"Jeśli się odrodzę, spotkajmy się znowu" 11

Miłość bez kształtu, zmieniająca się dzień po dniu

Czas nagromadza się

Oglądajmy marzenia, które są poza naszym zasięgiem

Długa droga, która prowadzi do spokojnego wzgórza

Porzucę smutek

Dobranoc... Moja ukochana

Moje ostatnie niebo

Last Heaven

(styczeń 2013 )

Przytuliłem się do Kou, który leżał obok mnie. Wtuliłem się w jego bok i momentalnie poczułem się lepiej.

-Yuu? - doszedł do mnie jego cichy głos.

-Tak?

-Dziękuję, że ze mną jesteś - mruknął.

-Nie masz za co dziękować - odpowiedziałem. Wtuliłem się w niego mocniej.

Leżeliśmy tak w ciszy. Ja wtulałem się w jego bok, a on leżał płasko na łóżku.

Był pierwszy stycznia. Nastał nowy rok, który wcale nie napawał mnie radością. Coraz częściej myślałem o tym, co zrobię, kiedy Kou ode mnie odejdzie. Prosił, bym kogoś sobie znalazł, żebym zaangażował się w inny związek. Jak niby miałem się w coś angażować, skoro spędziłem z nim sześć lat. Przez cały ten czas nie myślałem o nikim innym, tylko o nim. Bałem się tej rozłąki. Bałem się, że nie dam sobie rady. Zawsze Kou mnie trzymał w ryzach. Był przy mnie i czuwał. Nawet kiedy zachorował...

-Myślisz, że będzie bolało? - jego głos wyrwał mnie z zamyślenia.

-Co takiego?

-Jak już będę...

-Na pewno nie - przerwałem mu. Nie miałem pojęcia, czy będzie bolało, nie chciałem jednak go jeszcze dołować.

-Boję się.

-Ja też się boję - przesunąłem się lekko i objąłem go ramieniem. - Kou, strasznie się boję.

*

-Chłopcy, trzymajcie się - pani Takashima najpierw wyściskała swojego syna, a później mnie. Kobieta szybko pociągnęła swojego męża do wyjścia, by wydostać się z mieszkania i nie pokazywać nam zgromadzonych w oczach łez. Mężczyzna uścisnął mi tylko dłoń i wyszedł.

Dwie godziny później nasze mieszkanko opuścili moi rodzice. Moja twardo stąpająca po ziemi matka nie pozwoliła sobie na łzy, tak samo jak mój ojciec. Pożegnali się z nami, a my znowu zostaliśmy sami.

-Jesteś głody? - zapytałem. Kouyou nie odpowiedział mi jednak. - Kou-chan? - kucnąłem przed nim. Mężczyzna miał twarz wykrzywioną w dziwnym grymasie, po jego policzkach spływały łzy. - Kouyou? - jęknął coś niezrozumiale, a ja wpatrywałem się w niego zszokowany. - Kou - powtórzyłem drżącym głosem nie licząc już, że usłyszę od niego odpowiedź.

*

[Pani Takashima]

W samochodzie panowała cisza. Oboje baliśmy się poruszyć ten trudny temat, który zamartwiał nas, a którego tak bardzo staraliśmy się uniknąć.

-Yuu dzielnie wspiera Kou - postanowiłam w końcu się odezwać. Nie mogliśmy wiecznie uciekać przed tym, co było nieuniknione.

-Fakt. Jest bardzo troskliwy wobec niego. Ale chyba o siebie nie dba.

-Wiesz, na pewno mu trudno jest się pogodzić z tą sytuacją. Jak dobrze pamiętam, to zawsze wspierali się nawzajem, a teraz...

-Nie chcę o nich rozmawiać. O ich związku. Znasz moje zdanie na ten temat.

-Nawet teraz nie umiesz się pogodzić z tym faktem?

-Pogodziłem się z tym już kilka lat temu. Wtedy to był szok i zrozum, nadal nie potrafię do końca tego przyswoić - wziął głęboki wdech, a ja odwróciłam głowę w stronę okna. - Boli mnie bardziej to, że przez tyle lat ukrywał to przed nami.

