Migdałowe serce 09 END

O tym, czego nie było i o niczym nie wnoszącym epizodzie 

Przeciągnąłem się leniwie w łóżku i przekręciłem na bok. Uchyliłem zaspane powieki i ziewnąłem głośno. Byłem sam w łóżku. Podniosłem się do siadu. Yuu nie było w pokoju. Chcąc go znaleźć, wstałem i ubrałem jakąś podkoszulkę, która należała chyba do niego. Chyba na pewno, bo była na mnie o wiele za duża. Nie chcąc poprawiać koszulki, która odsłaniała moje ramię, wyszedłem z pokoju i ruszyłem w poszukiwania Shiro. Nie trwały one długo. Siedział w salonie i palił papierosa. Gdy tylko mnie zobaczył, zgasił używkę w popielniczce. Usiadłem obok niego ignorując dym unoszący się w około i przylgnąłem do jego ramienia.

-Do twarzy ci w moich rzeczach – poprawił swoją własność, którą miałem na sobie.

-Wiem - ziewnąłem. - We wszystkim mi do twarzy.

-Aleś skromny - objął mnie i cmoknął w policzek.

-Yuu - musnąłem nosem jego szyję - chodź ze mną jeszcze spać - czułem, że zaraz zasnę. - Zimno mi bez ciebie.

Aoi zaśmiał się i wziął mnie na ręce wstając. Przyczepiłem się do niego niczym mała małpka i dałem mu zanieść się do łóżka. Położył mnie na poduszce i ułożył się obok, przykrywając nas kołdrą. Wtuliłem się w niego spokojny, czując ciepło drugiej osoby.

-Wiesz, że mamy niedokończoną pewną sprawę - powiedział mi zmysłowo do ucha. Odsunąłem się od niego i podniosłem do siadu.

-Ty chciałeś...? - nie mogło mi to przejść przez gardło.

-A ty nie?

Pokręciłem głową zaprzeczając.

-Boję się - spuściłem wzrok. - Yuu, to było straszne - przed moimi oczami znowu stanęły obrazy sprzed kilku dni i lat. - Czuję się jak szmata - prawie się rozpłakałem.

-Cii - podniósł się i objął mnie, tak, jakbym był zrobiony z porcelany. - Już nikt cię nie skrzywdzi - kołysał mną lekko, chcąc mnie uspokoić. - Jeśli nie chcesz żadnych zbliżeń, to nie musimy.

-Nie zostawiaj mnie już nigdy - powiedziałem drżącym głosem.

*

Ostatnie lekcje w szkole mijały dość powolnie. Siedziałem na ławce rezerwowych i błagałem los, żeby nikt nikomu nie wybił palca i żebym nie musiał wchodzić na boisko.

Gra w kosza była czymś brutalnym. Wszyscy uganiali się za piłką, jakby była niewiadomo czym. Wolałem siedzieć bezpiecznie na ławce i udawać, że mnie nie ma.

-Ruki, wejdź za mnie - Akira usiadł zdyszany obok mnie.

-Dasz radę grać - powiedziałem. - Dobrze wam idzie - chciałem, żeby ruszył się na boisko.

-Dajesz Taka - klepnął mnie w plecy. Jak dla niego, to pewnie było klepnięcie, ale dla mnie, było to dość silne uderzenie, przez, które spadłem z ławki. - Zostały dwie minuty do końca meczu.

Podniosłem się i ostrożnie wszedłem na boisko, w morze gigantów.

-Matsumoto, łap! - nagle ktoś rzucił w moją stronę piłką. No tak, nie byłem przez nikogo kryty.

Jakimś cudem złapałem nadlatujący przedmiot i szybko odrzuciłem go do kogoś z drużyny. Chłopak zrobił dwutakt i zdobył punkty. Odetchnąłem po tej porywczej akcji i resztę czasu przeznaczonego na grę, ciągnąłem się za wszystkimi, jak cień.

-Pięknie - Aki klasnął w dłonie i objął mnie ramieniem, gdy szliśmy do szatni. - Poszło ci znakomicie.

