"Jeśli się odrodzę, spotkajmy się znowu" 13 END

Ponieważ dobre czasy będą wiecznie żyły w moim sercu

W moich wspomnieniach pokazujesz mi swoją beztrosko uśmiechniętą twarz

Płaczesz, tak jak zawsze, kiedy spotykam cię w swoich snach

Niech zostanie tak

Modliłem się cicho, by się nie obudzić

Sumire

(czerwiec 2014 )

Na dworze wiał lekki, letni wiaterek. Wszystkie rośliny były w rozkwicie. Ludzie jak zwykle byli zabiegani i nikt nie zwracał zbytnio na nikogo uwagi. Cały świat pochłonięty był w swoich własnych sprawach.

Usiadłam przed toaletką, patrząc w oczy swojego odbicia w lustrze.

-Dasz radę - poklepałam się po policzkach.

Ktoś się rodził, ktoś umierał, bawił, smucił. Każdy był zajęty sobą.

-Na nerwy jest muzyka - Ni usiadła na stołeczku obok, władając do ucha jedną słuchawkę i włączając muzykę na telefonie.

-Czego słuchasz? - zapytałam, przybliżając się i biorąc drugą słuchawkę.

Nikogo nie porusza ludzka tragedia. Świat ją wchłania, niczym gąbka wodę. Staje się niewidoczna.

-Gazetto! - pisnęła radośnie. - Ten zespół jest niesamowity! Szkoda tylko, że zakończyli działalność - westchnęła, a jej entuzjazm przygasł.

Nic nie może trwać wiecznie. Nic nie może się kończyć. Cały świat zatacza błędne koło, niczym ten pijaczek, którego spotyka Mały Książę.

-Ah, znam ten zespół - uśmiechnęłam się i zaraz oddałam jej słuchawkę.

-Shiro, jesteś ich fanką?! - zaklaskała w dłonie, a ja zaśmiałam się.

-Niekoniecznie fanką. Niektóre nutki mieli fajne, no wiesz, Saraba, Ray i te inne.

-Te inne? - dziewczyna zmarszczyła brwi i wydęła wargi. - Traktujesz ich przedmiotowo!

-Szybko, na scenę!

Nic nie ma sensu. Po co się starać, skoro się umrze? Po co rodzić się, żyć?

-Wybacz - klepnęłam ją po ramieniu i szybko wybiegłam na korytarz. - Dam radę - mruknęłam jeszcze do siebie, zanim wyszłam na rozświetloną reflektorami scenę. Kiedy już to zrobiłam, zaczęłam wpatrywać się w widownię. Bynajmniej nie z powodu tremy, która powoli opuszczała moje ciało. W końcu dostrzegłam osobę, której tak zawzięcie poszukiwałam. Nasze spojrzenia się spotkały, a on uśmiechnął się, unosząc kciuk w górę. Teraz nic nie mogło pójść źle. Ten pokrzepiający uśmiech pomógł mi odnaleźć siłę.

*

-Wujku! - krzyknęłam, widząc mężczyznę, który rozglądał się w licznym tłumie płci pięknej. Dostrzegł mnie po drugiej stronie korytarza i uśmiechnął się szeroko.

-Mika-chan! - przepchał się jakoś do mnie, uważając przy tym, by nikogo nie nadepnąć. - Kochanie, byłaś wspaniała! - oświadczył, zamykając mnie w swoim żelaznym uścisku.

-Ah, dziękuję - dałam mu buziaka w policzek. - Poczekasz na mnie przy wyjściu? Pożegnam się z koleżankami i spakuję się.

-Oczywiście, księżniczko - zaśmiał się, roztrzepując mi lekko fryzurkę.

Wróciłam do garderoby po swoje rzeczy, które wpakowałam na szybko do torby. Miałam szczęście, że kostium zdjęłam zaraz po występie i nie musiałam się męczyć w tłoku.

-Shiro-chan, już idziesz? - Ni pojawiła się przy mnie nie wiadomo kiedy.

-Wujek po mnie przyjechał - odpowiedziałam, męcząc się z zamkiem. - Zostaję u niego na dzień.

-Ile ma lat? - zapytała, pomagając mi z zapięciem torby. Kochana Ni. - Jak jest młody to możesz mi dać jego numer.

-Jest stary! - udało nam się dopiąć bagaż do końca. - Nie chciałabyś się z nim spotykać.

Ni skrzywiła się na moje słowa i jęknęła cierpiętniczo. Ponarzekała, że pewnie mój wujaszek to nie wiadomo jakie ciacho, a ja się wykręcam od odpowiedzi. W końcu jednak musiałam iść. Pożegnałam się z nią i ruszyłam do wyjścia, gdzie miał na mnie czekać wujek. Stał obok drzwi, patrząc się gdzieś w przestrzeń.

-Wujku - podeszłam do niego, witając się z nim drugi raz. - Dawno się nie widzieliśmy.

