Migdałowe serce II 08

O sesjach i wielkim dylemacie 

Jego widok zaparł mi dech w piersiach. Miał wygolone boki głowy, a na jego nosie spoczywały czarne okulary w prostokątnej, grubej oprawie. Nosił białą koszulkę z wymyślnym nadrukiem i ciemne, mocno przylegające do jego ciała spodnie. Całość dopełniały łańcuszki na jego szyi i bransoletki na rękach.

-Słucham - mruknąłem.

-Myślałeś nad byciem fotomodelem? - zapytał. - Nadawałbyś się idealnie.

-Jakoś... Nie, nie bardzo.

-Bo jesteś zgrabny i widać, że masz dobry gust - oświadczył. - Zrobiłbym ci makijaż i tyle by wystarczyło - zmrużył lekko oczy, jakby chcąc się upewnić w swoich słowach. Szczerze, to nigdy się nie spodziewałem, że ktoś powie mi coś takiego.

Tak poznałem Kaolu.

*

-Wow - mruknąłem, widząc zdjęcia z sesji. - Boskie - powiedziałem, wlepiając wzrok w siebie samego.

-Zwykła sesja w plenerze - odparł. - Ale cieszę się, że się podoba. W sumie to nie sądziłem, że się zgodzisz - Kaolu podał mi kawę. - Zdjęcia zostaną wysłane do magazynu fotograficznego, jeśli ci to nie przeszkadza.

-W porządku - uśmiechnąłem się, upijając łyk napoju. - Bardzo dobrze mi się współpracowało.

-Ah, mi również - odwzajemnił gest. - Możemy w sumie zrobić jeszcze z dwie sesje. Ale studyjne - wziął jakiś segregator i zaczął przeglądać jego zawartość. - O taką - wskazał na odpowiednie zdjęcia. - I taką.

-Długo się tym zajmujesz? - zapytałem, przeglądając segregator.

-Kilka lat. Może sześć - mruknął.

-Stylizacje są świetne - przyznałem. - Ale to by lepiej wyglądało z mniejszym kapeluszem - wskazałem na zdjęcie i podsunąłem je Kaolu.

-Myślę, że masz racje - przyglądał się uważnie fotografii.

W taki sposób zaczęła się nasza współpraca.

*

Zielonych nie widziałem, a powinny być! - poskarżyłem się.

To może w innym sklepie?

Możliwe. Jutro poszukam.

-Słuchasz mnie? - Yuu dźgnął mnie w bok.

-Słucham - mruknąłem.

Ale fajniejsze by były białe.

Cudne.

-Takanori - Yuu trochę się denerwował. - Mieliśmy to popołudnie spędzić razem, a nie z smsami - upomniał mnie. - Zapomniałeś?

-Momencik - mruknąłem, odpisując na kolejną wiadomość od Kaolu. Mój chłopak westchnął i oparł się łokciem o blat stołu, przytrzymując głowę. Schowałem telefon i uśmiechnąłem się do Shiro. - A co to za mina? - wydąłem lekko wargi, widząc beznamiętne spojrzenie swojego towarzysza. Przyłożyłem palce wskazujące do kącików jego ust i uniosłem je lekko do góry, tworząc uśmiech. - Taki Yuu podoba mi się o wiele bardziej - zostawiłem jego twarz w spokoju.

-Z kim tak piszesz, hm? - zapytał, biorąc do ręki łyżeczkę i zaczynając maltretować swoje ciastko.

-Ze stylistą - oznajmiłem mu wesoło. - Mówiłem ci o sesji.

-Mówiłeś - przyznał chłodno.

-To całkiem zabawne - oparłem się o jego ramię, obejmując rękę, którą bawił się wypiekiem. - Może coś z tego będzie, kto wie.

-Zabawa jako sposób na życie?

-Takie życie byłoby przynajmniej przyjemne - zerknąłem na niego.

-Szybko by ci się znudziło - odrzekł sucho.

-Ale ty dzisiaj szorstki jesteś - odsunąłem się od niego. - Stało się coś?

-Mój chłopak woli pisać z jakimś innym facetem, niż rozmawiać ze mną - odparł. - Nie tak to sobie wyobrażałem.

-Yuu, daj spokój - przytuliłem się do niego. - Jesteś zazdrosny.

