OTP Challenge 02

Cuddling somewhere

Tego dnia nie mogłem podnieść się z łóżka. Leżałem, patrząc się w sufit i zdałem sobie sprawę, że ten sufit jest mniej biały niż sufit w salonie. Zmarszczyłem mocno brwi, gdy zdałem sobie z tego sprawę. Jak to możliwe, że biały tak bardzo różnił się od białego? Biały białemu nierówny czy coś takiego.

-Hej, Yuu - Kouyou wszedł do sypialni w swojej różowej piżamce, której spodenki były w główki uroczych szczeniaczków. Mój cudowny mężczyzna! - Śpisz jeszcze?

-Nie.

-To pomóż mi. Muszę zrobić lewatywę.

Uniosłem znacząco brwi.

-Musisz?

Wywrócił oczami.

-Mamy jakąś specjalną okazję? - podniosłem się. Kou oparł się o ścianę, wypychając biodra do przodu.

-Może.

Już miałem otwierać usta, żeby się spytać, co to za okazja, ale coś mnie jakby uderzyło w głowę. Mieliśmy wyjeżdżać dzisiaj do rodziców Kou!

-Lewatywa może zaczekać - wymamrotałem.

-Wiesz, że nie - naburmuszył się, przysiadając na skraju łóżka. Wsunął dłoń pod kołdrę i dotknął mojego kolana.

-Nie mam zamiaru się tam z tobą...

-Mówisz tak za każdym razem! A później? Ojciec poczęstuje cię jakąś nalewką, która cię sieknie po kieliszku i robisz się jak pies w okresie rui.

-Nie po kieliszku, okej?

-To po dwóch.

-Dobra, mniejsza z tą lewatywą - wróciłem do pozycji leżącej. - Chodź tu na momencik - poklepałem lekko materac obok siebie. Shima westchnął, po czym niechętnie ułożył się przy mnie na plecach.

-No co?

-Spójrz na sufit.

Odchylił lekko głowę.

-No.

-Nie uważasz, że ten sufit jest taki... jakiś nie tak biały jak ten w salonie?

Na kilka sekund zapadło między nami milczenie. Kouyou wpatrywał się intensywnie w sufit nad nami. Marszczył brwi, głęboko się zastanawiając.

-Rzeczywiście... - odparł po około minucie.

Dokonaliśmy niezwykłego odkrycia. Przy okazji doszliśmy do wniosku, że koniecznie musimy zrobić remont w mieszkaniu. Ten sufit nie dawał mi teraz spokoju! Bo jak to tak? Biały musi być nieskazitelnie biały, a nie jakiś... niebiały. Pomimo tej szokującej wieści, musiałem pomóc Kou w zrobieniu lewatywy. Nie obyło się przy tym bez jęków i płaczu. Później Kouyou siedział zamknięty w toalecie i klął jak szewc (tak swoją drogą, to szewcy często klną albo robią to w jakiś specyficzny sposób?). Wyszedł z wc dopiero po jakiejś godzinie. Był biały jak nasz sufit w salonie i oblany potem, jakby przebiegł cały maraton.

-Dzielny jesteś - poklepałem go po główce.

-Spróbuj później nie być napalony - syknął, podpierając się na mnie. Wbił mi z całej siły palce w ramię. - Zrobię ci z tyłka jesień średniowiecza.

-Trzymam za słowo!

~

-Wiesz, że nie mam zamiaru zostawać tu dłużej niż na jedną noc? - powiedziałem, kiedy weszliśmy do pomieszczenia dla gości w domu państwa Takashima. Wcześniej ten pokój należał do Kou, ale zaraz po tym, jak wyniósł się do Tokio, zrobili z tego pseudo stancję hotelową.

-Czyli specjalnie spakowałeś tylko parę bokserek i skarpetek? O ubraniach na zmianę już nie myślałeś?

-Bokserki, skarpetki i prezerwatywy! - poprawiłem go z oburzeniem. - Wiem, że mi coś pożyczysz.

-Jak zawsze. Krzycz, gdy będziesz miał ochotę na seks.

Wieczór spędziliśmy z rodzicami Kou, który usilnie odmawiał kolacji. Mamrotał coś, że nie będzie jadł, bo się odchudza. Jego matka, jak zwykle zresztą, zaczęła jęczeć, że i tak jest patykiem oraz szukała u mnie poparcia. Kou jednak posłał mi znaczące spojrzenie, które miało mi mówić, że wiem, jak to się skończy, gdy coś zje.

-Skoro nie chce...

-Yuu, jak tak możesz? - matka Shimy zacisnęła w oburzeniu dłonie na sztućcach. Jęknąłem w myślach. Nie chciałem mieć tej kobiety przeciwko sobie, ale jeszcze bardziej nie chciałem mieć przeciw sobie Kouyou.

Podrapałem się po brodzie.

