, poczym włożył go do bagażnika. Usiadł na miejscu kierowcy i chwilę nic nie robił.

-Shiro? - dotknąłem jego ramienia.

-Dawno nie słyszałem jak się śmiejesz - spojrzał na mnie. - Tęskniłem za tym - złapał mnie za rękę.

Poczułem się jakby ktoś oblał moje serce miodem. Yuu uśmiechnął się szeroko, a ja prawie się rozpłakałem. Cieszyłem się, że mogłem mu dać jakiś powód do radości.

-Shiro - zacisnąłem usta w wąską linię.

Nagle niebo rozdarła błyskawica. Otworzyłem szeroko oczy wystraszony tym zjawiskiem.

-Nie bój się, jestem przy tobie - pocałował mnie czule.

Oddałem pieszczotę i przygryzłem jego wargę. Bawiliśmy się tak, dopóki nie zaczęło padać. Yuu odpalił silnik i pojechaliśmy do siebie.

*

-Zgadnij o czym myślę - powiedziałem, gdy siedzieliśmy na kanapie w salonie.

-Czy to jest duże? - zadawał pytania.

-Nie.

-Czy to znajduje się w tym mieszkaniu?

-Tak.

-W tym pokoju?

-Tak.

Spojrzał na mnie lekko z ukosa. Mrugnąłem do niego i uśmiechnąłem się. Zaczął się rozglądać po salonie szukając rzeczy, którą mogłem mieć na myśli.

-Czy to jest blisko mnie?

-Tak.

-Używam tego na co dzień?

-Tak.

-Czy to jest czarne?

-Nie.

-Niebieskie?

-Tak.

-Czy to jest zrobione z drewna?

-Nie.

-Plastiku, albo gumy?

-Nie.

-To nie wiem.

-Wiesz.

-Nie, co to jest?

-Kapcie - parsknąłem śmiechem. - Jak mogłeś tego nie zgadnąć?

-Moja wina, że nie wpadłem na to, że chodzi ci o kapcie?

Za oknem znowu grzmotnęło. Wtuliłem się w Yuu i zamknąłem oczy.

-Niech już przestanie - pogładził mnie po plecach.

Aoi przykrył mnie kocem i przytulił do siebie.

-To teraz ty zgaduj - otworzyłem oczy. - Osoba, masz już podpowiedź.

-Znam?

-Tak.

-Mężczyzna?

-Tak.

-Wysoki?

-Nie.

-Ruki.

-Skąd wiedziałeś?

Rozległ się dzwonek do drzwi. Aoi wstał i poszedł otworzyć.

-Trudno nie zgadnąć.

Yuu wrócił do salonu, a wraz z nim przyszedł nasz mały diabełek.

-Hej Kou - przywitał się. - Jak się czujesz?

-Hej - zamrugałem kilkakrotnie zdziwiony jego widokiem. - Dobrze.

-To fajnie - wziął głęboki wdech i spojrzał gdzieś w bok nerwowo ruszając nogą. - Bo ja mam do ciebie sprawę - powiedział w końcu.

-Taka, napijesz się czegoś? - zapytał Yuu.

-Nie, dzięki - odpowiedział mu.

Aoi wzruszył ramionami i poszedł do kuchni. Ruki spuścił wzrok, robiąc minę niczym uczeń, który coś przeskrobał.

-Co to za sprawa? - podniosłem się żeby zrobić mu miejsce, ale i tak zajął miejsce na fotelu.

-Chodzi o to, że ty wiesz, że Akira nie jest mi obojętny.

-I? - spojrzałem na niego wyczekująco.

-Bo ja nie chcę żeby tak było - patrzył na swoje kolana. - Chciałbym być z nim - mówił ściszonym głosem.

-I przychodzisz z tym do mnie? - spojrzałem na Yuu, który przyszedł ze szklanką wody dla mnie i kubkiem herbaty. - Wiesz, że ja niewiele mogę z tym zrobić.

-Kouyou, błagam - zacisnął dłonie na oparciu. - Tylko ty mi możesz pomóc.