-A ty byś nie był? Postaw się na moim miejscu - burknął.

-Kochanie, to urocze - dałem mu buziaka w policzek. - Myślałem, że to ja jestem mistrzem w byciu zazdrosnym.

Poczułem wibrację w kieszeni. Już chciałem sięgnąć po telefon, jednak szybko się powstrzymałem. Yuu spojrzał na mnie spod byka, chcąc dać mi do zrozumienia, że nie życzy sobie, żebym dalej smsował z Kaolu. Jego wzrok wyrażał istną chęć mordu wobec tego osobnika.

*

-Nie denerwujesz się? - zapytał Kaolu, nakładając cień na moje powieki. - Będziesz w centrum uwagi.

-Może trochę - odpowiedziałem. - Myślałem, że bardziej się tym przejmę. Jest jednak w porządku.

Mężczyzna szybko się uporał z moją twarzą i zaczął poprawiać moje naturalne loczki. Po jego zabiegu z lokówką były mocniej poskręcane. Następnie przyszedł czas na ubranie, które składało się na czarną, długą bokserkę z nadrukiem przedstawiającym jakąś nagą kobietę, luźną, białą kamizelkę oraz tego samego koloru, obcisłe spodnie. Dopełnieniem były pomarańczowe trampki, wisiorki na długich, cieniutkich łańcuszkach oraz liczne bransoletki.

-Stań zwyczajnie, jakbyś na coś czekał - powiedział fotograf, kiedy wyszedłem na środek, stając przed białą płachtą w blasku rażących świateł.

*

Yuu pocałował mnie czule na powitanie. Widać było po nim, że zarywał ostatnio noc na naukę. Chociaż zaczął się semestr, to starał się nie mieć w niczym zaległości i ogarniać wszystko na bieżąco. Miał podkrążone oczy i był bledszy niż zazwyczaj.

-Yuu, powinieneś się położyć - ująłem jego zmęczoną twarz w dłonie. - Nie wyglądasz dobrze.

-Położę się, jak wrócę - odrzekł z uśmiechem. - Chodźmy do parku - złapał mnie za rękę, delikatnie ciągnąc w swoją stronę.

Szliśmy jakiś czas ciemnym parkiem w całkowitej ciszy. W końcu zapytałem się go, jak na studiach.

-Ostatnio był zapieprz - westchnął. - Jakiś nowy wykładowca, sprawdzający nas na każdym roku. Podejrzewam, że rozwiążą jedną grupę jak tak dalej pójdzie.

-Nie chce im się chodzić?

-Olewają sobie sprawę - wzruszył ramionami. - Ale co mnie oni. A jak sesja? - zmienił temat.

-Dobrze - uśmiechnąłem się. - Nawet bardzo dobrze.

-Pokazałbyś mi kiedyś z niej zdjęcia? - zainteresował się.

-Mam nawet przy sobie - zaśmiałem się.

Usiedliśmy na ławce, całkowicie ignorując wilgoć, która się na niej osadziła. Wyciągnąłem z torby teczkę i otworzyłem ją, po czym wyjąłem z niej zdjęcia. Po kolei pokazywałem je Yuu, który o dziwo, nie komentował ich w żaden sposób. Spodziewałem się jakiś żartów z jego strony, czegokolwiek, co by wskazywało na to, że to na pewno ten sam człowiek.

-Dobrze się czujesz? - zapytałem, zerkając na niego. - Naprawdę, źle wyglądasz.

-Nic mi nie jest - odgarnął mój niesforny kosmyk za ucho. - Nie musisz się martwić - obdarzył mnie czułym uśmiechem. - Fajnie wyszła ta sesja.

-Masz gorączkę - stwierdziłem, otwierając szeroko oczy. - Masz do wyboru teraz mój pokój albo swoje mieszkanie, to jak?

-Taka, co ty? - zaśmiał się. - Kotku, to słodkie.

-Mówię poważnie - schowałem teczkę i złapałem go za rękę.

Po krótkiej dyskusji o tym, że nie powinienem się martwić i, że nic mu niby nie jest, ostatecznie zgodził się, żeby pójść do siebie.

-Połóż się - poleciłem mu. - Zrobię ci herbaty.

