"Jeśli się odrodzę, spotkajmy się znowu" 10

Tysiące drobnych życzeń 

Wplotło się w Twoje marzenia

Bez powrotnego uśmiechu 

W ostatnim wspomnieniu zliczonych oddechów 

Słyszę Twój głos

W dniu, w którym wszystko zostało stracone

"Nas dwoje nie może być razem..."

Chizuru

(grudzień 2012 )

Był środek zimy, a ja biegłem nagi przez las. Zapadałem się w śniegu, starając się wyrwać z groźnej aury, którą dawały wysokie, gołe drzewa. Czułem się, jakby ktoś mnie gonił, chciał mi zrobić krzywdę, a ja walczyłem o życie. Do moich uszu docierał tylko mój niespokojny, ciężki oddech. Bałem się odwrócić, bo wiedziałem, że coś tam było. Rozpaczliwie mknąłem między drzewami, uważając na gałęzie, a moim jedynym towarzyszem był czarny gawron, lecący tuż nade mną.

-Kouyou, obudź się - Yuu delikatnie potrząsnął za moje ramię. Wyrwał mnie ze snu, sprowadzając do wcale nie lepszej rzeczywistości. Otworzyłem oczy, obrzucając go beznamiętnym spojrzeniem. Przychodził codziennie, siadał na krześle i patrzył na mnie. A ja wtedy zazwyczaj spałem. Miałem taką potrzebę, by przesypiać noc i ponad połowę dnia. Ta potrzeba brała się też z silnych lekarstw, które przyjmowałem. - Jak się spało? - zapytał z czułością w głosie. Usiadł przy łóżku, a ja cicho westchnąłem. - Znowu coś ci się śniło? - pokiwałem głową. - To samo?

-Tak - odpowiedziałem cicho.

-To straszny sen? - pogładził mnie po dłoni. W rzeczywistości nie liczył na odpowiedź, zapytał, by cokolwiek powiedzieć.

-Tak - westchnąłem. Ten sen był straszny i nigdy tak naprawdę nie chciałem dotrzeć do jego końca. Chociaż z drugiej strony, ciekawiło mnie, co wymyśliła moja podświadomość. Zawsze tylko biegłem, przedzierając się przez lodowaty śnieg.

Yuu zmrużył lekko oczy, odgarniając moje włosy. Uśmiechnął się do mnie, chcąc dodać mi otuchy.

*

[Aoi]

Przeglądałem kolejne zdjęcia w albumie, na których był Kouyou. Nasza mała, prywatna kolekcja zdjęć. Przerzucałem strony, aż znalazłem jakieś jego półnagie zdjęcie, które wyciągnąłem z albumu. Przed oczami od razu przeleciała mi jakaś scenka z naszego stosunku. Przełknąłem ślinę, starając się panować nad chęcią sięgnięcia ręką do swojego krocza. Bardzo pragnąłem go mieć tutaj, przy sobie. Chciałem, by był ze mną. Mimowolnie rozpiąłem klamrę paska, a następnie guzik i rozporek. Rozchyliłem materiał spodni i już miałem wsunąć dłoń pod bokserek, kiedy przerwał mi dźwięk dzwonka do drzwi. Szybko doprowadziłem się do porządku i poszedłem otworzyć. Nie patrząc przez judasza, przekręciłem zamek w drzwiach, otwierając je.

-Cześć Yuu - mruknął Taka. Zmarszczyłem brwi, widząc Matsumoto. Nie ukrywałem, że ostatnio podniósł mi ciśnienie i za bardzo nie miałem ochoty z nim rozmawiać. - Mogę wejść? - zapytał niepewnie. Wywróciłem oczami, widząc jego skruszoną minę. Uchyliłem szerzej drzwi i odsunąłem się, wpuszczając go do środka.

-Co cię sprowadza? - zapytałem, przekręcając zamek w drzwiach i patrząc, jak Matsumoto zdejmował buty. Młodszy odchrząknął cicho, kiedy stał już w samych skarpetkach.

-Powiedziałem Naoko o wszystkim - mruknął cicho. - Wpakowałem się w bagno i...

