"Jeśli się odrodzę, spotkajmy się znowu" 08

Proszę, powiedz, czy to jakiś potworny sen?

Ile jeszcze muszę krzyczeć, skręcać się i cierpieć?

Proszę, powiedz mi, że to jakiś potworny sen

Chcę na koniec uśmiechnąć się, ten jeden raz...

Taion

(październik 2012 )

[Aoi]

Opadłem z westchnieniem na kanapę w salonie i przyłożyłem sobie okład do czoła. Głowa strasznie mnie bolała i miałem wrażenie, że mi zaraz eksploduje. Znowu łapała mnie migrena, moja naturalna reakcja na jesień, brak słońca i ponurą pogodę. Zawsze tak miałem. A jeszcze rok wcześniej, to Kouyou przy mnie siedział, podawał tabletki i zmieniał okład. Jak wiele się od tamtego czasu zmieniło.

Przekręciłem się z jękiem na bok i zamknąłem oczy, próbując opanować pulsujący ból w czaszce. Pewnie udałoby mi się to, gdyby nie dzwonek do drzwi. Poderwałem się z miejsca, żeby otworzyć gościowi i by nie molestował dłużej dzwonka, którego dźwięk mógł obudzić Kou. Pospiesznie przekręciłem kluczyk w zamku i szarpnąłem za klamkę.

-Yuu, tęskniłam! - Katsuko rzuciła mi się na szyję, zawieszając się na mnie. Chwilę stałem otumaniony jej nagłym pojawieniem się i to o dość późnej porze. Kompres z czoła, spadł na podłogę, a ona odgarnęła moje włosy, odklejając się ode mnie.

-Odwróć się - powiedziałem. Kobieta spełniła moje polecenie, rozkładając ręce, jakbym miał zdjąć jej płaszcz. Zamiast tego, pchnąłem ją do przodu, przez co musiała zrobić kilka kroków na swoich szpilkach, które wydawały z siebie irytujący, stukający dźwięk. Kiedy znalazła się na klatce schodowej i odwróciła w moją stronę, zatrzasnąłem przed nią drzwi. Dokładnie je zamknąłem na wszystkie zamki, w tym antywłamaniowy i wykręciłem korek, który odpowiadał za działanie dzwonka. Wyciszyłem swoją komórkę i odłączyłem kabel od telefonu stacjonarnego. A wszystko po to, żeby odciąć się od tego babska.

*

[Uruha]

Yuu przekręcił się na bok, nie mogąc spać. Przysunąłem się w jego stronę i wtuliłem w jego plecy.

-Mocno cię boli? - zapytałem cicho. Znowu miał migrenę i nie mógł usnąć przez ból głowy.

-Myślałem, że śpisz - odwrócił się w moją stronę. - Da się wytrzymać - objął mnie czule, przykładając swoje czoło do mojego. Ostatnio zauważyłem, że nie spał w nocy. Chodził po mieszkaniu z kąta w kąt, wracał do sypialni, kładł się, po kilku minutach znowu wstawał, a jego działania zataczały koło. - Obudziłem cię?

-Nie - odpowiedziałem. - Co chciała Katsuko? - zapytałem, zamykając oczy. Chciało mi się spać, a dodatkowo, byłem na lekach, które wzmagały to pragnienie. Trudno było mi sklecić sensowne zdanie, bo ledwo rozumiałem, co się działo.

-Nic ważnego - pogłaskał mnie po włosach. - Śpij już, Kou - pocałował mnie delikatnie w czoło, przez co miałem wrażenie, że moje powieki stały się jeszcze cięższe. Jakby jego wargi miały moc usypiania. - Na pewno jesteś zmęczony.

-Yuu... Ty też... - bełkotałem, chcąc wydobyć z siebie chociaż trochę sensowne zdanie. - Zostań tu... - podświadomie wtuliłem się w niego, zasypiając.

*

Pielęgniarka zmierzyła mnie uważnie swoim badawczym wzrokiem i marszcząc brwi, zapisała coś w swoim notatniczku. Zerknąłem na jej dłoń, którą szybko zapisywała znaki, po czym na nowo spojrzałem na Yuu, który przeglądał gazetę, siedząc przy mnie. Opadłem na poduszkę, wzdychając ciężko. Kobieta odeszła po chwili, a Yuu odłożył to, co trzymał i przysunął się do mnie. Złapał mnie za rękę i odgarnął moje włosy do tyłu. Wlepiłem wzrok w biały sufit, który znałem już za dobrze. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Jak szmaciana lalka, mogłem się poruszać jedynie przy pomocy innych. Byłem praktycznie bezwładny i nic nie potrafiłem zrobić sam. Byłem ciężarem.