-Daj z tym spokój - spojrzałam na niego. - A ty byś od tak powiedział rodzicom, że jesteś gejem? Związał się z Yuu, to miał powód, by nas o tym poinformować.

-Czemu nie zrobił tego wcześniej, skoro miał też innych partnerów?

-Nie mam pojęcia. Może w końcu dojrzał przy Yuu i postanowił być z nami szczery? - przygryzłam dolną wargę. - Słuchaj, mnie nie obchodzi to z kim był czy, dlaczego tak późno nam to powiedział, ale to, co jest teraz. Rozumiesz, że stracimy dziecko? Jesteś świadom tego?

-Jestem... Kou jest w końcu naszym jedynym synem.

-Cześć mamo - przywitał się Kou.

-Cześć skarbie - przekręciłam stronę w gazecie, przytrzymując telefon ramieniem. - Co słychać?

-Będziemy mieć wolne na dwa tygodnie - oznajmił mi. - Skończyliśmy trasę i w końcu należy nam się odpoczynek.

-To może wpadniesz na trochę? - oparłam się wygodnie o krzesło. - Dawno cię w domu nie było.

-Ja właśnie w tej sprawie dzwonię - zaśmiał się. - Bo widzisz, chciałbym kogoś ze sobą zabrać.

-W końcu znalazłeś sobie dziewczynę? - nie kryłam zadowolenia.

-Można tak to ująć - odpowiedział po chwili. Wstydził się tego? - Mamo, mam pytanie.

-Słucham cię, Kou.

-Kochałabyś mnie, jakbym był terrorystą z Al-Ka’idy?

Wybuchłam gromkim śmiechem. Ah, ten Kouyou.

-Cóż, myślę, że dalej byłbyś moim kochanym synkiem.

-A gdybym był złodziejem?

-Oczywiście, że bym cię kochała - dalej się śmiałam.

-Jakbym był gejem, też byś mnie kochała?

Przestałam się śmiać. Nie powiem, to pytanie trochę zbiło mnie z tropu. W naszym domu unikało się raczej takich określeń jak „gej” czy „lesbijka”. Poza tym, Kou był raczej przeciwnikiem tego typu związków.

-Kou, zmierzasz do czegoś? - zapytałam.

-Kochałabyś mnie?

-Z pewnością.

-Mamo... Bo ta osoba, którą chciałbym ze sobą zabrać... - odchrząknął. - To nie jest kobieta, tylko mój bliski przyjaciel. Bardzo, bardzo bliski.

-Co masz przez to na myśli?

-Bo to jest... Mój... Usiądź, dobrze?

-Siedzę - z uwagą czekałam na to, co chciałby mi powiedzieć.

-No to... On i ja jesteśmy ze sobą.

-Słucham? Mógłbyś powtórzyć? - wydawało mi się, że się przesłyszałam.

-Mamo, jestem gejem i mam chłopaka.

Zamarłam. Nie miałam pojęcia, jak zareagować. Chłopak? Gej? Mój syn? To mi się w głowie nie mieściło.

-Mamo? - zapytał niepewnie. - Kochasz mnie, prawda?

-Kocham - pokiwałam głową. Jak mogłabym nie kochać swojego dziecka? - Zaskoczyłeś mnie. Długo to już trwa? To twoje bycie homo?

-Jakoś od dwunastego roku życia.

-Kou, to strasznie długo. I nic nam nie powiedziałeś przez ten czas.

-Trochę się bałem waszej reakcji - zamilkł, a ja wraz z nim. - Mamo, ale nie mów tacie, dobrze? Muszę sam z nim porozmawiać. Jest w domu?

-W salonie. Dać go do telefonu?

-Jakbyś mogła.

*

-K'you! - przytuliłam swojego syna. - Nawet nie wiesz, jak bardzo się stęskniłam.

-Ah, ja też, mamo - objął mnie, całując w policzek. Po chwili oderwał się ode mnie i wyciągnął zza swoich pleców czarnowłosego, szczupłego mężczyznę. - Kojarzysz Aoiego, prawda?

-Ah - otworzyłam szeroko oczy. Przecież on był z Kou w zespole. - Tak, tak.