-Zostawiłeś ją? - zapytałem niepewnie. Pokiwał powoli głową, spuszczając wzrok. Po raz pierwszy w życiu odczułem potrzebę, by go uderzyć. - Zrobiłeś to dla Akiry i dla siebie - syknąłem. - Tak nie można, ona nie da sobie rady.

-Da - odparł cicho, patrząc na swoje stopy. O nie...

-Po to tu przyszedłeś? - warknąłem zły. - Postępujesz wobec niej w tak chamski sposób, że aż nie chce mi się na ciebie patrzeć.

-Chciałem cię przeprosić - mruknął cicho. - Bo ciągle...

-Słuchaj no - złapałem go za ramiona, przyciskając do ściany. - Kretyństwo to najwidoczniej twoja cecha szczególna i jak myślisz, że jeśli mnie przeprosisz, to się wszystko ułoży, to się mylisz.

-Yuu, to boli - jęknął Taka. Zdałem sobie sprawę, że wbijałem mu palce w ramiona. Puściłem go, odchodząc dwa kroki do tyłu. Potarł swoje ramiona i zerknął na mnie. - Chciałem z tobą porozmawiać, ale boję się, że się zdenerwujesz - mruknął, nerwowo bawiąc się swoimi dłońmi.

-O czym chciałbyś rozmawiać? - zainteresowałem się. Młodszy niepewnym krokiem ruszył do salonu, a ja za nim. Usiadł na kanapie i zauważył otwarty album na stoliku. Obok niego leżało wyjęte zdjęcie Kouyou, do którego chciałem się masturbować. Wziął je do ręki i zaczął mu się przyglądać, nie odpowiadając na moje pytanie. - Takanori - upomniałem go, zabierając fotografię Kou i album.

-Ładnie wyszedł - mruknął. - Chciałem się zapytać, czy to boli... To pierwsze zbliżenie - jego policzki przybrały odcień purpury, a ja cicho westchnąłem. Mnie i Kou nikt nie mówił, czy będzie bolało. Sam Kouyou wiedział doskonale, jak bardzo seks z drugim mężczyzną był bolesny, a zwłaszcza ten pierwszy raz. Niestety nie byłem jego pierwszym, co trochę mnie bolało w podświadomości, ale tylko na początku. Później przestałem o tym myśleć i skupiłem się na naszym związku. Kiedy pierwszy raz się kochaliśmy, Kou strasznie płakał. Był po długiej przerwie i odwykł od cielesnych zbliżeń.

-Kou mówił, że jego bolało jak jasna cholera - odpowiedziałem cicho. - Wiesz Ru, to zależy - usiadłem w fotelu. - Nie wiem, jak tobie by było z Akirą. Na początku pewnie będzie boleć, ale później to zmaleje.

-Będzie dobrze? - widać było, że był skrępowany. Ja osobiście czułem się trochę nieswojo. Opowiadałem mu o seksie, kiedy sam nie miałem z kim go uprawiać.

-Tak - uśmiechnąłem się. Zaczynało mnie rozkładać. Naprawdę chciałem, by był tutaj Kouyou i żeby poszedł ze mną do łóżka. Mówiąc mu o tym, mimowolnie przypominałem sobie różne rzeczy. Założyłem nogę na nogę, by ukryć uwypuklenie na spodniach.

-A ty i Kou? - interesował się dalej. Zmierzyłem go trochę zirytowanym spojrzeniem. Nasze stosunki były naszą sprawą i nie powinno było go coś takiego obchodzić.

-Ja i Kou? - uniosłem brwi. - A co ciebie to obchodzi? - nie kryłem irytacji. Zauważył, że mnie zdenerwował i spłoszył się.

-Nie denerwuj się - nerwowo bawił się rękoma i wlepiał wzrok w swoje kolana. - Udajmy, że tego pytania nie było.

*

-Yuu - Kou zasłonił mi oczy, przylegając do mnie. - Zgadnij, kto to.

-Hmm - zachichotał cicho, a ja uśmiechnąłem się mimowolnie, chociaż starałem się być cicho. - Kaede?