-Kou, dzisiaj dzwonił do mnie Sakai - zaczął Shiro. - Division jest na trzecim miejscu Oriconu.

-To dobrze - ucieszyłem się. Byłem zadowolony z tego, że ciężka praca chłopaków nie poszła na marne. Odwróciłem głowę w jego stronę i uśmiechnąłem się. Yuu od razu odwzajemnił gest i zaśmiał się.

-Uwielbiam twój uśmiech - stwierdził, gładząc wierzchem dłoni mój policzek. - Kocham cię.

-Ja ciebie też kocham - odparłem, patrząc w jego oczy. Poszerzył swój uśmiech i z ogromną delikatnością, pocałował mnie w usta, pochylając się do przodu. Odsunął się i z łagodnym wzrokiem matki, poprawił moją wygniecioną koszulkę. - Yuu, mam do ciebie małą pjośbę - powiedziałem.

*

-Uruha! - Sakai otworzył przed nami drzwi i ze zdziwieniem, wpuścił mnie i Yuu do swojego mieszkania, które zagracone było liczną ilością kartonów. - Wybaczcie bałagan, nie spodziewałem się gości.

-Ryo, przeprowadzasz się? - zapytał Shiro. Mężczyzna zaprowadził nas do salonu, w którym stanął, zaciskając wąsko wargi. Utkwił swój wzrok w zastawionym różnymi rzeczami stoliku.

-Um - mruknął po chwili nasz były menadżer. - Właściwie, to wyprowadzam się z Tokio - powiedział cicho, gestem, nakazując Yuu usiąść. Przez jakiś czas nie za bardzo rozumiałem, co powiedział. Wyprowadzał się z Tokio? Dlaczego niby? - Bo widzicie - usiadł w fotelu, zakładając nogę na nogę, jak to miał w zwyczaju. Nerwowo poprawił koszulkę i wziął głęboki wdech. Na jego czole wystąpiły drobne kropelki potu. - PSC, nie miało już po co mnie trzymać. Zajmowałem się wami od początku i uznali, że już nie jestem potrzebny, skoro zdecydowaliście się na zakończenie działalności.

-Przykro mi - Yuu zadrżał głos. - Naprawdę, jest mi przykro.

-Aoi, daj spokój - Ryo zaśmiał się. - Takie jest życie, wóz albo przewóz. Nic już się nie zrobi - stwierdził z nutą smutku w głosie. - Ale jestem szczęśliwy, że osiągnęliście taki sukces. To daje mi pewną satysfakcję, w końcu wiem, że moje gadanie nie szło na marne.

-Sakai, przepjaszam, że tak się stało - powiedziałem cicho. - Bo gdyby nie ja, to...

-A ty się Uruś nie obwiniaj - menadżer uśmiechnął się do mnie. - Do tego by i tak doszło, prędzej czy później. Poza tym, już wiem, co będę robić.

-Słyszysz? - Yuu położył mi rękę na ramieniu. - Ryo ma już nową pracę, nie musisz się martwić.

-Ale...

-Zaczynam za kilka dni, w innym mieście, dlatego się przeprowadzam - ciągle się uśmiechał, jakby był z tego faktu strasznie zadowolony. - Może kiedyś mnie odwiedzicie?

-Z wielką chęcią - Yuu także się uśmiechał. - Hej, Kou - zwrócił się do mnie - mamy już zaproszenie do Ryo. Fajnie, nie uważasz?

-Um - mruknąłem. - Fajnie.

*

Yuu zsunął ze mnie bokserki i złapał pod boki, przenosząc do wanny pełnej ciepłej wody. Mruknąłem cicho z zadowolenia, a Shiro się zaśmiał, namydlając moje plecy.

-Pieszczoch - stwierdził, sunąc dłońmi na mój tors.

Po kąpieli, Yuu położył mnie w łóżku, szczelnie przykrywając kołdrą. Leżał obok mnie, mówiąc coś, czego i tak nie słuchałem, i z jakiegoś powodu trudno było mi zrozumieć. Pocałował mnie w policzek, co dopiero odgoniło to dziwne otępienie.