-Rzeczywiście - przyznałem. - Nikt mnie nie zdeptał, nie walnął, nie zabił, a drużyna wygrała.

-Trzeba to uczcić - zaśmiał się. - Dasz się zaprosić na obiad?

-Nie mogę - wyplątałem się z jego uścisku. - Jestem umówiony z Yuu - wziąłem telefon i sprawdziłem godzinę. - Powinien zaraz być - pośpiesznie zgarnąłem swoje rzeczy i poszedłem pod prysznic. Zasłoniłem się żółtą zasłonką i rozebrałem się odkręcając wodę. Umyłem się szybko, wytarłem i ubrałem. Wróciłem do szatni, gdzie spakowałem swoje rzeczy i przeglądając się w małym, podręcznym lusterku zrobiłem drobny makijaż.

-Matsumoto, dla kogo się tak mizdrzysz? - zapytał jeden z chłopaków z mojej klasy, uznawany za chojraka. Był napakowany i wysoki, ale w głowie, zamiast oleju miał siano. Nigdy nie odczuwałem potrzeby, by w jakikolwiek sposób zbliżać się do niego, a on do mnie. Jednak, jego drużyna przegrała i musiał się na kimś wyżyć. Jego sportowa duma została tym w końcu urażona. - Dla chłopaka? - prychnął. - Księżniczko - zaśmiał się zabierając mi lusterko.

-Oddaj - wyciągnąłem przed siebie rękę po przedmiot, który trzymał wysoko. Chyba nie myślał, że będę takim idiotą, żeby po to skakać? - Jeśli tego nie zrobisz, to pogadamy inaczej.

-Ciekawe, jak?

-Kopnę cię w krocze - warknąłem. - Z całej siły.

-Nawet nie poczujesz - zaśmiał się ktoś stojący z boku.

-A się zdziwisz.

-No dalej panienko - opuścił trochę rękę. - Ułatwię ci sprawę.

-Co jest? - Reita wszedł do szatni przepasany ręcznikiem wokół bioder i z wilgotnymi włosami, które oklapły mu swobodnie na sile ramiona. - Co chcesz od Takanoriego?

-A ty co, jego ochroniarz? - zmierzył Akirę wzrokiem. - A może chłopak?

-Może - objął mnie. - A teraz oddaj to, co mu zabrałeś - powiedział twardo. - Albo to ze mną będziesz miał do czynienia.

-W porządku - powiedziałem. - Kupię sobie nowe lusterko - odwróciłem się. - Nie będę się szarpał z gorylem.

-Coś powiedział, szczylu?! - rzucił lusterkiem o ścianę, przez co się roztłukło. Podszedł do mnie, łapiąc za ramię i przyszpilając do ściany.

-Puść go, gnoju! - warknął Akira.

-Poczekaj, zamknę szatnię - dobiegł nas dźwięk otwieranych drzwi i głos nauczyciela. - A tutaj co się dzieje? Oda, puszczaj Matsumoto - wuefista wkroczył do szatni. - Nie po to pokazuję absolwentowi tej placówki, co się zmieniło, żebyście wy się tłukli. A ty Suzuki, ubieraj się!

-Nazwał mnie gorylem - wycedził Oda, patrząc na mnie z chęcią mordu w oczach.

-I? Nie musisz go bić.

Napakowany chojrak przycisnął mnie jeszcze mocniej, przez co miałem wrażenie, że zaraz zgniecie mi ramię.

-Ruki? - usłyszałem Aoiego. Jeszcze jego tam brakowało. - Puszczaj go - warknął podchodząc. - Masz trzy sekundy.

-Nie, nie, spokojnie Yuu, on go zaraz...

-Jeden - zaczął odliczać. Poczułem, że to mogłoby się źle skończyć, gdyby Yuu zamordowałby kogoś w mojej szkole.

-Ej, Yuu, spoko, on go zaraz puści - powiedział Aki, ubierając pospiesznie spodnie.