-Nie - zaśmiał się.

-Katsuko?

-Zgaduj dalej.

-Ah... Już wiem - sięgnąłem do jego twarzy, macając ją dłońmi. - Pan Takashima?

-Który?

-Ten starszy.

-Yuu-chan, jak tak możesz? - puścił mnie, a ja odwróciłem się w jego stronę. - Mnie nie poznać?

-Wybacz - zaśmiałem się dźwięcznie, a następnie pocałowałem go w usta. Kou złapał nagle moją dłoń, ciągnąc mnie w stronę lasu, który rósł blisko jego domu. Splotłem nasze palce i nie pytając o nic, dałem mu się prowadzić.

Zapadał zmierzch, słońce chowało się za linią horyzontu, a my szliśmy do ciemnego lasu. Przyjechaliśmy na tydzień do rodziców Kou. Do jego kochającej i czułej matki oraz stanowczego, ale wyrozumiałego ojca. Pokochałem jego rodziców i to szczerze. Jego mama przyjęła mnie z otwartymi ramionami, a tata nie mógł do końca tego przeboleć. Podziwiałem go jednak za tak dużą tolerancję dla nas. Wiedzieliśmy jednak, że wolałby, gdyby Kou spotykał się z jakąś kobietą, dlatego w jego obecności nie okazywaliśmy sobie żadnych czułości.

Zatrzymaliśmy się przed dużą, starą stodołą. Kou puścił moją dłoń i podszedł do sporych drzwi. Uchylił je, wchodząc do środka, a następnie wystawił rękę na zewnątrz, wykonując ten charakterystyczny gest palcem, bym za nim poszedł. Od razu to zrobiłem. Nie widziała mi się wizja puszczania go do jakiejś starej, opuszczonej stodoły, w której mógł się kryć jakiś psychopata. Jak ginąć, to we dwoje.

-Kou? - zmrużyłem oczy, chcąc coś dostrzec. W środku było ciemniej niż na zewnątrz. Poczułem, jak ktoś łapie mnie za ramiona i przyciąga do siebie.

-Tu - objął mnie, ciągnąc w głąb budynku. Nagle się przewrócił, śmiejąc się, a ja poleciałem na niego. Na szczęście wylądowaliśmy na sianie.

-Nic ci nie jest? - dotknąłem jego twarzy, jakby chcąc się upewnić, że z pewnością leżałem na nim.

-Nie - odparł ze śmiechem. - Powiedz... Robiłeś to kiedyś w stodole?

Otworzyłem oczy, czując piekące ciepło na policzkach. Westchnąłem głośno, nie widząc nikogo obok siebie w łóżku. Odwróciłem się na brzuch, obejmując ramionami poduszkę i wtulając w nią twarz. Znowu śnił mi się stary, dobry Kouyou. Mój ukochany.

-Yuu - ktoś otworzył drzwi od sypialni, a ja kolejny raz westchnąłem. - Mogę? - zapytał Taka. Nie odpowiedziałem, dlatego wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi. Usiadł obok mnie na łóżku i odgarnął moje włosy za ucho.

-Co ty robisz? - podniosłem się, na rękach do góry.

-Odgarnąłem ci włosy - odparł. - Spokojnie - położył się obok, na miejscu, na którym zawsze spał Kou. Opadłem z powrotem na łóżko i westchnął po raz kolejny tego dnia.

-Wariuję bez niego - mruknąłem w poduszkę, a Taka pogłaskał mnie po plecach.

-Tak bardzo go kochasz?

-Mhm.

Takanori objął mnie w pasie, a następnie przyciągnął do siebie. Kouyou przytulał się do mnie w podobny sposób.

-Yuu, nie chcę, żeby Akira się o tym dowiedział - powiedział cicho. - Okropnie się czuję.

-Przepraszam - poczułem, że zaczęły mnie piec oczy. Starałem się jednak powstrzymywać łzy. - Nic mu nie powiem.

-A Kouyou? - zapytał.

