Migdałowe serce: Honey! An alien is inside me!

UWAGA!!

Nie odpowiadam za wszelkie szkody psychiczne, jakie może wywołać poniższy tekst. Proszę, by nie brać go do siebie i nie traktować poważnie. Jest to jedynie twór mojej chorej wyobraźni, która potrzebuje upustu swych dzikich fantazji.

Z dedykacją dla Korkrtweet. Jeśli tego nie skomentujesz przynajmniej w 500 słowach i swych spostrzeżeń nie poprzesz trzema argumentami, to nigdy więcej nie piszę się na coś takiego! 

Honey! An alien is inside me! 

-Wiesz co - zaczął w pewnym momencie - mam dla ciebie małą niespodziankę.

-Niespodziankę? - zmarszczyłem brwi, dopijając do końca zawartość kieliszka, który odłożyłem na bok. Shiroyama zrobił to samo. - Cóż to za niespodzianka?

Yuu uśmiechnął się niepewnie. Wyciągnął z kieszeni spodni malutkie, pudełeczko o odcieniu indygo, a następnie mi je podał.

-Co to? - zapytałem, z ciekawością obracając przedmiot w dłoniach.

-Otwórz, a się dowiesz.

Zerknąłem na niego, a następnie powoli uniosłem wieczko owalnego pudełeczka.

W środku była drobna, srebrna obrączka. Był to prosty pierścionek bez żadnych zdobień i niepotrzebnych dodatków.

-Obrączka - powiedziałem, wpatrując się w nieskazitelnie piękny przedmiot.

-Tak, to obrączka - Yuu potwierdził moje słowa z lekkim rozbawieniem w głosie. - Obrączka zaręczynowa.

-Nie rozumiem - spojrzałem na niego, kręcąc lekko głową.

-Wiesz, Taka, kiedy ktoś kogoś mocno kocha, to chce z tą osobą być na zawsze. Pragnie z nią pokonywać przeszkody, jakie niesie ze sobą życie, być wsparciem i przystanią, do której ta druga osoba może zawsze przybić. Bez względu na wszystko, chce dawać z siebie wszystko - zerknął na chwilę w bok, zacinając się i jednocześnie rumieniąc. Tak, Yuu się zaczerwienił. - I chciałbym właśnie być kimś takim dla ciebie. Chciałbym być twój do końca życia. Bez względu na wszystko.

-To znaczy...?

-Takanori, jesteś pierwszą i ostatnią osobą, której mówię coś takiego. Wiem, że to nigdy nie przejdzie na tym świecie. Nikt prócz nas nie musi jednak o tym wiedzieć - wziął głęboki wdech. Widać było, że szykował się do tego, ale zjadał go stres. - Wyjdziesz...

-Yuu, wybacz, ale - wcisnąłem mu pudełeczko z pierścionkiem, czując, że mi niedobrze - zaraz zwymiotuję.

Zerwałem się z podłogi i pobiegłem do łazienki. Tam rzuciłem się do muszli klozetowej. Zwróciłem kolację, obiad i pewnie jeszcze śniadanie, plus wczorajsze posiłki. W pewnym momencie poczułem dłoń, która czule odgarnęła moje włosy z twarzy. Druga ręka gładziła mnie po plecach. Zacisnąłem powieki, czując, że mi słabo. Gdy tylko skończyłem wymiotować, Shiro podniósł mnie z podłogi i zaniósł do łóżka. Przyniósł mi szklankę letniej wody i jakieś proszki. Po zażyciu leków, skuliłem się mocno.

-Przepraszam - powiedziałem, kiedy tylko Shiro położył się przy mnie, obejmując mnie. - Wszystko ci zepsułem.

-To nie twoja wina - zapewnił mnie, delikatnie masując mój brzuch. - Nie miałeś na to wpływu.

-Niby tak, ale tak bardzo się postarałeś, a ja nawet nie odpowiedziałem.

-Nie zadałem nawet jeszcze pytania.

-Wiem, ale jestem w stanie się domyśleć, o co chciałeś zapytać. Dlatego nie kończ już tego.

-Rozumiem - mruknął ze smutkiem.

-I tak odpowiedziałbym ci, że się zgadzam - przekręciłem się do niego, krzywiąc się. - Bez względu na to, co powie o tym świat, ja odpowiem ci tak.

Yuu uśmiechnął się szeroko. Po chwili wyciągnął z kieszeni to samo, błękitne pudełko. Wyjął z niego pierścionek i wsunął mi go na serdeczny palec lewej ręki. Pasował idealnie.

-Na zawsze razem - głos drżał mu ze szczęścia.

-Na zawsze.

*

Następnego dnia, czułem się jak worek nieszczęść i tak też wyglądałem. Shiro zarządził, że wracamy do Tokio i tak też zrobiliśmy. Położyłem się na tylnym siedzeniu w samochodzie i tam spędziłem całą podróż powrotną. W tym czasie uważnie przyglądałem się obrączce na swoim palcu. Mały głosik w środku mojej głowy szeptał, że źle zrobiłem, że później będę żałował swojej decyzji. Teraz jednak przyćmiewała go radość. Yuu i ja mieliśmy być na zawsze razem. Na wieki wieków. Nic nie miało prawa nas rozdzielić.

Przyłożyłem dłoń z obrączką do serca i z uśmiechem, odpłynąłem na małej, puchowej chmurce do krainy snów.

W Tokio znowu wróciliśmy do rutyny, z tą zmianą, że ja i Yuu byliśmy zaręczeni. Nikt jednak o tym nie wiedział, bo po co? To i tak nic by nie zmieniło. Nie zdejmowałem jednak obrączki i Yuu też tego nie robił (bo miał taką samą jak ja). To była taka nasza mała przysięga, że już zawsze będziemy razem.

