I will be 06

Jeśli wiadome jest, że wszystko będzie mieć swój koniec

My z pewnością będziemy wieczni

Jeśli powiedziane jest, że nic nie jest pewne

Możemy przysiąc sobie jutro

Red

Takeru niepewnie usiadł przy stole. Wyprostowany, niczym struna, rozglądał się skołowany po sali restauracji, która była bogato zdobiona w stylu europejskim. Kelner przyniósł nam karty dań i wodę. Zacząłem studiować menu, nie zwracając zbytniej uwagi na skrępowanego chłopaka.

-U-uruha-san, te dania są bardzo drogie - powiedział cicho. Zerknąłem na niego znad karty, unosząc lekko wyregulowane brwi. Denerwował mnie ten cały Takeru, ale jeśli chciałem zdenerwować Yuu, to tylko w taki sposób. Wiedziałem, że mój partner nienawidził wokalisty.

-To co z tego? - odparłem. Posłałem mu ciepły uśmiech. - Nie martw się o to.

-No dobrze.

Rybka połknęła haczyk...

Zjedliśmy wraz z Takeru kolację. Później zaproponowałem chłopakowi, że go odwiozę. Zgodził się na to bez wahania. Odprowadziłem go pod same drzwi. Kiedy już chciałem odejść, on złapał mnie za koszulkę i wciągnął do swojego mieszkania. Starał się mnie pocałować. Zamknął wtedy oczy, dlatego nie widział grymasu, w którym wykrzywiła się moja twarz. Połączenie obrzydzenia z szokiem. Mimo wszystko nie pochyliłem się i nie ułatwiłem mu dostępu do swoich warg.

-Muszę już iść.

-Zostań - poprosił niemal płaczliwym tonem. Otworzył oczy, które błyszczały się w niemym błaganiu.

-Kiedy indziej.

Szybko ulotniłem się z jego mieszkania. Było blisko.

*

W domu odsłuchałem wszystkie wiadomości, jakie Yuu nagrał mi na skrzynkę. Mężczyzna przepraszał mnie w nich, błagał, abym się do niego odezwał i, żebym dał spokój z Takeru. Oczywiście, że nie oddzwoniłem. Wolałem porozmawiać z nim o tym w cztery oczy.

Następnego dnia mieliśmy całym zespołem pracować nad szatą graficzną nowego singla. Oczywiście całość była w rękach Rukiego, jednak my także musieliśmy włożyć w to swoje pięć groszy. A to tylko po to, żeby nie było, że się na wszystko zgadzamy. I tak już na sporo pozwoliliśmy wokaliście. Elektroniczne wstawki były? Były. Jeszcze bardziej zniewieściały wygląd był? Był. Ruki stwierdził też, że kiedyś moglibyśmy dorobić dubstepowe wstawki do muzyki, na co się nie zgodziłem. To byłaby już porażka na całej linii! Takanori jednak nie ustępował, dlatego niestety w przyszłości mogliśmy liczyć na coś tak gównianego ( diss na division XD dop. aut. ).

Siedzieliśmy właśnie w studiu, czekając na ostatniego osobnika, którym był mój facet. Spóźniał się pół godziny, a on zawsze przychodził na czas.

-Uruha, zadzwoń do niego - polecił Kai.

-Dlaczego ja? - burknąłem, zakładając nogę na nogę.

-Może dlatego, że wy jesteście ze sobą trochę bliżej, masz z nim lepszy kontakt, a poza tym, jesteście ze sobą.

-No i co z tego?

-Powinieneś się nim zainteresować przecież.

-Powinienem, ale nie muszę - wzruszyłem ramionami. W tym momencie pozostałej trójce opadły szczęki. Pewnie normalnie już bym do niego wydzwaniał, ale teraz nie miałem zamiaru tego robić. Yuu był dorosły, umiał chyba sam trafić studia.

-Dobra, to ja zadzwonię - perkusista poddał się i wyszedł na korytarz, by zatelefonować do Shiro.

Ruki spojrzał na mnie niepewnie, a Rei uniósł lekko brwi w zdziwieniu.

-Jak mam mu za coś przyjebać, to mów - powiedział basista tonem pełnym powagi. Dziękuję bogowie, że mam takiego kochanego przyjaciela, który byłby w stanie wpierdolić mojemu partnerowi. Może nawet kiedyś skorzystam...