-Co niby mógłbym zrobić? - Aoi usiadł obok pijąc herbatę. Po chwili wstał i wrócił do kuchni.

-Nie wiem - przyznał. - Ja po prostu się boję.

-Niby czego?

-Nie chcę być z Naoko i nie chcę być też sam, a niedługo to wszystko się skończy - przerwał, gdy Shiro wrócił ze słomką dla mnie.

-Yuu, mógłbyś nas na razie zostawić samych? - spojrzałem na niego znacząco. - Przeprowadzimy męską rozmowę.

-Jak chcecie - mruknął. - Ru, to ja ci przygotuję łóżko.

-Łóżko? Po co?

-Chyba nie myślisz, że cię stąd wypuścimy w taką pogodę? - wskazał na widok za oknem. Burza szalała w najlepsze. Aż dziwne, że był jeszcze prąd. - A poza tym, może mi wytłumaczysz, jak tutaj dotarłeś w jednym kawałku?

-Samochodem - odparł. - Ale ja będę przeszkadzał - protestował. - Raczej w nocy wolicie być sami, prawda?

-W nocy to my wolimy spać - powiedziałem i machnąłem na Shiro ręką żeby wyszedł. - A ty mój drogi - zacząłem, gdy Yuu zamknął za sobą drzwi - mów.

-Już ci powiedziałem. Boję się samotności - zamilkł i zarumienił się. - Ale nigdy też nie byłem z mężczyzną.

-Obawiasz się tego? - położyłem się.

-Trochę -spuścił głowę. - Nie mówię, że tak nie mogłoby być, ale mam przed tym pewne obawy.

-I słusznie - powiedziałem. - Średnia długość związku homoseksualnego wynosi siedem lat, kiedy hetero wynosi siedemnaście. Dlatego masz czego się obawiać. Zazwyczaj partnerzy szybko się sobą nudzą i tyle - Ru otworzył szeroko oczy. - Co nie zmienia faktu, że ta miłość jest prawdziwa.

-Nie żebym był wścibski, ale ty i Yuu? Jak z wami jest? - spojrzał na mnie cały czerwony.

-Jest jak jest - odparłem. - Yuu męczy się ze mną i tyle.

-Nie mów tak - podparł się rękoma. - On cię kocha i troszczy się o ciebie.

-Nie zaprzeczam temu. Nie zmienia to jednak faktu, że się męczy. Chciałoby ci się ciągle kimś zajmować?

-Jakby to była osoba, którą kocham, to nic nie stałoby na przeszkodzie.

-Tak mówisz? - uniosłem brwi. - To nie jest takie proste, jak ci się wydaje.

W taki sposób zleciała nam rozmowa. Obiecałem mu, że jeszcze pogadam z Akirą i, że postaram się ich razem umówić.

-Iść po Aoiego? - zapytał, gdy chciałem wstać.

-Nie trzeba - przysunąłem wózek bliżej siebie i podparłem się rękoma siadając na nim. - Widzisz?

-Dzielny chłopczyk - zaśmiał się, a ja uśmiechnąłem się gorzko.

Taka otworzył mi drzwi i wjechałem na korytarz, a następnie do sypialni, gdzie na łóżku leżał Shiro. Zerknął na mnie i uśmiechnął się.

-Ej, Yuu, to ja jednak pójdę - Taka zajrzał do pokoju. - Już tak nie pad...

I nagle rozległ się huk, a wszystkie światła zgasły. Kolejnym hukiem byłem ja. Upadłem na podłogę, kiedy przenosiłem się na łóżko i przywaliłem głową w ramę łóżka.

-Macie latarkę? - zapytał Ruki.

-W szafce, w przedsionku - powiedział Yuu wyciągając telefon i świecąc nim po pokoju. - Kouyou? - oświetlił mój wózek, który był pusty.

-Tu jestem - powiedziałem chcąc się podnieść.

Zaraz znalazł się przy mnie i usadowił mnie na łóżku.

-Taka, masz tą latarkę? - wyszedł z sypialni. Przyłożyłem rękę do bolącego miejsca i syknąłem.