-Jak się czujesz? - zapytał. Wlepiłem wzrok w jego zmęczoną twarz, mrugając kilkakrotnie. Chociaż się uśmiechał, to wyglądał na smutnego. - Kou-chan, ostatnio jesteś jakiś nieobecny - stwierdził, wiedząc, że nie odpowiem na jego pytanie.

-Źle sypiasz ostatnio - mruknąłem cicho, całkowicie ignorując jego powszednie słowa.

-To przez te migreny. Wiesz przecież, jak działa na mnie jesień.

-Yuu, nie majtw się tak, bo osiwiejesz.

-Kouyou, uważasz, że przez to się siwieje? I nie martwię się - odpowiedział. - To ta pogoda.

-Yuu, przepjaszam, że przysparzam ci tylu zmajtwień.

-Kou, daj spokój - opadł na poduszkę. - Nie chciałem, żebyś widział - odwrócił się do mnie plecami. Skulił się lekko i westchnął. Po chwili, przekręcił się w moją stronę. - To mnie po prostu boli - miał zaciśnięte powieki i minę, jakby miał się rozpłakać. - Boli, że nie mogę ci pomóc i spoglądam na to, jakbym oglądał jakiś cholerny film. Po prostu cierpię, bo cię kocham, a jedyne co mogę, to patrzenie z boku - otworzył szkliste od łez oczy. Objął mnie, przyciskając mocno do swojej piersi. - Boję się spać, bo mam wrażenie, że jak zasnę, to obudzę się sam, a tego nie chcę.

-Ale ja jestem - zamknąłem oczy, delektując się jego ciepłem. - Yuu, obiecaj, że dzisiaj będziesz przy mnie całą noc, a ja ci obiecam, że obudzimy się, leżąc we dwoje w łóżku.

*

Krzyknąłem, otwierając oczy. Kolejny koszmar zdmuchnął sen z moich powiek. Załkałem cicho, czując łzy spływające po moich policzkach.

-Kou? - Shiro miał zaspany głos. - Co się stało? - poczułem jego dłoń na moim policzku.

-Yuu - wybuchłem jeszcze większym płaczem. - Yuu! - wstrząsnął mną ogromny szloch.

-Hej, kochanie - zapalił lampkę przy łóżku i przytulił mnie. - Już, spokojnie. Jestem przy tobie - gładził mnie po ramieniu, próbując mnie uspokoić. - To nie było naprawdę. To ci się tylko przyśniło.

-Yuu, to po mnie przyszło - płakałem, kuląc się w jego ramionach. - Boję się, Yuu.

-Już, cichutko - zaczął mną lekko kołysać. - Niczego tu nie ma - czule wplątał dłoń w moje włosy. - Nic ci nie grozi, tylko ja tu jestem.

-Yuu - trząsłem się, mocząc jego koszulkę łzami. - Zabierz... - wziąłem głęboki wdech ustami.

-Kouyou, nie pozwolę, by stała ci się krzywda - ciągle trzymał mnie w swoich objęciach. - Postaraj się zasnąć.

-Boję się.

I tak zleciał czas do siódmej. W końcu zasnąłem w jego ramionach.

*

[Aoi]

Kruche ciało śpiące w moich ramionach, wydało z siebie ciche jęknięcie. Przycisnąłem Uru mocniej do siebie i zamknąłem oczy. Usłyszałem wibrację swojej komórki. Sięgnąłem do szafki po przedmiot i odebrałem połączenie.

-Tak?

-Hejka Aoi, daj mi pogadać z Uru - rzucił Akira.

-Ludzie, co z wami - jęknąłem. - Zadzwoń za kilka godzin. Kou właśnie zasnął.

-Oi! - krzyknął. - To niech wstaje, taki ładny dzień marnuje. Wpadniemy z Rukim jakoś po szesnastej. Narka.

-Akir...! - rozłączył się. Zły, odłożyłem telefon i objąłem Kouyou. Za niedługi czas, zasnąłem.

*

Mozolnie otworzyłem drzwi Akiemu i Tace, którzy przyszli trochę wcześniej, niż o zapowiedzianej godzinie szesnastej. Wpuściłem ich do mieszkania i odwiesiłem ich mokre kurtki na wieszaki.

