OTP Challenge 04

On a date 

Moim najgorszym wspomnieniem z dzieciństwa była sąsiadka, mieszkająca pod nami. Wredna, garbata, z kozimi zębami. Patrzyła na wszystko swoimi szczurzymi oczkami jak podejrzliwy gremlin na jedzenie. Nienawidziła dzieci, w tym mnie. Małego, biednego chłopca, który lubił jeździć na rowerze. Nigdy jej nic nie zrobiłem, a ona za każdym razem, gdy robiłem rundkę moim F1, wyskakiwała zza rogu i zaczynała na mnie wrzeszczeć. Raz prawie ją w taki sposób przejechałem, gdy pojawiła się przede mną niczym jakiś Waligóra. Żałowałem tego prawie jeszcze przez wiele lat, a przynajmniej do wyprowadzki z domu. Wernyhora zjawiał...a się zawsze wtedy, gdy był jakiś problem, gdy potrzebna była jej pomoc z najbardziej trywialnymi sprawami. A ja miałem jedynie ochotę wypominać jej krzywdy dzieciństwa i tego, że skręciła mi kierownicę od ukochanego, górskiego roweru, który mama i tata kupili mi specjalnie na ósme urodziny.

-Pamiętasz tę panią, co mieszkała pod nami? - zapytała się mnie raz moja mama, kiedy rozmawiałem z nią przez telefon.

-Jak miałbym jej nie pamiętać? - mruknąłem. - Jędza.

Mama zaśmiała się. Kouyou, który siedział obok mnie, oparł się o moje ramię.

-Zmarła kilka dni temu.

W końcu - przeszło mi przez myśl. Z jakiegoś powodu poczułem ulgę.

-Stara była. Kiedyś musiała umrzeć.

-Dożyła 98 lat.

-Boże - miałem ochotę się przeżegnać. Demon przetrwał tyle lat w najlepszym zdrowiu. W końcu złego diabli nie biorą.

-Wiesz, nie miała żadnej rodziny, oprócz tych kotów.

-Nie mów mi o tych kotach, błagam!

Przez tę babcię całkowicie znienawidziłem wszystkie futrzane zwierzątka, a najbardziej koty. Kou miał za złe to, że nie chciałem z nim przygarnąć kotka ani pieska, ani nawet świnki morskiej. Zamiast tego kupiliśmy wielkie akwarium i rybki.

-Rybek nie przytulisz, nie pobawisz się z nimi, nie nauczysz sztuczek - narzekał Kou, gdy montowaliśmy filtr w akwarium. - Co mnie obchodzi, że twoja była sąsiadka jest psycholką. Chcę puszystego kota brytyjskiego.

-Daj spokój. Rybki są fajne. Można na nie patrzeć, uspokoić się.

-Prędzej je usmażę na obiad niż się uspokoję.

-Ale co ty chcesz od tych kotów? - kontynuowała moja matka.

-Były straszne. Zawsze się rzucały.

-Bo ich nie karmiła. Były głodne.

-Ludobójcy!

Przeszliśmy z mamą na bardziej przyjemne tematy. W końcu skończyliśmy rozmawiać. Obiecałem jej, że przyjedziemy z Kou na weekend.

-Hej, pamiętasz tę panią, która mieszkała pod moimi rodzicami? - powiedziałem do Kou, gdy robiliśmy razem kolację.

-Yama-uba? - zmarszczył brwi. - Jak mógłbym jej nie pamiętać.

Kobieta wywarła na Kouyou bardzo negatywne wrażenie, kiedy po raz pierwszy przyjechał ze mną do moich rodziców. Byliśmy wtedy tacy bardziej... zabujani w sobie, że tak to ujmę. I przy tym nieśmiali. Zabujani i nieśmiali, o! Siedzieliśmy sobie na ławce w parku przed kamienicą i rozmawialiśmy. Kou nieśmiało trącał swoim kolanem o moje, ja się śmiałem za każdym razem, gdy tak robił. Wiedziałem, co sugerował, ale jakoś nie było sposobności, by się bardziej do siebie zbliżyć.

