Migdałowe serce IV 18

O próbie samobójczej, nowej fryzurze i zmianach

Otworzyłem powoli oczy i podniosłem się z głębokim westchnięciem z futonu. Wziąłem wdech i zakryłem twarz dłońmi. Powoli, Takanori. Musisz działać spokojnie.

Wstałem, wziąłem prysznic, ubrałem się. Powolnym krokiem zszedłem do kuchni, po której krzątała się ciocia. Uśmiechnęła się do mnie.

-Dzień dobry, Takanori.

-Dzień dobry - spuściłem wzrok i usiadłem przy stole. Noriko postawiła przede mną spory talerz z tostami z dżemem. Popatrzyłem na to śniadanie beznamiętnie. Do oczu napłynęły mi łzy. Pociągnąłem nosem i zakryłem twarz dłońmi.

Noriko podała mi opakowanie chusteczek kosmetycznych, które było już stałym elementem kuchni. Wziąłem od razu dwie. Wysmarkałem nos i zakryłem oczy dłonią. Usłyszałem jak ciocia siada obok mnie.

-Jesteś wolny po zakończeniu? - zapytała.

Pokiwałem twierdząco głową.

-To może poszedłbyś ze mną na zakupy? Zrobimy kolację, zaprosimy Miho. Upiekę dzisiaj tort, co ty na to?

Zerknąłem na ciocię. Uśmiechała się do mnie wesoło.

-Dobrze - odparłem zachrypniętym głosem.

-No i świetnie. Przyjdzie też do nas Jun. No wiesz, jest szczęśliwy, że jego syn zdobył tak dobre wyniki.

Nagle rozległy się szybkie kroki. Ktoś zapukał do drzwi kuchni i wszedł do niej.

-Takanori, pospiesz się! - to była Miho. Miała na sobie białą, rozkloszowaną sukienkę w niebieskie grochy. W ręku trzymała kopertówkę, a na ramieniu zawieszoną miała parasolkę oraz cieniutki, biały kardigan. - I dzień dobry - skłoniła się mojej cioci.

-Cześć, Miho. Może wpadniesz do nas wieczorem? Robimy małe święto z okazji rozdania dyplomów.

-Z chęcią - dziewczyna złapała mnie za ramię. - Pani ciocia pozwoli, ale go porwę.

-Porywaj go, porywaj.

Miho szybko wyciągnęła mnie z domu. Zdołałem jedynie narzucić na siebie letnią marynarkę. Szliśmy z Miho, trzymając się za ręce jak para zakochanych. Dziewczyna mówiła o czymś, ale jej za bardzo nie słuchałem. Jedynie ciągnąłem się przy niej jak jakiś wrak przymocowany do dźwigu.

-A co ty na to, żebyśmy jutro poszli się tak porządnie schlać?

-A twój chłopak co na to?

Machnęła ręką.

-Nie musi wiedzieć.

Posłałem jej uważne spojrzenie. Ta zerknęła na mnie, wzdychając.

-Okej. Mamy od siebie przerwę - oznajmiła. - Nie dał rady tyle ze mną wytrzymać.

-To cud, że w ogóle ktoś z tobą wytrzymuje!

Uderzyła mnie w ramię.

-Hej, przecież mnie kochasz. Nie mów takich rzeczy.

-Przepraszam, Miho-chan - pocałowałem ją w policzek.

Podczas zakończenia roku akademickiego miałem ochotę położyć się na środku auli i iść spać. Miho mnie jednak przed tym powstrzymywała. Nie wiem dlaczego. Porozdawali indeksy, wręczyli wyróżnienia i mieliśmy spokój.

Po uroczystości poszedłem z Miho na wczesny obiad - pizzę, ściślej mówiąc.

-Co planujesz robić w wakacje? - zagadnęła, dmuchając na gorący, ciągnący się ser na swoim kawałku pizzy.

-Nie wiem - wzruszyłem ramionami, mieszając słomką w szklance z colą i lodem. - Mam wrażenie, że to będą jedne z najgorszych wakacji w moim życiu.

Kobieta westchnęła.

-Taka, nie mów tak. Wiem, że tęsk... jest ci ciężko z tym wszystkim - poprawiła się szybko. - Nie możesz jednak wszystkiego z góry spisywać na straty. Powinieneś dać losowi drugą szansę, a reszta to kwestia czasu.

-Kwestia czasu - mruknąłem pod nosem.

Wieczorem faktycznie zrobiliśmy takie małe przyjęcie. Przyszedł nawet Jun. Jedliśmy i rozmawialiśmy w kameralnym gronie. Nic specjalnego. Sama rodzina.

Jun siedział z dumnie uniesioną głową, ciesząc się, że jego syn tak świetnie wszystko pozaliczał. Widziałem, jak zerkał na mnie z tym ojcowskim zadowoleniem w oczach. Wypinał pierś do przodu niczym kogut. Zabawne, a jakoś przez cały ten czas nie okazywał większego zainteresowania mną. Byłem, bo byłem. Przywiózł mnie do Matsue, bo Yuri tego chciała. Byłem dla niego jak zwykły, tani mebel, który stał w kącie. Teraz wszystkim chwalił się tym meblem: „Kupiłem na wyprzedaży, ale jest świetny w użyciu.”

-I jaką chcesz robić specjalizację? – zapytała sąsiadka, która również przyszła, zaproszona przez Noriko. Popatrzyłem na nią beznamiętne.

-Chirurgia dziecięca - odparłem cicho.

-Poważna sprawa.

Wzruszyłem lekko ramionami. Kobieta zmarszczyła brwi. Moja lekceważąca odpowiedź musiała ją zdenerwować. Było mi to jednak obojętne. Noriko szybko pochyliła się w jej stronę i szepnęła coś na ucho. Sąsiadka spojrzała na mnie z szeroko otwartymi oczyma. Zawsze tak jest.

Następnego dnia Miho zadzwoniła do mnie i powiedziała, że nie może się ze mną spotkać.

-Dlaczego? - spytałem trochę zrezygnowany. Chciałem się z nią upić.

-Nie mogę ci teraz powiedzieć - głos jej drżał. - Przepraszam, że tak wyszło.

-Ale...

-Taka, nie wiem co się właśnie stało - rzuciła niespodziewanie. Była bliska łez, poznałem to po jej łamiącym się głosie. - Jestem głupia, że pozwoliłam na to.

-Na co? Co się stało? Hej, może przyjść do ciebie...

-Nie przychodź - ucięła. - Odezwę się, kiedy będę cię potrzebowała.

Zacisnąłem wargi. Czyli byłem jej teraz niepotrzebny. Nie byłem osobą, która mogłaby ją pocieszyć, chociaż uważałem się za jej przyjaciela. Zabolało.

-Przepraszam - mruknąłem.

-Muszę kończyć. Pa.

-Pa.

Patrzyłem chwilę na telefon w mojej dłoni. Miałem dziwne przeczucie, że Miho nigdy więcej już się do mnie nie odezwie.

Pierwsze dni wakacji były istną mordęgą. Chodziłem sam do baru i piłem powoli drinki z lodem. Potem włóczyłem się bez celu po mieście, aż w końcu wracałem do domu. Czasami niemal od razu kładłem się spać. Nie znaczyło to jednak, że od razu zasypiałem. O nie. Spałem może 3-4 godziny na dobę, czasami w ogóle nie spałem. Kiedy już udało mi się zasnąć, przenosiłem się niemal zawsze do tego okropnego miejsca. Odtwarzałem w głowie egzekucję, biegłem po lesie. Czułem zapach prochu strzelniczego, słyszałem jak łuska ze świstem upada na ziemię. Moją skórę owiewał chłód tamtego wieczora, ogarniał mnie strach i panika.

A potem się budziłem. Ze łzami w oczach zaczynałem nowy dzień.

-Takanori, masz może wolny przyszły tydzień? - zapytała Tara. Byłem po dwóch piwach, ale dobrze rozumiałem, co do mnie mówiła. Przycisnąłem komórkę mocniej do ucha.

-Mhm, jestem wolny - odparłem.

-To świetnie! - ucieszyła się. - Słuchaj, planujemy wyjazd w przyszłym tygodniu i chcielibyśmy zabrać cię ze sobą.

Przez krótką chwilę przetwarzałem w głowie jej słowa. Przekręciłem się na bok na futonie, przeczesując włosy palcami.

-Dokąd?

-Za miasto. Znaleźliśmy przyjemny ośrodek wypoczynkowy. Takie wczasy.

-Mogę jechać - stwierdziłem.

Nagle poczułem cisnące się do oczu łzy. Nie byłem w Tokio prawie trzy tygodnie. Przez ten czas nikt nie zaglądał do naszego mieszkania. Stało puste, samotne. Zimne i bez życia. Wszystkie meble pewnie na nowo pokryły się kurzem, a skrzynka pękała od poczty; listów reklam i rachunków, które musiałem uregulować. Nikt nie mógł się tym zająć, tylko ja.

-To odezwę się jutro.

-To znaczy - wtrąciłem na szybko, czując, że kobieta zaraz się rozłączy. - Jutro pewnie przyjadę.

-Jutro? - odparła z nutą zaskoczenia w głosie.

-Muszę zrobić tam... Porządek. Długo mnie nie było - wyjaśniłem. Podrapałem się za uchem i spuściłem głowę. Uczucia brały nade mną górę.

-Ach, no tak. Wybacz, że pytam, ale nie myślałeś nad tym, żeby sprzedać to mieszkanie? Jest jak piąte koło u wozu.

-Nie myślałem o tym - przyznałem cicho.

Na chwilę zapadła między nami cisza. W tym czasie łzy swobodnie zaczęły spływać po moich policzkach. Zakryłem usta chusteczką kosmetyczną.

-Takanori, przepraszam - powiedziała z nagła. - Nie powinnam była poruszać tego tematu.

Nie odpowiedziałem. Chyba domyśliła się, w jakim stanie byłem.

-Odezwij się jutro. Do zobaczenia.

-Na razie - odparłem łamiącym się głosem.

*

Zamek wydał z siebie charakterystyczne zgrzytnięcie. Poczułem, że żołądek zaciska mi się w supeł, przełknąłem ślinę. Powoli nacisnąłem klamkę, otwierając drzwi. Moim oczom ukazał się znajomy przedsionek. Wszedłem do środka, zamykając się na klucz.

Pod ścianą nie stała żadna para butów. Wszystkie były schowane do szafki. Zdjąłem swoje trampki i ustawiłem je równo przy ścianie. Rzuciłem na podłogę torbę i obrzuciłem spojrzeniem wąski, malutki korytarzyk.

-Wróciłem - powiedziałem. Mój głos uderzył twardo o ściany i rozpłynął się bez jakiegokolwiek echa. Wstrzymałem na chwilę oddech, jakbym czekał na jakiś odzew. Wsłuchiwałem się w ciszę, która pukała prosto do mojej głowy oraz szeptała mi do ucha „jesteś sam, czego oczekujesz?”.

Rozglądałem się pewien czas po pomieszczeniach, jakbym z ogromną nadzieją szukał jakiś śladów, wskazówek. Do czego? Moja podświadomość znów walczyła z tym jednym, niezaprzeczalnym faktem.

Nie ma go.

Usiadłem w salonie na kanapie i wlepiłem wzrok w czarny ekran telewizora. Powoli, na nowo docierało do mnie, że znowu jestem kompletnie sam, że nie mam nikogo, kto mnie kocha. Z przykrością skubałem skórki przy paznokciach i bezwiednie dałem się porwać wirowi czarnych jak ten ekran myśli.

Pomyślałem sobie, że byłoby cudownie, gdyby nagle otworzyły się drzwi.

Taka, jesteś? - usłyszałem ten miły, z lekka zachrypnięty głos w mojej głowie.

Oczami wyobraźni widziałem jak chodzi po domu. Bierze prysznic, je, pali papierosa, rozmawia ze mną. Jak mocno zabolało mnie w sercu, gdy z głębokim rozgoryczeniem przeszyła mnie myśl, że on nigdy więcej tego nie zrobi.

Wziąłem głęboki wdech, dotykając dłońmi swoich wilgotnych policzków. Kiedy się tak rozpłakałem?