Po chwili pokój oświetliło niebieskawe światełko. Zmrużyłem oczy i starałem się cokolwiek dostrzec.

-Zdaje się, że w całej okolicy nie ma prądu - Aoi odstawił latarkę na szafkę i usiadł obok mnie. - Co ci się stało? - zapytał widząc, jak przyciskałem dłoń do głowy.

-Uderzyłem w głowę - powiedziałem.

Zaraz poszedł po lód i ścierkę. Zrobił okład i przyłożył mi go do bolącego miejsca.

-Biedactwo moje - gładził mnie po plecach.

Znowu musiałem zrobić coś, co sprawiło i mi i jemu problem. Po cholerę się w ogóle urodziłem, jeśli umiałem tylko obciążać innych.

*

Po moim policzku spłynęła kolejna łza. Nie widziałem już sensu swojego życia, jeżeli w ogóle kiedykolwiek miało ono sens. Kolejny raz pociągnąłem nosem i wziąłem wdech ustami. Czułem, że twarz miałem całą spuchniętą od płaczu. Ignorowałem to jednak i dalej użalałem się nad sobą.

-Kou - Aoi wszedł do pokoju. - Śpisz jeszcze? - nie odwróciłem się w jego stronę. Przysiadł na łóżku i pochylił się nade mną. - Kochanie, zrobiłem ci śniadanie - chciał zdjąć ze mnie kołdrę, którą byłem przykryty po sam czubek głowy.

-Zostaw mnie - przytrzymałem kołdrę i skuliłem się.

-Co się stało? - zapytał głosem pełnym troski. Wziąłem głęboki wdech ustami, co tylko zdradziło, że płakałem. - Kouyou, co jest? Boli cię coś?

-Zostaw mnie - powtórzyłem. - Chcę być sam.

-Nie chcesz. Wydaje ci się tylko - przytulił mnie przez kołdrę. - Nie izoluj się ode mnie - wsunął pod nią dłoń i dotknął moich pleców. - Ja cię kocham.

Nie odpowiedziałem. Wszedł swobodnie pod pierzynę.

Stwardnienie zanikowe jest chorobą powodującą zanik mięśni. Człowiek umiera śmiercią okrutną, kiedy to nikną mięśnie oddechowe, a on zaczyna się dusić. Gorsze od sposobu śmierci, jest chyba cały przebieg choroby. Stopniowe problemy z poruszaniem, trzymaniem przedmiotów, połykaniem. Powolne tracenie chęci do życia. Śmierć w obliczu tego wszystkiego wydaje się być wręcz zbawieniem.

-Dlaczego mnie kochasz? - zapytałem przez łzy. - Kompletnie cię nie rozumiem.

-A dlaczego miałbym cię nie kochać? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - Muszę mieć konkretny powód?

-To głupota - mruknąłem. - Kochać kogoś takiego.

-Zakochani ludzie to idioci, - stwierdził - ale tylko idiota zrobi wszystko dla osoby, którą obdarza uczuciem.

-Więc jesteś największym idiotą na świecie.

-Owszem i dlatego jestem najbardziej zakochaną osobą na tym świecie.

-Chciałoby ci się ciągle kimś zajmować?

-Jakby to była osoba, którą kocham, to nic nie stałoby na przeszkodzie.

Odwróciłem się w jego stronę i wziąłem głęboki wdech.

-Wiesz co?

-Nie.

-Skoro ty jesteś największym idiotą, to ja jestem królem idiotów.

Roześmiał się i przytulił mnie mocno. Uwielbiałem jego śmiech. Uwielbiałem go całego, chciałem by ciągle się śmiał. Jednak nie potrafiłem mu dać do tego powodu. Zamiast tego ciągle się przeze mnie martwił.

-Yuu - zacząłem.

-Tak? - uśmiechał się ciągle tuląc mnie do siebie.

-Wiesz, że ja umrę - powiedziałem tak, jakby to była najzwyczajniejsza rzecz. Coś jak, niebo jest niebieskie, albo cukier jest słodki.

Momentalnie przestał się uśmiechać.

-Przestań.