-Dwa - zacisnął dłonie w pięści i zmrużył oczy. Przypominał trochę panterę, gotową w każdej chwili rzucić się na ofiarę.

-Oda, puść go - głos nauczyciela drżał ze zdenerwowania. - Słyszysz?

-Trzy.

Nie czekając na żadną reakcję, Yuu wykręcił mu boleśnie rękę, tak, że uklęknął, krzycząc. Szybko odsunąłem się od nich i wziąłem kilka głębszych wdechów.

-Nie masz prawa go dotykać, rozumiemy się? - chojrak pokiwał głową. - Dowiem się, że coś mu zrobiłeś, to rodzona matka cię nie pozna po zwłokach.

*

-Nie musiałeś aż tak mocno wykręcać mu tej ręki - powiedziałem, gdy szliśmy do samochodu. - Pewnie jutro będzie na mnie czekać wezwanie dla rodziców od dyrektora.

-To było w twojej obronie - mruknął. - A przynajmniej uciąłem sobie miłą pogawędkę z panem Ryuichim - otworzył mi drzwi i zamknął je za mną, gdy wsiadłem.

-Myślałem, że go nie lubiłeś - zapiąłem pas.

-Skąd ten pomysł? - zdziwił się, także zapinając pas. - Chyba nigdy ci o nim nie mówiłem. Fakt, było z nim męcząco, ale facet jest porządny.

-To chyba coś mi się pomyliło - mruknąłem.

-Najwidoczniej - przyznał.

W centrum poszliśmy do McDonalda. Nie mieliśmy ochoty na nic lepszego, więc wybraliśmy śmieciowe żarcie.

-Chcę hamburgera - obejmował mnie w pasie, przyciskając do swojego boku.

-Będziesz gruby - powiedziałem przesuwając wzrokiem po podświetlanych tablicach z asortymentem. - Chcę sałatkę, dużą.

-Wiesz, że sałatki są bardziej tuczące od hamburgerów?

-Trudno.

-Będziesz moim słodki pulpecik - uszczypnął mnie lekko w policzek.

-A ty będziesz pączuś - odgryzłem się, dźgając go w bok.

-Mogę być i eklerkiem - zaśmiał się.

Po posiłku poszliśmy, jak zwykle, połazić bez celu. Trzymaliśmy się za ręce, całkowicie ignorując zniesmaczone tym widokiem spojrzenia. Byliśmy do tego przyzwyczajeni i rzadko się zdarzało, żeby ktoś wyprowadzał nas z równowagi.

-Wiesz, że będę grał towarzyski mecz u ciebie w szkole? - chodziliśmy w po centrum bez celu.

-Mecz? - zdziwiłem się. - W co będziesz grał?

-W siatkówkę - wyszczerzył się, - To będzie trudne, ostatni raz grałem w liceum.

-Kiedy grasz? - zapytałem.

-Za dwa tygodnie - zaśmiał się i pokręcił głową. - To będzie zabawne.

*

-To do zobaczenia - powiedziałem.

-Wpadnę o osiemnastej, okej? - cmoknął mnie w policzek.

-Okej - wysiadłem z jego toyoty.

Ruszyłem w stronę bramy szkoły. Dostrzegłem Akirę idącego przede mną, dlatego przyśpieszyłem kroku.

-Aki! - odwrócił się. - Czekaj.

Dogoniłem go i zrównałem z nim kroku.

-Hej - przywitał się z uśmiechem na ustach. - Co słychać?

-Wszystko w jak najlepszym porządku - uśmiechnąłem się lekko. - Aki, mam takie pytanie - zacząłem, nie będąc do końca pewny, czy powinienem był je zadawać.

-Jakie? - weszliśmy po trzech schodkach z marmuru i przeszliśmy przez ogromne, rzeźbione w drewnie drzwi.

-Mam właściwie pewną sprawę do Kouyou - mruknąłem. - Chciałbym mu coś dać.

-Kouyou? - zdziwił się. - I pewnie chcesz się z nim spotkać?