Zaczęły się dziać jednak ze mną coraz dziwniejsze rzeczy. Niepokój się wzmagał z każdym dniem, a Yuu zaczął twierdzić, że wpadam w bulimię, bo wymiotowałem po każdym posiłku.

-Aż tak zdesperowany by schudnąć nie jestem - rzuciłem sucho, kiedy umyłem zęby. - Naprawdę było mi niedobrze.

-Taka, jakby to była grypa, to już by ci przeszło.

Podszedłem do niego i przytuliłem się. Objął mnie mocno, całując mnie we włosy.

-Przecież mnie znasz. Nie umiałbym nawet wywoływać wymiotów. To obrzydliwe

Przez następne dni nic się nie zmieniało. Chociaż pewnego poranka...

-YUU!!!! - wrzasnąłem przeraźliwie głośno, wybiegając z łazienki.

-Co się stało? - zapytał mój kochanek, który patrzył na mnie z zaskoczeniem. Przytuliłem się do niego i zacząłem płakać. - Co się st...

-To dziwne, boję się, weź to ode mnie...!

-No dobrze kochanie - odkleił mnie od siebie. - Wezmę. Ale co?

-To! - odsunąłem się, wskazując na swój odsłonięty brzuch, który zrobił się delikatnie okrągły. - Co to jest?!

-Chyba ci obcego wszczepili - powiedział cicho i odchrząknął. - Może masz wzdęcia? - podsunął po chwili.

-Jakie wzdęcia?! Jak to wygląda?! - opadłem na niego. - Yuu, przytyłem dwa kilo - mruknąłem cicho.

-Taka, słońce...

-Nie, nie wywołuję tych wymiotów! - poczułem łzy zbierające się w moich oczach. - Nie wierzysz mi?

 -Wiesz, to nie tak...

-Jak możesz? - oderwałem się od niego i ze łzami w oczach pobiegłem do sypialni. Schowałem się pod kołdrą i zacząłem płakać.

-Kotku - poczułem, jak materac ugina się pod ciężarem drugiej osoby. - Wierzę ci - delikatnie ściągnął ze mnie kołdrę, a następnie przytulił mnie. Wtuliłem się w niego ufnie, mocząc łzami szyję. - No już, nie płacz - gładził mnie po plecach, głowie, a płakać przestałem dopiero po kilku minutach. Shiro uśmiechnął się, kiedy zobaczył, że łzy przestały płynąć po moich policzkach. Pocałował mnie lekko i potarł swoim nosem o mój. Mimowolnie się uśmiechnąłem.

Położyliśmy się na kanapie przed telewizorem. Oglądaliśmy jakieś programy, aż w końcu trafiliśmy na jakiś kulinarny.

-Głodny jestem - mruknąłem, patrząc, jak kucharz układał danie na talerzu.

-W sumie, to zbliża się pora drugiego śniadania - stwierdził Yuu i zerknął na mnie niepewnie. Objąłem go tylko i pocałowałem w policzek.

Po chwili jedliśmy w spokoju kanapki, które przygotował Yuu. Były smaczne i kolorowe. Delektowałem się nimi, aż nagle Shiroyama odchrząknął.

-Co? - powiedziałem, przełykając kęs i sięgając po kolejną porcję.

-A może masz jakiegoś tasiemca? - powiedział, unosząc brwi.

-Słucham? - prawie się zakrztusiłem. - Jakiego znowu tasiemca?

-Zjadłeś ponad połowę kanapek - Shiro spojrzał na mnie, mrużąc lekko powieki. - Dokładnie to dziewięć.

-Dziewięć?

-Z piętnastu.

Siedzieliśmy chwilę w ciszy. Yuu patrzył na mnie uważnie, a ja nie mogłem zrozumieć, jak do tego doszło. Zazwyczaj to on jadł mnóstwo, a tu taka zmiana.

-Ja... Ja nie wiem - wydusiłem z siebie, zaczynając płakać. Mózgu, dlaczego płaczę?!

-Taka? Hej, Takanori - Yuu także się zdziwił moim zachowaniem. Już drugi raz płakałem. - Co z tobą, kochanie? - znalazł się przy mnie i zaczął mnie obejmować.

-Yuu - wychlipiałem - zachowuję się jak baba w ciąży! ( On jeszcze nie wie... dop. aut. ).

-Może jesteś? - Shiro zaśmiał się lekko. - I urodzisz nam śliczne dziecko.

-Mhm, chyba w urojonej - wtuliłem twarz w jego obojczyk.

-Pozamacicznej w kolanie - dodał.

Parsknąłem śmiechem, odrywając się od niego. Yuu i ta jego złota czcionka.

Jednak nic się nie zmieniało. W końcu Shiroyama nie wytrzymał i zabrał mnie do lekarza. Ten nie wiedział jednak, co mi było i dostałem skierowanie do szpitala, a tam dowiedziałem się, że mam jakiegoś pasożyta. Po kilku badaniach, prześwietleniach i usg okazało się, że był to nie byle jaki pasożyt. Lekarze doznali szoku, ale nie tylko oni. Sam nie mogłem w to uwierzyć. Jak to było możliwe? Przecież to wbrew naturze, prawom fizyki, wszystkiemu!

-Pan jest w ciąży (Co ja robię ze swoim życiem??? dop. aut. ) - oznajmił mi lekarz. - Nie wiem jak do tego doszło ( Jak to, jak? Porwali go kosmici w simsach! Ok, już wam nie przeszkadzam ;_; dop. aut. ).

-A... - jęknąłem dziwnie, nie umiejąc nic powiedzieć. To w końcu normalne, że facet jest w ciąży, prawda? ( Witamy w XXI wieku... Okej, już sobie idę dop. aut. ) - Ale... Co?

-Jest pan w drugim miesiącu ciąży.

Siedziałem. Nie wiedziałem ile, ale siedziałem i gapiłem się w ścianę.