-Shiroyama Yuu - mężczyzna skłonił się przede mną. Uśmiechnął się, a ja poczułam do tego osobnika sympatię. Swoją drogą, to był naprawdę przystojny.

-Jest tata? - zapytał Kou.

-Pojechał na zakupy.

Kouyou i Yuu poszli się rozgościć w pokoju tego pierwszego. Ja w tym czasie przygotowałam im trochę kanapek.

*

Przez cały tydzień, jak Kou i jego chłopak przebywali u nas, nie czułam się tak, jakbym była pod jednym dachem z parą zakochanych. Gdyby nie fakt, że musieli spać w jednym łóżku, pomyślałabym, że są to zwykli przyjaciele. Nie przytulali się, nie trzymali za ręce i nawet nie patrzyli na siebie w jakiś znaczący sposób. W końcu jednak zastałam ich w sytuacji, w jakich zwykle są typowe pary. Siedzieli objęci na ławce na werandzie i rozmawiali.

-Myślisz, że się przyzwyczają? - zapytał Kouyou. - Tak nagle im o tym powiedziałem.

-Na pewno minie trochę czasu - Yuu pogładził go po ramieniu. - Będzie dobrze, zobaczysz.

-Z tobą wszystko wydaje się lepsze - Kou wtulił się w swojego partnera, a ja uśmiechnęłam się lekko na ten widok.

*

[Aoi]

Potarłem skronie, nie mogąc już dłużej wytrzymać gęstej atmosfery, jaka panowała w szpitalnej sali. Lekarz dokładnie oglądał gardło Kouyou, który nie był w stanie niczego z siebie wydusić. Wyglądało na to, że stracił głos, co oznaczało, że za niedługi czas choroba zaczęłaby atakować układ oddechowy. Pozostawało nam tylko odliczać dni do końca.

Lekarz powiedział, że wróci za pięć minut i wyszedł. Spojrzałem wtedy na Kou, który opierał się plecami o ścianę i wpatrywał beznamiętnym wzrokiem w przestrzeń. Wstałem i usiadłem obok niego, łapiąc go za rękę.

-Kou - odgarnąłem jeden z niesfornych kosmyków jego włosów. W tym samym momencie po jego policzku spłynęła pojedyncza łza. - Kochanie - starłem słoną kroplę kciukiem i pocałowałem go delikatnie. - Jestem przy tobie - zerknął na mnie, a ja uśmiechnąłem się. Chciałem jakoś go pocieszyć, chociaż sam miałem ochotę się rozpłakać. Objąłem go i zacząłem gładzić po plecach.

Tak bardzo chciałem, by to wszystko okazało się być koszmarem.

*

[Uruha]

Dostałem specjalną tabliczkę z wypisanymi znakami, które miałem pokazywać, by porozumieć się z innymi. Zajmowało to dość sporo czasu, bo prawie w ogóle nie mogłem poruszać rękoma.

Po utracie głosu czułem się okropnie. Chciałem płakać, krzyczeć z frustracji. Nie mogłem jednak nic zrobić. Powoli zbliżałem się do końca. Nikłem ze świata, rozpadałem się.

-Jak się czujesz? - zapytał Yuu. Podał mi tabliczkę i przytrzymał ją, bym mógł swobodnie pokazywać.

Źle.

-Coś cię boli?

Serce.

Mój partner popatrzył na mnie z bólem w oczach, a ja znowu się rozpłakałem.

-Nie płacz - pogładził mnie po ramieniu. - Kou, nic nie mogę zrobić.

Przepraszam.

-Za co? Nie masz za co mnie przepraszać.

Zawsze jesteś przeze mnie smutny. Nie lubię tego.

-Kou - położył dłoń na moim policzku.

Jesteś zmęczony.

-Wydaje ci się.

Obiecaj mi...

-Co takiego?

...Że zostaniesz ze mną do końca - ledwo widziałem, co pokazywałem. Łzy rozmazały mi cały obraz.

-Kouyou, nie ważne co by się działo, nigdy cię nie opuszczę - oznajmił mi drżącym głosem. - Będę przy tobie, dlatego nie martw się. Nie pozwolę byś był sam.