-Całe trzy lata - wziął ode mnie torbę i poszliśmy do jego samochodu. - Wyrosłaś - stwierdził, otwierając przede mną drzwi. - Już nie masz warkoczyków i nie nosisz aparatu za zęby.

-Przynajmniej mam teraz proste zęby - wyszczerzyłam się w jego stronę.

Zaśmiał się, zamykając za mną drzwiczki. Wsiadł na miejsce kierowcy i odpalił silnik.

-Od kiedy jeździsz beemką? - zapytałam, kiedy wyjechaliśmy z parkingu. - Zawsze miałeś volvo.

-Volvo sprzedałem - odpowiedział. Zaraz utkwiliśmy w jakimś korku, jak to na Tokio przystało. Całe to ogromne miasto składało się na korki, wieczne remonty i przebudowy. Łatwo można było się w nim zgubić i zostać przez nie wchłoniętym. Nie rozumiałam, jak wujek sobie w nim radził. Nie potrzebował żadnej mapy, gps czy czegoś innego.

-Jak tam w szkole? - zapytał.

-Jest dobrze, co dzisiaj widziałeś.

-Mała aktoreczka - skwitował.

-Jaka tam mała, mam już siedemnaście lat - odwróciłam się w stronę szyby, obserwując przechodniów, którzy wszędzie się gdzieś spieszyli. Byli zabiegani, zapracowani. Ślepo szli przed siebie, nie umiejąc się zatrzymać. Po krótkiej chwili znudziłam się tym widokiem i odwróciłam się do wujka.

-Szybko to zleciało - stwierdził, podpierając się łokciem o boczną szybę. Ten korek nie miał końca.

-Dla mnie to się ciągnęło. Już za rok będę pełnoletnia, a rodzice ciągle traktują mnie jak dziecko - burknęłam zła. - Nie pozwolili mi wrócić samej do domu.

-Martwią się o ciebie. Na ich miejscu też bym zabronił ci jechać - zerknął na mnie. - Propos twoich rodziców, rano dzwonił do mnie twój ojciec. Wszystko wskazuje na to, że zostaniesz u mnie dwa dni.

-Dlaczego? - zabrzmiało to trochę, jakby zostawanie u niego było najgorszą karą. Znów na mnie zerknął, krzywiąc się. - Nie mam nic przeciwko, ale obiecał, że pojedziemy nad morze - dodałam szybko. - A poza tym, ty masz dodatkowy problem.

-Nie jesteś problemem. Cieszę się, że spędzę z tobą trochę czasu, chociaż boję się, że zanudzisz się na śmierć - powiedział spokojnie.

-Nie martw się... To dlaczego przyjadą później?

-Delegacja się wydłużyła.

-Znowu? - jęknęłam. - Zawsze tak jest. A później nawet mu się nie chce jechać na urlop!

-Ciężko pracuje. Postaraj się go zrozumieć. Z pewnością wolałby spędzać ten czas z tobą i twoją matką.

-Mówisz jak jakiś psycholog - uniosłam brwi. - Szkoda, że ty nie jesteś moim ojcem.

-Mika, nie mów tak - upomniał mnie. - Uwierz mi, jesteś oczkiem w głowie swojego taty - zgasił silnik. - Chyba tu trochę postoimy.

Z nudów zaczęłam bawić się telefonem, a wujek nucił coś pod nosem. W końcu zajrzałam w kalendarz, patrząc czy miałam coś zaplanowane. Niczego takiego nie było, ale coś nie dawało mi spokoju z jutrzejszą datą. Dziewiąty czerwca. Co takiego było dziewiątego czerwca? Dotarło to do mnie po dłuższej chwili. Wciągnęłam ze świstem powietrze, odwracając się do wujaszka.

-Coś się stało? - zapytał.

-Wujku, jesteś pewny, że nie będę ci przeszkadzać?

-Myślę, że nie. Stało się coś?

-Jutro jest dziewiąty - zacisnęłam wargi, wyłamując sobie palce i czekając na jego reakcję. On tylko zaśmiał się cicho i pogłaskał mnie po włosach.

-Jesteś kochana - stwierdził. - Chciałbym mieć taką córkę - w jego głosie wyczułam nutę smutku. Chciałby mieć taką córkę?

-Wujku, mogę o coś zapytać? - spuściłam wzrok na swoje kolana.

-Kiedyś ci mówiłem, żebyś zwracała się do mnie po imieniu - powiedział weselszym tonem.

-Yuu - poprawiłam się. - To mogę?

-Mów, maleńka.

-Bo chodzi mi o to... Skoro chciałbyś być rodzicem... Dlaczego byłeś z drugim mężczyzną? - wydukałam nieskładnie, czekając na jego reakcję. On tylko westchnął, zapewne spodziewając się innego pytania.