-Na razie nie trzeba. Ale w razie czego, to zwrócę się do ciebie.

-Jak się zapytałem Aoiego, o co chodzi, to powiedział, że coś wam tam z seks nie tak poszło - Ruki oblał się soczystym rumieńcem. Zmrużyłem oczy, niczym żmija. Już czułem, jak opieprzę Shiro za takie gadanie.

-Nie stanął mu? - zapytał Rei.

-Też go o to pytałem, a stwierdził, że mu stanął.

-Boże, o czym wy gadacie? - wywróciłem oczami. - To nasza sprawa, o co poszło. Czy ja się wam wtrącam do tego bardziej prywatnego życia?

-Nie o to tu teraz chodzi - wokalista założył ręce na siebie. - Obaj jesteście w zespole, więc pomyśl, jaki to ma wpływ na wszystko. To pierwszy raz, kiedy tak otwarcie widać, że coś się tam u was stało. Aoi nie potrafi się skupić na grze, stara się jakoś z tobą rozmawiać, a ty go ignorujesz i jeszcze umawiasz się z jakimś gówniarzem. Jak mamy być drużyną, skoro wy nie rozmawiacie ze sobą. Poza tym, taki związek to jedno wielkie ryzyko. Może kiedyś przestaniecie czuć do siebie to, co czujecie teraz i co wtedy? Znając was oboje te osiem lat, nie sądzę, byście zostali razem w zespole.

-Jesteśmy drużyną? - prychnąłem pod nosem. Co za określenie.

-Drużyną pierścienia, a ja jestem Gandalf - burknął Matsumoto. - Albo się dogadacie, albo zacznę czarować.

-Ta, uważaj, bo obsypie nas brokatem - mruknął Reita.

-Coś powiedział? - syknął Ruki. - Ale zboczyłem przez was z tematu! Musicie się pogodzić, rozumiesz? - zwrócił się do mnie. - To może zniszczyć zespół.

-Spokojna twoja łysa główka - wyciągnąłem się wygodnie na kanapie. - Wszystko jest pod kontrolą.

Do pomieszczenia wrócił Kai, który krzywił się trochę. W dłoni ściskał komórkę.

-Dodzwoniłeś się? - spytał Akira.

-Tak... Udało mi się.

-I gdzie jest? Albo nie, niech zgadnę. Pił wczoraj, a teraz leczy kaca, leżąc w łóżku, tak? - prychnąłem. To byłoby bardzo w jego stylu. W sumie, w moim również.

-Jest w szpitalu.

-A nie mówiłem... Zaraz, co? W szpitalu?! - zerwałem się na równe nogi. - Co mu się stało?!

-Żartuję - zaśmiał się Kai, a ja posłałem mu wzrok jadowitej żmii. Przez chwilę miałem wrażenie, że serce mi wyskoczy z piersi. Yuu w szpitalu. W krótkiej sekundzie ułożyły mi się w głowie najgorsze scenariusze. Zawał, wypadek, może ktoś go próbował zabić. To nie było śmieszne.

-Oto, w jaki sposób nieczuły Uruha zmienia się z wrednego zgreda w przejmującego się partnera - zaśmiał się Ruki.

-Mniejsza z tym, gdzie on jest? - Akira również był tym rozbawiony.

Usiadłem na miejsce, nie mogąc być dłużej obrażonym. Wyobrażenie sobie życia bez Yuu podziałało na mnie jak zimny prysznic.

-W sumie, to nie mogłem w to uwierzyć, kiedy mi powiedział, ale chyba wszyscy musimy. Pojechał do Mie, ale powiedział, że jeszcze dzisiaj będzie wracać.

-Po co?

-Prosił, żeby ci nie mówić, ale i tak się dowiesz - lider wzruszył ramionami. - Powiedział, że to ma być jakaś niespodzianka dla ciebie.

-Dla mnie?

-Dla nas wszystkich.

*

Około dwudziestej pierwszej znalazłem się pod drzwiami mieszkania Yuu. Jego samochód był na swoim miejscu parkingowym, dlatego zakładałem, że właściciel pojazdu także był u siebie. Miałem dylemat czy powinienem dzwonić do drzwi czy może raczej wejść od razu. Po kilku minutach stania pod drzwiami uznałem, że użyję dzwonka. Shiro ociągał się z otwieraniem.

-Kou? - wpuścił mnie do środka.