Zrobiłem sobie herbatę, przebrałem się i zacząłem sprzątanie. Umyłem wszystkie okna, wyprałem firanki, obrusy i ręcznik, pościerałem kurze, pozamiatałem i pozmywałem podłogi, posegregowałem pocztę oraz produkty w lodówce Wypolerowałem naczynia oraz sztućce, a na koniec pozawieszałem czyste firanki. Gdy skończyłem, dochodziła dwudziesta. Na zewnątrz było jeszcze widno. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, dlatego poszedłem wziąć prysznic. Umyłem się powoli, kilkakrotnie wybuchając przy tym płaczem. Niby branie kąpieli powinno relaksować i zmywać brud całego dnia, to jednak miałem przy tym zbyt dużo czasu do rozmyślania. Mimowolnie w mojej głowie pojawiały się wszystkie bardziej i mniej szczęśliwe chwile z ukochaną osobą.

Oparłem się plecami o chłodne kafelki. Zakryłem twarz dłonią, bardzo głośno płacząc. Z moich ust wydobył się przedziwny odgłos. To był paskudny jęk niemocy, żalu i tęsknoty. Wstrząsnął mną silny szloch i przez kilka minut nie mogłem się nawet poruszyć. Trwałem tak w jednej pozycji, aż w końcu zakręciłem drżącą dłonią kurek. Woda przestała się lać z deszczownicy. Kilka kropel powoi spadło do mokrego brodzika.

Do moich uszu doszedł dźwięk wibracji komórki. Wyszedłem z kabiny, wytarłem dłonie ręcznikiem i chwyciłem telefon, który zostawiłem na szafce zawierającej środki czystości.

Nieznany numer.

Odebrałem.

-Słucham? - powiedziałem łamiącym się głosem, przystawiając aparat do wilgotnego ucha. Odgarnąłem włosy na drugą stronę, by przypadkiem nie zamoczyć urządzenia. Odchrząknąłem.

-Hej. Tu Kouyou - zaczął. Znałem ten głos. Przez chwilę wydał mi się jednak być naprawdę nierealny. - Stoję pod drzwiami.

Zamrugałem kilkakrotnie.

-Zaczekaj chwilę.

Rozłączyłem się. Szybko wytarłem całe ciało i narzuciłem na siebie jakieś ubrania. Idąc do drzwi wejściowych, odsączałem ręcznikiem wodę z włosów. Zanim otworzyłem, wyjrzałem przez judasza. Kou rzeczywiście stał pod drzwiami. Przekręciłem klucz w zamku. Wpuściłem go do środka, chociaż przez chwilę się wahałem.

Bez słowa zdjął buty i ustawił je obok moich. Popatrzył na mnie niepewnie.

-Brałem prysznic - wyjaśniłem, widząc jego wzrok skierowany na ręcznik w moich dłoniach oraz wilgotne włosy.

-Rozumiem.

Staliśmy chwilę w ciszy, unikając swojego spojrzenia.

-Napijesz się czegoś? - zapytałem w końcu.

-Masz wino? - spytał.

Zmarszczyłem brwi.

-Mam białe deserowe i czerwone półwytrawne.

-W takim razie przynieś cztery kieliszki.

-Nie będę pił - odparłem.

-Nikt cię nie pyta o zdanie. Śmigaj. Kieliszki do białego i czerwonego wina.

Popatrzyłem na Kouyou niepewnie. Brakowało mi w nim czegoś. Jakiegoś większego zapału, błysku w oczach, tonu mówiącego z wyższością. To nie był ten sam Kouyou.

Poszedłem po kieliszki i korkociąg. Kou usiadł w salonie w fotelu, założył nogę na nogę. Postawiłem kieliszki na stoliku, podszedłem do szafki koło telewizora, która służyła za barek. Prócz dwóch butelek wina, w środku była napoczęta whisky, cały koniak oraz wódka cytrynowa. Wziąłem dwie butelki i podszedłem do Kou.

-Otworzysz? - podałem mu korkociąg wraz z czerwonym winem.

Wziął butelkę i sprawnie wykręcił korek. Nalał nam po trochę szkarłatnej cieczy do kieliszków.

-Skąd wiedziałeś, że jestem w Tokio? - spytałem, siadając po turecku na kanapie. Wziąłem kieliszek i jakiś czas obracałem nim w dłoniach.

-Minąłem cię, gdy jechałem motocyklem - odparł. Wziął kilka drobnych łyków wina. Spojrzałem w swój kieliszek i skrzywiłem się. Poczułem, że robi mi się niedobrze.

-Aha. Rozumiem - mruknąłem cicho.

Kouyou wziął głęboki wdech. Zamknąłem na moment oczy.

-Jadłeś coś dzisiaj? - spytał niespodziewanie.

-Śniadanie.

Popatrzył na mnie z ukosa.

-Głodzisz się czy jak?

-Nie mam ochoty jeść, to nie jem.

Wywrócił oczami.

-Po co w ogóle przyszedłeś?

-Chciałem pogadać - mruknął. - O tym, co się stało.

-Nie chcę. Nie mam ochoty.

-Takanori, to... - zaczął ostrym tonem, ale zaraz mu przerwałem.

-Nie! Nie rozumiesz?! Nie chcę rozmawiać o tym wszystkim, o tym, co się stało z... nim.

Kou odłożył kieliszek na stolik. Poczułem, że moim policzku spływa łza. Starłem ją i sięgnąłem po paczkę chusteczek kosmetycznych. Wziąłem jedną i zakryłem nią twarz. Wydmuchałem nos, zgniotłem papier w dłoni.

-Jest mi przykro - oznajmił nagle. - Nigdy nie sądziłem, że to powiem, ale jest mi cholernie przykro.

-Mam to wziąć za wyrazy współczucia? - odparłem drżącym głosem.

-Jak wolisz.

Dolał sobie wina i napił się.

-Ale?

-Co ale?

Wzruszyłem ramionami.

-Wiem, co czujesz - powiedział cicho. Od razu pomyślałem o Ishiharze. Gwałtownie zalała mnie fala smutku.

-Zachowuję się jak dzieciak. W przeciwieństwie do ciebie.

-Takanori, nie zachowujesz się jak dzieciak. Ten ból jest okropny, znam go doskonale. Jedni po prostu umieją go ukryć, a drudzy nie.

Na kilka długich minut zapadła między nami cisza.

-Kouyou, powiedz mi, nienawidzisz mnie mocno?

Takashima przygryzł dolną wargę. Był dziwnie smutny.

-Nigdy tak naprawdę nie darzyłem cię nienawiścią. Byłem zły, zazdrosny o to, że jesteś z największym dupkiem, jaki kiedykolwiek mógł chodzić po tej planecie.

-Nie rozumiem - zamrugałem kilkakrotnie.

-Musisz spojrzeć prawdzie w oczy. Yuu był dupkiem.

Zadrżałem na dźwięk imienia ukochanego. Złość ścisnęła mój żołądek, gdy Kouyou nazwał go dupkiem.

-Dlaczego tak o nim mówisz?

-Wykorzystywał ludzi dla własnych celów, był niejednokrotnie wredny, arogancki, chamski. Pewnie nigdy nie dawał ci tego odczuć, mi również, ale wiem, jak potrafił traktować innych. Był impulsywny, a gdy się zdenerwował, potrafił być naprawdę niebezpieczny.

-Wiem to - odparłem.

-I właśnie tego ci zazdrościłem. Miałeś kogoś takiego, kto posiadał tak trudny charakter, a dla ciebie był jak dobry, przywiązany piesek, który bez szemrania wykonywał wszystkie komendy i sztuczki. Bardzo go chciałem. Był dla mnie jednak nieosiągalny, bo nigdy nie odwzajemniał moich uczuć. A ty? Nawet o niego specjalnie nie zabiegałeś, a on i tak był przy tobie. Oddany i zawsze gotowy do poświęceń. Zastanawiałem się, co on w tobie widział, ale do tej pory, jedyne na co wpadłem toto, że cię zwyczajnie kochał. Chociaż słowo zwyczajnie chyba tutaj nie pasuje. On cię kochał całym sobą. Dla ciebie pragnął się zmienić. Był w ciebie zapatrzony jak w obrazek święty.

Wziąłem głęboki wdech.

-Bardzo go kochałeś - spuściłem wzrok na swoje nogi.

-Przez długi czas był dla mnie wszystkim. Był w sumie do końca bardzo ważnym elementem w moim życiu.

-Ale go straciłeś.

-Obaj go straciliśmy.

Zapadła między nami cisza. W końcu upiłem łyk wina. Nie mogłem poskładać myśli. Czułem, że rozpadam się w środku jak domek z kart.

-Chyba nie powinienem ci o tym mówić. Mieliście się związać na stałe.

-Wiem, jaki był. Spędziłem z nim mnóstwo czasu i zdołałem się przekonać, do czego był zdolny. Ale nie wyobrażałem sobie życia bez niego - zacisnąłem mocno powieki. Znowu zacząłem płakać. - Kou, ja go kochałem bezgranicznie, nadal go kocham. Nie umiałem mu jednak pomóc. Spanikowałem.

Kou westchnął.

-Chciałbym, żeby do mnie wrócił. Żeby wszedł tutaj teraz i powiedział, że już jest, żeby objął mnie mocno i nie puszczał.

Wziąłem kolejną chusteczkę. Pierwszy raz powiedziałem komuś coś takiego.

Resztę wieczoru przesiedzieliśmy, pijąc wino.

*

Trzymałem Sorę za rękę, sunąc przez wąską dróżkę w samym środku lasu. Kilka metrów za nami szli Tara i Satoru, którzy rozmawiali o czymś. Sora gawędziła, na co ja jej przytakiwałem. Wracaliśmy z pikniku nad jeziorem do hotelu. Czułem się wypompowany z wszelkich chęci do życia. Chciałem paść już na swoje łóżko i przespać cały czas do końca świata.

Gdy tylko znalazłem się w swoim pokoju, wziąłem prysznic i położyłem się do miękkiego łóżka. Nie mogłem jednak zasnąć. Myślami krążyłem wokół wielu rzeczy, które powoli opanowywały całe moje ciało. Jak sparaliżowany, dałem się opleść nieprzyjemnymi myślami. Gdzieś tam nawet zaświtała myśl o samobójstwie. Zacisnąłem powieki. Mógłbym się powiesić. Jak mama.

Mógłbym.

Telefon dziko wibrował pod moją poduszką. Wyciągnąłem urządzenie, przecierając zaspane oczy. Popatrzyłem na ekran.

Połączenie: Miho

Szybko odebrałem telefon, wwindowując się do siadu.

-Halo? - powiedziałem.

-Dzień dobry - usłyszałem nieznany sobie kobiecy głos. - T... Takanori, tak?

Zamarłem na krótki moment.

-Tak - odparłem niepewnie.

-Jestem mamą Miho - zaczęła łamiącym się głosem. - Przepraszam, że dzwonię o tak wczesnej porze, ale nie mogłam już wytrzymać.

-Nic nie szkodzi - spojrzałem na zegarek radiowy na szafce przy łóżku. Dochodziła szósta. - Czy coś się stało?

Słyszałem, jak kobieta bierze głęboki wdech. Podrapałem się po brodzie.

-Miho... Miho zniknęła.

Zamarłem.

-Miho? Jak to zniknęła?

-Od kilku dni nie dawała znaków życia - zaczęła wyjaśniać. - W końcu przyszłam do niej, ale w jej mieszkaniu nie było nikogo. Zostawiła wszystko, nawet komórkę. Przejrzałam ją i to był ostatni numer, pod który dzwoniła.

-Od jak dawna nie daje znaków życia?

-Od półtorej tygodnia.

Zamyśliłem się na moment. Wtedy ostatni raz z nią rozmawiałem.

-Nie wiesz, gdzie może być?

-Przykro mi, ale nie mam pojęcia.

-Nic ci nie powiedziała?

-Nie.

Głębokie westchnięcie niemocy.

-Przepraszam, że cię obudziłam - oznajmiła z rezygnacją. - Proszę, jeśli czegoś się dowiesz albo Mi-chan się odezwie, daj mi znać.

-Dobrze. Na pewno się wtedy z panią skontaktuję.

Gdy tylko zakończyłem rozmowę, owiała mnie pełna niedowierzania myśl. Miho zniknęła. Świadomość braku kogoś tak bliskiego, ukuła mnie w pierś. Zacisnąłem zęby, zgniotłem krawędzie kołdry w dłoniach. Wciągnąłem powietrze nozdrzami, chcąc się uspokoić. Nie mogłem wpaść teraz w histerię. Przerażał mnie jednak fakt, że zostałem całkiem sam, bez żadnej bliskiej osoby.