-Kiedy to prawda.

-Zdaję sobie z tego sprawę - ściszył głos.

-W takim razie obiecaj mi coś - patrzył na mnie uważnie, wyczekując tego, co miałem mu do powodzenia. - Obiecaj mi, że po wszystkim, będziesz szczęśliwy, ale nie sam. Po prostu znajdź sobie kogoś.

-Przestań - skrzywił się. - Niby kogo mógłbym pokochać tak, jak ciebie?

-Chcę, żebyś miał dla kogo się uśmiechać - po policzkach spłynęły mi łzy. - Nie chcę żebyś został sam. Będę miał wyrzuty sumienia.

-Kouyou, nie mówmy o tym.

-Obiecaj mi to.

-Nie mogę - zamrugał kilkakrotnie powstrzymując się od łez. - Mogę obiecać wszystko, prócz tego.

Chciałem mu powiedzieć, że to by była moja ostatnia prośba, jednak powstrzymałem się. Łzy stojące w jego oczach nie pozwoliły mi. Zamiast tego podparłem się i przysunąłem kładąc się na nim częściowo. Zrozumiał, co chciałem zrobić, dlatego przyciągnął mnie do siebie tak, że leżałem na nim.

-Schudłeś - stwierdził.

-Możliwe.

Leżeliśmy w ciszy, wsłuchując się w swoje oddechy. Aoi gładził mnie po plecach i co jakiś czas głaskał mnie po włosach.

-Pojedźmy gdzieś - powiedział w pewnym momencie. - We dwóch.

-Niby gdzie?

-Gdziekolwiek, na dzień, dwa.

-Co nam to da?

-Raczej, co tobie to da - poprawił mnie, mówiąc z naciskiem na tobie.

-Yuu, o tym pomyślimy za chwilę - musnąłem wargami jego szyję. - Teraz kochaj się ze mną.

Zaśmiał się i przytulił mnie. To było po prostu przykre. Ta nieodparta chęć bliskości i ta świadomość, jak mało czasu zostało. Seks może i dawał całą dozę przyjemności, jednak w tym przypadku była to potrzeba zapamiętania się nawzajem. Badanie skrawka po skrawku, powoli, by wszystko idealnie zarejestrować. Nawet takie szczegóły, na które nikt wcześniej nie zwrócił uwagi. To było ważne.

-Kouyou - wypowiedział moje imię, niczym poeta recytujący wiersz. Wyraźnie, powoli, z pasją, tak, by każdy kto słuchał mógł doskonale usłyszeć i poczuć emocje zawarte w tym jednym, zwyczajnym słowie.

Po policzkach pociekły mi łzy. Kilka z nich spłynęło do moich rozchylonych ust, przez co wyraźnie poczułem ich słony smak. Nabrałem powietrza ustami i zacisnąłem powieki czując gorąco ogarniające moje ciało. Czy nie zabrzmiałoby to głupio, gdybym powiedział, że bałem się orgazmu? Nie chciałem kończyć tej chwili, w której byliśmy jednym. Jednak, wszystko ma swój początek, jak i koniec.

-Yuu - jęknąłem głośno. Chciałem zademonstrować, jak się czułem, a z reguły nie odzywałem się często podczas naszych króciutkich chwili, dlatego nie wiedział, czy wyraziłem przez to ból, czy przyjemność. - Daj mi siebie - zgryzłem wargi. - Chcę czuć - zacisnąłem zęby na poduszce.

Jego dłonie złapały moje biodra, boleśnie wbijając w nie palce. Świat dookoła mnie zaczął lekko wirować, zupełnie jakbym siedział na karuzeli.

Impuls przeszedł moje ciało pozostawiając po sobie przyjemne mrowienie, a jedyne, co docierało do moich uszu, to dwa nierówne, mocno przyśpieszone oddechy.

Jeden, mocny wstrząs, orgazm, który doprowadzał do obłędu. Uczucie, na które brakowało słów, euforia, biała gorączka. Tego się nie dało, nie da i nie będzie dało opisać słowami.