-Odpowiedź jest prosta - spojrzał na mnie. - Kochałem go i nadal kocham.

-A nie myślałeś, żeby ułożyć sobie życie z kimś innym? Z kobietą? - zapytałam od razu. - Na pewno trudno jest zapomnieć o kimś... - urwałam, widząc jego minę. Swoim pierwszym pytaniem z pewnością przywróciłam mu wiele wspomnień.

-Dokończ - odwrócił się w drugą stronę. No i co ja zrobiłam?

-Zapomnieć o kimś, przy kim było się tyle lat.

-Myślałem nad tym - mruknął po kilku minutach nieprzyjemnej ciszy. - Tylko dlatego, że jemu to obiecałem. Nie zdajesz sobie sprawy, ile wysiłku włożyłem w to, żeby chociaż spróbować. Dla mnie to jednak nadal za wcześnie.

-Przepraszam. Pewnie cię tylko zdenerwowałam - przygryzłam wargę. - Nie musisz mi o tym mówić.

-Wiesz, poczułem ulgę - spojrzałam na niego zdziwiona. - Nikt nigdy nie pytał się o to. Wszyscy woleli unikać tego tematu. Tak jakby chcieli koniecznie o tym zapomnieć. To strasznie przytłaczające, kiedy nikt nie chce cię wysłuchać.

-Czyli ci pomogłam? - zapytałam niepewnie.

-Dokładnie - uśmiechnął się, a korek ruszył.

*

-Remontowałeś - stwierdziłam, rozglądając się po mieszkaniu, w którym jeszcze śmierdziało farbą.

-Bystra jesteś, sokole oko - powiedział, zamykając drzwi.

-Ale śmieszne - burknęłam, na co się zaśmiał. - Gdzie śpię? - zapytałam, zdejmując buty.

-Tam - wskazał głową na drzwi od pokoju, także pozbywając się obuwia z nóg. - Rozgość się - ruszył do kuchni.

Ruszyłam do średniej wielkości pokoju, który w całości pomalowany był na intensywny pomarańcz. Na środku stało szerokie łóżko, wyglądające na przesadnie miękkie. Tuż przed nim była zajmująca całą ścianę szafa. I to tyle. Nie licząc dwóch szafek nocnych przy łóżku i lampek na nich, pomieszczenie było puste.

Położyłam się na łożu, zamykając oczy. Materac był strasznie miękki. Już czułam, że nie wyśpię się w nocy.

Po kilku minutach zwlekłam się z łóżka i uprzednio wyciągając z torby puchate kapcie oraz zakładając je, poszłam do kuchni, z której dochodził do mnie smakowity zapach. Wujek gotował jakąś zupę, stojąc przy kuchence. Włosy związał w małą kiteczkę, przez co wyglądał trochę młodziej. Uśmiechnęłam się na ten widok.

-Pomóc ci? - zapytałam.

-Nie trzeba - uśmiechnął się, patrząc na mnie. - Usiądź, odpocznij.

Zrobiłam tak, jak powiedział. Obserwowałam go, jak przygotowywał potrawę. Sprawnie kroił warzywa, mięso, przyprawiał. Skupiał na tym całą swoją uwagę. Jaka kobieta nie chciałaby mieć takiego męża? Każda by chciała. Ale czy wujek chciałby mieć żonę? Preferował raczej tę samą płeć, dlatego o żonie nie było mowy.

To zadziwiające, że tak bardzo się zakochał. On - wieczny buntownik, muzyk, indywidualista. Miłość stawiał na drugim miejscu, a jak już z kimś był to raczej na krótki czas. Aż żałowałam, że lepiej nie poznałam tego Kouyou. Musiał mieć w sobie to coś, skoro nawet po upływie takiego czasu, wujek nie potrafił o nim zapomnieć.

Po kilku minutach postawił przede mną talerz parującej zupy i wrócił do gotowania.

-Nie jesz? - zapytałam.

-Za chwilkę - podkręcił gaz pod jakimś bulgoczącym garnkiem.

-W porządku - zaczęłam brodzić łyżką w talerzu. - Wujku...

-Yuu - znowu mnie poprawił.

-Yuu - wlepiłam wzrok w stół, który był przykryty gładkim, zielonym obrusem. - Jaki był Kouyou? - zapytałam.

-Jaki był? - powtórzył po mnie. - Shima był niezwykły - powędrowałam wzrokiem na niego. Shima? Tak go nazywał? - Nigdy wcześniej nie spotkałem osoby tak bardzo wymagającej od siebie i zawziętej, a jednocześnie delikatnej i troskliwej. To był ewenement w skali światowej. Dlaczego tak nagle o niego pytasz? - odwrócił się w moją stronę.

-Jestem ciekawa... Jakby nie zrobiłoby ci to problemu... Opowiedziałbyś mi wszystko... Waszą historię?

-Mika... - skrzywił się, ale w końcu się zgodził.