Uśmiechnąłem się na jego słowa, a Yuu ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie czule.

Nieznośne dni w szpitalu zlatywały mi na oglądaniu spadających za oknem płatków śniegu. Ogarniająca mnie pustka, nie była jednak w stanie wypełnić się zamarzniętą wodą, przez co bałem się jeszcze bardziej. Obserwując śnieżynki, myślałem o sobie. Porównywałem je do siebie. Spadały, jakby się rodziły, opadały na ziemię, żyły i roztapiały się, czyli umierały. Ja byłem już na etapie zaawansowanych roztopów.

Pewnego dnia, zapragnąłem pograć na gitarze. Tak nagle poczułem chęć sięgnięcia po mój ukochany instrument, nastrojenia go i wydobycia z niego pięknych dźwięków. Chciałem móc przesunąć palcami po gryfie, złapać kostkę i po prostu grać. Ale nie mogłem. Nie potrafiłem już grać, nie umiałem robić tego, z czym związane było całe moje życie.

Powiedziałem Yuu o tym, a on uśmiechnął się lekko i zaproponował, że przyniesie jutro moją gitarę. Ucieszyłem się na to aż za bardzo. Znowu musiano mnie umyć i przebrać oraz zmieniono mi materac. A to wszystko przez zwykłą ekscytację. W końcu znaleziono rozwiązanie na mój problem nietrzymania moczu. Były nim pieluszki, co mnie wcale nie uszczęśliwiło. Zaoszczędziło to jednak niepotrzebnych przykrości.

Rozpłakałem się, kiedy Yuu przyniósł moją gitarę. Usiadł obok mnie, wyjmując ją z pokrowca, a następnie ułożył mi ją na kolanach. Położył moją lewą dłoń na gryfie, odpowiednio układając mi palce, a w prawą wcisnął mi kostkę, zaciskając ją pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym. Trzymając moją dłoń, przesunął kostką po strunach, a z pudła rezonansowego wydobył się dźwięk. Shiro powtórzył to kilka razy, układając inaczej moje palce na strunach.

-Grasz - zaśmiał się. Zerknąłem na niego i zauważyłem, że po jego policzkach spływały łzy. Oparłem się o niego, uśmiechając się lekko.

Nagle poczułem spokój. Tak, jakby wszystko było na swoim miejscu i nawet ja, ten człowieczek w szpitalnej sali, byłem kimś, kto był tam, gdzie powinien być. Zrozumiałem, że to był właściwie koniec, a mi tak naprawdę nic już nie zostało.

*

Takanori, Akira, Tanabe i Yuu siedzieli razem ze mną w sali i opowiadali, co tam u nich. Cieszyłem się na ich widok, bo dawno nie byliśmy całą piątką. Chłopacy w pewnym momencie zaczęli wspominać stare, dobre czasy, kiedy istniał nasz zespół. Śmiali się z wielu zabawnych chwili, wytykali sobie błędy, a na koniec pogrążyli się w nostalgii. To wszystko minęło i już nie miało wrócić. Zespół, jak i wszystko, co było z nim związane, zostało ciepłym wspomnieniem, które zajęło szczególne miejsce w sercu każdego z nas.

Kiedy nastała dziewiętnasta Aki, Taka i Tanabe wyszli, uprzedzając Yuu, że potem do niego wpadną.

-Do zobaczenia - Yutaka pomachał nam na pożegnanie, zanim wyszli.

Yuu był ze mną jeszcze jakiś czas. W końcu pielęgniarka robiąca obchód, powiedziała, że musi już iść. Shiro pożegnał się ze mną, całując mnie czule.

Po godzinie dwudziestej pierwszej, zacząłem odczuwać ucisk w klatce piersiowej, który ciągle się pogłębiał. Nie mogłem złapać tchu i spazmatycznie starając się złapać powietrze, nacisnąłem czerwony guziczek przy aparaturze. W pokoju zjawiła się pielęgniarka, która zaraz pobiegła po lekarza. Nie mogłem już tego wytrzymać, dusiłem się.

-Niech pan nie zamyka oczu! - nawet nie zauważyłem, kiedy nad moim łóżkiem zrobił się taki tłok i harmider.

