Migdałowe serce III 07

O tajemnicy przeszłości

Yuri zacisnęła wąsko wargi i podała mi kopertę. Otworzyłem ją, nie spuszczając wzroku z kobiety, która uważnie patrzyła na każdy mój ruch. Wyciągnąłem zdjęcie małego chłopczyka. Siedział na podłodze i przytulał się do dużego, pluszowego misia. Jego włosy były delikatnie pofalowane, a ciemne oczy skierował wprost do obiektywu kamery.

-To jest Takanori? - zapytałem, wpatrując się w śliczną buźkę chłopca.

-Tak. Ma trzy lata.

-Podobny - stwierdziłem. - Wygląda jak lalka - zaśmiałem się. Yuri była jednak nieporuszona. - I co mam zrobić? - odłożyłem zdjęcie. Splotłem dłonie na blacie biurka.

-Chcę go zabezpieczyć.

-Zabezpieczyć? - powtórzyłem. - Co masz na myśli?

-Nie chcę, żeby w przyszłości było mu źle. Chciałabym, żeby się rozwijał. A za kilka lat nie będzie nikogo, kto będzie mógł go chociaż wesprzeć. Zostanie sam.

-A ty?

Kobieta powoli pokręciła głową.

-Rozumiem. Mam się nim zająć?

-To nie do końca tak. Chciałabym, żebyś wziął go do siebie, kiedy będzie już dorosły.

-Czemu dopiero wtedy?

-Wiem, że przy tobie będzie szczęśliwy. Wytłumaczysz mu wszystko.

Zmierzyłem Yuri niepewnym spojrzeniem. Cokolwiek chciała przez to osiągnąć, z pewnością miała w tym jakiś cel. Wiedziała, że chce chronić swoje… nasze dziecko, zapewnić mu przyszłość. Jeśli chodziło o rodzinę, to szła po trupach do celu.

Kolejny raz spojrzałem na zdjęcie chłopca, a następnie na Yuri. Miała zdeterminowaną minę.

-Nie umiem ci odmawiać - westchnąłem przeciągle. - Możesz na mnie liczyć.

[10 lat później]

Akiko podała mi talerz pełen ciastek. Usiadła na kanapie obok mnie i westchnęła cicho. Zerknęłam na nią zmartwiona. Od jakiegoś czasu chodziła przygnębiona.

-Coś się stało? - zapytałam. Aki spojrzała na mnie, wydymając lekko wargi.

-Yuu przyjechał. Jest na górze.

-To chyba dobrze - uśmiechnęłam się. Mój uśmiech jednak zbladł, kiedy zrobiła wyjątkowo kwaśną minę. - Co zrobił?

-Kolczyk w wardze.

-Słucham?

-Zrobił sobie kolczyka w wardze - zakryła twarz dłońmi.

-Kolczyk nie jest straszną rzeczą - położyłam jej dłoń na ramieniu. - Gorzej by było, gdyby kogoś pobił, prawda?

-Yuri, ale ja już czasami nie mam do niego siły. Kocham go, jakby był moim synem, nie chcę dla niego źle. Zgodziłam się go przygarnąć, bo nie byłam w stanie zostawić na lodzie bogu winnego dziecka.

-Zamierzasz mu kiedyś o tym powiedzieć? - zapytałam cicho.

-Nie wiem... Na pewno nie teraz.

-Może ja z nim porozmawiam, co? - uśmiechnęłam się zachęcająco. - Powiem, że martwi cię jego zachowanie.

-Jeśli chce ci się denerwować.

Poklepałam ją po plecach i wstałam, ruszając po schodach na górę. Od razu skierowałam się do biblioteki, w której spodziewałam się znaleźć najmłodszego Shiroyame. Nie pomyliłam się. Siedział na parapecie przy otwartym oknie i palił papierosa. Na kolanach trzymał otwartą książkę. Rzeczywiście zrobił sobie kolczyk.

-Nie przeszkadzam? - zapytałam, zamykając za sobą drzwi. Chłopak spojrzał na mnie i pokręcił głową.

-Kto jak kto, ale ty jesteś zawsze mile widziana - powiedział.

-Cieszę się bardzo - podeszłam do niego i wzięłam książkę z jego kolan. Spojrzałam na okładkę. - Tajemnice historii - przeczytałam tytuł. - Lubisz historię, co?

-Bardzo - wziął ode mnie książkę.

Wyciągnęłam mu papierosa z ust i zgasiłam go w popielniczce. Yuu skrzywił się, ale nie zareagował na to w żaden większy sposób.

-Twoja mama się martwi - oznajmiłam mu. - Nie umie zrozumieć, że się buntujesz.

-Jak każdy. Niech się przyzwyczai.

-Ciekawi mnie czy Taka też będzie taki... - zamarłam. Co ja właśnie powiedziałam?

-Kto będzie jaki?