*

Usiadłam na kanapie, a wujek wziął z szafki obszerny album ze zdjęciami. Przysiadł się do mnie i zaczął opowiadać o tym, jak to się w ogóle stało, że się zeszli, a później trochę o ich związku. Pokazywał mi przy tym fotografie. W końcu zakończył opowieść, jakby w połowie.

-A to, że... No wiesz.

-To, że zmarł? - zapytał, chowając zdjęcie do albumu.

-Właśnie. On był chory, ale nikt mi nie powiedział na co. Tata twierdził, że nie wie, mama też. To był jakiś trąd?

-Skądże - mruknął cicho. - Twoi rodzice nie wiedzieli i raczej nadal nie wiedzą, na co Shima był chory. Nie powiedziałem im. Uznałem, że nie ma takiej potrzeby, nie byli z nim w żaden sposób związani, a rozmawiali z nim może kilka razy.

-Więc co mu było? - oparłam się o jego ramię.

-Zdiagnozowano u niego jakąś zmutowaną odmianę stwardnienia zanikowego. Ta choroba polega na zaniku mięśni. Lekarze załamywali ręce, bo wszystko rozwijało się kilkanaście razy szybciej, niż w normalnych przypadkach. Kouyou dostawał coraz silniejsze leki, które tylko przyspieszały proces choroby - urwał, zaciskając wargi. Objęłam jego rękę, czekając na coś więcej. - Przez cały ten czas starał się walczyć. Chociaż to, co przeżywał było okropne, on nie chciał się poddawać.

-Od początku było wiadome, w jaki sposób to się skończy. I mimo tego, nadal nie chciał dać za wygraną?

-Bał się strasznie i załamywał. Nie mogłem jednak na to pozwolić.

-Nie opuściłeś go.

-Nie mogłem nawet o czymś takim myśleć.

Wujek spojrzał na mnie smutnym wzrokiem. W tym momencie zrozumiałam, że nie wybiera się osoby, którą się kocha. Wujek Yuu i Kouyou po prostu zakochali się w sobie, a los chciał, że byli tej samej płci. Ale teraz dotarło do mnie, że to nie ma znaczenia.

-Przykro mi - powiedziałam szczerze. - Był dla ciebie naprawdę ważny.

-To teraz już nie ma znaczenia - uśmiechnął się smutno. - Kouyou zmarł zbyt wcześnie, miał przed sobą jeszcze wiele lat życia, a stało się tak, a nie inaczej. To, że ja czy ktokolwiek inny będzie o nim pamiętać nic nie zmieni.

-Mylisz się, jak zawsze zresztą. Kouyou zawsze będzie żył w twoich wspomnieniach. Dopóki ty o nim pamiętasz, on będzie, nie opuści cię.

-Mika - wujek zrobił lekko zaskoczoną minę. Uśmiechnął się po chwili i lekko zaśmiał. - Dziękuję.

*

-Masz jakieś filmy na dvd? - zapytałam, przełączając kanały w telewizji. Wujek wrócił akurat do mieszkania z balkonu. Jak zwykle był sobie zapalić.

-Zobacz w szafce pod telewizorem - polecił, zamykając drzwi balkonowe.

Tak też zrobiłam. Usiadłam przed szafką i wyciągnęłam z niej spore opakowanie z filmami. Przeszukiwałam pudełka, szukając czegoś interesującego. Cóż, w większości były to jakieś krwawe filmy, horrory albo thrillery. Nie lubiłam takich.

-Masz coś ciekawego? - zapytał wujek, a ja zaprzeczyłam. - Pójdę się położyć - oznajmił. - Do jutra.

-Dobranoc - wyszedł z salonu, a ja nadal szukałam filmu. W pewnym momencie natrafiłam na kilka kopert z płytami dvd. Wszystkie były podpisane starannym pismem wujka Yuu.

Wakacje 2010 - widniał podpis na jednej z nich.

Z czystej ciekawości włożyłam płytkę do dvd i wcisnęłam play na pilocie. Po chwili pokazał się obraz.

-Działa to ustrojstwo jeszcze? - na ekranie pojawiła się twarz wujka, który majstrował coś jeszcze przy kamerze. - Ah, jest! - odchrząknął. - Dzisiaj z panem Takashimą wybieramy się na nasz wspólny urlop - powiedział z uśmiechem, a kamera pokazała walizkę na podłodze. - Cały tydzień razem.

Po niedługiej chwili wujaszek schodził z walizką po schodach. Wsiadł do samochodu i wyłączył kamerę.

Obraz pojawiał się przed kolejnym mieszkaniem. Wujek akurat do niego wchodził.

-Cześć kochanie - powiedział do mężczyzny w blond włosach, który najpewniej był Kouyou.

-Cześć - wujek został cmoknięty w policzek. - Masz kamerę! - ucieszył się, biorąc stojącą na podłodze torbę.