-Chciałem z tobą porozmawiać - mruknąłem.

-Nie wiem czy to odpowiednia chwila - stwierdził. Wskazał na buty stojące na podłodze. Nie były Yuu ani moje.

-Akurat teraz? - westchnąłem. - I to była ta niespodzianka?

-Błagam, nie komentuj już tego.

Poszedłem z Yuu do salonu, gdzie byli jego rodzice. Pani Shiroyama siedziała na kanapie, oglądając telewizję, a jej mąż stał, patrząc przez okno. Ciekawe, jakie widoki on tam chciał zobaczyć. Prócz osiedlowej drogi i chodnika, mógł podglądać sąsiadkę Yuu, która lubiła chodzić toples.

-Dobry wieczór - przywitałem się z nimi. Od razu spotkałem się z groźnym ostrzałem spojrzenia ojca swojego partnera, który gwałtownie odwrócił się w moją stronę. Nie był zadowolony z faktu, że jego syn był związany z drugim mężczyzną, na jego miejscu też bym pewnie nie był. No przepraszam bardzo, serce nie sługa. Z Yuu mogliśmy się kłócić się o jakieś pierdoły, ale bez siebie żyć i tak nie potrafiliśmy.

-Dobry wieczór - matka Shiro chociaż mi odpowiedziała, ale ona też wolałaby, żeby syn zadawał się z kobietą. - Co u ciebie słychać, Kouyou? - rzuciła od niechcenia.

-U mnie w porządku, dziękuję, że pani pyta.

-Zaraz wrócimy - mruknął Shiro, ciągnąc mnie do kuchni. Dałem mu się bez problemu tam zaciągnąć. - O czym chciałeś rozmawiać? - zapytał.

-O tym, co się ostatnio stało.

-Poszedłeś gdzieś z Takeru.

-Postanowiłeś spełniać się beze mnie, a na dodatek już prawie spałeś - warknąłem. - A jeśli chodzi o Takeru, to byłem z nim na obiedzie, więc nawet nie próbuj wysnuwać jakiś głupich teorii.

-No dobrze. Uznajmy, że ci wierzę, ale co mnie ma w tym przekonać?

-Ty chyba nie myślisz, że mógłbym iść z nim do łóżka? - podniosłem głos, jednak zaraz go ściszyłem. - Błagam cię, to chore.

-A skąd mam wiedzieć, co robiliście?

-Wpieprzaliśmy krewetki - syknąłem zły. - Posądzanie mnie o coś takiego - pokręciłem głową. - Wiesz, co? Ty się lepiej pożegnaj z seksem na najbliższy czas.

-Musisz badania zrobić?

Nie wytrzymałem. Zamachnąłem się i uderzyłem go w twarz. Shiro zamrugał kilkakrotnie, dotykając zaczerwienionego odcisku mojej dłoni na policzku. Wyszedłem z kuchni i szybko ubrałem buty.

-Kouyou, czekaj, przepraszam! - Yuu rzucił się za mną. Czyli musiałem mu walnąć, żeby się ogarnął?

-Do widzenia, życzę dobrej nocy - zajrzałem jeszcze do salonu. Rodzice Yuu mieli trochę zaskoczone miny.

-Kouyou, zostań.

-Wybacz, ale zapomniałem, że Takeru na mnie czeka - rzuciłem zjadliwie. - To do widzenia, Shiroyama-san - rzuciłem, trzaskając za sobą drzwiami.

*

Kagome złapała mnie za dłoń i spuścił głowę, nie chcąc pokazywać łez. Mimo wszystko sam miałem ochotę płakać. Oglądanie na ekranie płonącej trumny nie należało do przyjemnych przeżyć, zważywszy na fakt, że w owej trumnie spoczywała bliska osoba. Ścisnąłem drobną dłoń Kagome i z tępym wzrokiem patrzyłem na ekran.

-Kouyou - pisnęła - a jeśli się obudziła? Jeśli tak naprawdę cały czas spała?

Objąłem ją, wzdychając. Kobieta płakała rzewnie, nie ukrywając bólu. Zamknąłem oczy, nie chcąc już o tym myśleć, nie chcąc pamiętać tego, co łączyło mnie z Nanami.

Później poszliśmy wysypać prochy przyjaciółki do morza. Zrobiliśmy to oboje. Popiół został częściowo porwany przez podmuch ciepłego wiatru. Drobinki rozproszyły się i wpadły do wody.