*

-JAKIE DZIECKO??!! - usłyszałem głos Yuu na korytarzu. Powoli otworzyłem oczy i przetarłem je. Po chwili drzwi otworzyły się z hukiem i stanął w nich zasapany i roztrzęsiony Shiro. - Takanori, co to ma znaczyć?! - mężczyzna podbiegł do mojego łóżka i uklęknął przy nim. -Jakie... Co...?!

-Nie krzycz - zakryłem twarz kołdrą. Nie miałem ochoty z nikim rozmawiać.

-Ale jaka ciąża? Kto jest z tobą w ciąży?! - szarpnął za pościel, odkrywając mnie. - Jak do tego doszło?!

-Nie wydzieraj się na mnie od rana!! - nerwy mi puściły. - Nikt nie jest ze mną w ciąży!

-Ale lekarz powiedział...

-Uszy się myje, a nie trzepie nimi o wannę. Jestem z tobą w ciąży.

-Co?

-To samo tylko w proszku.

Mężczyzna usiadł obok mnie i w dziwnym otępieniu patrzył się w ścianę. Nagle zaczął się histerycznie śmiać.

-Prawie się nabrałem - otarł łezkę z kącika oka. - Naprawdę, to ci się udało.

-Nie żartuję. Yuu, ja  n a p r a w d ę  jestem w  c i ą ż y.

-Taka, przestań już.

-Yuu! - podniosłem się do siadu i odsłoniłem brzuch. - O tu - wskazałem na niego palcem - jest moje i twoje dziecko.

-Niby jak?

-A co jestem, duch święty?! ( Napełnił go jak Maryję dop. aut. ).

-Kiedy to niemożliwe! Jesteś mężczyzną! ( Yuu nie pomyślał, że uprawiał z nim miłość przy zgaszonym świetle i może nie zauważył, że Takanori jest transwestytą. dop. aut. )

-Jakbym nie wiedział.

Nagle Yuu pobladł i padł na łóżko, mdlejąc.

*

Po kilku dniach udało nam się oswoić z tą dziwną wiadomością. Z tym, że byłem w ciąży. Przecież to chore! Byłem zdrowym mężczyzną, nie pół-babą. A przynajmniej tak zawsze myślałem.

-Takanori, kochanie - Yuu przyniósł mi paczkę słodkich ciasteczek. - Potrzebujesz jeszcze czegoś? - zapytał, siadając obok mnie.

-Chyba nie - wtuliłem się w niego. - Dziwnie się czuję.

-Boli cię gdzieś?

-Nie, po prostu... Nagle chodzę z małym czymś w brzuchu. Przez ciebie.

-Przeze mnie?! - oderwaliśmy się od siebie. - Nie miałem pojęcia, że z facetem też można mieć wpadkę.

-A myślisz, że ja o tym wiedziałem? Bardzieeee... - urwałem, czując ukłucie w środku. Skuliłem się, a spanikowany Shiroyama zerwał się z miejsca.

-Taka, Taka! Co ci?!

-Nie mogę się denerwować, kretynie!! - wysyczałem przez zaciśnięte zęby.

Po kilku minutach atak mi przeszedł, a Yuu z wyraźną ulgą położył się obok mnie. Nie wiedziałem, który z nas się bardziej denerwował. To ja łaziłem z obcym w brzuchu, ale Shiro chodził jak na szpilkach. Ostatnio źle sypiał i był bardzo zestresowany. Zastanawiałem się, czy przypadkiem nie ma jakiś problemów. W końcu jednak dotarło do mnie, że on przejmował się mną i moim obecnym stanem oraz tym małym czymś we mnie.

-A nie uważasz, że powinniśmy powiedzieć rodzicom o tym...

-Twój ojciec mnie zamorduje - Shiroyama skulił się, obejmując kolana ramionami. - Nie wybaczy mi tego, co ci zrobiłem.

-Nie jego sprawa, co mi robisz. Powinien jednak wiedzieć, że jego syn jest w ciąży.

-Jak to brzmi w ogóle?! - spojrzał na mnie. - Pójdziemy do niego i co? Powiemy ładnie „Tak jakoś wyszło, że zostaniemy rodzicami i Takanori nam to dziecko urodzi.”? Wyobrażasz to sobie?

-No. A ty nie?

-Ruki, błagam cię! To chore! Czemu nie zrobimy abo...

-Spróbuj to choćby powiedzieć na głos - zatkałem mu usta dłonią. - Spróbuj pomyśleć przy tym o mnie, a nie daruję ci tego - syknąłem lodowato. - Rozumiemy się?

Yuu pokiwał szybko głową, a ja zabrałem rękę. Musiałem wyglądać groźnie.

*

Wyciągnąłem się na kanapie i odłożyłem pisemko dla młodych matek. Powoli podniosłem się do siadu i zaraz wstałem. Ruszyłem do kuchni w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Cóż, Yuu miał zrobić zakupy po pracy, bo nasze zapasy zostały przeze mnie trochę uszczuplone, przeciwieństwie do mnie. Baleron się ze mnie robił, a prawie cały czas byłem głodny.

Nie wiedząc zbytnio, co zjeść, zabrałem się za robienie sałatki. Skroiłem sałatę, pomidora, ogórka i zrobiłem lekki dresing.

-Jestem! - Shiro wszedł do mieszkania.

-Cześć, skarbie - wyszedłem na korytarz, gdzie powitałem go z uśmiechem. Yuu zmierzył mnie uważnym spojrzeniem, jakby doszukiwał się czegoś nowego w moim wyglądzie.

-Do twarzy ci z tym małym brzuszkiem - skwitował po chwili, a ja prychnąłem.

-Nawet go nie widać - wróciłem do kuchni, by dokończyć robienie sałatki.

Yuu poszedł za mną. Rozpakował siatki z zakupami i wyszedł z kuchni. Usłyszałem, jak drzwi balkonowe się otwierają. Widocznie poszedł zapalić. Wrócił kilka minut później. W tym czasie pochłonąłem całą sałatkę.