Milczałem. Kochałem Kouyou. Był dla mnie wszystkim. Nie chciałem bez niego żyć.

-Kou też się nie dowie.

Poprosiłem Takę, by został ze mną na noc. Umieściłem go jednak w drugim pokoju. To była ogromna pokusa. Bezbronny mężczyzna, który nigdy nie robił tego z drugim i to zaledwie parę metrów ode mnie. Nie poszedłem jednak do niego, to Taka przyszedł do mnie. Zaczęliśmy się całować, jednak młodszy zaraz to przerwał, kiedy powiedziałem imię Kou.

-Idziesz dzisiaj do szpitala? - zapytał.

-Tak planuję - znów westchnięcie. - Przepraszam - powiedziałem kolejny raz.

*

[Uruha]

-Dawno mnie tutaj nie było - powiedziałem, kiedy Yuu zamknął drzwi od domu. Tęskniłem za tym miejscem. Miałem z nim mnóstwo dobrych i złych wspomnień. Teraz te złe nie miały jednak znaczenia. Na widok przytulnego mieszkanka moje serce samo przepełniało się kojącym ciepłem.

-Wiesz, dzwoniła do mnie twoja mama - zdjął moją kurtkę, odwieszając ją na wieszak. - Wpadnie z twoim tatą urządzić nam wigilię - kucnął przede mną, zdejmując moje buty. - Moi rodzice też mają przyjechać.

-Ah - mruknąłem cicho. Rodzice postanowili zaangażować się w nasze życie.

Yuu zaniósł mnie do salonu, w którym, przykryci grubym kocem, zaczęliśmy przeglądać album ze zdjęciami.

-Zobacz jaka słodka kruszynka - zaśmiał się. - Kai ma uroczą siostrzenicę.

-Tak - mruknąłem trochę smutno. Shiro bardzo ją lubił i traktował, jakby była jego własną córką. Zawsze chciał mieć córeczkę, a ja nie mogłem mu jej dać. Nigdy nie mogłem dać mu możliwości stworzenia rodziny. A on się dla mnie poświęcił ze świadomością, że nie zgodziłbym się na adopcję. Został ze mną, bo mnie kochał. - Yuu, przepjaszam - powiedziałem, kiedy przekręcił kolejną stronę.

-Za co? - zapytał, gładząc mnie po ramieniu.

-Nie mogę ci dać jodziny, nawet jeśli bajdzo cię kocham.

-Kochanie, wiedziałem, że będąc z tobą będę mógł o tym zapomnieć - pocałował mnie we włosy. - Ale kocham cię, dlatego niczego nie żałuję.

-Yuu...

-Jeśli teraz mogę być z tobą i kochać cię, to naprawdę, nie masz za co mnie przepraszać. To jest w tej chwili moje największe marzenie.

-Być ze mną?

-Właśnie tak - wplótł palce swojej dłoni w moją i zacisnął je, a następnie zrobił to delikatnie z moimi. - Kou, jesteś największym szczęściem, jakie mogło mi się przytrafić w ciągu całego mojego życia - ucałował lekko moją dłoń. - Nic tego nie zmieni. Po prostu cię kocham i gdybym tylko mógł, to... - urwał, zaciskając wargi.

-To...?

-Zamieniłbym się z tobą miejscami - spuścił wzrok, a mnie coś ukłuło w środku. - Zrobiłbym wszystko, jeśli mógłbym ci pomóc.

Poczułem, że w moich oczach zbierają się łzy. Pokręciłem lekko głową i uśmiechnąłem się smutno.

-Napjawdę się boję - szepnąłem ledwo słyszalnie. - Yuu, nie chciałbym, żebyś zamieniał się ze mną miejscami - pojedyncza łza spłynęła po moim policzku, a zaraz za nią kolejna i kolejna. - Mnie się nie da pomóc. Od początku nie dało.

