Hesitating means death 11

Dobrzy ludzie... 

[Uruha]

Obudziłem się na czymś wyjątkowo miękkim. Niepewnie uniosłem powieki i zlustrowałem ze swojej pozycji pomieszczenie, w którym się znajdowałem. Był to pokój o łososiowym odcieniu ścian, a ja leżałem na łóżku w owym pokoiku. Nie mogłem sobie przypomnieć, w jaki sposób się tam znalazłem. Ostatnią rzeczą, która została zarejestrowana przez moją świadomość był gwałt. Zadrżałem, mając przed oczami scenkę przymuszonego seksu ze mną w roli głównej. Nienawidziłem ludzi właśnie za coś takiego. Byli obleśnymi egoistami, bez krzty empatii.

Podniosłem się do siadu i niepewnie wstałem z łóżka. Chwiejnym krokiem podszedłem do czarnych drzwi, które wyróżniały się z tych okropnych, łososiowych ścian i przekręciłem gałkę. Po drugiej stronie znajdowała się drobna łazienka. Podszedłem do umywalki i odkręciłem zimną wodę, przemywając nią twarz. Spojrzałem w lustro wiszące na ścianie i przesunąłem palcami po policzkach. Co ja tutaj właściwie robiłem?

*

[narracja trzecio osobowa]

-Myśli pani, że to dobrze? Ona już się nam na nic nie przyda - oznajmił młody mężczyzna w mundurze.

-Uważasz, że trzymałabym kogoś na marne? Poza tym, to nie do pomyślenia, by ktoś przebywał w takich warunkach - odparła kobieta, nie zwalniając kroku i dalej idąc przez szeroki korytarz. Wszyscy jej ustępowali z drogi. Była znaną i ważną osobistością, której okazywano szacunek bez mrugnięcia okiem. Ludzie odczuwali wobec niej respekt, włącznie z umundurowanym, młodym mężczyzną. - Nie mogę pozwolić, by kogokolwiek tutaj traktowano gorzej niż psa.

-Rozumiem to, jednak ona dokonała się zdrady.

-Zdaję sobie z tego sprawę - zatrzymała się przed drzwiami swojego gabinetu. - Idź do niej dzisiaj, nawet teraz. Tylko uważaj - odwróciła się w jego stronę. - Masz narzeczoną, prawda? - pokiwał lekko głową. - W takim razie bądź ostrożny. Ona potrafi uwieść najtwardszego mężczyznę - kobieta chciała już wejść do pokoju, kiedy żołnierz ją zatrzymał.

-Jak mam się do niej zwracać? - zapytał.

-Mów jej Uruha.

*

Mężczyzna wszedł powoli po pokoju, w którym miała być ta cała Uruha. Nie wiedział o niej zbyt wiele, mimo że wszyscy tak zawzięcie o niej opowiadali. Był nowy w oddziale i dopiero poznawał żołnierskie życie. Nie wiedział też, jak bardzo zmieni się jego sytuacja po ten wizycie.

Leżała na ogromnym łożu z baldachimem, czytając książkę. Co jakiś czas zgarniała blond kosmyk za ucho i cicho nuciła. Była piękna, smukła, miała długie nogi i uroczą buźkę z pełnymi, malinowymi ustami. Miała na sobie jasną bluzkę i koronkowe figi. Podniosła na niego wzrok, mierząc jego osobę beznamiętnym spojrzeniem. Po chwili uśmiechnęła się i odłożyła książkę na bok.

-Tak? - zapytała niewinnie. Przesunęła ręką po swoim udzie i lekko się rozkraczyła.

-Przyszedłem dotrzymać pani towarzystwa - odparł zamykając drzwi. - Prosiła mnie o to...

-To nieważne - przerwała mu. - Cieszę się, że jesteś. Czekałam na kogoś takiego.

*

[Kazuki]

Lena nuciła wesołą melodyjkę, idąc tuż przy mnie. Podskakiwała zadowolona nie wiadomo z czegń i uśmiechała się ciągle. Nie przeszkadzał jej deszcz, który padał z nieba i odbijał się głucho od jej czerwonego parasola. Była zadziwiającą osobą, której uśmiech nie schodził z twarzy nawet w tak dramatycznej sytuacji. Po zniszczeniu chatki nikt z nas nie miał przecież gdzie się podziać. Jej najwidoczniej dach nad głową zastępowała parasolka.

-Kazu - zwróciła się do mnie, patrząc przed siebie. - Mój wujek wczoraj zmarł - oznajmiła. Spojrzałem na nią z niedowierzaniem. To ją tak cieszyło? Jej zachowanie było nienormalne. - Zasnął spokojnie na swoim ulubionym, wygodnym, czerwonym fotelu. Jak byłam mała, to często siadał w nim i brał mnie na kolana, opowiadając mi bajki - zaśmiała się. Osobiście nie widziałem w tym nic zabawnego. - Był dobrym człowiekiem, którego spotkało wiele przykrości. Cieszę się, że tak się stało - westchnęła.

-Dobrzy ludzie nie powinni umierać - zazgrzytałem zębami, nie chcąc wyrażać swojej złości.

-A dlaczego mają żyć na złym świecie? - odparła spokojnie.

-Żeby go zmienić.

-Zaręczam ci, Kazuki, tego świata zmienić się nie da. Może jedynie powoli gnić, doprowadzając do swojego końca. A skoro to coś się rozpada, to dlaczego ci dobrzy mają na tym żyć i cierpieć, jeśli nie zrobili nic złego?

-Skąd możesz wiedzieć takie rzeczy? - odwróciłem od niej twarz i zacząłem obserwować spokojną ścianę lasu.

-Życzę wam wszystkim tego - zupełnie zignorowała moje pytanie. Więc życzyła mi śmierci? Doprawdy, urocze.

-Dziwna jesteś - powiedziałem. Roześmiała się i złapała mnie za rękę. Zerknąłem na nią zdezorientowany, a ona uśmiechnęła się do mnie.

-Nie jestem dziwna - ciągle się do mnie szczerzyła. - Po prostu nie umiem kłamać. 

----

Po dwóch miesiącach dodaję rozdzialik. Krótki jak każdy inny, no ale... 

Przykro mi, ale Czarnej Perły nie będzie, ani innych pirackich wariacji. Powszedni rozdział nie miał przypominać Piratów z Karaibów i nawet mi to nie przyszło do głowy podczas pisania. ^^'' 

Witam także serdecznie nowych czytelników bloga ( których ostatnio przybyło, yaay! :D ). Liczę na naszą długoletnią i efektowną kooperację <3 

Do następnego rozdziału~! ;3