-Kou jest w salonie - poinformowałem, kierując się w stronę kuchni, by dokończyć robienie obiadu. Wróciłem do nich po kilku minutach, niosąc najpierw porcje dla gości, a następnie dla mnie i Kou.

Ruki siedział na fotelu przy Uru, który wlepiał nieobecny wzrok w widok za oknem. Był odwrócony tyłem do drzwi. Rei siedział na kanapie i patrzył na Rukiego, który najwidoczniej próbował się porozumieć z Kou. Nikt z nich się nie odzywał, a jedynym odgłosem był włączony telewizor, w którym leciał teleturniej.

-Aoi, ale my już jedliśmy - zaprotestował Aki, widząc, że jeszcze coś niosłem. Po chwili wydał z siebie odgłos, oznajmiający, że coś go zabolało. Odwrócił się do Matsumoto, który kopnął go w kostkę i marszczył brwi, próbując przekazać byłemu basiście the Gazette coś bardzo ważnego. Powiodłem wzrokiem na Kouyou, który od ponad godziny siedział w tej samej pozycji. Odłożyłem dwa talerze na stolik i wróciłem po pałeczki i łyżkę. Ustawiłem je obok talerzy i podszedłem do ukochanego.

-Kouyou, obiad - pochyliłem się, mówiąc mu do ucha i gładząc po szczupłych ramionach. Nie zareagował w żaden sposób. Chwyciłem za rączki wózka i odwróciłem go do stolika. Usiadłem obok niego i przysunąłem w jego stronę papkę rozgotowanego ryżu i drobno zmielone mięso. Ten, dalej patrzył przed siebie, ignorując wszystko dookoła.

*

Przyłożyłem czoło do chłodnej szybki szafki, starając się opanować narastający ból głowy. Dodatkowo, moje myśli krążyły wokół zachowania Kouyou. Był strasznie przygnębiony i nieobecny. Martwił mnie tym strasznie.

-Yuu, co z nim się dzieje? - powiedział Taka ściszonym głosem. Podszedł do mnie, kładąc dłoń na moim ramieniu. - Źle się czujesz?

-Głowa mnie boli - zacisnąłem mocniej powieki. - A Kouyou... - urwałem, przypominając sobie jego pusty wzrok. Nie wiedziałem, co mu znowu było. - Nie wiem, co z nim.

-Ale... Yuu, chcieliśmy mu z Akim podziękować. Nie wiem nawet czy cokolwiek do niego trafia.

-Ja też tego nie wiem - powiedziałem o wiele ostrzej, niż zamierzałem. Otworzyłem oczy i spojrzałem na niego. - Wyobraź sobie, że nie jestem dobrą wróżką i nie umiem sprawić, by coś zmieniło się na lepsze.

-Hej, ja to rozumiem. Nie denerwuj się na mnie - uniósł dłonie w geście kapitulacji. - Wiem, że ci ciężko, że... - urwał, zaciskając wargi. - Właściwie, to przepraszam. My już pójdziemy - poklepał mnie po ramieniu. - Yuu, bądź silny - rzucił, wychodząc z kuchni.

*

Zanurzyłem się głębiej w gorącej wodzie i przyspieszyłem ruchy ręki, zaciśniętej na moim członku. Odchyliłem głowę, wydając z siebie cichy pomruk i chwilę później, doszedłem z jękiem na ustach. Umyłem się i wytarłem miękkim ręcznikiem. Poczułem pewnego rodzaju ulgę po masturbacji. Wyładowałem się i dałem upust pożądaniu, które ciągle odczuwałem do Kouyou, a który nie mógł być już moim partnerem seksualnym. Poza tym, na chwilę pozbyłem się złości, która ogarniała mnie, kiedy myślałem o tym, jaki jestem bezsilny wobec osoby swojego ukochanego. Mogłem się obok niego położyć, mając wrażenie, że spał przy mnie ten sam mężczyzna, który był ucieleśnieniem moich najskrytszych marzeń i był pozytywnie nastawiony do życia.

Wyszedłem w samych bokserkach z łazienki i skierowałem się do sypialni, w której spał Kou. Położyłem się obok niego i pocałowałem go w czoło. Przez dłuższy czas leżałem, wsłuchując się w jego oddech. Zasnąłem grubo po północy.