-Po prostu... Kou, z tym nie da się tak łatwo pogodzić - odłożył album na stolik i przytulił mnie mocno. - Kiedy pomyślę o tym, że mogę cię stracić... Że tak będzie... - pokręcił głową, jakby chcąc wyrzucić z siebie tę myśl. - Nie chcę, żebyś gdziekolwiek szedł, żebyś musiał mnie zostawiać. Nie chcę, żeby stała ci się krzywda, Kou-chan. Po prostu się boję - głos mu zadrżał, a ja poczułem, że coś mokrego dotknęło mojej szyi. Były to łzy Yuu. - Dlaczego nie mogę ci pomóc, skoro tak strasznie cię kocham?

*

Znowu biegłem przez ten las. Przedzierałem się przez zaspy śniegu i uważałem na wystające konary. To coś, co mnie goniło, w każdym śnie było coraz bliżej. Zbliżało się i chciało mnie skrzywdzić.

Właśnie taki był ten sen. Po prostu biegłem ogarnięty wielkim niepokojem i strachem.

Otworzyłem oczy dysząc głośno, jakbym naprawdę biegał. Starałem się uspokoić oddech i wyciszyć się, by serce przestało mi łomotać w piersi. Spojrzałem w bok i zauważyłem, że miejsce obok było puste.

-Yuu?! - poczułem ogarniającą mnie panikę, a w mojej głowie zaczęły się rodzić pojedyncze pytania. Gdzie on jest? Wyszedł? Zostawił mnie? Porzucił? Ma mnie dość? Zobaczę go jeszcze?

-Obudziłeś się? - czarna czupryna zajrzała do pokoju, a ja odetchnąłem. Nigdzie nie poszedł. Cały czas był w mieszkaniu.

Yuu wykonał wraz ze mną poranną toaletę, ubrał mnie, nakarmił, a później zawiózł na wózku do salonu, gdzie trochę się zdziwiłem. Obok balkonowych drzwi stało średniej wielkości drzewko iglaste, którego pień włożony był w stojak.

-Skąd to? - zapytałem.

-Kupiłem w punkcie drzewek choinkowych - zaśmiał się. Zauważyłem, że na stoliku stały pudełka z ozdobami. Uśmiechnąłem się mimowolnie, a już chwilę później instruowałem Shiro o położeniu każdej bombki i łańcucha. Dostosowywał się do moich poleceń i po kilku minutach mieliśmy piękną, złoto-czerwoną choinkę z łańcuchami i różnymi światełkami.

-Ślicznie - powiedziałem, kiedy mój partner stanął obok mnie, oglądając efekt końcowy.

-Ma się rękę do choinek - oznajmił mi z uśmiechem. Pochylił się, całując mnie w policzek. - Dzisiaj wieczorem przyjeżdżają twoi i moi rodzice. Wypadałoby trochę tu posprzątać.

-Yuu - całkowicie zignorowałem jego słowa. - Czy, jakbym cię popjosił, to kochałbyś się tejaz ze mną? - zapytal.

-Kou... - otworzył szeroko oczy. - Wiesz przecież, jak bardzo bym chciał - kucnął przede mną. - Ale teraz nie możemy - pogłaskał mnie po policzku. Jego głos był pełen smutku. - Zrobiłbym ci krzywdę, a tego bym sobie nie wybaczył.

-Krzywdę? - powtórzyłem, marszcząc brwi.

-Kouyou, mogę ci to wytłumaczyć - dalej gładził mnie po policzku. - Podczas seksu znacznie przyspiesza puls, oddech, a dodatkowo, napinają się niektóre mięśnie - przesunął dłonią po moim torsie, na stronę serca. - Kou, gdybyśmy teraz poszli do łóżka, to twoje serduszko mogłoby tego nie wytrzymać, to w końcu też mięsień.

-Stanęłoby?

-Tak - pokiwał głową. - Poza tym, nie doszedłbyś - skrzywił się. - Te mięśnie, które są za to odpowiedzialne nie pracują. Masz też znacznie zwolniony metabolizm.

-Skąd to wiesz? - zapytałem.

-Rozmawiałem z twoim lekarzem. Ostrzegł mnie, jakby zachciało nam się współżycia.

-Czyli, że nigdy już nie będę mógł iść z tobą do łóżka?

-Niestety - pokręcił głową.