-Dokładnie - dotarliśmy do klasy od fizyki. - Nie wiesz może, gdzie mógłbym go znaleźć?

-Obawiam się, że to chyba nie będzie możliwe - powiedział ponuro.

-Dlaczego?

-Bo on zniknął.

Spojrzałem na niego z ukosa, nie będąc do końca pewnym, co powiedział.

-Co takiego? - nie ukrywałem zdziwienia. - Jak to, zniknął?

-Tak to. Rodzicom powiedział, że wyjeżdża na kilka dni do kuzyna w Osace - westchnął. - Nie wiem, gdzie naprawdę jest, ale wydaje mi się, że nie opuścił miasta.

-Dlaczego to zrobił? - usiedliśmy na ławce.

-Nie wiem - pokręcił głową. - Dziwnie się zachowywał ostatnio. Taki przybity chodził i w ogóle, jakby mu ktoś rodzinę wymordował.

-On?

-No - znowu westchnął. - Zaczęło się tak, jak zadzwoniłeś i wybiegł ode mnie. Cwel, ogrywał mnie wraz z Tanabe w makao - burknął pod nosem.

-Makao?

-Taka gra karciana - wytłumaczył. - Od tamtej pory zachowywał się, jak nie on… - przerwał. - A może Yuu coś wie? W końcu byli ze sobą blisko i może jemu powiedział?

-Możliwe - mruknąłem. - Ale jesteś jego przyjacielem, aż dziwne, że nic ci nie mówił.

-Nie tylko ciebie to dziwi. Znam go niemal od urodzenia.

Resztę dnia zastanawiało mnie to, gdzie Takashima mógł się podziać. W końcu na pewno powiedział komuś, gdzie poszedł. Tą osobą mógł być Yuu, jednak nie byłem pewny, czy jakiekolwiek pytania o niego, byłyby dobre.

*

-Yuu - wymruczał mu do ucha - proszę.

-Kouyou - złapał go za biodra - będę delikatny - pocałował go w szyję.

Pochylił się nad nim, a ten go objął. Wszedł w niego powoli, z przeciągłym jękiem na ustach.

-Yuu! - Uruha wbił palce w jego plecy. Sapnął i zacisnął powieki.

Otworzyłem oczy i podniosłem się do siadu. Znowu byłem sam w łóżku. Przesunąłem ręką po miejscu, gdzie powinien leżeć Aoi. Westchnąłem i wstałem ubierając bluzę i kierując się na balkon. Yuu opierał się rękoma o barierkę i palił papierosa. Otworzyłem cicho drzwi i podszedłem do niego, obejmując go i wtulając się w jego szczupłe plecy.

-Nie śpisz? - zgasił używkę na poręczy i odwrócił się w moją stronę i oplótł mnie ramionami

-Miałem zły sen - mruknąłem w jego tors.

-Opowiesz? - zapytał gładząc mnie po plecach.

Pokręciłem przecząco głową i wtuliłem się w niego mocniej.

Wróciliśmy do mojego pokoju, gdzie na łóżku usadowił się kot.

-Chyba zajęte - mruknął.

Dziwnie się czułem po tym śnie. Byłem jakiś nie swój, kładąc się z Shiro do łóżka.

-Yuu, blisko byłeś z Kouyou? - zapytałem.

-Dość - mruknął. - Stało się coś?

-Tak się tylko pytam - odwróciłem się do niego plecami. Przysunął się do mnie i objął mnie. - Całowałeś się z nim?

-A jak sądzisz?

-Sądzę, że nie wiem.

-Ruki - podniósł się do siadu i pociągnął mnie za ramię. - Jesteś zazdrosny, czy mi się wydaje?

-Wydaje - mruknąłem. Odkrył mnie i usiadł na moich biodrach, łapiąc jedną ręką za nadgarstki i przyszpilając mnie nimi do łóżka. - Zejdź - poruszyłem się, przez co nas o siebie otarłem. - Zejdź ze mnie.

-Mały zazdrośnik - ułożył się idealnie na moim kroczu.