Mój przedwczesny wytrysk nie zdziwił ani mnie, ani jego. Chociaż bardzo się starałem to i tak biała ciecz wydostała się z mojego prącia szybciej, niż powinna. Jęknąłem i opadłem zmęczony na łóżko. Nic do mnie nie docierało, jakbym był skorupą bez życia. Patrzyłem w biały sufit, nawet nie zauważając, że płakałem.

Po chwili usłyszałem gardłowy jęk. Yuu doszedł we mnie, wypełniając swoją spermą. Powoli opadł na mnie i objął mnie.

Wszystko skończone. Tak właśnie minęły krótkie minuty.

*

-Teraz prawa noga.

Starałem się zgiąć prawą nogę, co jednak nie było możliwe. Kobieta widząc moje szczere chęci współpracy, złapała mnie za nogę i pomogła mi ją zgiąć.

Po wszystkim wróciłem do pokoju i położyłem się na łóżku. Po chwili niezdarne pukanie przerwało ciszę. Drzwi uchyliły się, a zza nich wyjżała chłopięca główka.

Manabu uśmiechnął się i wślizgnął się do pomieszczenia. Zamknąłem oczy i otworzyłem lekko usta, udając sen. Poczułem przyjemną, słodką woń. Coś zaszelestało tuż obok mnie, chłopczyk dźgnął mnie w bok palcem.

-Otwórz oczy - powiedział. Mlasnąłem i przekręciłem się lekko. - Nie śpij - potrząsnął moim ramieniem. Mozolnie otworzyłem oczy. - Mama i tata zawsze mówią, żebym nie spał w dzień, bo nie będę mógł spać w nocy.

-Oh, tak? - uśmiechnąłem się lekko.

Zrobił krok w tył i zaczerwienił się spuszczając wzrok. Uśmiechnął się lekko i wyciągnął zza swoich pleców bukiecik kwiatków i opakowanie czekoladek.

-Do dla mnie? - zapytałem. Pokiwał głową potwierdzając. - Dziękuję, to naprawdę miłe.

Manabu położył wszystko na szafeczce stojącej przy łóżku i wybiegł z pokoju. Zaraz za nim do pokoju wszedł Yuu, także z bukietem kwiatów.

-Widzę, że ktoś mnie wyprzedził - zaśmiał się. Położył wiązankę obok mniejszej i przysunął krzesło, które stało pod drzwiami, do mojego łóżka, uprzednio całując mnie w czoło i siadając na krzesełku. - Jak samopoczucie? - zapytał.

-Bywało gorzej - odparłem. - Potwornie się tu nudzę - mruknąłem znowu wlepiając wzrok w sufit.

-Twoja siostra dzwoniła - powiedział nagle.

-Kaede? Co chciała?

-To nie była Kaede.

Spojrzałem na niego i mało oczy nie wypadły mi z orbit. On sam wydawał się być tym równie zszokowany, co ja.

-Katsuko?! - głos podskoczył mi o oktawę. - Żartujesz, prawda?

-Tym razem jestem całkowicie poważny - odpowiedział. - Cóż, jak zwykle grzecznie się przywitała - wziął głęboki wdech. Mogłem się tylko domyślać, co takiego mu powiedziała. - W każdym razie, chciała z tobą rozmawiać i jakoś trudno jej szło zrozumienie tego, że nie ma cię w domu.

-Mówiła, co chciała? - w duchu zacząłem sobie dziękować, że nie podawałem jej swojego nowego numeru.

-Chciałaby ciebie odwiedzić - powiedział wykrzywiając usta w grymasie. - Cieszę się, że ode mnie nic nie chce.

-I co jej powiedziałeś? - drążyłem.

-Że jak wrócisz, to będzie mogła zadzwonić.

-Ale to za dwa dni.

-To jej powiedziałem.

Nie chciałem już pytać, o czym jeszcze rozmawiali. Ciągnięcie Yuu za język nie było oznaką tego, że przebyli przyjemny dialog.