Shiro podszedł do mnie od tyłu, kiedy płukałem po sobie talerz. Położył mi dłonie na biodrach i przylgnął do mojego ciała.

-Śmierdzisz. Idź sobie - zakręciłem wodę.

-Wcześniej ci to nie przeszkadzało - pocałował mnie we włosy.

-Ale teraz mi to bardzo przeszkadza.

Mężczyzna oderwał się ode mnie, a ja odwróciłem się w jego stronę.

Przez kolejne dwa tygodnie Yuu nawet się do mnie nie zbliżał. Nawet spał na kanapie. Byłem zbyt drażliwy na cokolwiek, a zwłaszcza na dotyk. Te dni spędziliśmy niemal osobno.

W końcu skończył się wrzesień, a Yuu wrócił na uczelnię. Zdecydowaliśmy, że w tym roku nie pójdę na studia. Nie w tym stanie. Ciężarny facet, jeszcze czego! W każdym razie, dopiero wtedy zacząłem odczuwać brak towarzystwa Yuu. Snułem się po mieszkaniu, nie umiejąc się odnaleźć. Zaczynał się wtedy trzeci miesiąc. Brzuch był już bardziej widoczny, z czym było mi dziwnie. Shiro czasami wyręczał mnie z niektórych obowiązków, a już na pewno z noszenia ciężkich rzeczy.

-To dobranoc, kotku - Shiro wziął koc pod pachę i swoją poduszkę, ruszając na kanapę.

-Poczekaj - powiedziałem, siadając na łóżku. - Zostań ze mną.

-Na pewno? - zapytał, odwracając się do mnie.

-Na pewno. Śpij ze mną w łóżku.

Yuu momentalnie się rozpromienił, że nie musiał kolejnej nocy spędzać na twardej kanapie i, że pozwoliłem mu wejść do łóżka. Poklepałem miejsce obok siebie. Usiadł przy mnie. Oparłem się o niego, a on mnie objął.

-Nie boisz się? - zapytałem. - Na naszych oczach zachodzi nienaturalne zjawisko. Jestem w ciąży.

-Chyba ja się powinienem o to zapytać. W końcu to ty z tym chodzisz.

-Yuu, może przestańmy mówić tak bezosobowo o... Naszym dziecku. Za kilka miesięcy to będzie członek naszej rodziny.

-Po prostu nadal trudno mi w to uwierzyć. Mam wrażenie, jakby naprawdę wszczepili ci obcego.

Zaśmiałem się i delikatnie pogładziłem się po brzuchu. Tam w środku siedziało małe coś. Coś, co nie wiedziało jeszcze nic o swoim ojcu i... O swoim matkoojcu. Ale było i z pewnością nie mogło się doczekać, by nas poznać.

-Yuu - ująłem twarz swojego partnera w dłonie. Pocałowałem go delikatnie. - Kochaj się ze mną.

-A dziecko? - objął mnie ostrożnie, uważając przy tym na mój brzuch. Wtuliłem się w niego.

-Wystarczy, że nie będziesz naciskał. Seks w ciąży nie jest zabroniony, a ja mam ochotę. Chyba warto to wykorzystać, co?

Shiro musiał sobie przypomnieć, jak ostatnio miałem pretensje do niego, że mnie dotykał i, że przebywał w ogóle w tym samym pomieszczeniu. Byłem wręcz agresywny i raz z nerwów rzuciłem w niego miską, którą jakimś dziwnym trafem złapał. W każdym razie, przestał palić (a przynajmniej w mieszkaniu) i grzecznie mi we wszystkim ustępował. O ile dobrze pamiętałem, to tylko raz pozwoliłem mu się do siebie zbliżyć. Nie na długo, ale jednak. Nawet podczas wizyt u lekarza nie chciałem, by przy mnie był.

Zdjął ze mnie koszulkę i pierwszy raz od bardzo dawna, dotknął mojego nagiego ciała. Przesunął dłońmi na mój brzuch i pogładził go delikatnie. Odwykłem od cudzego dotyku, dlatego zadrżałem lekko. Shiro zauważył to. Pocałował mnie czule, a ja wsunąłem dłoń pod jego koszulkę. Wszystko potoczyło się między nami jak zwykle, a Yuu okazał się być czuły i delikatny jak nigdy. Nawet podczas naszego pierwszego razu nie był aż tak ostrożny, jak teraz. Był trochę zdenerwowany, ale starałem się go uspokajać. Szeptałem mu na ucho i zapewniałem, że jest mi dobrze. Orgazm był niesamowity. W końcu moje jęki zadowolenia upewniły Shiro, że było dobrze.

*

Obudziło mnie głośnie miauczenie kota. Tenshi nieznośnie wyła, chociaż był środek nocy. Yuu także się obudził i poszedł zobaczyć, co wyprawiała nasza kotka. Wrócił po krótkiej chwili.

-Co się dzieje? - wysapałem sennie, chcąc się podnieść. Shiro gestem kazał mi leżeć.

-Zobaczysz rano. Postaraj się zasnąć - pogłaskał mnie po włosach, siadając przy mnie.

-A ty?

-Ja trochę po niej posprzątam. Nie martw się.

-No dobrze - ziewnąłem, wtulając się w poduszkę.

Rano obudziłem się z mdłościami. Jak zwykle zresztą. Wstałem i chwiejnym krokiem poszedłem do łazienki. Załatwiłem swoją potrzebę i wróciłem do sypialni. Yuu nie spał. Uśmiechnął się do mnie, a ja jedynie burknąłem coś pod nosem. Shiro zawahał się przez chwilę, ale ostatecznie nie ruszył się z miejsca.

-Mogę cię dotknąć? - zapytał, kiedy się położyłem obok niego.