-I co teraz? - Kagome mrużyła oczy przez rażące słońce. - Jej już nie ma.

-Nie ma - pokiwałem głową. Ściskałem w dłoni pustą urnę. Była dziwnie ciężka.

Staliśmy nad zatoką, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Uczucie pustki, jakie temu towarzyszyło, było nieznośne. Czegoś wyraźnie w tym wszystkim brakowało, a raczej kogoś.

-Myślisz, że kiedyś...?

-Na pewno - przerwałem jej. - Kiedyś na pewno.

Kagome przytuliła się do mnie. Mimo wszystko była tylko kobietą i potrzebowała bliskości. Tego, by ktoś trzymał ją w ramionach, zapewniając o tym, że wszystko będzie dobrze.

-Boję się, Kouyou.

-Nie bój się. Będę z tobą - zapewniłem ją.

Zamknąłem oczy. Wzmocniłem uścisk na jej drobnym ciele. Powoli docierała do mnie ta myśl. Ta smutna wiadomość, że jej już nie było. 

Po powrocie do mieszkania, czekała na mnie niespodzianka w postaci Yuu. Siedział w salonie.

-Kouyou, to co powiedziałem... - wstał z kanapy i podszedł do mnie. Skrzywiłem się tylko, kręcąc głową. Nie miałem ochoty na żadne rozmowy odnośnie naszego związku. Chciałem jedynie wziąć prysznic, położyć się do łóżka i spać.

-Yuu, nie mam ochoty teraz o tym rozmawiać - zacząłem powoli rozpinać guziki koszuli. - Chciałbym się położyć.

-Coś się stało? - zapytał.

-Byłem na kremacji Nanami - odparłem, ruszając do łazienki. Oczywiście poszedł za mną.

-Nie powiedziałeś, że to dzisiaj. Mogłem iść z tobą.

-Byłem z Kagome - odparłem, zsuwając koszulę z ramion. Wrzuciłem odzienie do kosza na brudną bieliznę i westchnąłem.

-Kou... - oparłem się o Yuu - ...you, przepraszam za to, co powiedziałem.

-Też cię przepraszam - zarzuciłem mu ręce na ramiona. Shiroyama objął mnie mocno, a ja położyłem mu głowę rameniu.

Podjęliśmy mądrą decyzję, by wykąpać się we dwoje. Do tego wzięliśmy butelkę wina i kieliszki. Ot, romantyczna kąpiel uwieńczająca naszą zgodę. Leżeliśmy tak w wannie, rozmawiając o wszystkim i o niczym.

-A twoi rodzice? - zapytałem, kiedy Yuu dolewał nam wina.

-Są u mnie w mieszkaniu. Pewnie już przeszukali wszystkie szafki i skrytki.

-Świerszczyki wyrzuciłeś?

-Oczywiście - zaśmiał się. Upił trochę trunku.

-A po co w ogóle oni przyjechali?

-Tak o, w odwiedziny. Nie wiem nawet na ile, a znając ich, to będą siedzieć z dwa tygodnie - westchnął, odchylając głowę. - Poprosili mnie najpierw, żebym do nich przyjechał, bo niby ważna sprawa. Wrobili mnie.

-Och, jak mogli - pokręciłem głową, wypijając duszkiem wino ze swojego kieliszka.

-Okropnie postąpili - pokręcił głowę.

-I co my teraz zrobimy? - odłożyłem naczynie na brzeg wanny i przylgnąłem do torsu Yuu.

-Możemy tutaj zostać na wieki wieków. I się kochać - pocałował mnie we włosy i także odłożył kieliszek.

-Panie Shiroyama, cóż to za propozycja? - podniosłem się i usiadłem mu na biodrach, ujmując jego twarz w wilgotne dłonie.

-Jedyna w swoim rodzaju - oplótł mnie rękoma. - Możemy dokończyć to, czego kilka dni temu nie skończyliśmy.