Pamiętam to jak dziś. Był środek lata, na dworze zmierzchało, upał powoli ustępował. Pośladki przyklejały mi się z gorąca do ławki, na której siedzieliśmy. Kleiłem się od potu, który spływał po moim ciele. Miałem wrażenie, że się topię. Siedzieliśmy w cieniu i patrzyliśmy na zachód słońca, popijając na zmianę colę z puszki. Ktoś w pewnym momencie złapał mnie za ramię i boleśnie wbił mi w nie palce. Odwróciłem się z pewną obawą, że to jakiś małolat z kijem baseballowym. To było jednak coś gorszego - starsza pani z dołu. Zauważyłem kątem oka, jak Kouyou sztywnieje. Przez kilka sekund zamarliśmy obaj, patrząc na kobietę, która wyglądała, jakby wyszła prosto z domu wariatów. Miała potargane, siwe włosy z przebłyskami zieleni i czerni, szczurze oczka były przedziwnie rozszerzone, jakby wzięła coś pobudzającego. Miała na sobie pomiętą sukienkę w stokrotki, która zapięta była drobnymi guzikami pod samą szyję, a na nogach wysokie skarpetki nie do pary i brązowe mokasyny. W drżących, pomarszczonych dłoniach ściskała starą reklamówkę z jakiegoś sklepu.

Wciągnąłem ze świstem powietrze.

-Tak? - zamrugałem kilkakrotnie. Czułem ucisk w żołądku. Nie zdziwiłbym się, gdyby nagle wyciągnęła nóż z reklamówki i zaczęła nas ganiać. Zupełnie jak w dzieciństwie! Z tym, że zamiast noża, miała kij od kosy. Miałem szczęście, że ostrze jej gdzieś się zapodziało...

-To jest złe - syknęła. Była jak w jakimś amoku. Miałem wrażenie, że staruszka zaraz zgniecie mi ramię. - Postępujesz źle.

-Słucham?

-Ugh!

Z jej gardła wydobył się jakiś dziwny charkot. Wzniosła ręce ku górze, jakby chciała prosić bogów o deszcz i krzyknęła. Kou odsunął się na koniec ławki, a ja do niego. Byliśmy w pełnej gotowości do ucieczki.

-Oummm! - zacisnęła powieki.

-Yuu, co to za jedna? - Kou ścisnął mnie za dłoń. Powoli się podnosił. Pewnie szykował się do biegu.

-Pani, co pode mną mieszka...

-Na wielką Amaterasu...!

W tym momencie Kou złapał mnie za dłoń, zrywając się z ławki. Rzucił się do biegu, nie stawiałem oporu, starałem się biec równo z nim. Dyszałem ciężko i wcale nie czułem się bezpiecznie. Gdy się odwróciłem, zauważyłem, że babka biegnie za nami. Dziewięćdziesięcioletnia staruszka deptała nam po piętach dobrym sprintem.

-Kurwa, Kou!

Shima odwrócił się, nie przerywaliśmy biegu.

-Co to za wariatka?! - przyspieszyliśmy. Miałem wrażenie, że wypluję płuca.

-Potem ci powiem!

Biegliśmy aż do mieszkania moich rodziców. Wpadliśmy na klatkę schodową kamienicy i pokonując po kilka stopni, wbiegliśmy na odpowiednie piętro. Wlecieliśmy jednocześnie do mieszkania, przeciskając się w drzwiach. Zamknęliśmy zamki na wszystkich spusty. Osunęliśmy na podłogę ze zmęczenia. Dopiero teraz odczułem ulgę. Nogi mnie bolały, ledwo mogłem oddychać.

To był pierwszy i ostatni raz, kiedy Kouyou przyjechał ze mną do moich rodziców.

-Zmarła.

-Poważnie? - odczułem jakąś ekscytację w jego głosie. Nie było mu przykro. Co się dziwić? - To... hm... no. Szkoda? - odchrząknął.

-Nie udawaj, ze ci z tym źle.

Zaśmiał się.

-No fakt. Nie jest mi przykro.

Zjedliśmy kolację. Resztę wieczoru spędziliśmy na oglądaniu seriali w telewizji.

Mama była bardzo szczęśliwa, gdy zobaczyła wraz ze mną Kou pod drzwiami. Lubiła go, a on lubił ją. Mieli naprawdę dobre relacje. Mama często chciała z nim rozmawiać, gdy do mnie dzwoniła. Czasami potrafili gadać tak godzinami o bzdurach. Cieszyłem się, że mój mężczyzna tak dobrze dogadywał się z najważniejszą kobietą w moim życiu.

-Kou, synku - mówiła do mojego partnera.

-Tak, mamo? - odpowiadał.

Chyba nawet dla mnie nigdy nie była taka kochana jak dla niego.

