Migdałowe serce IV 01

Omnom, pierwszy raz chyba piszę dedykację dla kogokolwiek. Powiem tak... 

Ze specjalną dedykacją dla mojej ulubionej autorki i wielkiej miłośniczki aoiki. Niech kiedyś odwiesi bloga. ;_;  

O bolesnych wspomnieniach i nudyście

-Taka - szepnął mi Yuu do ucha, wsuwając dłonie pod moją koszulkę. - Jesteś taki śliczny, Taka - mruczał, rozbierając mnie powoli.

-Yuu, ktoś może wejść - zacisnąłem ramiona na jego szyi. Pogładził mnie po plecach i jak zawsze pocałował mnie we włosy.

-Nikt tutaj nie wejdzie. Obiecuję ci, że nikt nam nie przerwie.

Położyłem dłoń na jego policzku i pocałowałem go. Shiro położył swoją rękę na mojej, wplątując w nią palce.

-Taka, tylko ty się liczysz - zapewnił mnie.

-Yuu...

-Takanori, wstawaj, śniadanie na stole!!

Otworzyłem oczy i pierwsze, co zobaczyłem, nie było twarzą Yuu, a jasnym sufitem mojego pokoju. Wpatrywałem się w niego przez jeszcze kilka minut, nie mogąc pojąć, że to był sen. Yuu tutaj nie było. Ta myśl przynosiła mi ulgę, gdyż nie musiałem znowu przechodzić tego, co dziewięć miesięcy wcześniej. Bardzo chciałem wymazać ze swojego życia te cztery stracone lata. Chciałem zapomnieć o kimś takim jak Yuu.

Wstałem z futonu i powolnym krokiem podszedłem do okna. Rozsunąłem zasłony i ostrożnie otworzyłem okno. Do moich nozdrzy dotarł zapach letnich traw, pomieszany z gorącym powietrzem. Owady bzyczały, psy szczekały, a z pagórka, na którym znajdował się dom, rozchodził się widok na panoramę Matsue.

Ubrałem się i zszedłem na śniadanie, na które już od jakiegoś czasu wołała mnie ciotka Noriko. Kobieta powitała mnie swoim serdecznym uśmiechem.

-Jak spałeś? - zapytała. Spiąłem się lekko. Poczułem się, jakby wiedziała dokładnie, co mi się śniło.

-Dobrze - usiadłem obok Chie. Dziewczyna patrzyła na mnie lekko spod byka. Znowu coś zrobiłem?

-No co? - zapytałem, biorąc tosta. Kuzynka powiedziała coś szybko. Niestety, ale jeszcze nie umiałem przyswoić do końca tego akcentu z Matsue, dlatego jej nie zrozumiałem.

-Chie! - Noriko podniosła głos na córkę. Dziewczyna wywróciła teatralnie oczami, po czym wstała i wyszła. Z jakiegoś powodu nie miałem z nią zbyt dobrego kontaktu.

-Może lewą nogą wstała - podsunąłem ciotce, które westchnęła ciężko na zachowanie córki.

-Nie wydaje mi się, by chodziło o wstawanie lewą nogą - kobieta odwróciła się do bulgoczącego garnka.

Wzruszyłem ramionami, kończąc pochłanianie tosta.

Dzisiejszy dzień był wyjątkowo słoneczny. Nie chciałem się jednak opalić, dlatego zostałem w domu, a czas spędziłem głównie na porządkowaniu swoich rzeczy i przeglądaniu podręczników. Musiałem się przejść do biblioteki, by je oddać. Po godzinie drugiej przyszła do mnie Miho.

-No-ri-chan! - rozsunęła szybko drzwi, przez co zgromiłem ją wzrokiem. Bardzo często wypadały z prowadnic, a chyba specjalnie chciała sprawić mi z nimi problem. - Tanabata jest pojutrze, a ty tak tutaj siedzisz i nawet się nie szykujesz! - weszła do pokoju. Jej krótka spódniczka zafalowała lekko, kiedy poruszyła biodrami na boki. - Człowieku, może pora sobie kogoś znaleźć i się ogarnąć?

-Wiesz przecież, że nie jestem w tej chwili nikim zainteresowany - odparłem cierpko. Kobieta nie zniechęciła się, a wprost przeciwnie. Przez te dziewięć miesięcy udało jej się mnie przejrzeć na wylot. Miałem wrażenie, że znam ją od lat.