Cholera, Takanori - pomyślałem - nie jesteś stworzony do tego, by mieć przyjaciół.

Poranne słońce raziło mnie w oczy. Cicho sunąłem wzdłuż piaszczystej plaży jeziora. Przy większym podmuchu wiatru, łapałem za słomiany kapelusz na głowie, by przypadkiem nie odleciał. Do moich uszu docierało wysokie ćwierkanie ptaka skrytego w lesie. Zwierzątko popisywało się swoimi zdolnościami wokalnymi, a ja wciąż szedłem, w wolnej ręce trzymając trampki związane sznurowadłami. Wszedłem na drewniany pomost. Przemierzyłem kilka metrów, aż znalazłem się w miejscu, w którym kładka się urywała i skręcała w lewo, otaczając w ten sposób całą plażę. Przysiadłem na skraju pomostu i zanurzyłem stopy w zimnej wodzie. W oddali widziałem napięty żagiel. Ktoś pływał. Nic dziwnego, pogoda była do tego idealna.

-Myślałem, że tylko surfujesz. Nigdy nie mówiłeś, że umiesz żeglować.

-Kiedyś się nauczyłem. Pomożesz mi ubrać żaglówkę?

-Tylko powiedz co i jak.

Położyłem się plecami na pomoście. Nogi zwisały mi swobodnie i stopami dotykałem tafli jeziora. Zakryłem twarz słomianym kapeluszem.

-Podaj mi pagaj.

-Co?

-Leży obok ciebie.

-To małe wiosło...?

-Tak, to się nazywa pagaj.

Z moich oczu zaczęły płynąć łzy. Był piąty lipca. Dzień, w którym powinienem był już zacząć szykować się do wielkiej ceremonii. Powinienem być szczęśliwy, denerwować się trochę.

Ale on byłby ze mną. Złożyłby mi przysięgę wieczności. To byłby najszczęśliwszy dzień mojego życia.

-Takanori! - poczułem jak dotyka mojego ramienia. Otworzyłem oczy, kiedy zdjął ze mnie kapelusz. - Zasnąłeś.

Tara pochylała się nade mną, zakrywając głową rażące słońce. Podniosłem się, przecierając powieki.

-Chyba tak.

-Coś się stało? - usiadła obok mnie. Oddała mi kapelusz, a ja położyłem go na kolanach. W oddali nie było już żadnej żaglówki. Ktoś jedynie płynął rowerkiem wodnym.

-Sam nie wiem - odparłem cicho. - Dzwoniła do mnie matka przyjaciółki. Nikt nie wie, co się z nią stało, nie daje znaków życia.

-O bogowie! To straszne. Zawiadomiła policję?

-Nie wiem - pokręciłem głową.

Tara położyła mi dłoń na ramieniu.

-Ale nie dlatego płakałeś - stwierdziła.

Spojrzałem na nią. Momentalnie w moich oczach zebrały się słone łzy. Kilka kropel spłynęło po moich policzkach. Spuściłem głowę.

-Za dwa dni jest siódmy - mój głos drżał przeraźliwie.

Tara objęła mnie ramieniem. Zacisnąłem powieki, szlochając.

-Nie umiem ci pomóc, przepraszam. Wiem, że za nim tęsknisz.

-Wiem - odparłem. - Nikt mi nie może pomóc.

Kobieta trzymała mnie jeszcze przez długi czas w swoim uścisku. W końcu oboje podnieśliśmy się z kładki. Tego samego dnia wróciliśmy do Tokio.

*

Zapaliłem światło w przedsionku i zamknąłem za sobą drzwi na klucz. Przeszedłem do dalszej części mieszkania, zapalając po drodze światła. Do sypialni wszedłem na samym końcu. Spojrzałem na zaścielone, puste łóżko.

Zdjąłem koszulkę, po czym odrzuciłem ją niedbale na podłogę. Zsunąłem z siebie spodnie i w samych bokserkach poszedłem po piwo, które od ponad dwóch miesięcy leżało w lodówce. Podważyłem otwieraczem kapsel heinekena. Po kuchni rozeszło się syczenie ulatującego gazu. Popatrzyłem beznamiętnym wzrokiem na lekko spieniony alkohol, który zebrał się przy główce. Upiłem łyk i zabrałem się za robienie kolacji. Ugotowałem ryż, usmażyłem malutkie kiełbaski z warzywami. Do tego zrobiłem sobie owocowego shake’a. Zrobienie zakupów było chyba jednak dobrym pomysłem. Nie sądziłem, że po powrocie znad jeziora będę taki głodny.

Kiedy zjadłem kolację, ktoś zadzwonił do drzwi. Spojrzałem na zegarek wmontowany w kuchenkę. Dochodziła dwudziesta. Narzuciłem na siebie bluzę i poszedłem otworzyć. Tym razem nie patrzyłem nawet, kto przyszedł.

Kouyou obrzucił mnie krytycznym spojrzeniem. Miałem na sobie jedynie bokserki i bluzę z kapturem wkładaną przez głowę. Wpuściłem go do środka.

-Chcesz może kiełbaskę z warzywami? - spytałem.

-Zrobiłeś kolację - stwierdził, zsuwając z nóg ciężkie buty motocyklowe.

-Tak - oparłem się plecami o ścianę.

Nałożyłem Kouyou jedzenia i usiedliśmy w salonie. Od razu wziąłem dwa kieliszki i wino. Nalałem nam po odrobinie alkoholu. Kou usiadł na kanapie, a ja obok niego po turecku.

Z początku panowała między nami nieprzyjemna cisza. Zmrok za oknem zapadał coraz bardziej. Na niebo wylały się intensywne barwy czerwieni i pomarańczy. Słońce znikało za betonowymi wieżowcami, które okrywały się nocną szarością jak pierzyną. Głęboki kolor indygo powoli pochłaniał wszystkie ciepłe odcienie widnokręgu niczym atrament wylany z kałamarza na białą kartkę. Noc zapadała w ciszy, jakby się skradała.

Kouyou zjadł swoją porcję i popił ją winem. Popatrzył na mnie, a ja w milczeniu odłożyłem kieliszek i oparłem się o jego ramię. Mężczyzna nie poruszył się ani o milimetr, jakbym go w ten sposób sparaliżował.

-Mogę? - spytałem.

-Możesz - pozwolił mi.

Dotknąłem dłoni Takashimy. Przez krótki czas bawiłem się jego palcami. Oddzielałem je od siebie, na nowo łączyłem, lekko odchylałem i sunąłem opuszkami po kwadratowych paznokciach, przy których kryły się ledwo widoczne resztki farby. Miał całkiem zadbane dłonie. Jego skóra była cienka i delikatna, było na niej kilka drobnych blizn.

-Masz ładne ręce - stwierdziłem.

-Po mamie - odparł beznamiętnie.

Nigdy nie sądziłem, że podczas tej jednej nocy, będę robił tak bardzo dziwaczne rzeczy, na jakie nigdy bym sobie nie pozwolił.

Kouyou przesunął dłonią po mojej. Zacisnąłem wargi, podczas gdy on zsunął rękę na moje nagie kolano. Drgnąłem.

-Z Yuu też tak siedziałeś? - spytał.

Pokiwałem głową.

-Chodziliśmy na spacery, na zakupy. Takie proste rzeczy.

Przez kolejne kilka minut milczeliśmy. Kou dolewał sobie wina i sączył je powoli. Ja również piłem, ale znacznie mniej. Takashima nagle przesunął palcem wskazującym po moim podbródku.

-Co? - spytałem.

-Czy ty kiedykolwiek robiłeś coś szalonego? - spytał. - Yuu cały ten czas trzymał cię jak roślinkę pod kloszem.

-To wcale nie...

-A jak? Chciał cię chronić przed światem, ukryć cię. Egoistycznie pragnął mieć cię tylko dla siebie. Był tak zapatrzony w ciebie, że aż cię skrzywdził w ten sposób.

Zacisnąłem wargi.

-Kochał mnie.

-I w tym rzecz! Ludzie, którzy nas kochają, krzywdzą najbardziej - westchnął. - Chodź. Przewietrzymy się.

Wstał. Popatrzyłem na niego niezrozumiale.

-Gdzie chcesz iść?

Uśmiechnął się zadziornie. Poczułem, jak po plecach biegną mi nieprzyjemne dreszcze.

*

-Zgłupiałeś?! - krzyknąłem.

-Może trochę w liceum - odparł spokojnie.

-Piłeś, nie rozumiesz?!

-Ty też.

Wzniosłem oczy ku rozgwieżdżonemu niebu. Silnik motocykla warczał niczym drapieżny kot. Takashima siedział na nim okrakiem, trzymając między nogami kask.

-Zabijesz się... Nas. Chcesz, żebym jechał z tobą? Masz tylko jeden kask.

-Dam ci go.

-Jesteś kierowcą! Zginiesz na miejscu, jak przypieprzysz w jakieś drzewo, a ja wraz z tobą.

-No i? Masz coś do stracenia? Czy to zrobi ci różnicę, jak umrzesz jutro czy za 5 minut?

Spojrzałem na niego z niedowierzaniem.

-Wsiadaj. Co ci zależy.

-Ale ty zakładasz kask.

Usiadłem okrakiem za Takashimą, niemal przywierając do jego ciała. Mężczyzna nagle odrzucił kask w trawę i schował nóżkę.

-Kouyou! - starałem się przekrzyczeć warkot silnika.

-Zabijemy się obaj.

Ruszył gwałtownie. Odskoczyłem w tył, dlatego błyskawicznie objąłem Kou rękoma w pasie, by się jakoś trzymać.

-Jesteś pojebany! - wrzasnąłem, gdy wyjechaliśmy na ruchliwą ulicę.

-Całkiem możliwe! - odparł równie głośno, co ja.

Czyli moimi ostatnimi słowami było „jesteś pojebany”.

Kouyou łamał wszelkie przepisy, rozpędzając się do niewiarygodnych szybkości. Mknął ulicami i gładko wymijał samochody niczym sunący między drzewami wąż. Przeszło mi przez myśl, że śmierć już zawsze będzie mi się kojarzyć z ostrym reflektorem ciężarówki, przed którą Kouyou przemknął. Mogliśmy obaj zginąć. To mogły być nasze ostatnie chwile. Czy na pewno chciałem, by tak wyglądała moja śmierć? Roztrzaskanie o drzewo albo czołowe zderzenie z samochodem? A moje ostatnie wspomnienia? Te dwa miesiące przepełnione były gorzkim smakiem alkoholu, który zmieszał się z równie okropnym smakiem żalu. Smutek wypływał ze mnie każdego dnia. Rosły we mnie wyrzuty sumienia. Nie pomogłem mu wtedy. Uciekłem. Posłuchałem go, chociaż mogłem zostać z nim. Byłem za to wściekły na samego siebie, rosła we mnie nienawiść.

Nie pociesza cię fakt, że zestarzeję się wraz z tobą?

Nie zasługuję na ciebie.

Taka, kotku...

Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że Kouyou wyjechał z betonowej dżungli i pędził ciemną szosą. Jedynie światło jednośladu rozgramiało mrok. Wiatr targał moimi włosami, adrenalina lekko opadła. Trzymałem się go, niemal wbijałem mu palce w ciało. Silnik warczał gładko jak kot.

On nigdy nie pozwoliłby mi na coś takiego. Włożyłby mi kask na głowę i ochraniacze, jakbym był dzieckiem uczącym się jeździć na rowerze. Przestrzegałby przepisów, jechałby bardzo ostrożnie. Nigdy nie wystawiłby mnie na takie ryzyko.

Spojrzałem na blond czuprynę Shimy targaną wiatrem. Byłem pewny, że teraz patrzy skądś na mnie i z niemocą wyciąga w moim kierunku ręce. „Błagam, uważaj na siebie!”. A może kręci głową i mlaszcze z dezaprobatą? „Taka, to nierozsądne!”. Stoi i patrzy na mnie. Albo siedzi. Tak, siedzi.

-Trzymasz się?! - usłyszałem Kouyou. Zauważyłem, że zerkał na mnie z lusterka.

-Trzymam!

Uśmiechnął się.