-Porozmawiamy z Kouyou na osobności - zaproponowałem.

-Teraz?

-Po kolacji. Dobrze?

Pani Takashima coś burknęła. Jej mąż spojrzał tylko na mnie z dezaprobatą. To była nieprzyjemna sytuacja, atmosfera nie zachęcała do rozmowy. Shima wiercił mnie swoimi sarnimi oczyma. Niemal słyszałem w głowie jego głos;

Jesteś już napalony? Kiedy pójdziesz mnie pieprzyć? Będziesz mnie w końcu penetrował?

Jedzenie ledwo przechodziło mi przez gardło. Czułem się, jakbym miał w nim lepką kluchę, która utrudniała przełykanie. Spojrzałem na swój talerz i jakoś tak zrobiło mi się słabo. Niby wszystko było smaczne, jednak nie byłem w stanie już jeść.

-To co? Może po koniaczku? - pan Takashima uśmiechnął się, wstając nagle od stołu. Pewnie starał się jakoś rozluźnić atmosferę. - Kochanie?

-Nie, dziękuję. Wiesz, że biorę leki.

-Yuu?

-Chętnie. Poproszę.

-Kou?

-Nie - odparł twardo Shima. Jego ojciec spojrzał nań z głębokim zaskoczeniem wymalowanym na twarzy. Kou jedynie założył ręce na siebie i nie spuszczał ze mnie wzroku. Patrzyliśmy teraz na siebie, siedząc na przeciwległych końcach długiego stołu. Poczułem, jak żołądek zaciska mi się w supeł.

-Nie jesz, nie pijesz. W końcu zaczniesz pobierać energię z fotosyntezy - zażartował tata mojego mężczyzny, stawiając obok mnie kieliszek. Nalał mi trochę koniaku. Podziękowałem mu uprzejmie.

-Nie byłbym taki pewien.

Skończyłem jeść kolację, wysunąłem z teściem kilka kieliszków koniaku i jakiś czas posiedzieliśmy całą czwórką, oglądając jakiś program o niepełnosprawnych wiewiórkach, mieszkających w Demokratycznej Republice Timoru Wschodniego.

-Biedne te wiewiórki - mruknąłem, gdy poszliśmy z Kou do pokoju. Shima szybko rozebrał się do bielizny i położył na łóżku w pozycji my body is ready.

-Daj spokój z wiewiórkami. Gdzie włożyłeś gumki?

-No ale... one takie ślepe - pociągnąłem nosem.

-Matko, napiłeś się z ojcem i teraz będziesz jęczał.

-A ja narzekałem na nasz sufit!!

Kou westchnął, opadając bezwładnie na poduszki. Leżał nagi, zrezygnowany z seksu i pewnie jeszcze zły, bo cały dzień głodował. Położyłem się obok niego. Zaburczało mu w brzuchu.

-Yuu, ten jeden raz mógłbyś mi nie psuć dnia - odwrócił się do mnie plecami. - Mówiłem ci, żebyś tyle nie pił. Pewnie ci nawet teraz nie stanie - mamrotał.

-Przepraszam - pogładziłem go po ramieniu. - Przyniosę ci coś do jedzenia, okej?

-Nie. Rozwalisz coś jeszcze. Jesteś ubzdryngolony.

-Ale...

-No proszę cię! Raz. RAZ!!

Chyba był w okresie IMS (IMS - coś w rodzaju PMS, tylko u facetów. Huśtawka nastrojów związana ze spadkiem testosteronu. dop. aut.), bo strasznie narzekał ostatnio. I to na mnie. Co ja mu takiego zrobiłem?

-Hej, przepraszam - położyłem się, przysuwając do niego. Pogładziłem go po nagich plecach. Zadrżał. - Nie chciałem tego.

-Mogłeś pomyśleć.

-Przepraszam - powtórzyłem.

Odwrócił się w moją stronę, po czym wtulił się we mnie. Oplotłem Kou ramionami, mocno go do siebie przyciągając. Pociągnął nosem. Chyba prawie zaczął płakać.

-Będziesz się gniewał? - spytałem.

-Będę - burknął w mój tors. - Jesteś głupi.

Zaśmiałem się. Kou nie odsunął się jednak ode mnie. Przytulaliśmy się do siebie, leżąc na średnio wygodnym łóżku w ciemnym pokoju. Czułem ciepło nagiego ciała młodszego, słyszałem jego oddech. Naciągnąłem na nas kołdrę, szczelnie otulając nią Shimę. Czułbym się winny, gdyby się przeziębił.

Leżeliśmy tak wtuleni w siebie, aż w końcu zasnąłem, trzymając swojego mężczyznę w objęciach.

----

Dzień drugi za nami. Oby udało mi się przetrwać wszystkie 30 dni! Cieszę się, że powszedni part przypadł do gustu. Co powiecie o tym? :D

Do następnej notki~!