Pochyliłem się, muskając jego wargi swoimi. Bawiliśmy się tak chwilę, w końcu pogłębiając pieszczotę. Po każdym krótkim pocałunku, odrywaliśmy się od siebie, patrząc na sobie w oczy. Yuu w końcu naparł swoimi wargami na moje i, niczym pan i władca świata, pochylił się, pozbawiając mnie pozycji dominującej. Woda w wannie zafalowała mocno i trochę jej się wylało na podłogę. W końcu wyszliśmy z wanny, wytarliśmy się i trzymając się za ręce, poszliśmy do sypialni. Rzuciliśmy się do miękkiej pościeli. Obdarowywaliśmy się pocałunkami, jednocześnie pieszcząc swoje ciała. W końcu dałem się sprowadzić swojemu kochankowi do pozycji klasycznej. Oplotłem go nogami i trzymając się go, niczym rzep, pozwoliłem mu we mnie wejść. Na początku cholernie bolało, ale w końcu Yuu wiedział, w jaki sposób się poruszać, by sprawić mi przyjemność.

-Nie... Dochodź... We mnie - wyjęczałem, puszczając go i rozstawiając szeroko nogi. Znowu nie mieliśmy prezerwatywy.

Shiro spełnił moją prośbę i wyszedł ze mnie tuż przed wytryskiem. Wylał się na moje podbrzusze, a ja pobrudziłem i jego i siebie. Opadłem swobodnie na łóżko, drżąc jeszcze z przeżytego orgazmu. Regulowałem wraz z Yuu nierówne oddechy. Dawno nie czułem tego typu bardzo silnego zaspokojenia po orgazmie, jak teraz. Zawładnęło mną uczucie rozluźnienia i poczułem się bardzo senny. Zamknąłem oczy.

-Też to czujesz? - zapytał Yuu, który na mnie leżał.

-Co takiego? - uchyliłem jedną powiekę, zerkając na niego. Miał zamknięte oczy.

-To cudowne uczucie, że seks był tak świetny, że zaraz zaśniesz.

Parsknąłem mimowolnie.

-Tak. Też to czuję.

Nawet nie zauważyłem, kiedy zasnąłem. Miałem jednak dziwny sen. Siedziałem z Nanami na jakiejś łączce otoczonej górami. Trzymaliśmy się za ręce i nic nie mówiliśmy, nawet nie patrzyliśmy na siebie. Wyraźnie czułem ciepłą dłoń kobiety. Zaciskała swoje drobne palce na moich. Chciałem z nią o czymś porozmawiać, ale jedyne, do czego byłem zdolnym, to podziwianie krajobrazu. 

Kiedy się obudziłem, Yuu nie było ze mną w sypialni. Zegarek na szafce wskazywał osiemnastą, dlatego sądziłem, że wrócił już do siebie.

-Kouyou? - usłyszałem. Ciemna czupryna zajrzała do pokoju. A jednak był. Uśmiechnąłem się do niego, a on wszedł do środka. Niósł na tacy dwa kubki z parującą zawartością oraz talerz z kanapkami.

-Myślałem, że poszedłeś - przesunąłem się, robiąc mu miejsce. Zabrałem jeden z kubków.

-Chciałem poczekać, aż się obudzisz - odstawił tacę na szafkę i usiadł obok mnie. - Już do mnie dzwonili, bo długo się nie odzywałem.

-Troskliwi rodzice, nie ma co - stwierdziłem.

-Kou, a co ty na to, żebyś sprzedał to mieszkanie? - zapytał, kiedy chciał już wziąć łyk herbaty. Spojrzałem na niego lekko zdziwiony.

-Sprzedał je i co? - odstawiłem kubek na tackę.

-Wprowadził się do mnie. Mieszkalibyśmy razem.

-Twój apartament jest zapisany na ciebie. Jesteś jedynym właścicielem, a i pożyczka też jest wzięta na twoje nazwisko. Pomyśl, gdyby coś, no wiesz, a my byśmy tak mieszkali, to co miałbym zrobić?

-Kouyou, zawsze możesz zostać współwłaścicielem, zostały mi ostatnie dwie raty do spłacenia, a poza tym, nie sądzę, żebyśmy mieli się rozstać. Dopilnuję, by to się nie stało.

-Ale mądrze gadasz - wywróciłem oczami.

-Ktoś musi - pocałował mnie w policzek. - Proszę, zastanów się nad tym.

-No dobrze, powiedzmy, że mógłbym przystać na taki układ, ale co z twoją rodzinką? Zrobią ci kiedyś niezapowiedzianą wizytę i co? Wpadną, niczym hiszpańska inkwizycja, której nikt się nigdy nie spodziewał. Myślisz, że byliby zadowoleni z faktu, że jestem tam dwadzieścia cztery na siedem?