Uderzyła we mnie pewna myśl. Puściłem Takashimę i wzniosłem wysoko ręce, krzycząc. Takashima również wrzasnął. Nie puścił jednak kierownicy. Darliśmy się w niebogłosy, przemierzając drogę. W tym momencie coś we mnie pękło jak za mocno naciągnięta recepturka. Miałem wrażenie, że widzę wszystko o wiele wyraźniej, nawet jeśli wokół nas panowała ciemność. Od wewnątrz wypełniło mnie przedziwne, mrowiące uczucie wolności. Zamknąłem oczy, uśmiechając się. W moją twarz uderzało chłodne powietrze. Już kiedyś czułem podobną ekscytację. Pierwszy raz, kiedy on wyciągnął do mnie rękę i został częścią mojego świata. Widziałem, jak stoi przede mną i uśmiecha się.

Nie odejdę.

Na zawsze razem.

Zaśmiałem się gorzko. Przykre.

-Kouyou, szybciej! - krzyknąłem mu niemal do ucha.

-Naprawdę chcesz się zabić?!

-Chcę!

Nie chcę - powiedział spokojnie jakiś głosik wewnątrz mnie. - Chcę, żebyśmy wrócili bezpiecznie, żeby on czekał na mnie w domu, nakrzyczał na mnie, że to było nierozsądne, żeby mi powiedział, że się o mnie martwił. Nie mogłem umrzeć. Nie w chwili, kiedy poczułem, że znowu żyję.

Wjechaliśmy w ostry zakręt. Kou nie zwolnił ani nie przyspieszył. Objąłem go mocno w pasie.

-Udusisz mnie.

-Kouyou - powiedziałem przy jego uchu.

Takashima nagle zwolnił i skręcił gwałtownie. Szarpnęło nami i podskoczyliśmy, zjeżdżając na polną drogę.

-Nie chcesz się zabić.

-Nie chcę.

Przejechaliśmy może pół kilometra, aż znaleźliśmy się na rozległej polanie. W tym samym miejscu urywała się droga. Takashima stanął. Zsiadłem z motocykla, a on chwilę na nim siedział. W końcu też zsiadł i postawił maszynę na nóżce.

O moje odkryte łydki ocierała się wysoka ostra trawa. Kruk wrzasnął nagle gdzieś nad nami. Oparłem się o nieopodal stojącą sosnę. Wszystko przykrywała ciemność i jedynie księżyc świecił na nas z góry, jakby chciał nam przypomnieć, że to wcale nie koniec świata.

-Kou - powiedziałem cicho. Mężczyzna podszedł do mnie. Oparł się dłońmi na drzewie za mną i pochylił się nade mną.

-Jutro jest szósty, prawda? - mruknął tuż przy moim uchu.

-Tak - odparłem smutno. Pojutrze miał być najpiękniejszy dzień mojego życia.

-Mam pomysł. Jutro się zabijesz.

-Mam się zabić?

-Nie dosłownie - wplątał jedną dłoń w moje włosy. Przeszedł mnie dreszcz.

-To znaczy? - objąłem go w pasie. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem.

-Zobaczysz - pogładził wierzchem dłoni mój policzek.

Rano obudziłem się z kacem i silnym przeczuciem, że nie jestem sam w mieszkaniu. Ześlizgnąłem się z łóżka i w samych bokserkach poszedłem do salonu. Na kanapie leżał Kouyou. Spał w przedziwny, powyginany sposób, pochrapywał lekko.

-Kou - oparłem się o framugę drzwi. - Kou, wstawaj.

-Po co - mruknął ledwo zrozumiale. Miał zamknięte oczy i nawet się nie ruszył.

-Bo ja już nie śpię. I miałeś mnie dzisiaj zabić.

-Później - jęknął. Zasłonił twarz ręką.

-Chcę już nie żyć.

-Zrób mi najpierw śniadanie. Potem pogadamy.

Westchnąłem przeciągle. Chyba nie pozostało mi nic innego, jak poczekać do momentu, w którym Kouyou zechce zwlec się z kanapy i porozmawiać ze mną.

Poszedłem do kuchni i usmażyłem kilka naleśników. Nadziałem je dżemem i zwinąłem w ruloniki. Zaparzyłem kawę w dzbanku i postawiłem ją na podgrzewaczu. Poszedłem z powrotem do Kouyou.

-Mam śniadanie - uderzyłem go z całej siły w ramię.

-Fajnie - odwrócił się do mnie tyłem.

-Kouyou!

-No już.

Przekręcił się na drugi bok i zsunął wyrzeźbione, zgrabne nogi na podłogę. Jakoś nie zwracałem wcześniej na to uwagi, ale Takashima miał nogi niczym jakaś gwiazda. Spojrzał na mnie spod rozczochranych włosów, które przysłaniały mu twarz i sterczały we wszystkie strony jak igły u jeża. Przesunął po mnie wzrokiem i mlasnął, drapiąc się po bok.

-Co na śniadanie? - spytał.

-Naleśniki.

Posłał mi szeroki uśmiech.

-Hej, Taka.

-Hm?

-Nic.

Zjedliśmy razem naleśniki i wypiliśmy całą kawę. Później, kiedy Kouyou brał prysznic, poszedłem poszukać mu czegoś, w co mógłby się ubrać. Otworzyłem szafę i westchnąłem przeciągle. Jego ubrania leżały równo poskładane na półkach. Przypomniało mi się, co zrobiłem, kiedy Kotetsu przywiózł mnie do Tokio. Spokojnie zaprowadził mnie do samego mieszkania, niosąc walizkę, w którą zapakowaliśmy się z ukochanym dwa dni wcześniej. Odłożył torbę i popatrzył na mnie uważnie, jakbym był ciężko ranny. Trząsłem się i szlochałem co jakiś czas.

-Weź prysznic - polecił mi.

Spojrzałem na niego bez wyrazu.

-U m y j  s i ę - powiedział powoli.

Odwróciłem się i chwiejnym krokiem poszedłem pod prysznic. Zdjąłem z siebie przepocone ubranie z brązowymi plamami zaschniętej krwi. Rzuciłem się do zlewu, by zwymiotować, gdy zdałem sobie sprawę, że to  n a p r a w d ę  krew. Krew, która do niedawna krążyła w żyłach, była gorąca i lepka. Teraz była jedynie plamą na ubraniu.

Wszedłem do kabiny i odkręciłem wodę. Zimne krople zaczęły lać się na mnie z deszczownicy. Po chwili temperatura zaczęła się normować. Letnia woda, ciepła, gorąca. Włosy oklapły mi żałośnie na twarz. Woda zbierająca się w brodziku zabarwiła się ciemnymi drobinkami ziemi brudu oraz krwi. Poczułem piekący ból w prawym ramieniu. Dotknąłem go i spojrzałem na swoją dłoń. Krew. Jeszcze więcej krwi. Na raz całe moje ciało ogarnęło silne wyczerpanie. Nogi ugięły się pode mną. Oparłem się o ścianę, zsuwając się po niej, po czym usiadłem w brodziku. Zaszlochałem głośno, podkurczając nogi i obejmując się swoimi ramionami. Wrzasnąłem rozpaczliwie na całe gardło. Wydarłem się. Kotetsu wbiegł do łazienki przerażony tymi krzykami.

-Takanori...?!

-Nie ma go!!

-Takanori...

-Gdzie jest Yuu?!

Kotetsu zakręcił wodę i okrył mnie ręcznikiem. Trząsłem się niczym osika, a on tak po prostu przykrył mnie, jakby chował jakiś śmieć pod dywan. Pomógł mi się wytrzeć, kazał mi się ubrać i zdezynfekował moje ramię.

-Wydaje mi się, że trzeba będzie założyć ci szwy.

-Gdzie on jest?

-Posłuchaj mnie uważnie - odłożył zabarwioną czerwienią gazę i zdjął lateksowe rękawiczki. Złapał mnie za głowę, patrząc mi w oczy. - Takanori, spójrz mi w twarz.

-Gdzie on jest?

-Takanori, majaczysz.

-Gdzie on jest?!

-Dam ci zaraz zastrzyk na uspokojenie, słyszysz? Musisz siedzieć w miejscu.

-Gdzie on...

-Już wystarczy. Słuchaj mnie dalej. Zostanę tutaj na noc.

-Gdzie jest...

-Takanori.

-Gdzie jest Yuu?

Westchnął przeciągle.

-Muszę się umyć.

-Dopiero się umyłeś.

-Muszę. To mnie znowu trzyma.

-Co cię trzyma? O co chodzi?

Zerwałem się z miejsca i pobiegłem pod prysznic. Atak. Znowu miałem atak.

Później faktycznie dostałem zastrzyk. Krzyczałem i wierzgałem kończynami. Mówiłem, że nie chcę, ale Kotetsu nie chciał dać za wygraną. Związał mi ręce, przyszpilił mnie do podłogi i siadając na mnie, wstrzyknął mi przezroczysty płyn w lewe ramię. Zszedł ze mnie dopiero, kiedy się uspokoiłem, a moje mięśnie uległy rozluźnieniu. Rozwiązał mi nadgarstki.

-Będzie ci lepiej.

-Chcę do Yuu...

Następnego dnia rano wstałem dziwnym uczuciem pustki. Rozejrzałem się po pokoju.

Yuu, nie uwierzysz! Miałem taki okropny sen!

Podniosłem się z łóżka i poszedłem do kuchni. Nikogo tam nie było. Ruszyłem do salonu. Kotetsu siedział w fotelu i patrzył w sufit.

To jednak nie sen?

-Takanori - zwrócił się do mnie - musisz mnie uważnie posłuchać.

Usiadłem na kanapie, patrząc beznamiętnie na mężczyznę. Posłał mi spojrzenie pełne wyczerpania.

-Wypadek. Mieliście z Yuu wypadek.

-Wypadek?

-Kraksę. Ktoś wjechał wam w bok samochodu. Wyszedłeś z tego cudownie ocalały, jednak kierowca nie miał szans.

Zamrugałem kilkakrotnie.

-Wybacz, ale muszę ci dorobić kilka zadrapań, by to w miarę sensownie wyglądało.

-To nie ma sensu - pokręciłem głową.

-Owszem, ma. Samochód ma skasowany cały bok.

-Toyota...

-Tak, toyota Yuu. Całe miejsce wypadku, wszystko zostało wczoraj przygotowane.

Myślałem, że opadnie mi szczęka.

-To się nie uda.

-Już się udało.

Gdy tylko Kotetsu, wyszedł, podszedłem do szafy i otworzyłem ją na oścież. Patrzyłem jakiś czas na wszystkie rzeczy. Ubrania moje po lewej stronie, ubrania Yuu po prawej. Wszystkie rzeczy były przeze mnie schludnie poskładane w kostkę. Rozpiąłem guziki koszuli, którą miałem na sobie, po czym zsunąłem ją z ramion. Zdjąłem spodnie, bieliznę i wyciągnąłem z szafy ubrania Yuu. Wyrzuciłem wszystkie jego koszulki, koszule, bluzy i spodnie na podłogę. Niemal wskoczyłem w tę stertę ciuchów, zaczynając płakać. Płakałem. Tak, strasznie ryczałem, chowając się w jego zapachu, którym przesiąkły tkaniny.

-Błagam, wróć do mnie.

Przez następne dni byłem jakby poza własnym ciałem. Zrobił się jeden wielki szum, a ja siedziałem z boku i pogrążałem się w pustce. Starałem się o niczym nie myśleć, bo gdy tylko z powrotem włączałem się do życia, wracały do mnie wspomnienia tamtego dnia. Yuu leżący na ziemi, krwawiąca rana w jego piersi. Wiele wysiłku wkładałem w to, by nie powiedzieć nikomu, w jaki sposób naprawdę doszło do tego wszystkiego. Kłamstwo ciążyło nade mną, przyczepiło się jak kula u nogi. Stałem się więźniem tego wszystkiego.

W dniu pogrzebu Yuu ciągnąłem się za wszystkimi z tyłu. Nie wychylałem się, nie rozmawiałem z nikim. Raz tylko moje spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem Akiko. Widząc jej czerwoną i zapłakaną twarz, miałem wrażenie, że rozpadam się na miliony drobnych kawałków. Co mógł czuć rodzic chowający swoje dziecko? Jakiego bólu musiała doświadczyć matka, po dowiedzeniu się, że życie jej dziecka zgasło lekko i gwałtownie jak płomień świecy? Zapadła zupełna ciemność, której teraz nic nie mogło rozświetlić.