Zasunęła drzwi i usiadła przede mną. Z miną rasowego eksperta ujęła moją twarz w dłonie i spojrzała mi prosto w oczy, zupełnie, jakby zaglądała w moją duszę. Nie odwróciłem wzroku. Wiedziałem, że to nie miałoby sensu, Miho w końcu dowiedziałaby się prawdy.

-Znowu coś ci się śniło, mam rację? - wysnuła, jak zwykle zresztą, trafną teorię. - Jesteś głupi, że dusisz to w sobie. Tak to jeszcze bardziej boli, rozumiesz?

-Wiem. Ale i tak nie chcę o tym rozmawiać.

-To w takim razie idziemy jutro na otwarcie Tanabaty - oznajmiła. - A pojutrze napiszemy życzenia i powiesimy je na bambusie - klasnęła w dłonie.

*

[Aoi]

Zarzuciłem bluzę na nagie ramiona i powoli ruszyłem na balkon, by zapalić papierosa. Usiadłem na krzesełku i wyciągnąłem używkę z opakowania. Włożyłem ją do ust i zapaliłem zapalniczką. Zaciągnąłem się, by następnie wypuścić szary obłoczek ustami. Pogoda zapowiadała się na naprawdę paskudną. Niebo przykryte było gęstym dywanem chmur. Dodatkowo wiał chłodny wiatr. Zamiast lata przypominało to raczej wczesną jesień.

-Yuu? - doszedł do mnie odgłos bosych stóp stąpających po panelach. Zaraz poczułem dotyk na ramieniu.

Kouyou usiadł mi na kolanach i wtulił twarz w zagłębienie pod moją szyją. Objąłem go wolną ręką.

-Jak się spało? - zapytałem.

-Dobrze - musnął nosem mój policzek, by po chwili pocałować mnie w niego. Kou nie przeszkadzał dym papierosowy, co zawsze mnie dziwiło. - Jesteś może głodny?

-Może ja dzisiaj zrobię śniadanie? - podsunąłem, bo wiedziałem, do czego zmierzał. - A ty spokojnie się wyszykujesz.

Kouyou westchnął tylko.

-Yuu, to już dziewięć miesięcy, a ty ciągle zachowujesz się tak samo. Jak tak dalej pójdzie, to uschniesz tutaj z tęsknoty, jak jakaś zapomniana roślinka doniczkowa.

-No to uschnę - wzruszyłem ramionami. - Czy kogoś to w ogóle obchodzi?

-MNIE to obchodzi - warknął zupełnie innym tonem. Wstał z moich kolan i wrócił do mieszkania. Kouyou obchodziłoby to zawsze, bez względu na wszystko.

Zgasiłem niedopałek i wróciłem do mieszkania. O moje nogi zaraz otarło się futrzane coś, co domagało się pieszczot i jedzenia. Wziąłem kotkę na ręce i zaniosłem ją do kuchni. Dzwoneczek przy czerwonej obróżce zwierzątka wydał z siebie charakterystyczny dźwięk, który zawsze wywoływał u mnie masę wspomnień. Ten kot był jednym wielkim workiem wspomnień i nawet przeszło mi kilka razy przez myśl, by go oddać. Byłem jednak dość przywiązany do Tenshi, a ona do mnie. W końcu maleństwo znalazło się pod moimi skrzydłami, kiedy miała niewiele ponad miesiąc.

Pod moimi skrzydłami...

Takanori nazwał Tenshi po tym, jak kolejny raz mnie ugryzła. Stwierdził, że to imię pasuje do niej idealnie, chociaż ta czarna kupka futra była nieznośna. Drapała meble i gryzła wszystkich, nie dawała się dotykać. Tylko Taka mógł jakoś się nią zająć. Tenshi z pewnością nie była aniołem.

Nakarmiłem jedno z bolesnych wspomnień i zająłem się przygotowaniem śniadania. W tym czasie Shima brał prysznic. No właśnie, Shima.

Kouyou wyszedł z łazienki owinięty jedynie ręcznikiem wokół bioder. Często tak chodził, nie krępował się przede mną.

-Czemu nigdy nie zabierasz ze sobą ubrań? - uniosłem brwi, a on się uśmiechnął i zrobił coś, co mnie zatkało.

Zsunął ręcznik, który opadł na podłogę. Stał przede mną nago, tak jak go natura stworzyła. Odwróciłem głowę w bok, nie chcąc na niego patrzeć.

