I will be 03

Czuję coś po raz kolejny, czego sensu nie uświadomiłem sobie powszednim razem

Nieobecny umysłem, płynę pośród Twych oczu, które wciąż nie znikają

Kago no sangai

Kagome nic się nie zmieniła, odkąd ostatni raz ją widziałem. Miała długie, czarne włosy, które swobodnie opadały na jej szczupłe ramiona. Oczy ciemne, niczym dwa węgielki, które zawsze kojarzyły mi się z chłodem zimowej nocy. Jej bladą twarz pokrywało kilka piegów, których kobieta nigdy nie zakrywała żadnymi fluidami. Ogólnie to bardzo rzadko się malowała. Miała na sobie jasnopomarańczową sukienkę na ramiączkach i kremowy sweterek, który zapięła na dwa środkowe guziki.

Jednakże, kobieta nie przyszła sama.

Kouyou otworzył usta w zdziwieniu, widząc małą istotkę, która przybyła wraz z Kagome. Kobieta zdjęła kurteczkę dziewczynki i odwiesiła ją na wieszak, a następnie zsunęła z niej maleńkie buciki, które ustawiła równo pod ścianą.

-Zamknij buzię - mruknąłem do Kou, który nie mógł oderwać wzroku od czarnowłosej piękności.

Poszliśmy wraz z Kagome do salonu. Kobieta wcisnęła Kouyou reklamówkę, z której wydobywał się smakowity zapach. Usiadła na kanapie, sadzając maleństwo na swoich kolanach. Wraz z Kouyou zajęliśmy miejsca na fotelach.

-To jest Sachiko - kobieta wskazała na dziewczynkę.

-Cześć Sachiko - pomachałem do dziewczynki, która wtuliła się w Kagome. Po chwili odwróciła się, patrząc na mnie błyszczącymi z ciekawości oczami. Nagle zdałem sobie sprawę, że już gdzieś kiedyś podobne widziałem. W ogóle, im bardziej jej się przyglądałem, tym bardziej miałem wrażenie, że ją znam.

-Pójdę po talerze - Kou wstał i poszedł do kuchni.

Dziewczynka uważnie mi się przypatrywała. Marszczyła wąskie brwi, jakby nad czymś intensywnie myślała, co dodawało jej uroku. Ona sama w sobie była słodka. Miała pucułowate, różowe policzki, a włosy zaczesane w dwie kitki, które sterczały na jej głowie niczym dwie palmy. Uroczego widoku dopełniała cukierkowo różowa sukieneczka.

Shima rozłożył talerze i wyciągnął z opakowania pachnące muffinki. Usiadł w fotelu i chwilę patrzył na Sachiko, która świdrowała go błyszczącymi oczami.

-Kagome, a cóż to za skrzat? - Kou uśmiechnął się lekko do dziewczynki.

-To jest córka Nanami - odparła kobieta.

Na kilka minut zapadła cisza. Kou był wyraźnie zaskoczony jej słowami. Po co w ogóle przyprowadziła tę dziewczynkę? A dodatkowo, co ja miałem do tego?

-Córka Nanami? - Takashimie zadrżał głos. - Jak to możliwe, że Nanami ma córkę, a dowiaduję się o tym dopiero od ciebie? - w jego głosie wyraźnie było czuć oburzenie. Zerknąłem na Kouyou i zacisnąłem wargi. On i Nanami byli blisko, wiedziałem o tym. Trudno było zatem się dziwić jego reakcji.

-O tym chciałam z tobą pomówić. Bo widzisz, Nanami jest w szpitalu...

-Co jej się stało? - Kouyou spuścił z tonu.

-Nanami ma raka - odparła cicho, głaszcząc Sachiko po policzkach. - Zostało jej niewiele czasu.

-Dlaczego dowiaduję się o tym teraz? Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałaś?

-Pretensje miej do siebie - warknęła. - Jakoś straciłeś nami zainteresowanie. Zespół stał się dla ciebie najważniejszy. Zapomniałeś o mnie i o Nanami.

-Nie zapomniałem! - zaprotestował.