-Ale ty się upierasz. Kou, ty też jesteś moją rodziną. Nikt nie ma prawa przyczepić się do tego, że cię kocham.

-No proszę, proszę - położyłem się, kładąc ręce pod głową. - Kiedy bardzo ci na czymś zależy, to zaraz wyskakujesz z pięknymi wyznaniami. Jak nie ty.

-Jakoś muszę cię przekonać.

-Przyznaj się, że nie chcesz już sam spłacać czynszu! - podniosłem się do siadu.

-Przejrzałeś mnie - zaśmiał się. - To może chociaż zostaniesz u mnie na noc?

-Z Shiro papa i Shiro mama pod jednym dachem? Chyba sobie żartujesz!

-Obiecuję, że tym razem nie będą stać pod drzwiami i podsłuchiwać, a ojciec nie będzie wpadał do pokoju, kiedy tylko któryś z nas coś głośniej powie, a jemu wyda się, że to włamywacz.

-Wziął mnie za włamywacza, a chciałem się tylko napić wody - zakryłem twarz dłońmi.

-Wiesz, specjalnie to zrobił.

-Jakbym nie wiedział. Rzucił się na mnie z premedytacją, kopnął w krocze i jeszcze potem związał jakimś sznurem, a jak zapalił światło, to wyjechał z tekstem, że mnie nie poznał, chociaż krzyczałem, że to ja.

-On cię po prostu uwielbia, tak jak twoi rodzice mnie.

-Czy mój ojciec kiedykolwiek pobił cię i związał? Nie? No to sprawa zamknięta.

-Będziesz miał wspomnienia! No ale twój ojciec kiedyś mierzył do mnie z broni!

-Mierzył do ciebie?! - otworzyłem szeroko oczy. - Kiedy?

-Zabrał mnie na polowanie, jak do ciebie przyjechaliśmy, pamiętasz?

-No, pamiętam. Taki mokry z tego wróciłeś.

-Nie pytaj dlaczego...

-Zmoczyłeś się...?

-Kouyou, no błagam - jęknął. - Tak - dodał cicho.

-To musiało być straszne - przytuliłem go. - Moje maleństwo, obiecuję, że nikt nie będzie już do ciebie mierzył z broni. Nikt, prócz mnie.

-C-co? - oderwał się ode mnie.

-No, jak mnie kiedyś zdenerwujesz...

*

-Dobry wieczór - powiedziałem, wchodząc z Yuu do apartamentu. Trzymaliśmy się za ręce i ani śniło mi się go puszczać. Przeszliśmy do salonu, w którym siedzieli rodzice mojego partnera. - Papa, mama, jak się macie? - uśmiechnąłem się. Musiałem okazywać szacunek dla stwórców mojej miłości. No niestety.

-Kouyou? - matka Yuu zdziwiła się na mój widok. - Dobry wieczór.

-Kou dzisiaj zostaje na noc - powiedział Yuu, który chyba chciał być wyjątkowo nieznośny i cmoknął mnie w policzek.

Ojciec Yuu tylko skrzywił się na to. Ta piękna, gejowska miłość.

Późnym wieczorem nie spaliśmy jeszcze z Yuu, tylko leżeliśmy w łóżku, rozmawiając.

-Myślisz, że stoją pod drzwiami? - zapytałem, wtulając się w poduszkę. Mężczyzna gładził mnie po nagich plecach.

-Możesz iść i sprawdzić.

Parsknąłem.

-Jeszcze mi się oberwie - odwróciłem się na plecy. - Ty idź sprawdzić.

-Nie chce mi się - mężczyzna odwrócił się na bok i podparł głowę ręką. - Powiedz mi, co jest trudnego w tym, że żadne z naszych rodziców nie potrafi zaakceptować naszego związku.

-Bo nasi rodzice nas kochają i chcą, żebyśmy mieli ułożone życie z kobietami i dziećmi.

Między nami zapadła cisza. Yuu jedynie westchnął, odwracając się na plecy, a ja podniosłem się do siadu.

-No tak - odparł cicho po jakimś czasie.

Wstałem i założyłem koszulkę.

-Kouyou?

-Idę do toalety - mruknąłem, wychodząc z sypialni. Zamknąłem się w łazience i usiadłem na chłodnych kafelkach. Głowę włożyłem między podciągnięte nogi.

-Głupek - mruknąłem pod nosem.