-Błagam, Yuu - chciałem się wyrwać, co nie ułatwiało mi sprawy. - Zejdź - pochylił się, całując mnie w obojczyk. - Yuu! - powiedziałem płaczliwie. Dopiero w tedy dotarło do niego, że nie miałem ochoty na żadne zbliżenia. Zszedł ze mnie, a ja skuliłem się, zaciskając powieki.

-Przepraszam - powiedział. - Zapomniałem.

-Nie rób tego więcej - głos mi drżał.

-Ale mnie nie musisz się bać - pogładził mnie po plecach. - Kotku.

*

-Ruki, tutaj! - zawołał Akira. Przecisnąłem się pomiędzy siedzeniami, a nogami osób siedzących, co chwilę mówiąc przepraszam, gdy ktoś nie zauważał, że chciałem przejść, lub, gdy kogoś przez przypadek nadepnąłem. Dotarłem do Akiego i zająłem miejsce obok niego.

-I jak? - zapytałem. - Która gra drużyna Yuu? - wziąłem od niego garść prażonego popcornu.

-Piąta - zmrużył oczy, widząc, jak znowu podkradłem mu popcorn. - Moje poprzednie liceum też ma grać - oznajmił.

-Będą twoi znajomi? - zainteresowałem się.

-Raczej nie - mruknął.

Po kilku minutach na boisko wyszły pierwsze dwie drużyny. Tak rozpoczął się turniej towarzyski. Większość czasu, jak grali, siedziałem nieporuszony, podpierając głowę na wewnętrznej stronie dłoni. Aki natomiast przeżywał wszystkie mecze po kolei. Nawet nie zwrócił uwagi na to, że zabrałem mu popcorn i sam go jadłem. Siedziałem tak, dopóki na boisko nie wyszła znajomo wyglądająca osoba.

-To Kouyou! - Akira prawie wstał. - Co on tu robi?!

To był Kouyou bez wątpienia. Wyszedł na boisko wraz z drużyną ostatniego liceum. Dostrzegł nas i pomachał do nas z uśmiechem.

-Co za koleś! - Akira prawie wyszedł z siebie. - Ma tupet żeby machać! - warknął. - Rozmawiałeś z Yuu o nim? - zapytał.

-Nie - pokręciłem głową. - Wolałem tego nie robić.

-Dlaczego?

-Bo nie. Muszę ci wszystko tłumaczyć? - sam się zdenerwowałem.

-Pokłóciliście się? - zapytał spokojnie.

-Nie - burknąłem i oddałem mu popcorn. Resztę czasu przesiedziałem patrząc na grającego Takashimę. Chłopak bardzo mocno ścinał piłkę. Przeciwna drużyna nie mogła jej odebrać. Wynik był w sumie przesądzony. Uruha rozgromił przeciwników i to w bardzo krótkim czasie.

Po zakończonym meczu Akira zaraz ruszył z siedzenia i popędził z szybkością strusia w stronę Kouyou, który widząc go, zaczął się śmiać.

-Ruki - poczułem chłodną dłoń na ramieniu. Yuu zajął miejsce Reity i cmoknął mnie dyskretnie w policzek. Najwidoczniej wszedł na trybuny od drugiej strony. Był ubrany w krótkie granatowe spodenki i tego samego koloru koszulkę. - Jak się turniej podoba?

-Nawet fajnie - uśmiechnąłem się. - Nie mogę się doczekać, aż zobaczę, jak ty grasz.

-Uwierz mi, to nic niezwykłego - zaśmiał się nerwowo.

-Denerwujesz się? - zapytałem.

-Trochę - przyznał. - Dawno nie grałem.

-Zobaczysz, że pójdzie ci dobrze - złapałem go za rękę. - Będę kibicował.

-Postaram się - wstał. - Specjalnie dla ciebie.

-Shiroyama! - odwróciłem głowę w stronę Akiry. - Wiedziałeś, że on tu będzie? - podszedł do nas, nie zwracając uwagi na ludzi, których deptał po nogach.

-On, to znaczy? - uniósł brwi.