-Owszem, zapomniałeś - rzuciła chłodno. Kagome posłała mi nagle zirytowane spojrzenie, jakby to była moja wina. Nawet nie miałem z nimi nic wspólnego. - Gdybyś nie zapomniał, to z pewnością wiedziałbyś, co się działo przez ostatnie cztery lata. Jakbyś nie zostawił Nanami, to wszystko wyglądałoby teraz inaczej. Ona nie leżałaby sama w szpitalu, a Sachiko nie musiałaby być ciągana z domu do domu. To wszystko twoja wina, Kouyou.

Zamrugałem kilkakrotnie, słysząc jej słowa. Shima nic nie mówił. Widać było po nim, że był wściekły, ale nie chciał wyładowywać emocji na Kagome.

-Całkiem ostre słowa - stwierdziłem. - Ale co Kouyou ma do tego wszystkiego? Jest dorosły, postąpił, jak postąpił. Po co ma się wtrącać w życie swojej byłej i do jej dziecka? To drugie już z pewnością go nie dotyczy.

-I tu się mylisz, Yuu - Kagome przeszyła mnie wzrokiem. - Gdyby Kouyou nic do tego nie miał, to nie zawracałabym mu tym głowy.

-To o co chodzi? - Shima trochę się uspokoił.

-To twoje dziecko, Kouyou - odparła spokojnie.

Otworzyłem szeroko oczy, nie mogą uwierzyć jej słowom. Jak to dziecko Kouyou?!

-O czym ty mówisz? Jakie dziecko? Nigdy nie miałem dzieci! - Shimie drżał głos z emocji. - Nie rób sobie takich żartów.

-Jestem całkowicie poważna - Kagome westchnęła cicho.

-Kouyou, co to ma znaczyć? - zwróciłem się do swojego partnera.

-Nie mam pojęcia! Teraz dowiaduję się o jakimś dziecku!

Spojrzałem na Sachiko, która przysłuchiwała się uważnie całej rozmowie. Teraz wiedziałem, kogo mi przypominała.

-Ile masz lat? - zwróciłem się w miarę łagodnym głosem do dziecka.

-Tsy i pół - pokazała na pulchnych paluszkach, chowając twarz w piersi Kagome.

-Yuu, no co ty! - Kou wiedział, do czego zmierzałem.

-Shiroyama Yuu, spokojnie. Dajcie mi coś powiedzieć, co?

Pokiwaliśmy zgodnie głowami. Miałem nadzieję usłyszeć jakieś sensowne wyjaśnienie.

-Cztery lata wcześniej Kouyou i Nanami byli ze sobą. Nanami mówiła mi często, że Kou chyba ma kogoś na boku. Nie był już tak blisko niej, nie kupował jej kwiatów, nie spędzał z nią czasu. Czuła, że ich związek się rozpada. Pragnęła za wszelką cenę zatrzymać Kouyou przy sobie. W końcu zdecydowała się na radykalne środki w postaci seksualnych doznań. Ale niestety stało się coś, czego nie przewidziała, zaszła w niechcianą ciążę i to jeszcze z facetem, który mógł ją lada chwila zostawić. Bała się powiedzieć o tym komukolwiek, dlatego nawet nie wspomniała o tym Kouyou, który faktycznie od niej odszedł. Ostatecznie postanowiła urodzić i samotnie wychować dziecko. Ot, cała historia - kobieta spojrzała na mojego partnera. -  Kou, mógłbyś się nigdy nie dowiedzieć, że masz córeczkę.

-To naprawdę tak było? - zamrugałem kilkakrotnie. W sumie, to by się zgadzało. - Z jakiego jest miesiąca? - wskazałem głową na dziewczynkę.

-Z grudnia.

-A odszedłem od Nanami pod koniec kwietnia.

-To by się w sumie mogło zgadzać - wypuściłem głośno powietrze. - Czyli tak, Kouyou nieświadomie opuścił ciężarną kobietę, a ona nic nikomu nie mówiąc, urodziła jego dziecko i postanowiła je też sama wychować, ale zachorowała, a ty, zapewne jako jej przyjaciółka i jedyna wtajemniczona w jej sekret, przyszłaś w końcu poinformować Shime, że ma potomka, a przy okazji poprosić o zajęcie się nim, mam rację?