*

Sachiko wyrwała się z uścisku Kagome i podbiegła do mnie. Złapałem ją, unosząc w górę. Dziewczynka zaśmiała się.

-Cześć, księżniczko - powiedziałem, przytulając do siebie drobną istotkę.

-Tata, chodźmy na lody! - Sachi uwiesiła mi się na szyi.

-Już, zaraz pójdziemy.

Kagome podeszła do nas, uśmiechając się krzywo.

-Kou, zostawię ją na dwa dni, dobrze? - podała mi torbę dziecka. - Muszę coś zrobić.

-Jutro mam pracę.

-Odwieziesz ją do przedszkola.

Kagome wzięła głęboki wdech. Jej drobne piersi uniosły się przy tym i zaraz opadły.

-Dobrze się czujesz? - zapytałem. - Może usiądziemy na jakiejś ławce w cieniu?

-Muszę już iść - zacisnęła wargi. - Sachi, ja idę.

-Pa - dziewczynka oderwała się ode mnie i pomachała do Kagome.

-Słuchaj, zaczyna nam się trasa koncertowa.

-Rozumiem. Nie będę wtedy ci jej wciskać. Kou, naprawdę się spieszę.

Kobieta odeszła, a ja zostałem z Sachiko w parku. Coś się stało. Czułem, że Kagome czymś się martwiła. Poszedłem z Sachiko do mieszkania, żeby zostawić jej torbę. Później poszliśmy na obiecane lody. Sachi była naprawdę grzecznym dzieckiem. Nie uciekała, tylko grzecznie szła, trzymając mnie za rękę. Po prostu złote dziecko.

-Tata, a wujek Yuu przyjdzie?

-Może wieczorem wpadnie opowiedzieć ci bajkę na dobranoc - uśmiechnąłem się do maleństwa. Sachi powoli konsumowała swoją gałkę lodów.

-Tato, to prawda, że wujek cię lubi?

-Wujek mnie lubi?

-Kocha!

Zamrugałem kilkakrotnie. Co ona powiedziała?

-Kto ci o tym powiedział?

-Ciocia. Ona powiedziała, że ty i wujek bardzo się lubicie i, kiedy wujek jest z tobą, to jesteś bardzo wesoły. Ciocia powiedziała też, że ty i wujek wszystko razem robicie! Siusiu też robicie razem?

Nie wiedziałem, co jej odpowiedzieć ( Może potwierdzić to, że kiedy idziesz do wc, to Jóczan trzyma cię za rączkę? dop. aut. ). Potwierdzić tego nie mogłem, ale zaprzeczyć też nie.

-Nie chodzimy razem do toalety - zaśmiałem się.

-Czyli nie robicie wszystkiego razem!

-Widzisz? Ciocia cię okłamała - powiedziałem z udawaną dezaprobatą.

Sachiko zmarszczyła drobne brewki.

-Już nie lubię cioci.

-Dlaczego?

-Bo kłamie!

-Dorośli często kłamią.

-Wszyscy dorośli są kłamczuchami - powiedziała z oburzeniem.

Uśmiechnąłem się lekko. Miałem tylko nadzieję, że kiedy Sachiko będzie już dorosła, to nie będzie kłamczuchem.

*

Wieczorem puściłem Sachiko jedną z najbardziej kultowych bajek świata. Króla lwa. Pamiętałem, że jak oglądałem to po raz pierwszy w wieku trzynastu lat, to strasznie płakałem, kiedy Mufasa zginął i... W sumie, to wciąż na tym płakałem. Raz nawet z Yuu postanowiliśmy obejrzeć tę produkcję i popłakaliśmy się we dwoje. On też nie mógł przeboleć tego, jakim skurwysynem był Skaza. Przez niego Simba został półsierotą, a do tego musiał opuścić lwią ziemię!

Kiedy tak siedziałem z Sachi i oglądałem bajką, przyszedł do nas Yuu, który zaraz do nas dołączył.

-Będziesz płakał? - zapytał mój partner, dyskretnie obejmując mnie ramieniem. Właśnie wszystko szło w kierunku śmierci Mufasy.

-Nie będę beczał przy dziecku - wtuliłem się w niego. Mieliśmy szczęście, że Sachi siedziała przed nami na dużej poduszce w kształcie jakiejś pufy czy tam fotela i pochłonięta była produkcją. Mogłem swobodnie wtulać się w Shiro.