-Mogę też chodzić tak - kątem oka zauważyłem, jak do mnie podchodzi.

-Kouyou, proszę cię, załóż coś na siebie.

-Chcę zostać nudystą.

-Uru...

-Słuchaj, Yuu, dlaczego do niego nie zadzwonisz, nie pojedziesz? Dlaczego marnujesz życie i siedzisz tutaj?

-To już przeszłość.

-Gdyby to rzeczywiście była przeszłość, to już byśmy uprawiali seks, a ty odwracasz ode mnie wzrok. Niczego nie skończyłeś, niczego nie zaczniesz. Tkwisz w miejscu i jeśli się nie ruszysz to wszyscy od ciebie odejdą. Najpierw on, później ja. Decyzja należy do ciebie. Albo wrócisz do niego, albo zaczynasz od nowa, bez niego.

-Tylko, że on nie chce ze mną rozmawiać, rozumiesz? On mnie nienawidzi, nie chce mnie znać.

-Wiesz, na jego miejscu pobiłbym cię, a doniósł na ciebie na policję za to wszystko, co zrobiłeś w ciągu całego swojego życia. A on po prostu pojechał i dał ci możliwość nowego życia. Zachował się wyjątkowo łaskawie, chociaż ty wbiłeś mu nóż w plecy, a potem wyciągnąłeś go i zadałeś cios prosto w serce. Może i nigdy za nim nie przepadałem, to jednak był na tyle silny, żeby cię zdeptać, ale jakim kosztem...

-Ubierzesz się czy nie?! - krzyknąłem wściekły. Spojrzałem na przyjaciela, który pokręcił jedynie głową.

-Szkoda mi ciebie, Yuu - stwierdził, podnosząc ręcznik z podłogi. - Ale Takanoriego chyba jednak bardziej.

-Daj z tym spokój.

-Wybacz, po prostu lubię się dowartościować, gnębiąc innych ( To tak jak ja. Haj fajf, synuś! dop. aut. ).

Zgryzłem wargi i przesunąłem wzrokiem po jego nagim ciele. Kouyou był naprawdę atrakcyjnym mężczyzną, nie można było temu zaprzeczyć. Nie miał w sobie jednak tego czegoś, co miał Takanori ( Charakteru małej dziewczynki? dop. aut. ). Shima był po prostu moim przyjacielem, nie było mowy o kimś więcej.

-Chciałbym do niego pojechać - powiedziałem cicho. - Chciałbym wiedzieć, jak się ma, czy może za mną chociaż trochę tęskni. Kou, to nie jest tak, że zrezygnowałem, że mi automatycznie przestało na nim zależeć.

-Ale robisz absolutnie nic w tej sprawie, jakby ktoś taki jak Takanori nie miał dla ciebie większego znaczenia - pokręcił głową. - A pomyślałeś, że może pojechał tylko po to, by wiedzieć czy go naprawdę kochasz i będziesz zdolny wyruszyć za nim do Matsue, płaszczyć się na podłodze i błagać o wybaczenie? I co on może teraz myśleć? Że się nim bawiłeś, przez ten cały czas, że miałeś go za nic. Wyobraź sobie, jaki musi teraz czuć do siebie wstręt i odrazę.

-Dobrze, zrozumiałem - przerwałem mu. - Pojadę do niego. Nawet, jeśli on mnie teraz nienawidzi, to...

-Porozmawiasz z nim?

-Dokładnie.

Takashima uśmiechnął się szeroko.

-Yuu, ale pamiętaj, że jeśli nawet nic ci się nie uda zdziałać, to nie próbuj nawet robić tego, co chciałeś jakiś czas temu.

-Daj z tym spokój.

-Po prostu się martwię. Nie chcę i ciebie stracić - odwrócił lekko głowę.

-Kouyou, obiecuję, że już nigdy nie będę próbował.

*

[Ruki]

Jedną z rzeczy, która podobała mi się w niezobowiązującym seksie był fakt, że mi i drugiej stronie chodziło tylko o zaspokojenie pierwotnych potrzeb. Ja byłem zadowolony, Miho także, nikt o tym nie wiedział i byliśmy szczęśliwi. Potrzebowaliśmy tego oboje. Ja, żeby zapomnieć a zawodzie miłosnym, a Miho po to, żeby się wyładować, bo obiekt jej westchnień był zajęty. To było takie zapomnienie o wszystkim.