-Nie - warknąłem, czując coraz większą irytację dla otaczającego mnie środowiska.

Shiroyama westchnął i wstał. Ubrał bokserki i wyszedł z sypialni. Zaraz wrócił, trzymając wiklinowy koszyczek naszej córci. Podszedł z nim do mnie i podstawił niemal pod nos. Z moich ust wyrwało się ciche aww, gdy ujrzałem trzy niewidome kociaki.

-Okociła się w nocy - powiedział Yuu. Momentalnie poprawił mi się humor.

-Odnieś je lepiej.

Reszta dnia była naprawdę przyjemnie. Siedzieliśmy i patrzyliśmy na Tenshi, która zajmowała się swoim pierwszym miotem.

-Ona to jest dzielna - stwierdziłem.

-Czemu tak sądzisz? - zapytał mój partner.

-Bo sama zajmuje się trójką maluszków.

-My też niedługo będziemy mieć swojego maluszka - Shiro pogładził mnie po brzuchu.

-A co jeśli to są bliźniaki?

-Bliźniaki?

-No, że jest dwoje dzieci, nie jedno.

-Rozumiem, co to znaczy... Ale... Bliźniaki? - wyczułem strach w jego głosie.

-Spokojnie - zaśmiałem się. - Mamy jednego dzidziusia. Tak powiedział lekarz.

-Weź mnie nie strasz - Shiro odetchnął głęboko.

-Nie chciałbyś mieć ze mną więcej dzieci? - zapytałem z pretensją. - Nie pasuje ci to?

-Nie, kochanie, nie o to chodzi. Po prostu myślę, że na pierwszy raz jedno dziecko nam wystarczy. Później możemy pomyśleć o bliźniakach - pocałował mnie.

I tak minął cały październik. Yuu mimo wszystko często lądował na kanapie. Z początkiem listopada wszystko się zmieniło. Dziecko w moim brzuchu powoli rosło, a brzuszek robiło się coraz bardziej widoczne. Opadła we mnie też swego rodzaju dusza walki, rzeczy dookoła przestały mnie denerwować, a Yuu już na stałe wrócił do łóżka,  czego był przeszczęśliwy. Dawałem się dotykać i byłem chętny do czułostek. Shiro jednak grzecznie spełniał wszystkie moje prośby i nie narzekał, kiedy budziłem się w nocy i mówiłem, że jestem głodny. Szedł zaspany do kuchni i wracał z posiłkiem dla mnie. Musieliśmy jednak powiedzieć o wszystkim rodzicom moim i Yuu. Była to najgorsza rzecz, jaką musieliśmy kiedykolwiek robić. Oczywiście nie uwierzyli nam. Na początku. Po kilku dniach w końcu to do nich dotarło. Mój ojciec prawie rozszarpał Yuu. Biedaczek, uciekał, ale ostatecznie ostało mu się spore limo pod okiem. Tara i ojciec zaczęli rozprawiać na temat wychowania tego dziecka. Nie chcieli, byśmy z Yuu się z nim zajęli.

-Na pewno go nie oddam! - złapałem się za brzuch, osłaniając maleństwo w środku. Zupełnie, jakby mieli mi je zaraz zabrać. - Zapomnijcie!

-Ono nie będzie szczęśliwe, mając dwóch ojców. Zrozum to - tata starał się spokojnie wszystko mi wyjaśnić. - Zrobicie mu ogromną krzywdę.

-A ja? Pomyśl o mnie! Ja też mam prawo do szczęścia.

Widząc jedynie moje nerwy, wszyscy dali sobie spokój. O tej rozmowie przypominał mi tylko siniak pod okiem mojego chłopaka.

W piątym miesiącu zaczęły mnie boleć plecy. Głównie przy chodzeniu. Lekarz powiedział, że to przez moją drobną budowę. Moje ciało z trudem utrzymywało rosnące maleństwo.

-Yuu, jak my się dostosujemy do tego dziecka? - zapytałem, kiedy leżeliśmy wieczorem w łóżku. Na korytarzu słychać było bawiące się małe kociaki. - Przecież wszystko się zmieni.

-Naprawdę chcesz je wychować? - zapytał cicho.

-A ty nie?

-Taka, trudno mi jest teraz wyobrazić sobie, co przeżywasz, ale widzę, że zdążyłeś się przywiązać do tego malucha. Nie sądzę jednak, by to dziecko było szczęśliwe, wychowując się w takiej dziwnej rodzinie. Dziecko powinno mieć ojca i matkę, a my dwoje to nie to samo. Może twoi rodzice mogliby się nim zająć. Albo moja matka.

-Jak ty tak możesz...

-Posłuchaj, nie chcę się go pozbywać. Widzę, jak bardzo jest dla ciebie ważne, że chcesz przy nim być. W ten sposób moglibyśmy obydwoje zapewnić mu trochę normalności. Nie chcę przecież dla was źle.

-Sam nie wiem - wtuliłem się w poduszkę.

Następnego dnia poszliśmy do lekarza na usg. Shiro siedział obok mnie, trzymając mnie za rękę, kiedy to patrzyliśmy na ekranik monitora. Widok maleństwa był niezwykły. Małe dziecko wewnątrz mnie miało bijące serduszko, rączki, nóżki. Żyło. Było we mnie życie, które chciałem otoczyć swoją ochroną.

-Zdaje się, że to dziewczynka - powiedział lekarz ( przepraszam bardzo, ale ja miałam być chłopcem i jakoś nie bardzo nim jestem. Mogę złożyć reklamację? dop. aut. ).

-Dziewczynka? - Yuu wydawał się być lekko zdziwiony. Pewnie chciałby mieć synka.

-Wszystko na to wskazuje.

Uśmiechnąłem się szeroko do Shiro. Mieliśmy mieć córeczkę!