Kiedy Simba podchodził do martwego ciała Mufasy i zaczął go prosić, żeby wstał, łzy stanęły mi w oczach. Był to najgorszy moment.

-Płaczesz? - zerknąłem na Yuu. On także ledwo mógł wytrzymać. Nie płakać na Królu lwie, to jest dopiero wyzwanie.

-Nie - głos mu zadrżał.

Byliśmy dwoma starymi kapciami i dalej płakaliśmy na bajkach.

Sachiko niestety nie dotrwała końca filmu i zasnęła. Przeniosłem ją do oficjalnie jej sypialni i położyłem do łóżka.

-I co robimy? - zapytałem Yuu, zsuwając z siebie spodnie. Położyłem się obok niego.

-Chyba idziemy spać - położyłem mu głowę na torsie i wtuliłem się w niego. Zamruczałem z zadowolenia. - Kou-chan, zmieniasz się w lwa? - zapytał, śmiejąc się.

-Daję ci do zrozumienia, że jest trochę pod dwudziestej pierwszej i nie jestem jeszcze senny.

-Tylko ja mam ochotę iść już spać?

-Robiłeś coś dzisiaj ciężkiego?

-Rodzice...

-Dobrze, nie kończ, rozumiem - pocałowałem go w nagi tors. - I zostajesz u mnie?

-Tak. Dzisiaj pojechali - westchnął. - To wprowadzisz się w końcu?

-Moooże - mruknąłem, specjalnie przeciągając samogłoskę. - Jutro Sachiko będzie chyba musiała pojechać z nami do studia - zmieniłem temat. Nie miałem ochoty rozmawiać o przeprowadzce.

-Jak to? Kagome po nią nie przyjdzie?

-Musiała gdzieś pojechać. Nie powiedziała mi, gdzie.

Między nami zapadła cisza. Shiro nie był zadowolony z faktu, że moja córka miała towarzyszyć nam w pracy. Mnie również nie było to na rękę.

-Chyba pójdę zapalić - mruknął czarnowłosy, podnosząc się do siadu. Zmusił mnie tym samym do położenia się na poduszce.

-Załóż coś na siebie. Jest chłodno.

Przysiadł na krawędzi łóżka i pochylił się, wzdychając.

-Nie sądziłem, że będzie z tym tyle problemów - powiedział cicho. - Wiesz, chyba nie wiedziałem, na co się piszę.

-Co masz na myśli?

-Dziecko.

Zmarszczyłem brwi.

-Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Obaj wiedzieliśmy o tym doskonale. I tylko mi teraz nie mów, że się wycofujesz ze wszystkiego, bo jest trochę pod górkę. Obiecałeś mi, że razem się nią zajmiemy, a poza tym teraz jest już...

-Nie mam zamiaru się z niczego wycofywać - przerwał mi, wstając. Obrzuciłem go złym spojrzeniem. Nie lubiłem, kiedy mi przerywano. - Nie jestem przyzwyczajony do takich rzeczy.

-To po co zaczynasz mówić, że nie wiedziałeś, na co się piszesz. Jak ja mam to odebrać, co?

-Kouyou, błagam cię. Skończmy to teraz. Nie mam zamiaru się kłócić.

-Chcę tylko, żebyś odpowiedział. To tak wiele? - podniosłem się do siadu. Shiroyama założył bluzę.

-Dajmy spokój.

-Sam zacząłeś. Nie moja wina, że zachowujesz się tak głupio.

-Znowu głupio?

-Idź na tego pieprzonego papierosa - warknąłem, wstając.Wyszedłem z sypialni i poszedłem do kuchni, by napić się wody.

Ani noc, ani jutrzejszy dzień, nie zapowiadały niczego dobrego.

----

Miej do napisania opowiadanie o "postawie franciszkańskiej", napisz opowiadanie o pedofilii. XD

Padam na twarz, żuczki. Nie dość, że spać poszłam po godzinie drugiej w nocy, to jeszcze jestem na nogach od wpół do szóstej, a do domciu przyczłapałam po dziewiętnastej. Tak to jest, gdy pisze się do szkoły, a dodatkowo kręci filmy po niemiecku.

I tak na przyszłość, wszelkie informacje odnośnie opowiadań są zawsze podane w zakładkach. 

I...

UWAGA UWAGA

Na początku czerwca powinna pojawić się czwarta seria Migdała.

Do następnego rozdziałuu~!