-Mój synek - mruknęłam cicho, a on otworzył szeroko oczy. - Za trzy lata będzie w twoim wieku.

-Masz syna? - zdziwił się. - Trzy lata młodszy ode mnie?

-Yuu, to tajemnica - przyłożyłam palec do ust. - Obiecaj, że nikomu o tym nie powiesz. Dobrze?

-No dobra... Ale to dość dziwne.

-Yuu, błagam - złożyłam ręce w błagalnym geście. Yuu miał o nim nie wiedzieć. To byłaby okropna rzecz. Yuu otwarcie mówił, że był biseksualistą, a Taka przejawiał objawy zainteresowania tą samą płcią. Nikt nie chciał, by doszło do ich spotkania, dlatego istnienie obydwóch trzymane było w tajemnicy. Poza tym, Yuu był w pewnym sensie niebezpieczny. Aki opowiedziała mi o sprawie samobójstwa, w której uczestniczył młody Shiroyama. Był to kolejny powód, przez który chciałam trzymać Takanoriego jak najdalej od Yuu. Dodatkowo Akiko nie chciała, by ktokolwiek wiedział, że nie jest on jej synem, a dzieckiem kochanki jej męża, która zmarła przy porodzie chłopca. Kobieta miała do wyboru albo samej przeżyć, albo poświęcić życie i ocalić dziecko. Wybrała życie Yuu, który nic o tym wszystkim nie wiedział.

-No dobra, będę milczał jak grób - odrzekł z lekkim uśmiechem na ustach. - Pokażesz mi go? - zapytał.

-Zdjęcie?

-Tak - jego uśmiech się poszerzył.

Zgodziłam się pokazać mu zdjęcie Taki. Chłopak z zafascynowaniem patrzył na fotografię przedstawiającą mojego syna.

-Jakbym widział ciebie - powiedział niemal szeptem. Ciągle wpatrywał się w zdjęcie chłopca.

Yuu nie zwracał się do mnie formalnie per pani. Twierdził, że to by mnie postarzało, a jego zdaniem miałam na oko dwadzieścia lat. Zdębiał, kiedy się dowiedział, że miałam ponad trzydzieści lat. Uważał, że gdyby nie ten fakt i to, że byłam mężatką, to mógłby się we mnie zakochać. Z jednej strony schlebiało mi to, a z drugiej czułam się niezręcznie. Shiro był w końcu zwykłym małolatem.

-Yuri? - usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciłam się na pięcie w stronę Akiko, która weszła do biblioteki. Yuu zeskoczył z parapetu i stanął obok mnie. - Jeszcze rozmawiacie?

-Trudna rozmowa wychowawcza - zaśmiałam się i zaraz podeszłam do przyjaciółki. - Yuu obiecał, że postara się bardziej myśleć nad swoim postępowaniem, prawda? - odwróciłam się do chłopaka. Ten pokiwał głową z uśmiechem.

Dopiero po wyjściu od Akiko przypomniałam sobie, że Yuu miał zdjęcie Taki.

[rok później]

-To dla mnie? - zapytał Yuu, patrząc na okładkę książki. - Nie musiałaś kupować mi prezentu.

-Twoja mama w ostatniej chwili mi powiedziała, że masz urodziny - uśmiechnęłam się, siadając obok niego. - A lubisz historię, to pomyślałam, że może spodoba ci się taka książką.

Shiroyama otworzył grubą książkę historyczną i spojrzał na stronę tytułową.

-Dla kochanego Yuu od cioci Yuri - przeczytał i zaśmiał się. - Dziękuję, to naprawdę miłe.

-Nie ma za co.

Shiro zaczął kartkować książkę, a ja powiodłam wzrokiem po jego pokoju. Yuu poszedł we wrześniu do tokijskiego liceum i na stałe do domu Akiko wprowadził się we wrześniu. Od tamtej pory nie zabierałam Taki ze sobą na wizyty do Shiroyamy. Nie chciałam, by Yuu i Takanori się spotkali.

-Wiesz, dziękuję ci, że czasami tak do mnie wpadasz - powiedział cicho. - Przynajmniej wiem, że komuś dobremu na mnie zależy.

-Yuu, jesteś dla mnie jak syn - pogłaskałam go po włosach. - Dla ciebie mogę wszystko.

Nagle Yuu przytulił się do mnie. Było to tak nagłe, że zaskoczona niemal odskoczyłam od niego. Po krótkiej chwili pogładziłam go po chudych plecach.

-Byłabyś cudowną matką - stwierdził.

Poczułam łzy zbierające się w moich oczach. Nie chciałam jednak zmieniać decyzji, która została podjęta już dawno temu.

----

Nie myślcie sobie, że zapomniałam o sprawie z ubraniami, wszystko w swoim czasie... 

Ten rozdział był potrzebny, by zrozumieć to, co będzie się później działo. 

Do następnego rozdziałuu~!