*

-Yuu - przylgnąłem do mężczyzny, który położył się obok mnie. Pocałowałem go w kark i lekko polizałem. - Yuu, nie idź spać.

-Muszę jutro wcześnie wstać - mruknął półprzytomnie. - Mam praktyki w firmie.

-Yuu, no proszę - mruknąłem mu do ucha. - To ci dużo nie zajmie.

Odwrócił się na plecy i objął mnie delikatnie, całując nagle w usta. Oddałem pocałunek, pogłębiając go i przedłużając.

-Odkąd masz obcego, zupełnie cię nie poznaję - mruknął, wsuwając dłoń pod moją koszulkę. Zaczął gładzić moje bolące sutki. - Najpierw nie mogłem cię dotykać, a teraz zachowujesz się niczym nimfoman. Jesteś niemożliwy.

-Mam taki kaprys, a ty jesteś temu wszystkiemu winny.

-Zabrzmiało groźnie - zdjął ze mnie koszulkę. - A co na to nasza panienka? - zapytał, przystawiając ucho do brzucha. Wplątałem dłoń w jego włosy, a on uśmiechnął się. - Chyba się rusza.

-Niemożliwe, nic nie czuję - objąłem brzuch rękoma. - Nie za wcześnie na gimnastykę?

-Może zrobiło jej się niewygodnie w jednej pozycji? - Yuu pocałował mnie czule.

Tak było każdego dnia. Niemal zmuszałem Yuu do współżycia, chociaż wstawał jeszcze w nocy, by zanosić mnie do łazienki, robić mi jakieś przekąski, a dodatkowo musiał się wyrabiać na praktyki do firmy. Snuł się niczym cień, ale co zrobić.

[Aoi]

-Shiroyama, ciągle ziewasz - stwierdził mój nadzorca. - Nie wysypiasz się?

-Nie mam za bardzo jak -  mruknąłem. - Te papiery gdzie?

-Dorzuć je do zamówień, a te drugie schowaj do segregatora. A to dlaczego?

-Spodziewam się dziecka z...

-Dziecko? Czyli będziesz ojcem?

-Uhm, na to wygląda - mechanicznie zacząłem układać dokumenty na odpowiednie miejsca.

-Tak właśnie myślałem, że jesteś żonaty. Ta obrączka jest jednak dość wymowna.

-Nie jestem żonaty. Jak na razie jesteśmy narzeczeństwem.

-Rozumiem. Czyli to był wypadek przy pracy?

-Można tak to ująć. Nigdy nie sądziłem, że z tym jest tyle roboty. Nie wiem, co ze sobą zrobić.

-Najgorsze są humorki - mężczyzna westchnął, kiwając głową.

-Ma pan dzieci?

-Dwójkę. Dwóch synów.

-Pańska żona też była taka... Trudna, że tak powiem?

-Trudna, to mało powiedziane. Właziła na mnie, jak tylko chciała. To naprawdę przedziwny okres.

-A to... Przepraszam, że pytam, ale... Sprawy łóżkowe?

-Masz z tym problem?

-Kiedy chcę iść spać, to nie mogę, bo jej się chce.

-Taka jest zawzięta?

-Mhm...

-To raczej dobrze. Później nie będzie taka chętna. Będzie zmęczona, obolała, wychowanie dziecka będzie jej priorytetem. Korzystaj z tego.

Gdy wróciłem do domu, Taka siedział w salonie i oglądał jakiś serial. Przysiadłem obok niego, a on przytulił się do mnie. Objąłem go ramieniem i westchnąłem cicho. Nie umiałem się odnaleźć w tej sytuacji. Nie chciałem mieć dzieci. Takanori nie wiedział o tym. I miał nie wiedzieć. Zraniłbym go tym.

-Yuu, jak ją nazwiemy? - zapytał.

-Może ty coś wymyśl? Imię nadane przeze mnie nie byłoby pewnie ładne.

-Myślałem nad tym. I spodziewałem się takiej odpowiedzi od ciebie.

-Jestem aż tak przewidywalny?

-Nie tak całkiem, ale znam cię na tyle dobrze, by móc przypuszczać, jaka będzie twoja reakcja - pocałował mnie w policzek. - Stało się coś? - zapytał.

-Nie - uśmiechnąłem się. - Jestem trochę zmęczony.

-Rozumiem - znowu się we mnie wtulił. - Denerwuję cię?

-Nie. Dlaczego niby? - spojrzałem na niego zdziwiony.

Nie odpowiedział mi, tylko oderwał się ode mnie i odsunął na drugi koniec kanapy. Wyciągnął nogi i położył mi je na kolanach. Coś zrobiłem, że tak pomyślał? Zraniłem go?

-Pomasuj mi stópki - powiedział nagle, biorąc jakiś magazyn. Westchnąłem tylko i spełniłem jego prośbę.

[Ruki]

-Ah!

-Co się stało? - Yuu przestał masować moje stopy i spojrzał na mnie zaniepokojony. - Coś cię zabolało?

-Ruszył się!

-Co?

-Dzidziuś się ruszył! - poczułem dziwne łaskotanie w brzuchu. - Yuu, czuję go.

Shiro zszedł z kanapy i uklęknął przede mną. Odsłonił mój brzuch i przyłożył do niego ucho. Wsłuchiwał się we mnie, aż usłyszał coś.

-On chce już chyba wyjść.

-Jeszcze nie teraz - naciągnąłem na siebie koszulkę.

Coraz częściej czułem ruchy dziecka. Maluch się rozciągał i to bardzo. Yuu tylko patrzył na mnie z uśmiechem, gdy mówiłem mu o swoich uczuciach. W końcu wszedłem w szósty miesiąc. Lekarz stwierdził, że dziecko rozwija się bardzo dobrze. Byłem z tego powodu szczęśliwy. Trochę go jednak niepokoiła moja waga. Kazał mi więcej jeść. Jednak nic poza tym. I tak już mnóstwo jadłem.