Już nie protestując, poszedł do sypialni. Zaparzyłem Yuu herbatę w szklanym kubku z jakimś wymyślnym wzorkiem i zaniosłem mu ją. Postawiłem ją na szafce i usiadłem obok niego, przykładając dłoń do jego czoła. Po chwili, przyległem do niego i musnąłem jego wargi swoimi.

-Zarażę cię, jeśli coś mam - upomniał mnie.

-To poleżę z tobą - złożyłem na jego ustach delikatny pocałunek. - Nie myśl sobie, że cię zostawię.

-Mhm - uniósł trochę kołdrę, pokazując, żebym się obok niego położył. Zrobiłem to i przytulił mnie do siebie. Zadrżał, czując mój oddech na swojej szyi.

-Masz zimne dłonie i nogi - stwierdziłem.

-Zaraz będą ciepłe - mruknął, zamykając oczy. - Mam swój grzejniczek przy sobie - wetknął nos w moje włosy, wdychając zapach szamponu, odżywki i jedwabiu. - Tak dawno cię nie przytulałem - stwierdził.

Niedługo później zasnął.

*

-Jak to, śpisz u Yuu? - usłyszałem zdenerwowanie w głosie Tary. - Nasza umowa wyglądała trochę inaczej, tak?

-To nagła sytuacja - przesunąłem ręką po ramieniu.

-Daj mi go do telefonu - zażądała.

-Nie denerwuj się. Yuu śpi, ma gorączkę i ktoś musi z nim zostać.

-Ma przecież rodzinę, tak? Brata, siostrę, czemu oni z nim nie zostaną?

-Ponieważ ma mnie - powiedziałem podirytowany. - Myślę, że jak zostanę na noc u niego, żeby go pilnować, to nic się nie stanie. I tak jest weekend, więc nie muszę iść jutro do szkoły.

-Jakoś nie mogę ci w to uwierzyć - dalej obstawiała przy swoim. - Masz wracać do domu.

-Już jestem w domu.

-Takanori!

-Posłuchaj, Yuu jest przeziębiony i ktoś musi z nim zostać, a tą osobą jestem ja.

-Nie obchodzi mnie to. Powiedziałam, że masz wracać i już.

-Nie zostawię go - wysyczałem. - Wrócę rano - rozłączyłem się i wróciłem do sypialni, w której spał Yuu. Położyłem się obok niego i czule pogładziłem jego ciepły, zarumieniony policzek. Miał gorączkę i oddychał przez buzię. Biedactwo, musiał się tyle uczyć. Patrząc na jego piękną twarz, zapadłem w sen.

*

Kiedy się obudziłem, byłem sam w łóżku, przykryty grubym kocem. Wstałem i szybko poszedłem szukać Yuu. Zastałem go w kuchni, palącego papierosa przy uchylonym oknie.

-Już wstałeś? - spojrzał na kuchenny zegar, wiszący na ścianie. - Dochodzi dziewiąta.

-Ubierz się chociaż - zignorowałem jego słowa i upomniałem go, widząc, że jego strój składał się z koszulki i bokserek.

-Już mi lepiej - odparł, gasząc papierosa w popielniczce. Wstał i zamknął okno, a następnie, objął mnie czule.

-Nie wyglądasz dobrze - mruknąłem. - Yuu, połóż się jeszcze.

-Nie trzeba - wplątał dłoń w moje włosy.

Zdenerwowała mnie ta jego ignorancja wobec własnego zdrowia. Wyplątałem się z jego uścisku i pociągnąłem za rękę w stronę sypialni. Nie stawiał oporu i dał mi się poprowadzić. A spodziewałem się, że zaprotestuje i nie będzie chciał się ruszyć. Pchnąłem go na łóżko i narzuciłem na niego ciężki koc, a następnie kołdrę.

-To chodź teraz pod to - powiedział. Wczołgałem się pod pościel i przyległem do niego. - Wygodnie jest ci tak w spodniach? - zapytał, sunąc dłonią po moich plecach. - Zdejmij je lepiej - mruknął, rozpinając guzik i rozporek moich spodni. Zsunąłem je z siebie i splotłem się z nim kończynami.

-Lepiej? - zapytałem.

-Z tobą wszystko jest lepsze - odparł.