-Kouyou!

-Wiedziałem - odparł. - Co w tym dziwnego?

-Bo nie utrzymywał z nikim kontaktu - podszedł do niego i zmierzył się z nim wzrokiem.

-Jak to? - zdziwił się Aoi. - Ze mną rozmawiał normalnie.

-To dziwne, skoro wszyscy myśleli, że był w Osace.

-Dlaczego mnie się czepiasz? - Yuu zmarszczył brwi. - Co ja mam do tego? - zdenerwował się.

-Już, chłopaki - wstałem i wszedłem między nich. - Uspokójcie się.

-Gdzie on był przez ten czas? - Rei nie dawał za wygraną. - Musisz coś wiedzieć.

-Niby skąd? - obaj mnie ignorowali. - Sam się go spytaj - warknął.

-Ty masz mi odpowiedzieć - zrobił krok, prawie mnie depcząc. - Musisz coś wiedzieć! - popchnął mnie lekko do przodu.

-Ale nie wiem - syknął i zmrużył gniewnie oczy, widząc to, jak Aki mnie potraktował. - Uważaj trochę - przysunął mnie w swoją stronę.

Po chwili jednak odwrócił się i odszedł. Akira wypuścił powietrze i usiadł. Zająłem miejsce obok niego.

-Co to było? - miałem ochotę zgrzytać zębami. - Co on ci zrobił?!

-Jeszcze nic - mruknął pod nosem.

Wymierzyłem w jego stronę ostre spojrzenie i odwróciłem się od niego. Nie patrzyłem na grających, dopóki nie oznajmiono, że drużyna Yuu wchodzi na boisko. W tedy dopiero zacząłem kontaktować. Uważnie patrzyłem na poczynania Yuu. Wystawił piłkę jakiemuś mężczyźnie, który nią ściął. Rozgrywka działa się równie szybko, co w meczu, w którym grał Takashima. Drużyna, w której grał mój ukochany wygrywała, z czego się cieszyłem i prezentowałem to swoje zadowolenie. Klaskałem i krzyczałem, dotrzymując danego Yuu słowa, że będę mu kibicował. W końcu nadszedł czas, kiedy Shiro musiał zaserwować. Był to decydujący punkt, który miał przeważyć szalę zwycięstwa. Shiro wziął wdech i odbił dwukrotnie piłkę. Podrzucił nią i uderzył serwując. Piłka zgrabnie przeleciała ponad siatką i nad zawodnikami, którzy próbowali odebrać nadlatujący przedmiot. Przez chwilę myślałem, że wyleci poza pole i cały się spiąłem. Ostatecznie wylądowała pół metra od linii.

W ten sposób mecz zakończył się zwycięstwem drużyny, w której grał Aoi. Później ogłoszono dwudziestominutową przerwę. Zbiegłem z trybun, przeciskając się pomiędzy ludźmi i podbiegłem do Yuu, przytulając się do niego.

-Jesteś najlepszy! - oznajmiłem. - To było po prostu genialne.

-Chodź - pociągnął mnie, wyprowadzając z tłumu i kierując się na korytarz. Usiedliśmy na ławce i zacząłem mu zdawać mu relację ze swoich odczuć po meczu. Nie szczędziłem przy tym gestykulacji. Yuu kręcił co jakiś czas głową i śmiał się z mojej dziecinnej ekscytacji.

-Powinieneś grać zawodowo - oznajmiłem. - Naprawdę!

-Przesadzasz - mruknął rumieniąc się. - Twój doping podziałał - pocałował mnie we włosy. - Dziękuję.

*

-Ostateczna zagrywka. Licealiści kontra studenci, idą łeb w łeb!

-Taka! - Yuu stanął na światłach. - Uspokój się!

-Chyba zostanę fanem siatkówki - powiedziałem. - Wygraliście - mruknąłem wesoło.

-Tak, wygraliśmy - westchnął i ziewnął. - Jestem wykończony.

-Nie dziwię ci się. W końcu dawałeś z siebie wszystko.