Czułem, że to wszystko było niesprawiedliwe. Miałem wrażenie, że skoro jego tu niema, to mnie też nie powinno tu być. Ludzie patrzyli na mnie jak na wielki cud. Niesamowicie ocalały z wypadku. Mogliby przyczepić mi taką tabliczkę do pleców.

-Masz coś dla mnie? - spytał Kouyou.

Odwróciłem się w jego stronę. Stał w drzwiach sypialni owinięty ręcznikiem wokół pasa. Mokre włosy oklapły mu na twarz i ramiona. Drobne kropelki wody spływały po jego ciele. Przez krótki moment mój wzrok zawisł na jego torsie i przesunął się w dół ku ręcznikowi.

-Znalazłem jakieś rozciągnięte koszulki.

-Nie masz nic mojego?

-Twojego? - nie kryłem zaskoczenia. Czemu w szafie miałyby być ubrania Kouyou? Nagle przeszło mi przez myśl, że może Takashima zostawał tu na noc, kiedy mnie nie było. Może oni…

-Zamienialiśmy się ubraniami. Na pewno jest tu coś mojego.

Podszedł do szafy, spychając mnie lekko na bok. Chciałem się rzucić na Shimę, by nie ruszał jego ubrań, ale zaraz zrezygnowałem. Jakie to miało znaczenie.

-Zamienialiście się? - przysiadłem na łóżku. Popatrzyłem na plecy Kouyou. Miał lekko odstające łopatki.

-Zdarzało nam się.

Takashima wyciągnął przydużą, błękitną koszulkę z nadrukiem przedstawiającym orła. Faktycznie, nie należała do Yuu. Że też tego wcześniej nie zauważyłem.

-Bieliznę też chcesz?

-Mogę chodzić bez, ale wolałbym coś jednak mieć pod spodem.

Z jakiegoś powodu opadły we mnie wszystkie siły. Machnąłem jedynie ręką w stronę szuflady z bielizną i powiedziałem, żeby coś sobie wybrał. Uniósł brew w zdziwieniu, że tak mu na to pozwoliłem. Otworzył szufladę i chwilę patrzył na poskładane w kostkę bokserki oraz slipy.

-Nie będę ci grzebał w gaciach - powiedział nagle. Zamknął szufladę.

-To tylko majtki.

Westchnął, po czym ponowił próbę poszukiwawczą. Wsunął rękę do szuflady, jakby miał dotknąć czegoś wyjątkowo paskudnego. W pewnym momencie stanął jak wryty. Wyciągnął dłoń, w której trzymał sztucznego fallusa.

-No nieźle.

-Poszukaj głębiej. Może znajdziesz pejcz, knebel i wibrator.

Kou posłał mi kpiący uśmiech. Po chwili wyszedł do łazienki, by się ubrać.

*

-Fryzjer? - nie kryłem zaskoczenia. - Po co?

-Co Yuu lubił najbardziej w twoim wyglądzie? Włosy, no nie?

-No...

-Dlatego teraz się ich pozbędziesz.

-Nie chcę być łysy! - zaprotestowałem.

-Nie będziesz.

Posłałem Kouyou podejrzliwe spojrzenie. Mężczyzna jedynie wywrócił oczami.

-Daj spokój. Nie ufasz mi?

-Nie.

Takashima zaśmiał się. Pewnie spodziewał się takiej odpowiedzi.

Ostatecznie dałem się zaprowadzić Kouyou do fryzjera. Był to niewielki lokal wciśnięty między setki innych sklepów, salonów kosmetycznych i kawiarni. Wsunięty między szare pasmo sklepowych witryn szyld „Nie igraj z  fryzjerem” oraz logo przedstawiające cowboya z nożyczkami i grzebieniem zamiast rewolwerów jakoś mnie nie przekonywał. Kou popchał mnie w stronę lokalu, siłą zaciągnął mnie do środka. Dzwoneczek zawieszony nad drzwiami oznajmił nasze przybycie. W środku wiało pustką. Jedynie jakaś kobieta siedziała z wałkami na głowie pod suszarką, która wyglądała jak wyciągnięta z filmu science fiction maszyna do prania mózgów. Przełknąłem głośno ślinę, przesuwając wzrokiem po lokalu.

Białe ściany z pozawieszanymi zdjęciami modeli i modelek z przeróżnymi fryzurami. Gdzieś pod ścianą stała wysoka, zielona roślina z szerokimi liśćmi. Podłoga była czarno-białą szachownicą, której chyba nikt dawno nie sprzątał.

Wziąłem głęboki wdech. Do moich nozdrzy dostały się drobinki kurzu i okropny zapach lakieru do włosów.

-Witam serdecznie! W czym mogę pomóc?

Spod lady (dosłownie spod lady!) wydostała się niska kobieta. Miała długie włosy misternie ułożone w wysoki, koński ogon i bardzo mocny makijaż podkreślający oczy. Z jej uszu zwisało całe mnóstwo ciężkich kolczyków.

-Chciałem ostrzyc kolegę - oznajmił Kou, popychając mnie w stronę lady. Łypnąłem na niego wściekle.

Kobieta zmrużyła oczy niczym żmija, przyglądając mi się, jakby kalkulowała w głowie, w jakiej fryzurze będzie mi najlepiej. Niespodziewanie zerwała się z miejsca, zgrabnie przeskakując nad ladą. Odsunąłem się o krok w tył, by na mnie nie wpadła.

-Mam to! Pytanie tylko, czy robimy coś z tym brązem, czy nie.

-Oczywiście - Kouyou odpowiedział za mnie. Patrzyłem to na niego, to na tę kobietę. - Zdamy się na ciebie.

-Świetnie - kobieta zatarła ręce. Nie przeszkadzają ci te odrosty? - zwróciła się do mnie. Nagle wzięła mnie za rękę i zaprowadziła w stronę fotela ustawionego przed lustrem.

-Niespecjalnie - odpowiedziałem cicho.

Kou poszedł za nami. Fryzjerka pchnęła mnie na fotel, po czym narzuciła na mnie błękitny fartuch w zielone ufoludki. Zaraz również zasłoniła lustro.

-Dlaczego tak?

-To będzie niespodzianka - Kouyou stanął obok mnie. - Wrócę po ciebie za godzinę.

-Zostawisz mnie tu?! - miałem ochotę zerwać się z miejsca.

-Bądź mężczyzną - warknął Kou. - Najpierw zaprowadzam cię do fryzjera jak jakiegoś dzieciaka, a teraz boisz się sam zostać. Ile ty masz lat, co? Przyjdę przecież, nie jestem aż tak wredny, żeby cię porzucić.

I wyszedł. Dzwonek zadzwonił, kiedy otworzył i zamknął drzwi.

Patrzyłem jak fryzjerka krząta się wokół mnie. Skakała najpierw jak mała pchełka, przygotowując wszystkie rzeczy. Sam nie do końca rozumiałem, po co to wszystko. Kobieta pogwizdywała wesoło, kiedy myła mi włosy. Masowała skórę mojej głowy, delikatnie wplątywała palce w mokre kosmyki.

-Fajnie tak, no nie? - zagadnęła. Zdaje się, że cisza jej ciążyła.

-Bardzo fajnie.

-Jesteś przyjacielem Kouyou? - spytała. Zaczęła spłukiwać szampon z moich włosów.

-Przyjacielem… Nie jesteśmy raczej przyjaciółmi.

-To może jego chłopakiem?

-Też nie - zaśmiałem się.

-Hm, szkoda - westchnęła. - Kou jest już moim stałym klientem, przychodzi tu od lat i sporo o nim wiem. Lubię z nim rozmawiać, jest bardzo nieszablonowym człowiekiem. Przy okazji zawsze mówi wszystko prosto w twarz.

-Taki jest - mruknąłem.

-Bardzo go lubię - oznajmiła.

-Jest wolny - podsunąłem jej myśl.

-Mam męża i dzieci - parsknęła śmiechem. Poczułem, że pąsowieję na twarzy. Nigdy bym nie powiedział, że jest mężatką i ma dzieci.

Ma męża i dzieci. Ma coś, czego ja tak bardzo pragnąłem, a czego nie mogłem mieć.

-Przepraszam. Nie powiedziałbym, że urodziłaś.

-Wszyscy mi to mówią, a jestem matką bliźniąt.

-Poważnie?

-Uhum.

Delikatnie osuszyła mi włosy ręcznikiem. Zaczęła je rozczesywać grzebieniem. Robiła to tak sprawnie i delikatnie, że ledwo czułem jej dotyk na sobie.

-Całkiem niedawno urodziłam. Mam teraz w domu dwóch chłopców i jedną dziewczynkę.

-Zazdroszczę - powiedziałem cicho.

-Nie masz czego - westchnęła. - W sumie to nie planowaliśmy dzieci. Czasami są dla mnie jak piąte koło u wozu.

-Dzieci to odpowiedzialność.

-A ja nie jestem odpowiedzialna.

Przez dłuższy czas milczeliśmy. Kobieta rozczesała mi włosy, rozrobiła farbę w plastikowej miseczce i zaraz nałożyła mi ją na włosy. Skrzywiłem się, czując smród specyfiku do farbowania włosów. Coś okropnego. Po zmyciu farby, zaczęła obcinać mi włosy. Był to chyba najgorszy moment w moim życiu, pozbywałem się swoich ukochanych kosmyków, tej szopy, którą tak uwielbiał mój ukochany.

-Wyjdziesz stąd zupełnie odmieniony.

-Trochę się tego obawiam. Nie lubię zmian.

-Nawet zmian na lepsze?

-Lubiłem swoje włosy.

-To tylko włosy. Odrosną.

Kouyou wrócił po mnie, kiedy fryzjerka suszyła i układała mi fryzurę. Stanął przede mną i uśmiechnął się szeroko, jakby zobaczył coś wyjątkowo śmiesznego.

-Aż tak źle wyglądam? - spytałem.

-Nie - pokręcił głową. - Pasuje ci to.

-Sam nie wiem.

-Nawet się jeszcze nie widziałeś!

-Ale czuję, że będę wyglądał strasznie.

Fryzjerka nagle spryskała mi włosy lakierem. Skrzywiłem się mocno. Nienawidziłem tego zapachu. Pamiętam, że jak mama albo Tara używały tego, to zawsze uciekałem z pokoju. Teraz jednak nie miałem dokąd uciec. Mało się nie udusiłem, kiedy kobieta spryskała mnie toną tego śmierdzącego paskudztwa. Kou chyba widział, jak bardzo się krzywiłem i podśmiechiwał się ze mnie pod nosem.

W końcu nadszedł moment, kiedy mogłem się zobaczyć. Fryzjerka Zdjęła ze mnie fartuch w ufoludki, po czym odsłoniła lustro. Zamrugałem gwałtownie na swój widok. To nie byłem ja.

-Voilà!

Kou gwizdnął. Ostrożnie dotknąłem swoich włosów. Miałem wrażenie, że nie są prawdziwe.

-I jak się podoba?

Uchyliłem lekko usta. Nie wiedziałem, co powiedzieć.

-Wow - mruknąłem w końcu.

Fryzjerka uśmiechnęła się do mnie szeroko.

Nigdy nie sądziłem, że zostanę blondynem. Zawsze miałem albo czarne, albo brązowe włosy, które kręciły się i niewiele im brakowało do ramion. A teraz? Nadal miałem poskręcane kosmyki, jednakże sięgały mi kilka centymetrów za uszy i były pocieniowane.

-Pierwszy raz w życiu mam blond włosy - palnąłem.

-Zawsze musi być ten pierwszy raz!

Nie mogłem oderwać wzroku od swojego odbicia. To było dla mnie zupełnie coś nowego. W tej chwili dotarła do mnie pewna myśl.

Zmiany. Potrzebowałem zmian w swoim życiu.

  *

Siódmego lipca od rana padał deszcz. Na dworze było szaro i nijako. Siedziałem w mieszkaniu, piłem gorzką kawę i oglądałem zdjęcia w albumie, który kilka lat wcześniej założyliśmy z Yuu. Były w nim tylko nasze zdjęcia. Wcześniej nie były one dla mnie jakoś specjalnie ważne, jednak teraz doceniłem ich wartość. Każda strona przyprawiała mnie o przypływ melancholii. Nasze zdjęcie, kiedy jeszcze nie byliśmy ze sobą oficjalnie, fotografia na tle śniegu, kilka dni po tym, jak oficjalnie zostaliśmy parą. Zdjęcie z urodzin Yuu, kiedy pierwszy raz obchodziliśmy je razem. Fotografia z wakacji nad morzem. Zdjęcie z naszej półrocznicy.