Leżeliśmy tak, dopóki nie rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Yuu zaklął pod nosem, a ja wstałem i ruszyłem do drzwi. Uchyliłem je lekko, wpuszczając do mieszkania chłodne powietrze z klatki schodowej.

-Jest Aoi? - zapytał jakiś facet bez przywitania. Był wzrostu Yuu i miał szerokie bary. Nie wyglądał jednak na fana siłowni. Na jego głowie spoczywała ciemnozielona czapka, spod której wystawały brązowe kosmyki. Miał na sobie luźną, szarą kurtkę i czarne spodnie włożone w glany.

-A pan to...? - zapytałem.

-Yune jestem. Po prostu - odparł starszy.

-Ah, tak, tak - uśmiechnąłem się lekko. - Yuu jest przeziębiony. Mam coś przekazać? - wychyliłem się trochę bardziej. Yune zmierzył mnie z góry wzrokiem i skrzywił się lekko.

-Ty jesteś Takanori, tak? - kiwnąłem głową na potwierdzenie. - Oj Taka, to ty nam tak kradniesz zawsze Aoiego - mruknął. - Swoją drogą, to mam książki dla tego cwela - powiedział.

-Przekażę mu je - obiecałem, wyciągając rękę po pakunek. Yune uśmiechnął się i podał mi książki owinięte w folię.

Kiedy odszedł, wróciłem do Yuu. Uśmiechnął się na mój widok.

-Yune przyniósł ci książki - powiedziałem, stawiając wspomniane rzeczy na szafkę.

-Kij z książkami. Zimno mi.

-Zimno? - szybko pobiegłem po kocyk, leżący na fotelu i narzuciłem go na Yuu.

-Głuptasie, chodź do mnie - zaśmiał się. Wczołgałem się do niego, a on przekręcił się tak, że znalazłem się na nim.

-Yuu-chan - pocałowałem go w policzek - nie choruj już więcej - ułożyłem głowę na jego torsie.

*

-Zawodowo jako model? - zmierzyłem Kaolu uważnym spojrzeniem. - Nie sądzę, by to wypaliło. Mam szkołę i inne obowiązki - odparłem mimo wszystko trochę niepewny czy odrzucać jego ofertę. W końcu nie byłoby to nic złego.

-Wiesz, zawsze możesz poczekać do pełnoletności i dopiero wtedy zająć się tym na poważnie - mężczyzna uśmiechnął się lekko. Lubiłem jego uśmiech. Zawsze mnie nim pokrzepiał i zapewniał, że moje działania są dobre. - Bo, jak coś to trzymam dla ciebie miejsce.

-No okej - także się uśmiechnąłem. Nie mogłem tego nie odwzajemnić.

-To może teraz opowiesz mi o sobie? - Kao przybliżył się do mnie lekko. - Bo właściwie, to rozmawiamy tylko o sesjach i modzie.

-A co chciałbyś wiedzieć? - zapytałem. - Nie jestem jakoś specjalnie ciekawym człowiekiem.

-To może mi opowiesz o swoich zainteresowaniach?

-Już je w sumie poznałeś. Moda, zakupy i to chyba wszystko - odpowiedziałem.

-A masz może jakieś zwierzątko?

-Mam kotka, ale nie jest u mnie w domu.

-Mhmm - mruknął. - Miałem kiedyś psa, ale niestety zdechł ze starości.

-Przykre - stwierdziłem, chociaż nie było mi przykro.

-A może masz dziewczynę? - zagadnął. - Na pewno masz, często z kimś piszesz - uśmiechnął się szeroko, a moje policzki oblał pokaźny rumieniec. - Ej, nie wstydź się, to przecież w pełni normalne - pchnął mnie lekko w bok.

-Bo to nie do końca tak - odchrząknąłem i nerwowo zacząłem się rozglądać po parku. - To jest tak jakby mężczyzna - mruknąłem cicho, czując, że rumienię się jeszcze bardziej. - A może pogadamy o tobie? - szybko zmieniłem temat, byleby nie rozmawiać o mojej orientacji.

-Tak jakby mężczyzna? - musiał jednak usłyszeć. A miałem nadzieję, że zostawi to w spokoju.

-T-tak - mruknąłem cichutko. - To jest... To znaczy... - jąkałem się.