Po chwili urządzenie zostało przekazane w ręce blondyna. Wyszli z mieszkania i udali się do samochodu, w którym Kouyou jeszcze jakiś czas nagrywał ich rozmowę i drogę, którą jechali.

Kolejna scena była w hotelowym pokoju. Akurat do niego wchodzili.

-Wow! - Kouyou wchodził przed wujkiem, który kamerował. - Jaki widok! - podszedł do ogromnych drzwi balkonowych i otworzył je, wychodząc na taras. - Pięknie.

Wujek wyszedł za nim, nagrywając widok na plażę i zachód słońca.

-Romantycznie - oświadczył. Po chwili kamera pod dziwnym kątem pokazywała kafelki.

-Wyłącz już to.

-Jak wolisz.

Kamera kolejny raz została użyta w łóżku. Konkretniej, to pokazywała śpiącego blondyna, który przytulał się do poduszki.

-Najsłodszy widok na świecie - powiedział wuj szeptem, a po chwili jego ręka odgarnęła niesforny kosmyk Kou. W tym samym momencie blondyn otworzył zaspane oczy i mruknął coś niezrozumiale, ziewając jednocześnie.

-Yuu, przytul - mruknął.

Wujek odłożył kamerę na szafkę nocną, ale nie wyłączył jej. Przygarnąl do siebie zaspanego Kou, który objął go za szyję i pocałował w policzek.

-Mam ochotę na rurki z kremem - mruknął Shima.

Szybko wyłączyłam projekcję. Płytę schowałam do opakowania i wszystko poukładałam na swoje miejsca. Widziałam już za dużo i więcej widzieć nie chciałam. Po cholerę to w ogóle włączyłam. To było tylko do użytku przez wujka, a zrobiłam coś tak okropnego.

Ekspresowym tempem wzięłam prysznic i poszłam się położyć, chociaż sen bardzo długo nie nadchodził. Usnąć udało mi się dopiero około drugiej.

*

Obudziłam się po dziewiątej. Leniwie zwlekłam się ze zbyt miękkiego łóżka i poszłam się ubrać. Następnie udałam się do kuchni, w której siedział wujek i czytał gazetę, popijając kawę. Uśmiechnął się na mój widok, a ja prawie wpadłam na krzesło. A wszystko przez niewyspanie.

-Na szafce stoi talerz z kanapkami - podpowiedział, kiedy zaczęłam się rozglądać za czymś do jedzenia. Zlokalizowałam wzrokiem przedmiot i aż się ucieszyłam, widząc kromki bez skórek. Najwidoczniej wuj zapamiętał, że ich nie cierpiałam.

Po śniadaniu pojechałam ze swoim krewnym do miasta na zakupy. Prócz zwykłych produktów spożywczych, wujek zaoferował się, że zabierze mnie do jakiegoś swojego ulubionego sklepu i będę mogła coś dla siebie wybrać. Na początku stawiałam się, ale on użył dość mocnych i dość sensownych argumentów; kasy i tak ma pełno, chciałby, żebym miała coś od niego, prezentów się nie odrzuca. I jak tu się nie zgodzić na zakupy? Nim się spostrzegłam wzbogaciłam się o cholernie drogie spodnie, cholerniej drogą spódnicę i najcholerniej drogi żakiet. Później stwierdził, że muszę mieć do tego jakieś eleganckie buty i dodatki. Nie spodziewałam się, że wujek będzie mnie nawet zachęcać do zakupów. Oczywiście podziękowałam mu za wszystko serdecznie.

Po piętnastej zjedliśmy obiad, po którym wuj oznajmił mi, że musi wyjść na jakieś dwie godziny.

-A nie mogę iść z tobą? - zapytałam. - Nie chcę zostawać sama.

-Jeśli chcesz to nie ma problemu - uśmiechnął się.

Ubrałam więc buty i zaraz wyszliśmy. Ku mojemu zdziwieniu, poszliśmy na piechotę, chociaż padał deszcz. Na szczęście wuj miał ze sobą parasolkę, pod którą szliśmy. A wczorajszy dzień był jeszcze taki słoneczny. Na szczęście po drodze chmury rozrzedziły się i zrobiło się całkiem przyjemnie.

Kiedy dotarliśmy na miejsce coś ścisnęło mnie w środku. Był to cmentarz. Szybko przypomniałam sobie, jaki był dzień i dlaczego wuj tutaj przyszedł. W sklepiku kupił jakieś białe kwiatki i niewielki znicz ( tam się ponoć pali kadzidełka czy coś i zamiast nagrobków są jakieś takie słupki, ale mówi się trudno. dop. aut. ) z tłuczonego szkła. Następnie udaliśmy się do odpowiedniej kwatery.