Zamknąłem album, odłożyłem go na miejsce i wyszedłem na balkon. Na stoliku stała popielniczka Yuu. Na parapecie leżała jego zapalniczka. Oparłem się o barierkę i spojrzałem na szarą okolicę. Tegoroczna Tanabata była chyba jeszcze gorsza od powszedniej.

Tę Tanabatę miałem świętować z Yuu. On miał być moim pasterzem, a ja jego tkaczką. Mieliśmy się spotkać i być na zawsze razem.

Nagle usłyszałem dzwonek do drzwi. Poszedłem powoli otworzyć, chociaż wcale nie miałem na to ochoty.

-Aki… ciocia? - nie kryłem zaskoczenia.

-Dzień dobry, Taka - mruknęła nieśmiało. - Mogę?

Wpuściłem ją do środka. Zrobiłem nam po kubku herbaty i usiedliśmy w salonie. Przez dłuższy czas oboje milczeliśmy. Akiko strasznie schudła przez ostatnie dwa miesiące. Miała mocno zapadnięte policzki i podkrążone oczy. Starałem się na nią nie gapić. Kiedy tylko mój wzrok zostawał na niej dłużej, zbierało mi się na płacz. Trudno było mi wyobrazić sobie, co przeżywała po stracie Yuu.

-Zmieniłeś fryzurę? - zaczęła rozmowę.

Spojrzałem na nią. Zaciskała wąsko wargi. Miała przekrwione oczy. Mogłem jedynie domyślać się jak długo rozważała i ile wysiłku wymogło od niej przyjście tutaj.

-Tak. Wczoraj.

-Pasuje ci - stwierdziła.

-Dziękuję - uśmiechnąłem się lekko. Próbowała odwzajemnić gest, jednak wyszedł jej grymas. - Potrzebowałem… jakiejś zmiany. Czegokolwiek.

-Rozumiem.

Znowu milczeliśmy przez kilka minut. Zaplotłem dłonie wokół ciepłego kubka z herbatą i wpatrywałem się w jego środek. Czułem, że za chwilę się rozpłaczę.

-To już ponad dwa miesiące - powiedziała cicho. Starałem się nie odrywać wzroku od herbaty. Miałem wrażenie, że jeśli tylko zerknę na Aki, to rozpadnę się. - Nadal trudno mi w to uwierzyć. To wszystko stało się tak nagle.

Głos jej drżał. Była bliska łez.

-Dzisiaj jest siódmy. To miał być piękny, niesamowity dzień. To niesprawiedliwe, że tak się stało.

Kolejny raz zapadło między nami milczenie. Akiko zaszlochała. Odłożyłem herbatę i przyniosłem jej chusteczki.

-Mam wrażenie, że nie powinno mnie tu być - powiedziałem. Akiko spojrzała na mnie z lekka zaskoczona. - Myślę… skoro jego tu nie ma, to mnie też nie powinno tu być. Powinienem być tam, gdzie on.

-Nie mów tak.

-Nie pomogłem mu. Nie zrobiłem niczego - w oczach stanęły mi łzy. Mój głos stał się cienki jak u małego chłopca. - Yuu zrobiłby dla mnie wszystko, a ja nie byłem w stanie….

-To nie twoja wina.

Zacisnąłem wąsko wargi. Miałem szczerą ochotę powiedzieć jej o wszystkim. Wyznać jej, że nie było żadnego wypadku, że Yuu został zwyczajnie zamordowany. Ale… powiedziałbym jej to i co? Jak ona by się poczuła, że przez cały ten czas żyła w kłamstwie? Zareagowałaby tak samo jak ja, kiedy dowiedziałem się o mojej mamie? Nie chciałaby mnie znać? Wyszłaby i nigdy więcej do mnie nie odezwała? To było bardzo prawdopodobne.

-Ciociu, nawet nie wiesz jak bardzo mi przykro przez to wszystko, co się stało.

-Wszystkim jest przykro. Yuu był… naprawdę wyjątkowy. Wiedziałam to od początku, kiedy tylko pierwszy raz go zobaczyłam. Stwierdziłam, że to dziecko będzie kimś niezwykłym. I był. Oczywiście, miał swoje wady, ale ktoś taki jak on zdarza się raz na milion.

-Tak. To prawda.

Upiła łyk herbaty. Odłożyła kubek na stolik i lekko potarła skronie.

-Kiedy do wszystkich dotarła wieść, że twoja mama nie żyje, czułam się okropnie. Możliwe, że podobnie jak ty. Obwiniałam się, że nie zauważyłam tego, w jakim stanie była. Nie pomogłam jej, chociaż ona zawsze wyciągała do mnie pomocną dłoń. Była dla mnie jak siostra, kochałam ją. I nagle jej zabrakło. Pamiętam, że pomyślałam sobie tylko wówczas: a co z małym Taką? Yuri zostawiła go tak samego? W głowie nie mieściło mi się, co mogło czuć dziecko po dowiedzeniu się, że straciło jednego z rodziców, że nie ma kogoś tak ważnego. Pomyślałam też o Yuu. O tym, jak wielką sympatią darzył Yuri.

Akiko zapowietrzyła się gwałtownie. Chwilę zajęło jej, by unormować oddech. Czekałem w ciszy, aż będzie kontynuować.

-A teraz nie ma ich oboje. To wszystko jest takie puste i nijakie. Mam wrażenie, że świat nie ma barw, że nic już nie ma sensu.

Pozwoliłem łzom swobodnie spływać po policzkach. Akiko również płakała. Chciałem ją objąć, zrobić cokolwiek, ale zwyczajnie nie mogłem się ruszyć.

-Kiedy straci się dziecko… to boli tak jak strata matki?

-Myślę, że to taki sam ból.

Zakryłem usta dłonią. Akiko wydmuchała nos i przycisnęła dłonie do oczu.

-A teraz są razem - mruknęła. - Yuri i Yuu. Oby byli szczęśliwi i mieli nas w opiece.

*

Tydzień później wróciłem do Matsue. Wciąż nie miałem pojęcia, co się działo z Miho. Jej matka nie dzwoniła do mnie, dziewczyna też nie dawała znaków życia. Byłem całkiem sam.

Lato w Shimane było wyjątkowo upalne. Słońce grzało nieprzerwanie, było duszno i z wielką chęcią zaszyłbym się do końca wakacji w pokoju. Nie mogłem sobie jednak na to pozwolić. Na blisko miesiąc znalazłem sobie pracę. Co prawda, miałem pieniądze ze stypendia i Satoru oraz Jun przelewali mi niemałe sumy od czasu do czasu na konto, ale musiałem się czymś zająć. Nie mogłem pozwolić, by moje myśli krążyły tylko wokół smutnych chwil. W ten sposób zostałem na krótki czas sprzedawcą w sklepie odzieżowym. Nie powiem, bardzo mi to odpowiadało. Byłem w swoim żywiole. Obcowałem z ubraniami, modą i doradzałem klientkom. Sam zrezygnowałem z tego po miesiącu. Kierownik wydziału był strasznie zaskoczony moją nagłą decyzją. Nie mógłbym jednak tego dłużej robić.

Po skończeniu pracy znowu nie wiedziałem, co mógłbym ze sobą zrobić. Przez cały lipiec Miho nie dała znaków życia. Straciłem już nawet nadzieję na to, że kiedykolwiek jeszcze ją zobaczę.

-Taka, a może przy najbliższej wizycie w Tokio, wziąłbyś ze sobą Chie? - spytała mnie pewnego razu ciocia Noriko. Był drugi sierpnia, około godziny osiemnastej. Słońce mocno grzało, pot spływał po całym moim ciele małymi strumieniami. Siedziałem z ciotką na werandzie i jedliśmy razem dango.

-Mógłbym ją wziąć - pokiwałem powoli głową. Zjadłem do końca słodkie kuleczki z patyczka i odłożyłem go na bok. Ciocia podała mi szklankę wody z lodem i cytryną. Wziąłem od razu kilka łyków. Orzeźwiający chłód o posmaku cytrusowym zalał mnie od środka. - Będę jechał za dwa dni.

-Dobrze się składa. Nie chciałabym, żeby całe lato spędziła tutaj, a w Tokio była tylko raz.

-Rozumiem. Z chęcią ją za biorę. I tak jestem w stolicy co tydzień.

Noriko powoli pokiwała głową.

-Nadal nie wiesz, co zrobić z tym mieszkaniem?

-Zostawię je - mruknąłem. - Przynajmniej na razie. Sprzedam je, jeśli będę potrzebował pieniędzy. Obecnie planuję przeprowadzić się do niego po studiach.

-Przeniesiesz się całkowicie?

-Chyba tak - zacisnąłem wąsko wargi.

-To chyba nawet lepiej. W Tokio jest więcej możliwości - uśmiechnęła się do mnie.

Dwa dni później rzeczywiście zabrałem się z małą Chie do stolicy. Ja - spakowany jedynie w podręczną torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami, ona - załadowana w wielki bagaż z ubraniami, kosmetykami i innymi rzeczami, które, jak dla mnie, wydawały się być niepotrzebne. Tokio było zupełnie inne od Matsue. To miasto żyło własnym życiem, było jak jeden wielki organizm, czy potwór, który nigdy nie spał.

-Denerwujesz się? – spytałem, kiedy powoli zbliżaliśmy się do naszej stacji. Piętnastolatka nerwowo skubała skórki przy paznokciach i przygryzała wargi.

-To z gorąca.

-Przecież jest klimatyzacja.

Fuknęła na mnie, a ja zaśmiałem się. Poklepałem ją lekko po głowie.

-Spokojnie, jesteś ze mną.

Gdy tylko pociąg stanął, pociągnąłem za sobą Chie, by szybko wysiąść. Dziewczyna prawie się przewróciła, gdy tak gwałtownie ruszyłem z miejsca. Znaleźliśmy się na peronie i zaraz ruszyliśmy ku jego wyjściu. Dopadliśmy do postoju taksówek i błyskawicznie wzięliśmy taryfę. Podałem kierowcy adres i chwilę później jechaliśmy do mojego mieszkania.

Gdy tylko przekroczyliśmy próg, pokazałem Chie, który pokój może zająć. Był to mały pokoik obok sypialni mojej i Yuu. Nie używaliśmy go do niczego. Stała tam jedynie kanapa, która po rozłożeniu prawie dotykała przeciwległej ściany, a na tej przy drzwiach zawieszona była nieduża szafka oraz półka.

-Zawsze możesz koczować na kanapie w salonie - powiedziałem kuzynce, gdy zobaczyłem jej grymas na twarzy po wejściu do pokoju.

-Nie jestem przyzwyczajona do takich klaustrofobicznych warunków.

Zaśmiałem się.

-To tylko tydzień. Poza tym i tak będziesz tu tylko spać.

Tego samego dnia zabrałem Chie na zakupy do dzielnicy handlowej. Dziewczyna była oczarowana kolorowymi szyldami oraz wielkimi bilbordami. Z miłą chęcią chodziłem z nią po sklepach. W końcu mieliśmy okazję, by jakoś się do siebie zbliżyć.

Po zakupach poszliśmy zjeść ramen, a później wróciliśmy do mieszkania. Kuzynka była naprawdę zmęczona.

-Nie sądziłam, że tu może być tak fajnie - stwierdziła.

-Cieszę się, że ci się podobało - uśmiechnąłem się. Siedzieliśmy w salonie i piliśmy zimną herbatę.

-A masz jakiś znajomych? - spytała.

-Mam, ale są od ciebie sporo starsi.

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. O nie…

-Jeszcze ktoś będzie chciał cię wykorzystać.

Tego samego wieczoru zadzwonił do mnie Kouyou.

-Jesteś może w Tokio? - spytał.

-Mhm. Dzisiaj przyjechałem. Jest ze mną kuzynka.

-Shinju?

-Nie, to nie Shin.

Takashima westchnął.

-Szkoda, że to nie ona. W każdym razie, masz ochotę spotkać się jutro wieczorem ze mną oraz Tanabe?