-Yuu, on się ciągle rusza - powiedziałem przy śniadaniu. - Nie daje mi spać nawet w nocy.

-Może ma ADHD?

-Yuu!

-Hej, spokojnie. Przepraszam.

-Nie żartuj w taki sposób.

Znowu zrobiłem się drażliwy. Yuu nie wyprowadził się jednak z sypialni. Wyciągnął futon z szafy i spał na podłodze. Był mi w końcu potrzebny w nocy.

-Yuu, głodny jestem - mruknąłem do swojego partnera, który siedział wraz ze mną. Jadłem jakieś pół godziny wcześniej, a znowu chciało mi się jeść.

-Może chcesz coś słodkiego?

-Nie, maluch będzie znowu skakał. Przynieś mi migdały, co?

-Same migdały?

-A czy mówię niewyraźnie?

Shiro westchnął tylko. Męczyły go już moje humorki. Nie miałem przecież na nie wpływu. Dostałem jednak swoje migdały, które pochłonąłem w szybkim tempie.

Święta spędziliśmy z moimi rodzicami. Wpadła też do nas matka Yuu, która niemal przez cały czas skakała wokół mnie. Była w końcu doświadczoną kobietą. Urodziła i wychowała trójkę dzieci.

-Ale masz brzuszek! - Tara i ciocia Akiko patrzyły na mnie, zauroczone.

-Nie jest ci ciężko?

-Jest. Jestem za mały na coś takiego.

-A wiecie już czy to chłopczyk czy dziewczynka?

-Dziewczynka - oznajmiłem z dumą.

Kobiety wydały z siebie głośne westchnięcie.

-A gdzie jest Yuu? - zapytała Akiko.

-Wyszedł gdzieś z Satoru. Pewnie przeprowadzają jakąś męską rozmowę - odparła Tara.

Kobiety jeszcze długi czas trajkotały o dzieciach. Tara w międzyczasie zajmowała się Sorą, która chciała się bawić, a nie miała z kim. Około 19 wrócili Yuu i mój ojciec. Mężczyźni byli trochę zmarznięci, ale w bardzo dobrych humorach.

-Jak się czujesz? - Shiro usiadł na podłodze przed kanapą. Chciałem mu zrobić miejsce, ale nie chciał mnie kłopotać.

-Dobrze. Trochę kopie, ale jest dobrze.

-Kopie? - Yuu dotknął mojego brzucha.

-Cały czas.

Yuu pocałował mój brzuszek, a ja poczułem dziwne łaskotanie, jakiego dotąd nie czułem. Mruknąłem cicho. To było przyjemne uczucie.

-To urocze - powiedziała ciocia.

-Taka z was piękna, kochająca para - dodała Tara.

Zaczerwieniłem się, a maluch kopnął mnie mocniej, jakby biegał tam w środku. Może nasza córka miała być sportowcem? Kto wie.

Poszliśmy z Shiro do mojego pokoju. Yuu podtrzymywał mnie pod bokiem, gdyż trudno mi się wchodziło po schodach. Gdy już dotarliśmy do łóżka, Shiro zrobił mi masaż. Później stwierdziłem, że chciałbym uprawiać seks. Shiro pomógł mi się ułożyć na boku i tak we mnie wszedł. Pierwszy raz robiliśmy to w takiej pozycji. Shiro obejmował mnie szczelnie swoimi ramionami i poruszał biodrami, a ja pojękiwałem cicho. Po wszystkim Yuu położył z drugiej strony, móc na mnie patrzeć.

-Cieszysz się, że będziesz tatą? - zapytałem, kiedy gładził mój brzuch. Robił to bardzo delikatnie. Maluch w środku chyba zasnął, bo już się nie ruszał.

-Cieszę się - pocałował mnie lekko. - Jesteście teraz oboje moimi skarbami.

Dziecko znowu się poruszyło. Powiedziałem o tym Yuu, który zaśmiał się na tę wiadomość.

-Chyba lubi twój głos.

-Myślisz?

-Jest aktywny, kiedy coś mówisz albo jesteś obok lub, gdy mnie dodykasz. Kocha cię.

Siódmy miesiąc okazał się być wyjątkowo męczący. Zacząłem się skarżyć na skurcze. Yuu chodził jak na szpilkach. Był przy mnie, kiedy tylko go zawołałem. Czasami z tych nerwów się potykał i raz prawie przewrócił się, niosąc dla mnie obiad.

-Yuu - zacząłem, kiedy leżeliśmy we dwoje w łóżku - a kiedy ja niby będę wiedział, że to już?

-No, chyba jak cię będzie bolało, wody ci odejdą.

-Ale jak mi mają odejść wody?

-Noo ten... No...

-Yuu, ale jak ja mam ją urodzić, skoro nie mam czym jej urodzić?

No właśnie...

*

-Cesarka - lekarz pokiwał głową. - Innej opcji nie ma.

-Co? Ale to oznacza, że mnie potną i, że będę musiał być przytomny.

-Dokładnie - pokiwał głową.

-Ja nie chcę - łzy stanęły mi w oczach. Wyobraziłem sobie, jak lekarz z miną psychopaty rozcina mi skalpelem brzuch, a ja zwijam się z bólu. To było straszne! Nie cierpiałem, kiedy musieli mi wbić igłę podczas szczepienia, a teraz mieli mnie ciąć. - Umrę przy porodzie własnego dziecka.

-Niech się pan nie denerwuje. Wszystko będzie dobrze. Dziecko rozwija się prawidłowo, chociaż nie mam pojęcia jak to jest w pańskim organizmie możliwe, skoro nie ma pan przystosowanych narządów.

*

Ósmy miesiąc stał się bardzo napięty. Shiro zabrał mnie do moich rodziców. Tara była zawsze w pobliżu i w razie czego mogła mi pomóc. W sumie, to zbliżyłem się z nią. Kobieta otoczyła mnie prawdziwą opieką, zupełnie jakby była moją prawdziwą matką.