Obudziło mnie ciche szlochanie. Otworzyłem oczy i podniosłem się do siadu, zapalając lampkę przy łóżku.

-Kouyou - dotknąłem jego ramienia. Płakał i cały dygotał. - Hej, kochanie - pochyliłem się nad nim.

-Dlaczego przeze mnie, wszyscy mają pjoblemy? - wydusił coś w końcu z siebie. Ostatni raz słyszałem jego głos powszedniej nocy. Wtedy też płakał i w kółko powtarzał moje imię, i to, że się boi. - Yuu, czemu muszę tak wszystkich krzywdzić?

-Nie krzywdzisz nikogo - powiedziałem, odgarniając jego włosy. - Nie wmawiaj sobie bzdur. Kou, jesteś moim ogromnym szczęściem - objąłem go. - Proszę, nie płacz.

-Yuu, przeze mnie, wszystko się psuje - podniosłem go do siadu, obejmując ciągle. - Manabu, Sakai, ty... Nie chcę, by tak było.

-Kouyou, to nie przez ciebie - głos mi drżał. - Nic złego nie jest przez ciebie, rozumiesz? W niczym nie zawiniłeś - poczułem łzy zbierające się w moich oczach. - Słyszysz, co do ciebie mówię? Kocham cię, Kou - ostatnie słowa powiedziałem bardziej piskliwym głosem. - Kocham cię - powtórzyłem.

*

Takanori zmierzył mnie zdziwionym spojrzeniem. Bez słowa, wpuścił mnie do środka, oczekując jakiegoś wyjaśnienia z mojej strony.

-Przyszedłem cię przeprosić - wlepiłem wzrok w czubki swoich butów. - To było... Poniosło mnie. Przepraszam.

-Yuu, nie masz za co przepraszać - odparł, kładąc mi dłoń na ramieniu. - Rozbierz się, zrobię ci herbaty.

Posłusznie spełniłem jego prośbę i poszedłem za nim do kuchni. Stał na niskiej drabince i przeszukiwał górną szafkę.

-Może ci pomóc? - zaproponowałem, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Nigdy nie rozumiałem, czemu miał tak wysoko wmontowane szafki, skoro był taki niski i do nich nie dosięgał.

-Nie trzeba - odparł. - Skończyła mi się zwykła. Może być owocowa?

-Mi obojętnie.

Kilka minut później, siedzieliśmy w salonie i popijaliśmy herbatę.

-Jak z nim? - zapytał, maczając herbatnika w zawartości kubka.

-Jest jak było - odpowiedziałem. - Z tym, że zaczął coś mówić, a głównie o tym, że całe zło jest przez niego - pokręciłem głową. - Obwinia się, że zespół się rozpadł, że sprawia same problemy, że zwolnili Sakaia.

-Zwolnili go? - Ru otworzył szeroko oczy. - Ryo?

-Tak - skrzywiłem się. - Wyprowadza się z Tokio. Nie mam pojęcia, co teraz będzie robił, ale staraliśmy się jakoś zapewnić Kou, że ma już nową pracę. Nie wiem czy nam uwierzył, ale podejrzewam, że nie.

-A jak z tobą? - zapytał cicho.

Po chwili milczenia, zacząłem wyrzucać z siebie różne myśli i słowa, które nagromadziły się wewnątrz mnie, w ciągu ostatnich miesięcy i, które były gdzieś pochowane wewnątrz mojej świadomości, tworząc śmietnik. Opowiedziałem mu o tym, co czułem, o każdym, nawet najmniejszym zmartwieniu. Po skończeniu swojego monologu, rozpłakałem się, chociaż tak bardzo chciałem zatrzymać łzy.

-Nie wiem, co mam robić - zakryłem twarz dłońmi. - Nie umiem spać w nocy, bo martwię się o niego, nie potrafię już normalnie się do niego uśmiechnąć i mam ochotę płakać, jak go widzę - pochyliłem się do przodu.

Poczułem, jak Taka obejmuje mnie lekko. Pogładził mnie po plecach i przyłożył swój policzek do mojego.

-Strasznie go kochasz - stwierdził, trzymając mnie w swoim uścisku.