Był to ładny, zrobiony z czarnego kamienia grób. Wyryte na głowicy znaki były pomalowane złotą emalią, która ładnie komponowała się z nieskazitelną czernią. Wuj wyciągnął z wazonu stare kwiatki, które mogły mieć kilka dni. Na ich miejsce włożył te, które zakupił kilka minut wcześniej. Następnie wyciągnął z kieszeni zapalniczkę i zapalił knot od wkładu do znicza. Postawił lampion obok kilku innych, już palących się. Najwidoczniej ktoś był już tutaj przed nami.

Uważnie wpatrywałam się w imię i nazwisko osoby, która została tutaj pochowana. Kouyou Takashima, urodzony 9 czerwca 1981 roku, zmarł czternastego lutego 2013 roku. Tylko to widniało na nagrobku. Żadnego zdjęcia czy jakiegoś napisu albo figurki.

Wujek złożył ręce do modlitwy i pochylił głowę. Zrobiłam to samo, odprawiając krótką modlitwę. Zaraz jednak opuściliśmy tamto miejsce.

*

Mama pomachała do mnie, a tata nerwowo zerknął na zegarek na nadgarstku. Westchnęłam krótko i odwróciłam się na pięcie do wujka Yuu.

-Wolałabym z tobą zostać - przytuliłam się do niego. - Byłbyś idealnym ojcem.

-Mi-chan, z twoimi rodzicami byłoby ci o wiele lepiej - powiedział.

Oderwałam się od niego ze smutnym uśmiechem na twarzy. Poczochrał mi ręką włosy i gestem ponaglił, bym już szła. Posłusznie odwróciłam się od niego i biorąc w jedną rękę torbę, a w drugą prezent od wuja, ruszyłam w stronę rodziców, którzy czekali na mnie przy samochodzie na parkingu. Nagle usłyszałam za sobą krzyk wuja;

-Mika, uciekaj!

Zdezorientowana chciałam się do niego obrócić, ale w połowie obrotu dostrzegłam jedynie błękitną maskę samochodu, a moje ciało zarejestrowało silne uderzenie.

-Mika!

-Córeczko!

Później była już tylko ciemność.

*

Ocknęłam się w łóżku w sypialni wujka, którą zajmowałam od dwóch dni. Powoli podniosłam się do siadu, ale na szczęście nie poczułam żadnego bólu. Wstałam z łóżka, szukając kogokolwiek.

-Mamo? Tato? Wujku? - zajrzałam do salonu i stanęłam jak słup soli, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Na kanapie siedział szczupły, jasnowłosy mężczyzna, który czytał jakąś książkę. Ubrany był dość zwyczajnie, w koszulkę i dżinsy.

-Kouyou? - zapytałam cicho. Ten jednak usłyszał i podniósł na mnie wzrok.

-Obudziłaś się - uśmiechnął się szeroko, a mnie przeszły nieprzyjemne dreszcze. Przecież on nie żył od roku. - Yuu i twoi rodzice bardzo się o ciebie martwią - odłożył książkę na stolik i wyciągnął się wygodnie.

-Co się stało? - poczułam, że robi mi się słabo, dlatego oparłam się o framugę drzwi.

-Nic specjalnego. Potrącił cię samochód - odpowiedział, wstając.

-Nic specjalnego?! - krzyknęłam. - Jak to się stało? Gdzie są moi rodzice i wujek i co ty tutaj robisz?!

-Nic specjalnego, bo śpisz teraz i nic ci nie jest - podszedł do mnie i położył mi dłonie na ramionach. Zadarłam głowę w tył, by móc na niego patrzeć. - Nieuważnie przechodziłaś przez parking. Twoi rodzice wraz z Yuu są w szpitalu, a ja sobie tutaj siedziałem i czekałem, aż wstaniesz.

-To dlaczego jestem tutaj, skoro powinnam być w szpitalu? - uniosłam brwi.

-A nie chciałaś być tutaj? - przeszył mnie chłodnym spojrzeniem, aż mnie przeszły ciarki. Był przerażający. - Zostać z Yuu?

-Chciałam - nie mogłam odwrócić od niego wzroku. Czułam się, jakby mnie hipnotyzował. - Ale... Dlaczego tu jesteś?

-Chciałaś mnie lepiej poznać, prawda? - puścił mnie i znowu usiadł na kanapie. - Dlatego wpadłem do twojego bardzo mocnego snu - powiedział, rozkładając ręce.

Zrobiłam w jego stronę kilka kroków, ale zawahałam się jednak. On był... Dziwny. Nie wydawał mi się być taki, jak opisywał go wujek.

-Nie rozumiem - mruknęłam cicho.

-Nie ma tu nic do rozumienia. Po prostu śnisz właśnie, że z tobą rozmawiam w tym mieszkaniu. Tak naprawdę nie istnieję, mnie nie ma. Kiedy się obudzisz, zniknę i już nigdy więcej mnie nie zobaczysz.

-Nie istniejesz? - ostrożnie usiadłam obok niego.