-A moja…

-Weź ją. Nic jej nie zrobimy przecież.

Zacisnąłem wąsko wargi. Zerknąłem w stronę kuzynki, która siedziała na kanapie, oglądając jakiś serial.

-Sam nie wiem. Jest nieletnia i ma pstro w głowie - starałem się mówić w miarę cicho. Wątpię jednak, że mój głos przedarł się przez dźwięki dobiegające z telewizora.

Takashima zamilkł na kilka minut.

-Spokojnie, obiecuję ci, że nikt jej nie tknie. Głupiutkie nastolatki to najgorsze, co może być.

-To dlaczego chcesz, żebym z nią przyszedł?

-Bo samej jej na pewno nie zostawisz - odparł spokojnie.

Coś mi nie pasowało w tonie Kouyou i jego słowach.

-No dobra. Do zobaczenia jutro - rozłączyłem się szybko.

Usiadłem obok Chie. Dziewczyna podjadała orzeszki z miseczki. Popatrzyłem w kolorowy ekran. Czułem się dziwnie oszołomiony, nic do mnie nie docierało.

-Nowy facet? - powiedziała.

Spojrzałem na nią i zamrugałem kilkakrotnie. Miałem wrażenie, jakbym obudził się z transu.

-Co?

-Ten, z którym rozmawiałeś.

-Co z nim?

-To twój nowy facet?

Uchyliłem lekko wargi.

-Tak? - uniosła brwi. Włożyła w usta kilka orzeszków.

-Nie, to… to zupełnie coś innego. Kouyou nie jest ze mną.

-Tłumaczysz się - wyciągnęła się. Miałem wrażenie, że całkowicie lekceważyła wszystko dookoła. - Tylko winni się tłumaczą.

-Nie jesteśmy razem.

-Jeszcze.

-Odwal się.

Dziewczyna popatrzyła na mnie zaskoczona.

-O co ci chodzi? Przyzwyczaiłam się, że jesteś gejem i nie przeszkadzają mi twoje związki.

-Nie w tym rzecz. To nie jest mój facet. Nie mam nikogo nowego i nie będę miał. Nie chcę teraz nawet o tym myśleć.

Chie spojrzała na mnie jakby ze współczuciem. Nie czułem się dobrze z tym, że ktoś miałby kiedyś „zastąpić” Yuu. Wiedziałem doskonale, że nigdy w życiu nie pokocham nikogo w taki sam sposób. Nawet, gdybym jednak był już w takim związku, to zawsze czegoś by mi brakowało. Tak bardzo przyzwyczaiłem się do Shiro, do jego stylu bycia i tak bardzo go podziwiałem, że każda inna osoba wydawała mi się być gorsza, mniej wartościowa. Yuu wrósł w moje serce i nic nie było w stanie go z niego wyrwać.

-Pójdę się położyć - powiedziała niespodziewanie.

-Śpij dobrze - odparłem.

Wyszła z salonu. Zostałem sam z włączonym telewizorem.

Nazajutrz zabrałem Chie do Tary i Satoru. Na wstępie powitała nas malutka Sora. Chie mocno zdziwiła się na widok dziecka, które dopadło do mnie, gdy tylko oznajmiłem, że przyszliśmy.

-Braciszek - pisnęła Sora.

-Cześć, księżniczko - wziąłem siostrę na ręce i mocno ją do siebie przytuliłem. - Jak się masz?

-Wypadł mi ząb! - odchyliła się i rozchyliła dziecięcymi rączkami buzię. Wyszczerzyła się. Miała przerwę między dolnymi mleczakami.

-Była u ciebie Zębna Wróżka? - postawiłem ją na podłodze. Dziewczynka wzięła mnie za rękę.

-Była. Dostałam pieniążki - odparła radośnie.

-No widzisz. Będziesz mieć dużo pieniążków, gdy wypadną ci wszystkie mleczaki.

Zauważyłem, że Chie patrzyła na mnie z dziwnym zmieszaniem. Mrugnąłem tylko do niej, po czym zaprowadziłem ją w głąb domu.

-Tara? - rozejrzałem się po salonie.

-Już schodzę! - doszło do nas z góry. Sora puściła mnie i wbiegła na piętro.

-Ciocia miała jeszcze jakieś dzieci? - spytała Chie, gdy pięciolatka zniknęła nam z oczu.

-Yuri? Tylko mnie i mojego brata.

-Jiro, tak?

-Uhum.

-A ta mała?

Przysiadłem na kanapie. Poklepałem miejsce obok. Chie przysiadła przy mnie sztywno. Widać było jak na dłoni, że nie czuła się tutaj dobrze.

-To córka Tary i Satoru - założyłem nogę na nogę. - Nie jesteśmy spokrewnieni.

-To dlaczego…

-Jesteśmy jak rodzeństwo. Zajmowałem się nią od jej pierwszych dni na tym świecie. I w sumie to zawsze chciałem mieć siostrę - zaśmiałem się lekko. - Mały brzdąc.

Zeszła do nas Tara. Kobieta uścisnęła najpierw mnie, a później moją kuzynkę.

-Chie, tak? - upewniła się.

-Uhm, tak - nastolatka pokiwała powoli głową. Była wyjątkowo zmieszana.

-Zostaniecie na obiad, prawda? - Tara utkwiła we mnie spojrzenie, które w żaden sposób nie tolerowało sprzeciwu. Zaśmiałem się jedynie. Z jakiegoś powodu to wszystko wydawało mi się być wyjątkowo komiczne.

- Zostaniemy. Później jesteśmy umówieni.

-Podwójna randka? - powiedziała Tara. Po chwili zamarła, patrząc na mnie z przestrachem. Zdaje się, że dotarło do niej, co właśnie powiedziała. Uśmiechnąłem się jedynie do niej blado.

-Podwójna randka.

Faktycznie, zostaliśmy aż do obiadu. Sora męczyła Chie. Przynosiła jej swoje zabawki, zmuszała do tego, by gdzieś z nią poszła. Gdy tak na nie patrzyłem, przypomniało mi się, jak Yuu bawił się z Sorą. Pamiętałem dzień, w którym przyniósł jej pluszową żabkę, która w dalszym ciągu była jej ulubioną przytulanką. Od tamtego dnia minęło już kilka lat, jednak ta jedna zabawka zawsze miała honorowe miejsce pośród innych.

*

Kouyou i Tanabe siedzieli przy ognisku, gdy do nich przyszliśmy. Takashima brzdąkał na gitarze, a Tanabe jadł pianki z ogniska. Podeszliśmy do nich cicho, jednak nie udało nam się ich nastraszyć. Chie potknęła się o coś i klnąc jak szewc, padła na ziemię. W ten sposób zdradziliśmy się ze swoją obecnością.

-Nic ci nie jest? - pochyliłem się nad nią. Nie miałem jak pomóc jej wstać. W jednej ręce trzymałem torbę z alkoholem, a w drugiej z jedzeniem.

-To było piękne! - Shima zaklaskał w dłonie, był odwrócony w naszą stronę. Tanabe prawie turlał się po ziemi ze śmiechu, mało brakowało, a udławiłby się piankami. - Co macie dobrego? - wstał, odkładając na bok gitarę. Podszedł do nas i pomógł podnieść się mojej kuzynce. Dziewczyna wlepiła w niego wzrok, jakby zobaczyła jakieś zjawisko paranormalne. Pokręciłem głową. Już czułem, co się święciło. Pozostawało mi jedynie liczyć na rozsądne zachowanie ze strony Takashimy. - Nic ci nie jest? - spytał.

-W porządku - odparła Chie. Kouyou wziął ode mnie torbę z trunkami.

-Cześć wam! - Tanabe pomachał do nas ze swojego miejsca przy ognisku.

-Hej! - odmachałem mu.

Zapowiadał się całkiem przyjemny wieczór. Słońce już zachodziło, ostatnie jego promienie przedostawały się między koronami drzew. Byliśmy z dala od miasta, od jakiejkolwiek cywilizacji. Siedzieliśmy przy ognisku, piekliśmy pianki oraz kiełbaski i piliśmy. Takashima pogrywał na gitarze i czasami zaśpiewał coś pijackim tonem. Nie był jednak pijany, udawał.

-Hej, Kouyou - mruknąłem, widząc dziwne znamię na zgięciu jego łokcia. - Co brałeś?

-To? - wskazał na bliznę. Nagle wszyscy zamilkli, szykując się na jakąś porywającą, narkotykową historię. - Wstrzykiwałem sobie opium.

Wybuchłem śmiechem, opluwając się piwem. Tanabe również parsknął. Chie popatrzyła na nas niezrozumiale.

-Jak mogłeś wstrzykiwać sobie opium? - zakryłem usta dłonią. To nie było aż tak śmieszne, ale tym razem to alkohol zawinił. Śmiałem się jak głupi.

-No co? Nie wierzysz mi?

-Opium się nie wstrzykuje.

-Co głupsi mu wierzą - mruknął Tanabe, chichocząc pod nosem.

-Co ci się stało tak naprawdę?

Takashima wziął łyk piwa. Zgniótł puszkę w dłoni, po czym odrzucił ją na bok. Patrzyłem na jego twarz rozświetlaną płomieniem ogniska. Czułem, że byłem pijany, wszystko wokół mnie lekko falowało. Wiedziałem, że gdybym teraz wstał, to nie dałbym rady iść prosto

-Robiliśmy z Akirą karmelowy dżemik do sziszy. Trochę mi tu spadło, no i gdy odrywałem ten karmel, to mi się tak zrobiło.

-Bolało?

-Trochę.

Takashima spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

-Najebany to do spania - zaśmiał się.

-Jeszcze pięć minut.

Patrzyłem na Kouyou, uśmiechając się. Tak po prostu.

Następnego dnia obudziłem się z kacem. Jęknąłem, przekręcając się na bok. Spojrzałem w okno. Na dworze było jeszcze ciemno. Suszyło mnie potwornie.

Wstałem i poszedłem do kuchni, z butelką wody wróciłem do łóżka. Wziąłem kilka łyków chłodnej wody i odetchnąłem. Tego potrzebowałem.

Chwilę później usłyszałem dźwięk dzwonka mojego telefonu. Sms. Odnalazłem komórkę gdzieś pod poduszką, odczytałem wiadomość.

Od: Takashima Kouyou

Oby cię zbyt mocno kac dzisiaj nie męczył. Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia.

Uniosłem brwi w zdziwieniu. Propozycja nie do odrzucenia?

Wybrałem numer Kouyou. Przyłożyłem komórkę do ucha. Kilka chwil wsłuchiwałem się w powolne dźwięki sygnału. W końcu odebrał.

-Tak? - mruknął zaspanym głosem. Zdaje się, że po wysłaniu do mnie wiadomości od razu położył się spać.

-Co to za propozycja? - zacząłem bez przywitania. Nie ukrywałem tego, że zżerała mnie ciekawość.

-Chciałbyś gdzieś wyskoczyć następnym razem, gdy przyjedziesz? - spytał.

-Z tobą?

-Nie.

-To z kim?

-Ze mną, debilu.

Zmarszczyłem czoło. Kouyou westchnął.

-Dobra, nieważne. Zapomnij o tym.

-Nie, czekaj - powiedziałem szybko. Czułem, że zaraz się rozłączy. Zsunąłem nogi na podłogę, wstałem. Kouyou cierpliwie czekał na to, co mam mu do powiedzenia. - Przyszły tydzień, tak? - wspomagając się ramieniem, ubrałem kardigan z głębokimi kieszeniami. Poszedłem do kuchni i nastawiłem wodę na kawę.

-A będziesz w przyszłym tygodniu? - spytał obojętnie.

-Będę - wyciągnąłem kubek z szafki. Wsypałem do niego kawy.

-No to nie ma sprawy. Daj mi znać, kiedy przyjedziesz. Wpadnę po ciebie. Na…

-Czekaj - znowu mu przerwałem, czując, że kolejny raz chce się rozłączyć. - Co cię tak nagle naszło? – oparłem się o szafkę. Skrzyżowałem kostki. Dziwnie się czułem, rozmawiając z Kouyou tak wczesną porą przez telefon. W dodatku umawialiśmy się na spotkanie.

-Co masz na myśli?

-Chcesz się spotkać.

-To źle?