*

[Uru]

9

Obudził mnie deszcz uderzający o szybę. Otworzyłem oczy, patrząc na krzesełko przy łóżku, na którym nikt nie siedział. Po dalszych oględzinach, doszedłem do wniosku iż, byłem sam na sali. Chciałem się jakoś wygodniej ułożyć, a nie mogłem. Westchnąłem zły ze swojej bezsilności i zacząłem wpatrywać się w kroplówkę. Woda powoli spływała przez rurkę, co działało na mnie trochę uspokajająco.

Tak zleciał mi czas do szesnastej, po tej godzinie, przyszedł do mnie Yuu. Siedział na niewygodnym krześle, opowiadając różne rzeczy. Mówił, gdzie był, co robił, kogo spotkał, co kupił w sklepie. Najróżniejsze różności.

-Jak się czujesz? - złapał mnie za rękę i z ogromną delikatnością, dotknął opuszkami palców mojego policzka.

-Okej - mruknąłem cicho. Zamrugał kilkakrotnie zaskoczony tym, że mu odpowiedziałem, a po chwili, uśmiechnął się ciepło.

Ten uśmiech na zawsze utkwił w mojej pamięci.

*

Czułe dłonie ukochanego błądziły po moim nagim ciele, przyprawiając mnie o cudowne dreszcze przyjemności. Mruczałem pod wpływem tych drobnych pieszczot i odchyliłem głowę.

-Masz takie piękne ciało - powiedział, sunąc rękoma po wewnętrznej stronie moich ud. Po chwili, pochylił się i zrobił mi malinkę blisko pachwiny. Jęknąłem cicho i zamknąłem oczy. Byłem cały rozpalony od tych licznych pieszczot.

-Yuu, proszę - zakryłem twarz dłońmi. - Teraz.

Otworzyłem oczy, wybudzając się z tego erotycznego snu. Ostatnio miałem albo koszmary albo właśnie takie sny. Jęknąłem cicho, próbując zmienić pozycję na niewygodnym, szpitalnym łóżku. Za oknem padał deszcz, który dudnił o szybę. Z nudów, zacząłem sobie przypominać jakieś zabawne momenty ze swojego życia.

Przeciągnąłem się, wchodząc do kuchni, z której wydobywał się smakowity zapach wypieku. Yuu siedział na blacie kuchennej szafki i przeglądał jakiś magazyn.

-Dzień dobry - powiedziałem, marszcząc brwi na widok Shiro o takiej porze w kuchni. Zauważyłem, że piekarnik był włączony, a obok mężczyzny stał czasomierz. - Pieczesz coś? - kucnąłem przed piekarnikiem z zamiarem uchylenia go, zostałem jednak powstrzymany przez nogę Yuu, którą przyłożył mi do twarzy.

-Zostaw - powiedział. Nawet nie oderwał się od artykułu, który czytał. - Jak będzie gotowe, to wtedy zobaczysz.

-Gdzie mi z tą stopą - odepchnął od siebie jego nogę. Wstałem, ruszając do lodówki. - A masz coś na śniadanie? - zapytałem, przeszukując jej zawartość.

-Szukaj, a znajdziesz - odparł.

-Yuu, zły jesteś? - zapytałem, trochę niepewny.

-Tak - powiedział po dłuższej chwili. - Ale tak bardziej, to nie - odłożył czasopismo i spojrzał na mnie.

-Co? Nie rozumiem cię - zamknąłem lodówkę, wlepiając w niego wzrok. - Co się stało?

-Powinieneś wiedzieć - odparł, zeskakując zgrabnie na podłogę i podchodząc do mnie. Podniósł na mnie swoje ciemne oczy, starając się powstrzymać uśmieszek, który pchał mu się na usta. Objął mnie w pasie, nie odwracając ode mnie wzroku. - Zamiast się do mnie przytulić, to ty od razu o żarciu. Tak nie można.

-O to ci chodzi? - odetchnąłem. Nie lubiłem, kiedy był o coś zły. Zawsze wtedy strzelał fochy na niewiadomo ile.

-Mhm - przylgnął do mnie. - Za to, nie dostaniesz ciasta.

Zaśmiałem się do swoich własnych myśli. Zawsze chciałem, by Yuu był właśnie taki. Żeby się uśmiechał i cieszył się ze swojego życia. By był moim ukochanym.

Yuu opadł na mnie zdyszany po wypróbowaniu kolejnej pozycji z kamasutry. Oddychając głośno, wyślizgnąłem się spod niego i przekręciłem się na brzuch z głośnym jękiem.