Miho doskonale wiedziała, że ona mnie nie interesowała jako ktoś, z kim mógłbym być. Powiedziałem jej otwarcie, że wolałbym, by moja druga połówka miała co nieco między nogami. Przyznanie się do bycia gejem przyniosło mi ogromną ulgę, bo mogłem zachowywać się w sposób, w jaki chciałem. W Miho znalazłem przyjaciółkę, która miała z kim chodzić na zakupy i plotkować o facetach. Nawet w Tokio nikt nie był dla mnie tak tolerancyjny. Chociaż stolica była miejscem, gdzie zlewały się różne ludzkie dewiacje, to nie zaznałem tam zbyt dużej tolerancji.

-Taka, a może pójdziemy nad jezioro? - zapytała Miho, kiedy leżeliśmy na łóżku w jej mieszkaniu. Przez otwarte na oścież okno dostawały się fale gorącego powietrza. - Mam ochotę się wykąpać.

-Możemy pójść - odwróciłem się na plecy.

-Ubierzmy się - kobieta wstała, zakładając na siebie ubrania. Podała mi moje bokserki i spodnie.

-Miho, pojutrze jest ta Tanabata, tak?

-Uhm, jutro. Mógłbyś? - przysiadła na łóżku, przystawiając mi zapięcie od stanika. Zapiąłem jej haftki. - Dziękuję, Nori-chan.

-Czego mógłbym sobie życzyć? - zapytałem. - Na Tanabacie byłem kiedyś z mamą, ale to ona zawsze zapisywała życzenia.

-Możesz życzyć sobie miłości - użyła dezodorantu i usiadła obok mnie. - Bo chcesz być kochany, prawda?

-Bardzo - westchnąłem.

-To powiesz mi, jak się z nim rozstałeś? - objęła mnie lekko. - Ciężko ci z tym.

-Gdybym ci powiedział, to raczej byś mi nie uwierzyła, w jaki sposób do tego doszło. To jest zbyt pokręcone.

-Mamy całą drogę nad jezioro. Opowiesz mi wszystko ze szczegółami, a jak już wyrzucisz z siebie to, co cię hamuje, to znajdziemy ci męskiego i jednocześnie opiekuńczego chłopaka. Co ty na to?

*

[Aoi]

-Wyjeżdżasz? - Satoru zmarszczył brwi, patrząc na mnie. - Miałeś zaczynać staż. Gdzie ci się tak spieszy, że już musisz jechać?

-Do Matsue - odpowiedziałem, a mężczyzna zapowietrzył się.

-Matsue?

-Nie wiem, jak pan, ale już tak dłużej nie mogę. Codziennie chodzę z myślą, że to moja wina, że wszystko zniszczyłem.

-Wiesz przecież, że masz niewielkie szanse na rozmowę z Takanorim. Ostatnim razem dość dobitnie nam zademonstrował i powiedział, że z Tokio nie chce mieć już nic wspólnego. Nie rzucał słów na wiatr. Dzwoniłem do niego kilka razy, nawet na święta się nie złamał i nie podszedł do słuchawki. Jun powiedział mi jednak, że ma się dobrze, chodzi na zajęcia i ma... - urwał.

-Ma co?

-Chyba sam się musisz o tym przekonać, bo ja nie mogłem w to uwierzyć.

-Proszę pana, postaram się go sprowadzić.

-Myślisz, że to możliwe?

-Tak - skłamałem.

Mimo wszystko, po tych wszystkich latach z Takanorim, znałem go na tyle, że wiedziałem, że sprowadzenie go do Tokio będzie czymś niemal niemożliwym. Taka był wściekły na wszystkich, a zwłaszcza na mnie. Nie sądziłem też, że mógłby się ucieszyć na mój widok.

Nie pozostało mi jednak nic innego, jak spróbować.

----

Takie tam wprowadzenie. I czy Shima już się domyśliła, że chodziło o nią na początku posta? XD

I... no właśnie! Margaret-chan coś wspominała, że ma urodziny, dlatego wszystkiego najlepszego! Więcej zboczonych fanficków, kasy na bilety na koncerty i innych takich~

I wybaczcie błędy. Znów wracam padnięta ze szkoły. *płacze* 

Oczywiście czekam na wasze opinie. I spokojnie, wszystko się rozkręci.

Do następnego rozdziałuu~!