W moich oczach stanęły łzy. Nie mogłem już być z Yuu jednym, bo mógłbym umrzeć podczas stosunku. Lepiej, nie miałbym nawet wzwodu i nie doszedłbym. To było cholernie nie fair. Nawet taka prosta potrzeba jak seks została mi odebrana.

-Nie płacz - starł kciukiem kilka łez, które spłynęły po moich policzkach. - Kochanie, damy radę.

-Damy jadę?! Ty masz chociaż spjawne jęce i możesz sobie ulżyć, a ja, kujwa, nie mogę! - krzyknąłem, płacząc. - Nic nie mogę.

-Kou, spokojnie - przytulił mnie. - Przepraszam, nie złość się na mnie, kochanie.

-Ja tak nie chcę - płakałem głośno. - Yuu...

-Kou-chan, nie umiem ci pomóc, przepraszam.

*

[Aoi]

-Yuu, dzień dobry! - matka Kou objęła mnie mocno, całując w policzki. - Chudy jak zawsze. Jak ty się trzymasz na tych nóżkach?

-Ah, dzień dobry. Jakoś się trzymam. - uśmiechnąłem się. Kobieta mnie puściła i zaczęła ściągać płaszcz.

-Dzień dobry - pan Takashima podał mi rękę. Chwyciłem ją i przywitaliśmy się typowym, męskim uściskiem.

-Dzień dobry - odpowiedziałem.

-A gdzie K'you? - wziąłem płaszcze pani i pana Takashimy, odwieszając je na wieszak.

-W kuchni, właśnie mieliśmy jeść obiad.

Matka mojego partnera pognała do wspomnianego pomieszczenia, żeby się z nim przywitać, a ja westchnąłem cicho.

-Jak sobie radzisz? - zapytał ojciec Shimy.

-Jakoś - pokręciłem głową. - Szukam pracy, ale myślę, że wrócę do branży muzycznej.

-Założysz zespół?

-Raczej nie. Myślałem nad solowym projektem, ale to nic pewnego. Na razie chcę być z Kou - zaprosiłem go gestem do salonu.

Poszedłem do kuchni, gdzie poprosiłem mamę Kou, żeby poszła do salonu. Kobieta zaczęła mi już zaglądać w garnki. Kouyou także zawiozłem do salonu. Szybko poznosiłem naczynia, sztućce i poprzekładane do półmisków dania.

-Chcesz jeść teraz ? - zapytałem Kou na ucho.

-Nie. Zabierz mnie do sypialni - odpowiedział mi, także na ucho.

-Zaraz wracam - oznajmiłem rodzicom Kou, którzy już zabrali się za jedzenie. Zawiozłem Shimę do sypialni. - Przyjdę za piętnaście minut, dobrze?

-Okej.

Wróciłem sam do salonu, co zdziwiło państwo Takashima.

-A K'you?

-Zje później - odchrząknąłem. - Smacznego.

*

Moi rodzice dotarli dwie godziny później. Na szczęście nie witali się ze mną tak wylewnie jak państwo Takashima. Oszczędzili sobie tych zbędnych czułości, widząc, jak wyglądałem. Zawsze mi powtarzali, że jestem za chudy, ale teraz przekraczało to wszelkie granice, co nawet Kou mi powiedział. Czasami wmuszałem w siebie jedzenie, ale później było mi tylko niedobrze.

Zaprosiłem wszystkich do salonu, gdzie ustaliliśmy, co robimy na jutro do jedzenia i kto, co przygotowuje. Później wybrałem się ze swoimi rodzicami na zakupy, a Kou zostawiłem w domu z jego familią.

-Yuu, jak radzisz sobie z Kou? - zapytała moja matka, kiedy przemierzaliśmy między sklepowymi pułkami. W ręku trzymałem niewielką kartkę, na której zapisana była lista produktów do kupienia. Mama szła obok mnie, a tuż za nami ojciec, który prowadził jeszcze pusty wózek.

-Nie radzę - odpowiedziałem. - To wszystko mnie przerasta.

-Właśnie widzę. Strasznie wyglądasz.