-Nie żyję - stwierdził sucho. - To tak, jakbym nie istniał, nie uważasz?

Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy. Tylko śniłam, że rozmawiałam ze zmarłym kochankiem swojego wujka. Aha. Wszystko jasne. Mika, to przez to tokijskie powietrze. Wdech, wydech, licz baranki.

-Jak to jest... Nie żyć? - zapytałam. Kouyou roześmiał się na to pytanie, a ja spojrzałam niepewnie na niego.

-Nawet Yuu się o to nigdy nie zapytał - otarł łezkę. - Wygrałaś, Mika-chan.

-Yuu? Jemu też się śniłeś?

-Śniłem mu się bardzo często po swojej śmierci. Ale te sny wyglądają trochę inaczej niż ten twój - westchnął. - Tęsknię za nim.

-Odpowiesz na moje pytanie?

-Jak to jest? - zamyślił się na moment. - To jest nijakie, szare, bezkształtne. To po prostu pustka, którą jest się otoczonym zewsząd i nie ma od niej ucieczki.

-Bałeś się umrzeć? - zadałam kolejne pytanie. Mężczyzna założył nogę na nogę oraz splótł ręce.

-Bałem się - pokiwał powoli głową. - To nic przyjemnego żyć ze świadomością, że masz określoną ilość czasu, a zegareczek tyka, jak w jakiejś bombie. Spróbuj to sobie wyobrazić.

-Nie chcę - pokręciłam głową.

-A powinnaś.

Pstryknął palcami, a telewizor się włączył, ukazując... Mnie. Leżałam na szpitalnym łóżku, podłączona do masy rurek i dziwacznej aparatury. Przy mnie siedzieli moi rodzice. Mama była cała we łzach, a tata zaciskał wąsko wargi i trzymał ją za rękę, także płacząc. Przełknęłam głośno ślinę, a w moich oczach zebrały się łzy.

-Co to jest? - wydusiłam z siebie.

-Rzeczywistość. Właśnie teraz leżysz w śpiączce, a twoi rodzice obwiniają się za to. Twoja matka nie wie co zrobić, histeryzuje, a ojciec myśli o samobójstwie. Tego chciałaś?

-Nie! Nigdy! O czym ty mówisz?!

-O tym, co właśnie się wokół ciebie dzieje - pstryknął palcami, a na ekranie ukazał się wujek Yuu. Siedział na krzesełku w szpitalnej poczekalni. Pochylał się, opierając się łokciami o kolana i zakrywając twarz dłońmi. Drżał lekko, a po dłuższym przyjrzeniu się, zdałam sobie sprawę, że płakał. - A on nie może sobie wybaczyć, że nie odprowadził cię do samochodu, że nic nie zrobił.

-Dlaczego mi to pokazujesz? - starłam kilka łez, które zaczęły spływać po moich policzkach.

-Chcę ci właśnie pokazać, że są ludzie, którzy cię kochają, a ty tego nie widzisz. Mowa tutaj o twoich rodzicach - kolejny raz pstryknął, wracając na salę. - Jesteś dla nich najważniejsza na świecie. Na razie nie umiesz tego docenić, bo jesteś za młoda i za głupia. Kiedyś, kiedy zostaniesz sama, zrozumiesz, ile szczęścia dawali tobie ci ludzie.

-Mówisz to po własnym przykładzie? - syknęłam.

-Nie, nie po własnym. Wymądrzam się, bo po prostu to wiem.

Zjawa nagle wstała, chwytając mnie za rękę i ciągnąc do góry. Kompletnie nie rozumiałam, o co mu chodzi.

-Chodź, musisz sama to zobaczyć - przysłonił mi dłonią oczy, a gdy je odsłonił, nie byliśmy już w mieszkaniu wujka, tylko w szpitalu, w sali, w której leżałam.

-Mamo - szepnęłam, widząc jej zapłakaną twarz. - Nic mi nie jest! - wyrwałam się z uścisku Kouyou i podbiegłam do niej, obejmując ją. - Mamusiu...

-Przecież śpisz - usłyszałam za sobą parsknięcie ducha.

Spojrzałam na ojca, który wlepiał wzrok we mnie, leżącą na łóżku. Powoli ruszyłam do łóżka, pochylając się nad sobą. Spałam. Po prostu spałam.

-Będę na zewnątrz - usłyszałam za sobą. Odwróciłam się gwałtownie, ale Kouyou już nie było. Powędrowałam wzrokiem po swoich rodzicach i zacisnęłam wąsko wargi.

-Przepraszam, że jestem taką okropną córką. Kocham was - znowu poczułam łzy gromadzące się w moich oczach. Szybko wyszłam z pomieszczenia na korytarz. Gdy tylko zamknęłam za sobą drzwi, zamarłam. Kouyou siedział przy wujku, przytulając się do niego.

-Nic jej nie jest - mówił miękkim głosem. - Uspokój się.