W końcu nadszedł wyczekiwany dziewiąty miesiąc. Miałem termin ustalony na czternastego marca, czyli na za dwa tygodnie. Yuu był na każde moje skinienie. Za każdym razem, kiedy dziecko mnie kopało albo miałem skurcz, mówiłem mu o tym. Denerwował się chyba bardziej ode mnie.

-Potrzeba ci czegoś? - zapytał już chyba piąty raz w ciągu ostatnich dwóch minut.

-Już ci mówiłem, że nie - przekręciłem stronę w książce i westchnąłem.

-Coś się stało?

-Nie.

-To dlaczego tak wzdychasz? Gorąco ci? Uchylić okno?

-Nie jest mi gorąco. Yuu, zajmij się czymś!

-Nie mogę. Co jak zaczniesz rodzić? Przecież trzeba będzie zawieźć cię do szpitala.

-Jak będę rodzić to zacznę krzyczeć, może być? Idź i się czymś zajmij, bo mnie cholera bierze, jak tak siedzisz tutaj.

-Nie mów tak, przy dziecku.

-To albo się czymś zajmiesz i nie będziesz ciągle obok mnie siedział, albo zacznę przeklinać.

Shiroyama wstał i wyszedł z salonu. Odetchnąłem głęboko. W końcu sobie poszedł. Miałem już dość tego, że obchodził się ze mną jak z jajkiem. Ale co się dziwić, wyglądem przypominałem jajko.

Nagle naszła mnie bardzo dziwna myśl. Z Yuu już nigdy nie będziemy mogli zachowywać się jak kiedyś. Już nigdy nie będziemy się przepychać, ganiać po mieszkaniu, zachowywać się jak dzieci. Zrobiło mi się z tego powodu przykro. Dziecko zmusiło nas do dorośnięcia.

Termin zbliżał się wielkimi krokami. Yuu jeszcze bardziej się stresował, o ile było to możliwe. Wielkie rzeczy zaczęły się jednak trzynastego wieczorem. Zacząłem mieć straszne skurcze. Shiro zawiózł mnie do szpitala, gdzie stwierdzili, że naprawdę rodzę. Nie było by aż tak źle, gdyby nie fakt, że Yuu zamiast być ze mną, to leżał nieprzytomny w sali obok...

*

Obudziłem się cały obolały. Przy moim łóżku siedział Yuu i trzymał małe zawiniątko. Szybko się zorientowałem, że Shiro trzymał nasze dziecko.

-Yuu - mruknąłem cicho. Spojrzał na mnie, uśmiechając się. Przysiadł na łóżku i podał mi maleństwo, które ostrożnie ułożył na moim torsie. Spojrzałem na śpiącą twarzyczkę dziecka i cicho westchnąłem. Dziewczynka była śliczna i malutka. Łzy stanęły mi w oczach, kiedy zmarszczyła dziwnie nosek.

-Mała ślicznotka - szepnął mi do ucha.

Kilka dni później wróciliśmy do mieszkania, które podczas mojego pobytu w szpitalu zostało zaopatrzone we wszystkie najpotrzebniejsze sprzęty. Czekała tam też na nas niespodzianka w postaci moich i Yuu krewnych, którzy poprzynosili nam masę prezentów. Goście zmyli się jednak bardzo szybko, za co byłem im wdzięczny. Nie wytrzymałbym chyba z nimi jeszcze dłużej.

-Yuu, jak ją w końcu nazwiemy? - zapytałem.

-Może Yoshi? - podsunął. - Idealnie pasuje do Yuu.

Parsknąłem. Rzeczywiście. Yuu i Yoshi idealnie do siebie pasowało. Oba imiona były też uniwersalne.

-Kojarzy mi się trochę z tym zielonym smokiem z Mario.

-Ale przyznaj, że słodkie imię.

-Urocze - uśmiechnąłem się. - Nasza mała, słodka Yoshi - skwitowałem.

Tak, Yoshi było zdecydowanie idealnym imieniem.

***

-Jak widać, ludzie nie wiedzą o naszym istnieniu - mruknął dowódca, kiwając powoli głową. - Kolejna misja zakończyła się pełnym sukcesem. Już wiemy, że ludzie są idealnym obiektem badań i, że ich organizmy są bardzo dobrze przystosowane do chowania potomstwa. Rodzaj męski w tym przypadku jest idealny. Wytrzymały i odporniejszy, w przeciwieństwie do żeńskiego rodzaju.  

-Będziemy mogli niedługo rozpocząć działania na szerszą skalę?

-W swoim czasie. Musimy zachować nasze istnienie w tajemnicy, przynajmniej na razie, dopóki nie opracujemy dokładniejszej techniki. Eksperyment powiódł się sukcesem, jednakże nie wiemy, w jaki sposób mógłby zareagować ludzki organizm w zetknięciu się z pozaziemską formą życia.

Wszyscy zebrani się zgodzili, oglądając na ogromnym ekranie poczynania dwóch skośnookich, żółtych mężczyzn, którzy zajmowali się efektem ich eksperymentu.

-Na ten czas wracajmy na naszą planetę.

*

-Hej, Taka, mówią o tym dziwnym obiekcie, który od jakiegoś czasu krążył nad orbitą. Podobno zniknął.

-Zniknął? - chodziłem w kółko, trzymając Yoshi na rękach i czekając, aż jej się odbije.

-Może to byli kosmici?

-Kosmici? - zaśmiałem się. - Za dużo sience fiction chyba czytasz. Przecież kosmici nie istnieją.

Tak jak mężczyźni rodzący dzieci - dodałem w myślach. 

----

Idę poddać się intensywnemu leczeniu na nową chorobę cywilizacyjną o nazwie popierdoloza