W końcu nie wytrzymałem i pozwoliłem moim powiekom swobodnie opaść.

*

[Aoi]

Zamknąłem za sobą drzwi od samochodu i ruszyłem z siatką z zakupami w ręku do apartamentowca. Wlokłem się, ignorując padający śnieg, który wpadał za kołnierz mojego płaszcza. Było mi wszystko jedno. Nie obchodziło mnie, czy wejdę do mieszkania przemoknięty, czy później się rozchoruję. Byłem w rozsypce i trudno było mi patrzeć przed siebie. Nie wyobrażałem sobie, że w przyszłości Kou nie byłoby ze mną. Nie umiałem.

-Aoi! - usłyszałem za sobą. Odwróciłem się i zauważyłem, że w moją stronę szli Tanabe, Akira i Takanori. Patrzyłem na nich chwilę, kiedy nagle poczułem silne zawroty głowy. Obraz zaczął mi się rozmazywać, a dźwięki zdawały się niknąć. Straciłem kontrolę nad swoim ciałem i upadłem, tracąc przytomność.

*

Kouyou dotknął mojego policzka swoją delikatną dłonią. Kciukiem przesunął po moich ustach i uśmiechnął się. Patrzyłem na niego uważnie, nie umiejąc oderwać od niego wzroku. Wyglądał zupełnie inaczej niż teraz. Jego twarz i ciało nie były w żaden sposób dotknięte chorobą. Miał pełne, rumiane policzki, cudne, miękkie usta i radosne oczy. Siedział mi na kolanach i obejmował mnie jedną ręką.

-Kou? - zapytałem cicho.

-W końcu się obudziłeś, leniu - zaśmiał się, całując mnie w usta. - Śnił ci się jakiś koszmar? Trochę się krzywiłeś przez sen i gadałeś do siebie. Mówiłeś coś o mnie - przytulił się do mnie, a ja go objąłem. Sen? To był sen? Straszny koszmar, który wytworzyła moja wyobraźnia?

-To mi się wszystko śniło? - powiedziałem do siebie na głos.

-Co ci się śniło? - zapytał. - Znowu oglądałeś jakieś horrory, tak?

Nie odpowiedziałem, tylko objąłem go mocno, prawie płacząc ze szczęścia. Kou był tutaj ze mną, był zdrowy i piękny jak zawsze. Nic się nie zmieniło, dalej byliśmy szczęśliwą parą.

-Tak się cieszę, że nic ci nie jest - powiedziałem drżącym głosem, tuląc go do siebie.

-Kochanie, co ty mówisz? - zaśmiał się, gładząc mnie po plecach.

-Tata! - do pokoju wpadła mała dziewczynka. Oderwałem się od ukochanego i otworzyłem szeroko oczy. Jak to dziecko się tutaj dostało? - Głodna jestem! - wlazła mojemu partnerowi na kolana, a ja już miałem zapytać, co to za dziecko, kiedy zdałem sobie z czegoś sprawę. Kou nie chciał nigdy mieć ze mną dzieci. Jak to możliwe, że teraz obejmował czule tę dziewczynkę. A poza tym, właśnie w taki sposób wyobrażałem sobie naszą córkę. Śliczną dziewczynkę z długimi, lśniącymi włosami i słodkim głosikiem.

To było zbyt piękne...

-Chodź, kochanie, zrobię ci coś do jedzenia - powiedział Kou, wstając i ruszając z małą do kuchni. Patrzyłem na jego plecy, kiedy wychodził z salonu, trzymając dziewczynkę za rękę. Więc miałem świadomy sen? To nie była prawda? To nie był mój Kouyou, a ta dziewczynka nie istniała?

Wstałem, idąc do kuchni, w której Kou robił już kanapki. Dziewczynka siedziała na krześle, machając wesoło nogami w powietrzu. Oparłem się o ścianę i patrzyłem na swojego partnera. Zachowywał się jak nie on. Kou nie robił nigdy kanapek, bo zawsze coś sobie przy tym robił, poza tym, był zbyt wesoły.

-Proszę - podał dziewczynce kanapkę.

Wieczór na szczęście szybko nastał. Położyliśmy się do łóżka, przytulając się do siebie.