-Kai nam jutro nie daruje, jak nie będę mógł się ruszać - wysapałem w pościel. - Nie uważasz, że dwa razy w ciągu dnia, to za dużo? Boli mnie wszystko.

-Mi się podoba - pogładził mnie po pośladku. - Zważając na to, że czasami się zachowujesz jak impotent.

-I co jeszcze? - prychnąłem. - Masz mi za złe to, że mam po seksie ból dupy przez dobry miesiąc? Będziesz mnie okładał lodem i nosił na rękach, jak tak bardzo chcesz częściej.

-Hej, spokojnie - objął mnie. - Uwielbiam te chwile namiętności z tobą - pocałował mnie w policzek. - I myślę, że warto na nie czekać.

Na drugi dzień, ledwo się podniosłem z łóżka. Cholernie bolał mnie dół pleców, co oznajmiałem Yuu jękami, za każdym razem, kiedy musiałem iść, usiąść, kucnąć. Mężczyzna miał widoczne wyrzuty sumienia i w miarę swoich możliwości, ułatwiał mi życie.

-Uruha, przestań jęczeć! - zdenerwował się w końcu Ruki. - Cholera mnie już bierze, bo ty wydajesz z siebie odgłosy rozpaczy i bólu - przez chwilę myślałem, że rzuci we mnie swoim mikrofonem. - Weź ty jakiś panadol.

-Ból dupy - mruknął Reita, za co Aoi, rzucił w niego kostką. Nie trafił jednak w basistę, a przedmiot wylądował gdzieś na podłodze. - No proszę, proszę - zaśmiał się. - Musieliście się ładnie w nocy bawić, bo nam Yuu-chan nawet czerwienieje - zaśmiał się głośno.

-Seks, seks i jeszcze raz seks - podsumował Taka.

-My devil on the bed - mrugnąłem do Yuu, który ciskał błyskawicami w stronę tych dwóch.

Na drugi dzień, Taka przyniósł mi tekst piosenki, do której poprosił mnie o skomponowanie melodii. W ten sposób powstało My devil on the bed.

Pogrążając się we wspomnieniach, zasnąłem, otoczony głosami z przeszłości.

*

[Aoi]

Kou jeszcze spał, kiedy przyszedłem do szpitala. Jego niewinna twarz doprowadzała mnie do łez, nawet w takiej chwili. Dotknąłem delikatnie jego bladej dłoni i uśmiechnąłem się lekko. Mogłem wpatrywać się w niego całymi godzinami. Jedyne, co przeszkadzało w tej pięknej chwili, w której mogłem podziwiać jego urodę, nie zmienioną przez chorobę, to maszyna mierząca tętno, która swoją drogą, działała dość powoli.

Nagle do pomieszczenia wszedł lekarz, który gwałtownie obudził mojego śpiącego księcia. Zaczął go wypytywać o różne rzeczy, świecił latarką po oczach, mierzył puls. Na salę dostało zaraz stado pielęgniarek i lekarzy z noszami, robiąc wielkie zamieszanie. Nikt nie raczył mi odpowiedzieć, co się dzieje. Próbowałem nawiązać jakikolwiek kontakt z Kou, ale natrafiłem jedynie na jego puste spojrzenie. Wtedy też dotarło do mnie, co się działo, a w głowie narodziła jedna myśl.

Kouyou umierał na moich oczach.

Podniosłem się do siadu cały zlany potem. Miałem mocno przyspieszony oddech i kręciło mi się w głowie. To był sen. Zwykły koszmar.

----

Oto i przed wami ósmy rozdział "Jeśli się odrodzę, spotkajmy się znowu". Stwierdzam, że mi nie wyszedł.

Sprawa jest żuczki i to dość poważna. Prawdopodobnie ten rozdział jest ostatnim, jaki się pojawił na blogu. Raczej już ich więcej nie będzie. Skąd ta decyzja? Od dłuższego czasu, statystyki spadają, nie ma chętnych do komentowania. Nie widzę sensu, by dalej publikować rozdziały. ALE! Wszystko może się zmienić. Pisać nie przestanę i możecie być tego pewni. Nie chodzi o szkołę, brak czasu, na pisanie zawsze znajdę czas. Po prostu coraz mniej osób to czyta i jest mi z tego powodu przykro.