-Mało sypiam. Mam częste migreny i po prostu się martwię.

-A myślałeś, żeby przez dzień lub dwa odpocząć? Wyjść na spacer, czy gdzieś.

-Nie. Kou mnie potrzebuje i nie mam czasu na taki odpoczynek.

Wróciliśmy po godzinie do domu. Rodzice Kou siedzieli z nim, rozmawiając w salonie. Pan Takashima zaraz wziął od nas kilka siatek i zaniósł je do kuchni. Ja od razu poszedłem przytulić Kou.

-Jesteś - głos mu drżał, zupełnie jakby się bał, że nie wrócę.

-Jestem - pocałowałem go w policzek. - Nie jesteś może głodny?

-Nie.

Około dwudziestej podałem Kou jego tabletki. Wykąpałem go i już chwilę później zaczął przysypiać.

-Kochanie, wytrzymaj jeszcze - powiedziałem, naciągając na niego bokserki. - Muszę ci jeszcze włosy wysuszyć.

Kou dzielnie walczył z opadającymi powiekami. Był jednak po tabletkach, więc w końcu zasnął. Zdążyłem jednak wysuszyć jego włosy. Położyłem go do łóżka, przykrywając szczelnie kołdrą. Złożyłem na jego ustach delikatny pocałunek i odgarnąłem czule kosmyki jego włosów.

-Dobranoc, kochanie - powiedziałem cicho. Zgasiłem lampkę przy łóżku i wyszedłem z sypialni. Udałem się do salonu, do reszty towarzystwa, które oglądało jakiś film w telewizji.

-I jak? - zapytała matka Kou.

-Śpi - uśmiechnąłem się lekko, zajmując miejsce w fotelu. Cieszyłem się, że mieliśmy na tyle dużą kanapę, że mogła pomieścić te cztery osoby.

-Yuu, dziękuję, że tak się nim zajmujesz - matka Shimy była bliska łez. - To miłe z twojej strony.

-To nic - kolejny raz się uśmiechnąłem.

Po kilku minutach wyszedłem na balkon, żeby zapalić. Stałem z używką między dwoma palcami i co chwilę zaciągałem się błogą nikotyną. Ustami wypuszczałem obłoczki dymu, które rozpływały się w powietrzu, zanieczyszczając je jeszcze bardziej. Papierosy były czymś paskudnym, obrzydliwym. Pomimo licznych ostrzeżeń na opakowaniach tych trujących, małych diabełków i rodziny, dalej paliłem. Kiedyś syn mojej siostry powiedział, że jaram jak smok i miał rację. Nie umiałem przestać, wolałem wyniszczać się od środka.

Zgasiłem niedopałek na poręczy i wyrzuciłem go za nią. Wróciłem do salonu, gdzie od razu spotkałem się z karcącym spojrzeniem swojej rodzicielki.

-Miałeś rzucić. Umrzesz, jak dalej tak będziesz robił.

-Na coś trzeba - mruknąłem, wzruszając ramionami.

*

Obudziło mnie szczęknięcie kubków. Otworzyłem oczy, wpatrując się chwilę w Kou, który jeszcze spał. Wstałem, zakładając bluzę i poszedłem do kuchni, po której ktoś się szamotał. Byli to rodzice moi i Kou, którzy przygotowywali śniadanie.

-Dzień dobry - powiedziałem trochę zaskoczony. - Która to godzina?

-Już dziewiąta.

-Już? - zdziwiłem się, że tak długo spałem.

Po śniadaniu rozpoczął się istny Armagedon, w którym zabroniono mi uczestniczyć. Miałem sobie siedzieć z Kou i nie wchodzić starszym w paradę. W kuchni rozpętała się wojna. W ruch poszły mikser, tłuczek, trzepaczka, garnki i inne przyrządy. Wszystkie nasze rzeczy zostały przewertowane. Nawet szafki przy łóżku, które zawierały w sobie nasze bardziej osobiste rzeczy. Nie wiedziałem, co mogłoby być z tych szafeczek potrzebne, ale nie wnikałem w to. Za bardzo bałem się dostać łyżką po głowie.