Nie odpowiedziałem od razu. Zacisnąłem wargi w wąską linię. Coś złapało mnie w środku, miałem wrażenie, jakbym zaraz miał zacząć się dusić.

-Sam nie wiem.

-To nie jest… takie spotkanie. No wiesz.

-Rozumiem.

-Ale i tak o tym pomyślałeś.

-Skoro uważasz, że o tym pomyślałem, to ty też musiałeś o tym myśleć - odparłem.

Takashima parsknął.

-Oj, Taka.

-Nie mam racji? - rzuciłem z nutą pretensji.

-Nie, nie masz racji. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu - rozłączył się szybko.

-Do zobaczenia - rzuciłem, chociaż połączenie się urwało.

Popatrzyłem na telefon w swojej dłoni, po czym schowałem go do kieszeni swetra. Woda się ugotowała.

-Czemu nie masz racji?

Niemal podskoczyłem na dźwięk głosu Chie. Spojrzałem na dziewczynę, która stała w progu kuchni. Była zaspana i rozczochrana. Miała na sobie rozciągniętą koszulkę i spodenki do połowy ud. Z jakiegoś powodu zrobiłem się spięty. Stała tutaj przez całą moją rozmowę z Kouyou?

-Nie wiem  odparłem. - Kawy?

-Poproszę. Z kim rozmawiałeś?

Zalałem swoją kawę, zaraz zrobiłem drugą dla kuzynki. Usiadłem naprzeciw niej przy stole.

-Z Kouyou - podsunąłem jej filiżankę na spodku. Z jakiegoś powodu wolałem zawsze pić kawę z kubka.

-I jak się trzyma?

-Dobrze. Chyba - wziąłem mały łyk kawy, była gorąca. - Nie pytałem się.

-To po co z nim rozmawiałeś?

Zacisnąłem wargi. Zacząłem się bawić swoimi dłońmi schowanymi pod stołem. Nie umiałem kłamać w takich sprawach.

-Kou chciał się umówić.

-Umówić? - wyczułem ekscytację w jej głosie. - Idziecie na randkę?

-Nie - powiedziałem szybko. Zaśmiała się.

-A jednak! Widzisz? Mówiłam ci, że…

-Nie, nie rozumiesz. Nie idziemy na randkę. To nie jest randka.

-To po co dzwonilibyście do siebie o takiej głupiej godzinie? - uniosła znacząco brwi. Westchnąłem, pocierając skronie. No i rozmawiaj tu z upartą małolatą. - Okej, nie musisz się tego wstydzić. Wszyscy wiemy, że wolisz trochę inaczej… w sensie, jesteś gejem.

-Tłumaczyłem ci już, że nie będę się z nikim spotykał.

-Potraktuj to jak spotkanie biznesowe.

Uniosłem kubek do ust, wziąłem łyk kawy. Nagle przestała mi smakować. Miałem wrażenie, że płuczę usta brudną wodą, w której ktoś zmywał naczynia. Przełknąłem te pomyje i popatrzyłem uważnie w sam środek kubka. Kawa jak kawa.

Później poszedłem sam na zakupy. Chie została w mieszkaniu, gdyż stwierdziła, że nie ma ochoty nigdzie wychodzić i boli ją głowa. No tak, kac. Zrobiłem szybkie zakupy w najbliższym markecie. Powkładałem najpotrzebniejsze produkty do koszyka i ruszyłem do kasy. Zapłaciłem i zapakowałem swoje zakupy. Zacząłem iść w stronę wyjścia, taszcząc dwie siatki, kiedy nagle zobaczyłem przed sobą znajomą osobę. Zacząłem cały drżeć, stając w miejscu. Ta postura, chód, długość włosów, taka sama bluza.

Yuu

Szedł szybko przede mną. Rzuciłem się za nim niemal biegiem. Panicznie chciałem się dowiedzieć, co to wszystko miało znaczyć, co on tu robił.

-Yuu, Yuu…

Mężczyzna zniknął gdzieś za rogiem sklepu. Przyspieszyłem. Wypadłem na chodnik i przez kilka chwil wytężałem wzrok, by wypatrzeć go w tłumie. Zlokalizowałem go wzrokiem i zacząłem się przeciskać między ludźmi. Musiałem go dogonić, musiałem. Przedzierałem się w gąszczu przechodniów, niemal potykając się o własne nogi. Przygryzłem wargi, byłem coraz bliżej.

-Yuu!

Nie zareagował. Znowu skręcił. Poczułem cisnące się do moich oczu łzy. To był on.

-Czekaj!

Wypadłem zza rogu. Już go nie było.

Rozglądałem się przez kilka minut, jednak nie mogłem go nigdzie dojrzeć. Rozpłynął się.

Zacisnąłem wargi, walcząc z silną chęcią rozpłakania się. Miałem mocno przyspieszony oddech, dłonie bolały mnie od ciężaru zakupów, pot spływał po całym moim ciele. Czułem się dziwnie, idiotycznie. Przecież Yuu nie żył.

Ze spuszczoną głową ruszyłem w stronę domu. Patrzyłem na czubki swoich butów, czasami na kogoś wpadłem, mamrotałem przeprosiny. Broda mi drżała, policzki mnie piekły.

Niespodziewanie ktoś złapał mnie za ramię. Podniosłem głowę. Kotetsu. Zamrugałem kilkakrotnie. Nie spodziewałem się, że jeszcze kiedyś go zobaczę i to w takim miejscu.

-Takanori, musisz ze mną pójść.

-K-kotetsu? - nie kryłem zaskoczenia. - Co ty tu…?

-Później.

Mocno trzymał mnie za ramię i pociągnął za sobą. Nie stawiałem oporu. Zaprowadził mnie w jakąś wąską uliczkę. Dostrzegłem zaparkowany, czarny samochód. Wypełniła mnie silna obawa, szarpnąłem się, chcą uwolnić rękę z uścisku mężczyzny.

-Co to ma znaczyć?

-Takanori, spokojnie. Zaufaj mi.

-Kotetsu, nie chcę! - szarpnąłem się mocniej. Wciąż ciągnął mnie do samochodu. Nagle otworzyły się lewe, tylne drzwi. Wstrzymałem oddech, kiedy Kotetsu wepchnął mnie do środka. Wpadłem na siedzenie, niemal zgniatając swoim ciężarem zakupy. Chciałem szybko wysiąść, jednak drzwi zaraz się za mną zamknęły. Kotetsu szybko wsiadł z drugiej strony przy mnie. Drzwiczki trzasnęły, samochód ruszył.

W środku siedziało jeszcze dwóch mężczyzn. Jeden kierował, drugi zajmował miejsce pasażera. Obaj patrzyli prosto przed siebie.

-Kotetsu - syknąłem cicho w jego stronę. Mężczyzna wykonał neutralny gest ręką, który miał mnie uspokoić. Czekałem na dalszy rozwój wydarzeń.

-Matsumoto Takanori?  zaczął mężczyzna siedzący przy kierowcy. Miał ciężki, nieprzyjemny głos. Brzmiał, jakby wydawał komuś rozkaz.

-Tak - odpowiedziałem cicho.

-Bardzo mi przykro, że niepokoimy pana po tych czterech miesiącach, jednak nastąpiły pewne komplikacje.

-Komplikacje? Co się stało? Co ja mam z tym wspólnego? Mieliście mi dać spokój.

Kotetsu dyskretnie kopnął mnie w łydkę. Spojrzałem na niego. Kompletnie nie wiedziałem, co czuję. Byłem jednocześnie zdenerwowany, wystraszony i chciało mi się płakać.

-Nie chodzi o pana. Chodzi o niejakiego Shiroyamę Yuu - odparł kierowca.

Yuu?

-Słucham. Co się stało? – starałem się zachować zimną krew.

-Shiroyama Yuu został zabity. Musi pan dochować tej tajemnicy.

-Wiem to.

Nastąpiła długa chwila milczenia. O co tu chodziło? Dlaczego obudzili się po tych wszystkich miesiącach? Wiedziałem, że nie mogę nikomu o tym powiedzieć, jednak teraz poczułem jakiś przekręt w tym wszystkim.

-Musimy mieć pewność, że nie puści pan pary z ust.

-Nie mam powodu.

Kierowca zaśmiał się. Nie widziałem w tym nic zabawnego. Spojrzałem na Kotetsu. Mężczyzna zachęcił mnie ruchem głowy do mówienia.

-Czy coś… się stało, jeśli mogę wiedzieć? Ostatnie miesiące…

-Nic się nie stało. To po prostu dla pewności. Shiroyama Yuu aka Aoi nie żyje. Tyle chcieliśmy wiedzieć.

Pasażer spojrzał na kierowcę. Obaj mężczyźni wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

-Dziękujemy za poświęcony czas.

Samochód stanął gwałtownie. Kotetsu otworzył drzwi od mojej strony i wypchnął mnie na chodnik. Byliśmy na osiedlu, w którym mieszkałem. Drzwiczki auta zamknęły się za mną z trzaskiem. Kierowca uchylił okno.

-Swoją drogą, ma pan bardzo gustownie urządzone mieszkanie - uśmiechnął się.

Odjechali.

Poczułem jak krew odpływa mi z twarzy. Chie.

Rzuciłem się biegiem w stronę bloku. Kompletnie nie rozumiałem, co to miało znaczyć.

To dla pewności.

Wbiegłem po schodach na czwarte piętro. Wpadłem do mieszkania, rzucając zakupy na podłogę. Dyszałem ciężko, kilka kropel potu spłynęło mi po skroni.

-Chie?! - zamknąłem za sobą drzwi. Cały drżałem z nerwów. - Chie??!!

Bardzo gustownie urządzone mieszkanie.

-Co?! - drzwi od łazienki otworzyły się. Kuzynka wystawiła głowę z parującej łazienki. Miała mokre włosy, była okręcona ręcznikiem.

-Jesteś tu - podszedłem do niej i złapałem ją za ramiona. Zesztywniała gwałtownie.

-No… jestem. Mówiłeś, że mam nigdzie sama nie wychodzić. I mówiłam ci, że idę pod prysznic.

-Mówiłaś? Ach, tak - objąłem ją Odczułem wielką ulgę na jej widok. - Jak dobrze, że nic ci nie jest.

-Takanori, puść mnie. Dziwnie się zachowujesz.

Odsunąłem ją od siebie. Spojrzała na mnie krzywo.

-Co cię ugryzło? – wymamrotała i zamknęła się w łazience.

Zaniosłem siatki z zakupami do kuchni. Postawiłem je na stole, po czym usiadłem na krześle. Czułem się całkowicie wypompowany z życia, w głowie miałem mętlik.

Kouyou, Yuu, Chie, Miho, Kotetsu…

Złapałem się za włosy. Miałem ochotę je sobie wyrwać, chciałem krzyknąć. Kilka łez spłynęło po moich policzkach. Nic już nie miało dla mnie sensu. Ktoś znikał, pojawiał się i tak ciągle, jakby życie bawiło się ze mną w ciuciubabkę.

Dzwonek telefonu. Wyciągnąłem komórkę z kieszeni i odebrałem. Nawet nie patrzyłem, kto dzwonił.

-Tak? - powiedziałem pełnym rezygnacji głosem. Chciałem się położyć, zasnąć i nigdy więcej nie wstawać.

-Hej… cześć. To ja.

Wyprostowałem się gwałtownie. Myślałem, że mam już jakieś omamy.

-Miho?

----

Żyję! Mam się ok, jakby ktoś się o mnie martwił (w co wątpię) i pomimo wielu oporów, przeciwności losu, sratatata (wymyślcie coś sobie), dalej piszę. Długo się męczyłam z tym rozdziałem, miałam nawet zamiar wstawić go we wrześniu. Spięłam się jednak specjalnie dla was i udało mi się go skończyć (34 strony, by to nie narzekali, że tak krótko). Mam nadzieję, że nikt z was nie zasnął w trakcie czytania. Wszelkie błędy oczywiście nie są celowe i przepraszam za nie.

Tak sobie wymyśliłam (a bo co, nie można?), że zabiorę się za odpowiadanie na komentarze. Nie wiem jak długo będzie mi się chciało, ale zacznę od tego posta. No to... mam nadzieję, że jakoś przemęczycie się przez ten rozdział i czekam na wasze opinie. ;D

Do następnego rozdziałuu~!

P.S NEOSTRADA TO GÓWNO. </3