-Spokojnie - uśmiechnął się pokrzepiająco. - To nic złego kochać kogoś, nawet osobę tej samej płci - powiedział miękko. Poczułem głęboką ulgę, słysząc jego słowa.

*

-Zgadnij kto przyszedł - Yuu wszedł do mojego pokoju i od razu do mnie podszedł, obejmując mnie. - Co słychać, kotku? - usiadł na krześle obok.

-Nad matmą siedzę - odpowiedziałem. Yuu przysunął się do mnie i objął mnie ręką w pasie.

-A miałem nadzieję, że obaj się trochę oderwiemy od pracy - oparł głowę na moim ramieniu. - Bo o ile dobrze wiem, Tara jest w szpitalu, a twój ojciec w pracy.

-Owszem - zacząłem kolejny przykład z pracy domowej. Przez dłuższy czas siedzieliśmy w całkowitej ciszy. W końcu skończyłem robić zadania i mogliśmy zająć się sobą. Położyliśmy się na łóżku, przytulając się do siebie. Rozmawialiśmy chwilę o studiach Yuu i mojej szkole. Nie była to jakoś specjalnie poruszająca konwersacja.

-Nie wiem, czy wyrobię się z tym materiałem - westchnąłem. - Jakoś nie potrafię się wystarczająco skupić na nauce, a chciałbym to stypendium.

-A ile ci brakuje? - pogłaskał mnie czule po włosach.

-Żeby mieć najwyższą średnią, brakuje mi celującego z historii, a wychodzi mi słaba piątka - wypuściłem głośno powietrze. - Żeby tą historię szlag trafił - wydąłem wargi. Nie lubiłem tego przedmiotu i nie ukrywałem tego.

-Od historii masz mnie - zsunął dłonie na moje biodra. - Pomogę ci - pocałował mnie we włosy.

-Yuu - zacząłem cicho - planują się pobrać w maju - zerknąłem na niego. Patrzył na mnie, uważnie słuchając. - Boli mnie, że ona będzie chciała udawać moją matkę. Szczerze, to nienawidzę jej i tego dziecka.

-Taka...

-Nic się niby nie zmieni - przerwałem mu. - Dalej będę dla nich nikim, ale kiedy urodzi się to dziecko, zniknę całkowicie.

-Kotku, nie myśl tak o tym - odwrócił mnie na bok, ujmując moją twarz w dłonie. - Nie wystarcza ci to, że ja ciebie kocham? Że jesteś moim oczkiem w głowie? - zatoczył kciukiem kółko na moim policzku.

-Yuu, tutaj chodzi o coś innego - przygryzłem lekko wargę, patrząc uważnie w jego czarne oczy. - Czuję się daleki od rodzinnego szczęścia, jakie powinno mnie otaczać. Tego poczucia, że rodzicom mogę się wygadać, że postarają się mnie zrozumieć. Oni mnie nie chcą i takie jest moje odczucie.

-Mylisz się - odparł mój towarzysz. - Gdyby cię nie chcieli, to nie dawaliby ci szlabanu. Według mnie, także okazują ci troskę, tylko w bardziej oschły sposób, trzymając cię na dystans i będąc surowym.

-Ciekawą masz teorię - mruknąłem pod nosem, odwracając od niego wzrok.

-Taka, mam dla ciebie pewną propozycję - pocałował mnie delikatnie w usta. - Po zakończeniu szkoły, wprowadź się do mnie na stałe - powiedział tuż obok mojego ucha. Otworzyłem szeroko oczy, zdziwiony jego nagłym pomysłem. - Sam mówiłeś, że się kiedyś tam wprowadzisz - uśmiechnął się.

-Nie wiem - mruknąłem zszokowany.

-I tak często u mnie bywasz, masz tam mnóstwo swoich rzeczy - wymieniał argumenty, które chyba sobie wcześniej przygotował. - Wiesz o mnie wszystko i na odwrót, kocham cię i nie widzę problemu, żebyśmy byli ciągle razem.

-Ja nie wiem, czy dojrzałem do ciągłego przebywania z kimś - pokręciłem głową. - Boję się, że się mną znudzisz, że będziesz miał mnie dosyć.