-Myślisz, że jozniosą nam kuchnię? - zapytał Kou, kiedy siedzieliśmy w salonie, oglądając teleturniej w telewizji.

-Mam nadzieję, że nie. Za bardzo jestem do niej przywiązany.

Dzień spędziliśmy przed telewizorem, tuląc się do siebie. Około siedemnastej musieliśmy sobie iść stamtąd, bo rodzice zaczęli nakrywać stół. Na moją komórkę przyszło też sporo smsów z życzeniami. Miło, że ludzie o nas nie zapomnieli.

Po osiemnastej zasiedliśmy do kolacji. Musiałem przyznać, że było naprawdę przyjemnie. Nawet Kouyou się uśmiechał, chociaż musiałem go karmić.

-No, to teraz czas na prezenty - matka Kou zaklaskała radośnie w dłonie, a ja klepnąłem się dłonią w twarz.

-Kompletnie zapomniałem.

Tata westchnął tylko, a Kou zaśmiał się, dając mi buziaka w policzek. Pan Takashima poszedł do sypialni i wrócił po kilku minutach z kilkoma torbami. Było mi głupio, że zapomniałem o prezentach i nic dla nikogo nie miałem.

-Nie przejmuj się - pani Takashima machnęła ręką, widząc moją minę. - Masz już wystarczająco zmartwień, żeby jeszcze przejmować się czymś takim.

Wraz z Kou dostaliśmy kolorowe swetry. Były miłe w dotyku i naprawdę ciepłe. Dodatkowo dostałem od mojej matki książkę o nazwie „Jak walczyć z nałogiem?”. Ciekawe, dlaczego wybrała akurat taką…

 Rodzice zaraz zaczęli robić nam zdjęcia, jak przymierzaliśmy nowe ubrania, później ustawiliśmy się do grupowego zdjęcia pod choinką. Jakiś czas potem mój ojciec i ojciec Taki wyciągnęli sake i zaczęli pić. Nie powiem, to były naprawdę miłe święta.

*

-Do nowego roku pozostało dziesięć minut! - oznajmiła wesoło moja matka, zakładając mi papierową czapeczkę na głowę. Zdjąłem ją i założyłem Kouyou, który zaśmiał się na to.

Po chwili się spostrzegłem, że wszyscy mieli na sobie te czapeczki. Nie no, stylowe nakrycie głowy.

-Idziemy puszczać zimne ognie? - zapytałem Kou, którego do siebie przytulałem.

Mężczyzna pokiwał głową. Ubraliśmy się cieplej i wyszliśmy na balkon. Jedną ręką prowadziłem wózek Kou, a w drugiej trzymałem opakowanie sztucznych ogni i zapalniczkę. Wyciągnąłem jednego drucika i podpaliłem go. Jasne iskierki zaczęły wesoło skakać na wszystkie strony i niknąć gdzieś w ciemnościach. W końcu pręt wypalił się do końca i znów zrobiło się ciemno.

-Też bym chciał - mruknął Kou, a ja zapaliłem kolejnego drucika. Kucnąłem obok Shimy i wcisnąłem mu pręcik w dłoń i ująłem ją lekko. Uśmiechnąłem się, widząc zafascynowanego Kou, wpatrującego się w sztuczne ognie. - Śliczne.

-Kou-chan - przybliżyłem się do niego, a on spojrzał na mnie z uśmiechem. Musnąłem jego usta swoimi, a po chwili pocałowałem go czule.

Nagle dookoła rozległy się radosne okrzyki, a fajerwerki zaczęły przecinać nocne niebo. Nastała północ. 

----

Ostatnio zaczęło mnie zastanawiać, czy moi drodzy czytelnicy wiedzą, z jakiej piosenki jest cytat, który jest tytułem opowiadania... Z pewnością wszyscy wiedza, ale tak jakoś mnie to ciekawi xD

Powoli zbliżamy się do końca. Pozostały trzy rozdziały Jso,ssz ( tak tylko ostrzegam ). 

Do następnego rozdziałuu~! ;3