-Ach, czyli już nic nie muszę mówić.

-Myślisz, że w to uwierzę? Nanami powiedziałaby mi o tym - Kou przygryzał nerwowo dolną wargę. - Zauważyłbym.

-Ale tak się nie stało.

Przygryzłem wargę i chwilę patrzyłem na muffinki na talerzu. Nie wiedziałem, co o tym sądzić. Z jednej strony to było dawno, Kouyou i ja nie byliśmy jeszcze ze sobą, ale z drugiej, to nie było takie proste do przyswojenia.

-Sachiko cię zna - powiedziała Kagome. Zerknąłem na nią i z jakiegoś powodu skrzywiłem się. Coś mnie ścisnęło w żołądku, a zimny pot oblał moje plecy, jakbym miał grypę.

-Zna mnie? - mruknął Kouyou.

-Z Nanami pokazywałyśmy jej twoje zdjęcia. Prawda?-– kobieta zwróciła się do dziewczynki. - Kim jest ten pan?

-Tata - mruknęła Sachiko, a mój ucisk w żołądku się wzmocnił.

*

Kouyou zamknął za Kagome drzwi i odwrócił się w moją stronę.

-Jesteś zły? - zapytał.

-Nie wiem, co o tym sądzić - westchnąłem. - Po prostu... To dziwne.

Oparłem się o ścianę.

-Trzeba się zająć Sachiko - mruknął cicho. Staliśmy od siebie w znacznej odległości, dlatego ledwo go usłyszałem. - Z tego, co powiedziała Kagome, Nanami nie będzie mogła już się nią zajmować.

-Wiesz, to okropne. Ona ciebie tak strasznie kochała, wychowywała sama twoje i jej dziecko, a wszystko to właściwie po nic. Dlaczego akurat wtedy musiałeś od niej odejść?

-Bo się w tobie zakochałem - odpowiedział. - Od dłuższego czasu czułem coś do ciebie. To głupie, ale Nanami tak naprawdę nigdy nie kochałem w taki sposób, w jaki kocha się tę drugą połówkę. Ona zawsze była po prostu moją przyjaciółką.

-Mogłeś to wcześniej stwierdzić. Ta biedna, mała istotka nie miałaby teraz problemów.

-Więc to znowu moja wina? Znowu ja, tak?

-Tak, bo przez ciebie Nanami sama zajmowała się Sachiko. Wyobraź sobie, co musiała przez cały ten czas czuć.

-Dzięki, Yuu. Zawsze wiedziałem, że u ciebie znajdę wsparcie - jego słowa ociekały ironią.

Szybko zreflektowałem się, co właśnie powiedziałem. To nie było przez niego, nie wiedział o tym przecież.

-Przepraszam - spuściłem głowę. - To za dużo emocji. Nie wiem, co mówię.

Kouyou podszedł do mnie i mocno się we mnie wtulił. Objąłem go, całując w policzek.

-I co teraz zrobimy? - zapytał.

-Zajmiemy się Sachiko. Nic nie stoi temu na przeszkodzie.

-Kagome powiedziała, że zostawiałaby ją u nas na dzień, dwa. To nie będzie z naszej strony wiele wysiłku.

Pogładziłem go po policzku.

-Chcieliśmy adoptować dziecko, myślisz, że w takim wypadku powinniśmy...?

-Nie, raczej nie.

Uśmiechnąłem się. Nagle zdałem sobie sprawę, że nasz problem z adopcją sam się w pewnym sensie rozwiązał.

*

Kouyou wypuścił powietrze i spojrzał w sufit, nerwowo zaciskając dłonie.

-Może pan wejść - oznajmiła pielęgniarka wychodząca z sali.

-Idę - mruknął Kou.

-Idź - położyłem mu dłoń na kolanie. - Zaczekam tutaj.

Takashima wstał i ostatni raz posłał mi lekko zasmucone spojrzenie. Uśmiechnąłem się pokrzepiająco, a on wszedł do szpitalnej sali.