Hesitating means death 13

Korbka zamiast serca

Blondyn uśmiechał się od ucha do ucha, przypatrując mi się. Uśmiechnąłem się do niego krzywo i spojrzałem błagalnie na Yuu, który powoli sączył herbatkę. Lena chrupała herbatniki, a Reno rozglądał się po pomieszczeniu. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić.

-Aoi, złotko - zaczął blondas, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Gdzieś ty taką ślicznotę znalazł, co?

Spojrzałem na Lenę, która zerknęła na mnie, uśmiechając się lekko.

-Przyplątał się - odparł mój starszy przyjaciel. - Ale nie myśl sobie, że ci go dam.

-Szkoda - westchnął niższy. - Ale do rzeczy - mechopeda przestał wpatrywać się we mnie. Wziął filiżankę z herbatą i uniósł ją do ust. Nie napił się jednak. - Czego potrzebujesz?

-Broni i wsparcia - odparł Yuu, a ja wziąłem herbatnika.

-Broni i wsparcia - powtórzył blondyn. - Kochanie, z tym wsparciem może być różnie. Nie pożyczę ci Reia.

-Dlaczego? - Yuu wydawał się być mocno zaskoczony.

-Kontuzja - odłożył filiżankę, a następnie poprawił rękawiczki. - Coraz trudniej mu się poruszać, a nie chce wymienić protez na nowe. Rozumiesz? Zaprojektowałem mu lekki szkielet, a on dalej obstaje przy tym zardzewiałym gównie.

-Twoja troska mnie poraża.

-W końcu to mój partner od interesów. Bez niego spółka R&R nie istniałaby.

-Ruki, powiedz, on w rzeczywistości nic dla ciebie nie znaczy, prawda? Potrzebujesz po prostu goryla do ochrony - Shiro odłożył filiżankę.

-Dlatego ci go nie dam - niższy uśmiechnął się przebiegle. - Kochanie, nawet ty nie jesteś jego wart.

-A Uruha? - Yuu uśmiechnął się chytrze. - Nawet on?

-Na ogół nie zadaję się z prostytutkami - blondyn zmarszczył brwi. Na jego czole pojawiła się głęboka bruzda. - Nawet jeśli to on, skończyłem z tym.

-Nawet jeśli to on?

-Nawet jeśli.

-Rozumiem, że już nie darzysz go sympatią. Chociaż ci pomógł. Chociaż wyciągnął cię z piekła. Gdyby nie on, dalej byś siedział związany i poniżany. Ale nie chcesz mu pomóc - Shiro westchnął ciężko.

-Cieszę się, że się zrozumieliśmy. Mogę pomóc tobie, ale on odpada.

-Ty rzeczywiście masz wstawioną korbkę zamiast serca - stwierdził Yuu.

-Nie, mój drogi. Po prostu jestem przystosowany do świata.

*

-A to wasz pokój - oznajmił Ruki z uśmiechem, podprowadzając nas do drzwi, na sam koniec długiego, ciasnego i ciemnego korytarza. Spojrzał znacząco na Yuu, który miał wykrzywioną twarz w dziwnym grymasie. - Rei wcześniej przygotował wam łóżko. W razie czego będę w sklepie, a jeśli nie... - zawiesił na chwilę głos - to gdzieś indziej - odchrząknął.

-Dziękujemy - mruknął Shiro.

-Nie masz za co. Pewnie gdyby nie to, że mam wobec ciebie dług, to wywaliłbym cię na zbity pysk. W każdym razie, miłego pobytu, chłopcy - mrugnął do nas, a później oddalił się w podskokach.

Spojrzałem na Yuu, który objął mnie ramieniem. Znowu poczułem dziwne ciepło, które wypełniło całe moje ciało. Zapatrzyłem się na piękną twarz swojego towarzysza, w jego duże i jędrne usta. Przylgnąłem do niego, a on otworzył drzwi i weszliśmy do środka. Mężczyzna ciągle mnie obejmował. Nawet, kiedy usiadł ze mną na dużym i miękkim łóżku, jego ręka trzymała mnie w uścisku.

-Kazuki - powiedział mi do ucha.

Poczułem, jakbym wybudzał się z jakiegoś transu. Odsunąłem się od Yuu i wstałem. Shiroyama spojrzał na mnie ze smutkiem w oczach.