-Yuu, jestem taki szczęśliwy, że ciebie mam - powiedział.

-A ja, że mam ciebie - pocałowałem go, sunąc dłońmi po jego udach.

-A może zabawimy się trochę? - zaproponował, co trochę mnie zdziwiło. Po chwili jednak całowałem się z wytworem mojej wyobraźni i uprawiałem z nim seks. Mężczyzna przygryzał swoje palce, by nie jęczeć głośno i nie zbudzić dziecka, które spało w pokoju obok. Z jednej strony właśnie zdradzałem swojego Kouyou, tego prawdziwego, a z drugiej, to przecież też był on, tylko, że nie istniał naprawdę.

-Yuu - jęk wydobył się z jego gardła, kiedy trafiłem w prostatę. Pochyliłem się, całując go czule, by jakoś stłumić niechciane odgłosy. Kou zacisnął dłonie na pościeli, a ja przyspieszyłem, czym spowodowałem, że niemal krzyknął. - Tam - mruknął w moje usta, w przerwie pomiędzy pocałunkami.

W końcu obaj doszliśmy.

Ocknąłem się w łóżku w sypialni. O dziwo, moja bielizna nie była w spermie i nie miałem wzwodu spowodowanego podnieceniem. Ten sen nie wpłynął na mnie jednak w żaden większy sposób. Wstałem powoli, czując, że głowa mnie bolała. Robiłem małe kroczki, nie chcąc upaść. Udałem się do salonu, w którym siedzieli Yutaka, Suzuki i Matsumoto.

-Co się stało? - zapytałem, opierając się o framugę. Mężczyźni spojrzeli na mnie.

-Zemdlałeś - powiedział Kai. - Jak się czujesz?

-Nie wiem - usiadłem w fotelu. - Głowa mnie boli - zamknąłem oczy, mając ochotę się rozpłakać.

Czułem się jak kupka nieszczęścia i z pewnością tak wyglądałem. Otworzyłem oczy, wiodąc wzrokiem po swoich kolegach. Kai patrzył na mnie z matczyną troską i smutkiem. Wyglądał, jakby czymś się mocno przejmował. Reita i Ruki także na mnie patrzyli, ale bardziej, jakby bili się z myślami.

-Yuu... - panującą ciszę przerwał drżący głos Tanabe. - Kiedy spałeś, zadzwoniła twoja komórka - spojrzałem na niego niezrozumiale. - To był telefon ze szpitala, od lekarza Kouyou. On... - urwał, a w jego oczach stanęły łzy. Zdałem sobie sprawę, że Taka cicho szlochał, a Akira zaciskał wąsko wargi na marne starając się walczyć ze spływającymi kroplami po jego policzkach.

-On? - głos mi zadrżał, a w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka. Wbiłem dłonie w oparcia fotela i czekałem na odpowiedź, która jednak nie nadeszła. - Co z nim?! Tanabe, do cholery, co z Kouyou?!

Mężczyzna powoli pokręcił głową, a mi puściły nerwy. Zerwałem się do sypialni, zakładając na siebie losowe ubrania. W przedpokoju ubrałem buty i płaszcz, całkowicie ignorując kolegów, którzy próbowali mnie powstrzymać. Mówili, że nikt mnie tam o szóstej nie wpuści, że powinienem ochłonąć. Widząc jednak, że nie ustąpię, poszli razem ze mną. 

----


A teraz ujawni się moja mniej miła strona.

Rozumiem, że wszyscy czekają na jso,ssz, rozumiem, że dawno tego nie było. Wiem, że ciągle wrzucałam Migdała i wiem, że niektórym się to przejadło. 
Ale ja chyba podziękuję, jak macie mi pisać, co mam kiedy wrzucić, że się niecierpliwicie. Czy ja jestem jakąś pieprzoną maszyną, że mam pisać to, to i to na ten czy sraki termin, bo kurwa tak. Postarałam się napisać ten rozdział, chociaż miałam tego w ogóle nie robić. Chciałam już zawiesić bloga, bo mam swoje własne problemy, ale postanowiłam, że postaram się cokolwiek z siebie wydusić.