Westchnął. Nie tylko dlatego był wykończony.

-Dlaczego wszystkich unikałeś? - zmierzył wyższego od siebie Kouyou spojrzeniem. - Okłamałeś swoich rodziców, a przy okazji Akirę. Kouyou, dlaczego?

-Chciałem się od nich na trochę odciąć - odparł patrząc Yuu prosto w oczy.

-Zaniedbując szkołę? Dlaczego ze mną spotykałeś się normalnie? Nie rozumiem cię - pokręcił głową.

-Od ciebie nie chciałem - mruknął.

-Kouyou, to była najgłupsza rzecz, jaką mogłeś zrobić - powiedział sucho. - Myślałem, że chociaż trochę dorosłeś.

-Nie ważne, jak bardzo się zmienię, dla ciebie i tak będę dzieckiem - chciał odejść, ale Yuu przytrzymał go za ramię.

-Nie skończyłem.

-Swoje mądrości zachowaj dla kogoś innego - warknął, mierząc go lodowatym spojrzeniem.

-Nic się nie zmieniłeś - Aoi zaśmiał się kręcąc głową. - Ciągle uciekasz przed problemami.

-Ciągle? - zmarszczył brwi. - Pierwszy raz był dwa lata temu, teraz był drugi.

Shiro zamarł i zabrał rękę, spuszczając wzrok.

-Widzę, że komuś wszedłem na sumienie - uniósł drwiąco brwi i wyszedł, wymijając mnie.

-Yuu? - podszedłem do niego i dotknąłem jego ramienia.

-Chodź, odwiozę cię - powiedział łapiąc mnie za rękę i wyprowadzając z szatni.

Yuu powiedział mi tylko, że przez dłuższy czas raczej nie spotkam się z Uruhą. Powiedziałem mu, że chciałem podziękować za to, co Kouyou dla nas zrobił. Skrzywił się tylko i odwiózł mnie do domu.

-Yuu, ja... - stanął przed moim domem i wpił się w moje wargi. Zrobił to tak nagle, że aż pisnąłem. Przytrzymał moją głowę, żebym się nie oddalił.

-Do jutra - cmoknął mnie w nos. Po chwili wysiadłem i jakiś czas patrzyłem, jak odjeżdżał.

Wszedłem do swojego pokoju i rzuciłem się na łóżko. Po jakimś czasie przyszedł do mnie kot. Zwierzę usadowiło się przy moim boku i zwinęło w kłębek. Zazdrościłem mu, że nie musiało się niczym przejmować. Odsunąłem się lekko i podniosłem do siadu. Z jednej strony cieszyłem się, że było wiadomo, co się działo z Kouyou, a z drugiej byłem zły. Zły na niego, za to, że inni musieli się przez niego martwić.

Wstałem i poszedłem do łazienki. Zrzuciłem swoje ubranie i wszedłem pod prysznic. Odkręciłem gorącą wodę i odwróciłem twarz w stronę natrysku.

Jedyne, co mnie pocieszało to, to, że zbliżały się wakacje. Mogłem odpocząć od wszystkich problemów i zaszyć w jakimś spokojnym gniazdku z Yuu. Myśląc o nadchodzącym lecie, położyłem się do łóżka.

------ 

To chyba tyle. Rozdział jest co najmniej kiepski i naprawdę mi się nie podoba. W połowie czerwca powinna się pojawić druga seria. Od razu obiecuję, że będzie bardziej przemyślana i postaram się do tego czasu rozwinąć swoje niezbyt wysokie umiejętności pisania ( będzie level up! ^^ ). Bardzo bym też prosiła, żeby każdy napisał, co mu się nie podobało i, co się podobało w całej tej serii. To w tej chwili dla mnie bardzo ważne. Dzięki temu będę wiedziała, jakich błędów nie popełniać później, a jakie wątki rozwijać. 

HMD 02 jest gotowe ( w tej chwili kończę trzeci rozdział ) 

Kolejna notka pojawi się oczywiście po pięciu komentarzach 

Do następnego rozdziału!