-Chłodno tu, nie uważasz? - palnąłem, odwracając od niego wzrok.

-Trochę - wstał i podszedł do mnie. - Słuchaj, chyba muszę ci coś powiedzieć.

-Co takiego?

Yuu ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie delikatnie.

-Kocham cię.

*

[Uruha]

Tanabe prowadził mnie przez korytarz, trzymając pod rękę. Miło z jego strony, że załatwił mi kobiecy mundur. Przynajmniej pasował i nie rzucałem się zbytnio w oczy. Kłanialiśmy się mijanym oficerom i pułkownikom, którzy odwracali się, patrząc na mój tył. Okropność.

-Uśmiechaj się bardziej - mruknął Tanabe.

-Nie mów mi, co mam robić - syknąłem.

Dlaczego Aoi nie otworzył tej zasranej szkatułki? Widział jakikolwiek sens trzymania mnie przy życiu? Myślał, że wszystko się ułoży? To był już drugi raz, kiedy umarłem. Może, gdybym zrobił to kolejny raz, ta głupia szkatułka rozpadłaby się? Wtedy byłbym wolny.

-Tanabe! - usłyszałem znajomy głos. Mężczyzna odwrócił się, a ja stanąłem w miejscu. Przecież zawsze siedziała w biurze! Ta szmata, która mnie pierwszy raz zabiła. Która zadzwoniła dziesięć lat temu do Igora i zabrała mnie i Yuu. To wszystko było przez nią. - Wszędzie cię szukam - stukot jej obcasów rozchodził się echem po metalowej podłodze. Miałem to szczęście, że jej moc osłabła wraz z wiekiem.

Kobieta nagle stanęła. Odwróciłem się w jej stronę.

-Uruha...?! - zapowietrzyła się.

Zatkałem jej usta dłonią i zaciągnąłem do najbliższego pomieszczenia.

*

[Ruki]

Zamknąłem drzwi i włączyłem alarm. Zgasiłem światło i zaraz ruszyłem po schodach na górę.

-Ruki? - Rei stał u szczytu schodów.

-Słucham.

-Nie przemęczaj się.

Stanąłem stopień przed nim i uniosłem na niego zdziwione spojrzenie.

-Nie przemęczam - zawahałem się chwilę. - Może chciałbyś...

-Nie, nie chcę innego szkieletu - przerwał mi. - Mówiłem ci - odwrócił się. - Dobranoc - odszedł.

-... Wziąć ze mną kąpiel i położyć się u mnie? - mruknąłem, kiedy trzasnęły drzwi od jego pokoju.

Umyłem się i położyłem do obszernego łóżka. Przeglądałem cybergazetę z częściami mechanicznymi.

Rei ciągle upierał się przy swoim starym szkielecie. Nie chciał dać sobie go wymienić. Idiota. Chciałem mu pomóc, tylko jego miałem. Był moim wspólnikiem, bez niego nasza spółka upadłaby.

-Głupek - zamknąłem folder i odłożyłem czytnik na szafkę.

Nie, nie był tylko wspólnikiem. Był też moim przyjacielem. Zginąłbym bez niego śmiercią tragiczną.

To śmieszne - pomyślałem, patrząc na protezę palców. Ruszały się płynnie, tak jak chciałem. Był to najnowszy model. Dziwiłem się, że Rei nie chciał takiej nogi czy czegokolwiek innego. W końcu połowa jego ciała była mechaniczna.

-Mógłby pomóc Yuu - westchnąłem, wtulając się w poduszkę. Ciekawiło mnie tylko, kiedy Aoi zdecydowałby się na otwarcie szkatułki i uwolnienie Kouyou od problemu zwanym życiem.

Czułem od środka, że postępuję niesprawiedliwie wobec Kouyou. Wobec niego i Yuu. Przeszedłem wraz z Reiem przez to samo, co oni. Pomogli nam wydostać się z tego piekła, dlatego miałem u nich dług. To było przykre. Sam nie umiałem sobie pomóc, a co dopiero im. 

----

Gunwo nie rozdział. 

Jak już wspominałam, Migdałowe serce będzie kontynuowane, jeśli pod tym rozdziałem znajdzie się przynajmniej pięć komentarzy. 

Do następnego rozdziałuu~!