-Takanori, właśnie cię zapewniam o swojej miłości, złożyłem ci nawet obietnicę, że nigdy cię nie zostawię i zamierzam jej dotrzymać, choćby nie wiem co - podparł się na łokciach. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego jak bardzo pragnę być z tobą na zawsze - złapał mnie za dłonie, podnosząc się do siadu. Poczułem dziwne dreszcze ogarniające moje ciało. - Takanori, kocham cię całym sercem i gdybym mógł, to właśnie bym ci się oświadczył i wyszedł za ciebie, byleby mieć cię już zawsze u swojego boku i chronić na wszelkie możliwe sposoby.

-Yuu... - głos mi drżał. To było zbyt nagle. Powiedział mi zbyt dużo, jasno określił swoje uczucia i zamiary. Także go kochałem i pragnąłem być z nim na zawsze. Skoro tak było, to dlaczego się wahałem? Yuu chciał stworzyć ze mną dojrzały związek, w którym bylibyśmy ciągle ze sobą. Dojrzałość, ciągnęła za sobą odpowiedzialność, a ta z kolei dzieliła się na mniejsze podgrupy, szufladkując całkowicie życie. Nie byłem na tyle dorosły, by wyrzec się niektórych rzeczy dla drugiej osoby. - To chyba jeszcze nie dla mnie - powiedziałem cicho. Mina mu trochę zrzedła, a w jego oczach dostrzegłem zawód i rozczarowanie. Było mi wstyd za siebie, że nie umiałem poświęcić się dla ukochanego. - Daj mi jeszcze trochę czasu - poprosiłem. - Kocham cię - pocałowałem go czule.

-Poczekam - odparł trochę smutny.

-Nie miej mi tego za złe - znowu go pocałowałem. - Jesteś dla mnie bardziej, niż ważny.

*

Przekręciłem się setny raz na bok, nie mogąc zasnąć. Leżałem tak w łóżku od jakiejś godziny i ciągle nie mogłem się wyciszyć na tyle, by zapaść w sen. Westchnąłem cicho i wyciągnąłem telefon z pod poduszki.

Mocno się na mnie zawiodłeś? - napisałem do Yuu. Odpowiedź przyszła po kilku minutach.

Trochę. Myślałem, że jednak się zgodzisz.

Przepraszam. Boję się trochę i chcę, żebyś to zrozumiał. Nie jestem gotowy - wystukałem szybko.

Rozumiem. Każdy potrzebuje czasu - przyszło po dłuższej chwili.

Kocham cię i śpij dobrze, kotku - napisał.

Też cię kocham, karaluchy pod poduchy.

Na pewno go obudziłem i na pewno był zły, że ktoś wypisuje do niego w nocy, każąc mu tworzyć konstruktywne odpowiedzi.

Yuu powiedział, że wiemy o sobie praktycznie wszystko. Miał w sumie rację. Wiedział o mnie dość sporo, nawet tych nieprzyjemnych rzeczy. Wiedział, że byłem molestowany przez swojego chłopaka, będąc w gimnazjum, że kiedyś zgubiłem się w lesie, że źle się kiedyś zachowałem w towarzystwie i wyproszono mnie za drzwi. Wiedział to i jeszcze więcej. Był jednocześnie moim przyjacielem i kochankiem, podporą w trudnych chwilach, a ja się wahałem zamieszkać z nim na stałe.

Mam nadzieję, że nie śpisz - napisałem sms do Akiry.

Jestem z Tanabe - dostałem odpowiedź. - Stało się coś?

Znajdziesz dla mnie jutro trochę czasu? Muszę z kimś porozmawiać. 

-----

Udało mi się w miarę swoich możliwości, odtworzyć ten usunięty rozdział. Nie wyszło tak, jakbym chciała, ale mówi się trudno. Muszę podziękować mojej bezsenności, przez którą napisałam to tak szybko. Obiecuję w miarę swoich możliwości, napisać usunięte rozdziały równie szybko ^^ 

Dziękuję żuczki, że czytacie i komentujecie. To wiele dla mnie znaczy. Dzięki temu wiem, że to co robię, zmierza we właściwym kierunku i rozwijam się. Powoli, ale jednak się rozwijam, a to dzięki wam. Kocham was i mam nadzieję, że mnie nie opuścicie *^*

Do następnego rozdziałuu~! ;3