Ostrożnie usiadłam obok niego i zacisnęłam dłonie w pięści.

-Przecież nie istniejesz - rzuciłam.

-Przecież nie zabronisz mi dotykać mojego ukochanego - odgryzł się, nawet na mnie nie patrząc.

-Ukochanego?

-Tak - oderwał się wujka, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Jestem z ciebie dumny - powiedział nagle. - Doszłaś do jakiś wniosków, prawda?

-Tak jakby.

-Widać. Powoli znikasz.

-Co? - spojrzałam po sobie. Moje ręce były półprzeźroczyste i z każdą chwilą rozpływały się coraz bardziej. - Co się dzieje?! - spanikowałam, zrywając się z miejsca.

-Budzisz się - mężczyzna zaśmiał się dźwięcznie. - Mam do ciebie prośbę. Mogłabyś mu powiedzieć - wskazał na wujka - że zasłonki w salonie są obskurne, kolor ścian w na... Jego sypialni też pozostawia wiele do życzenia. I niech pójdzie w końcu do fryzjera, bo mu coś zrobię normalnie. Tak się zaniedbał, nikt go nie pilnuje.

-Coś jeszcze? Powiedzieć, że go kochasz albo coś?

-Nie - pokręcił głową. - On wie o tym doskonale - znowu się do niego przytulił, a z jego ust nie schodził uśmiech. Obraz też powoli się rozpływał. - Powodzenia - rzucił jeszcze, zanim znowu znalazłam się w ciemnościach.

*

[Aoi]

Po tym, jak Mikę potrącił samochód, załamałem się. Dziewczyna obudziła się po dwóch dniach i kiedy tylko się o tym dowiedziałem, poczułem się, jakby ktoś przeciął linkę z ciążącym mi na sercu kamieniem. Nie zniósłbym tego, gdyby zmarła. Utrata Kouyou była dla mnie okropnym ciosem i nie chciałem do tego wracać. Gdy tylko się obudziła, zaczęła bredzić, że mam zmienić zasłonki w pokoju dziennym, przemalować swoją sypialnię na inny kolor i iść do fryzjera. Dziwne.

W każdym razie, wypuszczono ją ze szpitala po kilku dniach. Była to zbawienna wiadomość, przez którą miałem ochotę tańczyć. Nie straciłem kolejnej ważnej w swoim życiu osoby.

Powoli powlokłem się do sypialni i położyłem się do łóżka. Byłem bardzo zmęczony po pracy. Wróciłem do branży muzycznej i akurat zajmowałem się komponowaniem muzyki do tekstów Rukiego. On ich jednak nie śpiewał. Nie chciał już tego robić. Jak to wyjaśnił?

Uruha nakłonił mnie do śpiewania. To dzięki niemu wszystko się tak potoczyło. Bez niego nigdy więcej nie zaśpiewam niczego.

Ru związał się też z Reitą, który również muzykował i również komponował. Natomiast Kai także odnalazł miłość i założył własną wytwórnię.

Wszyscy żyli dalej i nikt nie patrzył w przeszłość. Nawet ja po utracie ukochanej osoby starałem się iść do przodu. Choć nigdy nie zapomniałem. Kou zawsze był w moim sercu.

-Nie chciałbyś, żebym się poddawał, prawda? - mruknąłem do zdjęcia Shimy, które stało w ramce na szafce nocnej. Szczerzył się na nim szeroko i obejmował swoją ulubioną poduszkę, która nadal leżała obok mnie, po stronie, po której on sypiał.

Zgasiłem lampkę nocną i wtuliłem się w pościel, starając się zasnąć. 

----

Mam nadzieję, że się nie zawiedliście *ociera łezkę* 

Żuczki, dziękuję wam, że byliście ze mną, kiedy powstawało to opowiadanie. Przepłakałam przy nim mnóstwo czasu i nadal płaczę, kiedy o nim myślę. Tak strasznie jest mi szkoda wszystkich bohaterów.

A na koniec...

Tsukkomi powolnym krokiem zeszła po schodach i ruszyła do kuchni. Wyciągnęła z szafki paczkę chusteczek higienicznych i wstawiła wodę w czajniku na herbatę truskawkową. 

-Coś się stało? - jej matka wychyliła się z salou. 

Dziewczyna podpełzła do fotela w pokoju dziennym i usiadła na nim, zwijając się w kłębek i bujając się w przód i w tył, niczym dziecko z chorobą sierocą. 

-Pamiętasz to opowiadanie z chorym facetem? To na bloga? - zapytała łamiącym się głosem. W jej oczach zebrały się łzy. 

-Pamiętam - matka pokiwała powoli głową. - Co z tym w końcu.

-Właśnie je skończyłam! - Tsu wybuchła nagłym płaczem, kryjąc twarz w dłoniach.

-Dziecko, co ja z tobą mam - kobieta westchnęła ciężko.