Kaede była moją najstarszą siostrą. Miała trzydzieści osiem lat, męża, dwójkę dzieci. Miała stałą pracę i była bardzo inteligentna. Katsuko natomiast była w wieku Yuu. Słowo irytująca oddawało jej charakter w bardzo małym stopniu. Kobieta nie potrafiła znaleźć sobie stałej roboty, była nieporadna, a chaos i spustoszenie byli jej dobrymi przyjaciółmi. Z siostrą nie miałem zbyt dobrych kontaktów, co było mało zaskakujące. Katsuko nigdy jednak nie prosiła o pomoc i wolała sama stawiać czoła problemom, co oczywiście nigdy jej nie wychodziło, a rodzice musieli wyciągać ją z opresji. Nie żebym sam nie zachowywał się tak w wieku nastoletnim, jednak to minęło, a ona chyba przestała się w tedy całkowicie rozwijać. Nie chodziło tu tylko o charakter, ale też i wygląd.

-Może chcesz wyjść na zewnątrz? - zapytał.

Pokiwałem głową, a on przeniósł mnie na wózek. Wyjechaliśmy z ciasnego pokoju i z korytarza skierowaliśmy się do tylnego wyjścia ze szpitala, które prowadziło do parku dla pacjentów.

Nie był to duży park. Był kształtu prostokąta, rosły w nim sosny, jakieś mniejsze, kolorowe kwiaty posadzone w schludnych grządkach i niewielkie krzaki. Po środku znajdowała się biała fontanna, a wokół niej poustawiane były tego samego koloru ławki.

Yuu zrobił ze mną rundkę przez alejki i usiadł na jednej z ławek.

-Ładnie tu - stwierdził. - Lato to jednak magiczna pora roku.

-Też tak sądzę - obrzuciłem wzrokiem fontannę, na której przysiadły wróble. - To naprawdę miły okres.

Yuu odchylił głowę rozkoszując się słońcem. Uśmiechnąłem się lekko widząc, jak próbował zakryć zdenerwowanie. Moja siostra z pewnością wyprowadziła go z równowagi, robiła to z osobami, o dużo lepszej umiejętności panowania nad emocjami, to dlaczego i jego nie mogłaby wkurzyć?

-Hej, Yuu - zacząłem. - Jak sądzisz, co chciała Katsuko?

-Bo ja wiem - spojrzał na mnie. - Mogłem jej powiedzieć, że się przeprowadziłeś do stacji badawczej na biegunie.

-W tedy miałaby problem.

-Przynajmniej mielibyśmy od niej spokój.

Nie dziwiłem się jego oschłej postawie. Sam byłem raczej sceptycznie nastawiony do siostrzyczki.

Nagle chmura przysłoniła słońce. Nie odebrałem tego, jako dobrego omenu. Yuu także zmarszczył brwi, a w jego oczach dostrzegłem coś na wzór smutku, czy zmartwienia.

Obaj martwiliśmy się tym, co mogło przyjść wraz z moją siostrą i początkiem lipca. 

----

To teraz mogę was tylko i wyłącznie przeprosić. Rozdział powinien pojawić się już dawno, jednak nie miałam sposobności by go dodać. 

Mam trudną sytuację w domu, przeprowadzam się, gdy pisałam ten rozdział, to usunął mi się, poprawiając błędy komputer mi pieprznął i musiał udać się do naprawy, a z laptopa nie mogłam dodać, gdyż chwilę później internet odmówił współpracy. 

To był dla mnie naprawdę trudny tydzień, miałam dla siebie mało czasu, dlatego wybaczcie.

***

Cieszę się, że tak wiele osób jest za kontynuacją  Migdała. Kolejny rozdział jest prawie skończony, ostatni ma ogólny zarys i jest pomysł na drugą serię, która nawiasem mówiąc ( pisząc? ) jest jakby nie patrzeć zaczęta. 

Ah, właśnie, jakby ktoś chciałbym dostawać powiadomienia odnośnie nowych notek na gadu, to napiszcie swoje numery, albo do mnie ( gg podane w kontakt ). Jakby co, to chętnie z kimś popiszę :D
Oczywiście kolejna notka pojawi się po pięciu komentarzach.

Do następnego rozdziałuu~!