Zjedliśmy razem. Tata nie był aż tak pozytywnie nastawiony do Kouyou, ale go tolerował i nigdy nie powiedział mu nic przykrego. Jak na niego to było duże osiągniecie. Przy obiedzie nie odzywał się jednak. Głównie to mama i Kou rozmawiali wesoło. Po obiedzie poszliśmy na spacer, który później zmienił się w randkę. Przeszliśmy się praktycznie pustą plażą, idąc blisko siebie. Wiatr wiał całkiem mocno, była końcówka kwietnia, nikt się nie kąpał.

-Trochę zimno - powiedział Kou. Ściskał w dłoni swoje buty. Obaj byliśmy boso.

Złapałem go za dłoń i popatrzyłem nań z szerokim uśmiechem wymalowanym na ustach. Shima odwzajemnił gest. Ścisnął moją dłoń wetkniętą w swoją, opierając się o moje ramię.

-Lubię, gdy trzymasz mnie za rękę - powiedział. Jego ciepły oddech przyjemnie owiał moją szyję. Zadrżałem z podniecenia. - I jesteś blisko.

-Wiem, Kou - musnąłem koniuszkiem nosa jego ucho. - Ja też to lubię.

Z plaży udaliśmy się do kawiarni. Zamówiliśmy po kubku gorącej czekolady i tak siedzieliśmy, rozmawiając aż do zamknięcia lokalu. Gdy skończyła nam się czekolada, zamówiliśmy kolejną. W końcu siedzieliśmy, trzymając jedynie puste kubki. Kiedy opuściliśmy kawiarnię, było całkiem ciemno. Dochodziła dwudziesta. Zadrżałem z zimna, Kou również odczuł chłód i zbliżył się do mnie. Objęliśmy się ramionami, udaliśmy się do parku. Szliśmy w ciszy, delektując się kwietniowym wieczorem. Atmosfera między nami była bardzo intymna, jedyna w swoim rodzaju. Mogłem przysiąc, że gdy tylko wrócimy do domu, pójdziemy razem do łóżka i będziemy uprawiać seks. Byłoby to idealne uwieńczenie naszej skromnej randki.

-Patrz! To tu pierwszy raz spotkałem Yama-ubę - Kou przystanął obok ławki. Byłem pełny podziwu, że po tylu latach rozpoznał to miejsce po ciemku.

-Szalona staruszka.

Parsknęliśmy śmiechem. Przysiedliśmy na ławce i przez długi czas trwaliśmy w milczeniu, pogrążając się w wspomnieniach. Miałem wrażenie, że staruszka albo jej duch wyskoczy na nas zza krzaka. Gdy teraz o tym myślałem, nie mogłem przywyknąć do tej myśli, że tej starszej pani już nie ma. Ona była zawsze, odkąd się urodziłem. Trzymała się mnie jak rzep psiego ogona i rujnowała wszystko. Miałem jej dość, nienawidziłem jej. A teraz? Było mi jakoś tak pusto. To było jak z usuwaniem pieprzyka. Był denerwował, a gdy się go pozbyło, to czegoś brakowało.

-Dziwnie się czuję - powiedział Kou.

-Dlaczego? - popatrzyłem na niego. Jego śliczne oczy błyszczały w ciemnościach.

-Sam nie wiem. To miejsce tak na mnie działa.

-Chyba nawet wiem dlaczego.

Zaśmiał się dźwięcznie. Przysunąłem się do niego, rozglądając się przy okazji. Nikogo tu nie było o tej porze. Okolica była zupełnie wymarła.

Pocałowaliśmy się z Kou. Mężczyzna uśmiechnął się pod wpływem pieszczoty, wplątał dłoń w moje włosy, a ja położyłem mu jedną dłoń na policzku, drugą zsunąłem na jego krocze. Zamruczał, gdy zacząłem masować jego przyrodzenie skryte pod materiałem spodni. Rozchylił wargi, wsunąłem język w jego usta. Jęknął, gdy ścisnąłem mocniej jego krocze.

Coś zaszeleściło za nami w krzakach. Odskoczyliśmy od siebie jak oparzeni i spojrzeliśmy za ławkę. Kou złapał mnie za dłoń, mocno ją ściskając. Serce waliło mi w piersi jak oszalałe. Nagle w zasięgu światła lampy, stojącej nieopodal, pojawił się bury kot. Wyszedł z cienia, w pyszczku trzymał miotającą się mysz. Gryzoń piszczał, machał ogonem.

-Och - mruknąłem. Kot pobiegł gdzieś dalej, a my z Kou oparliśmy się o ławkę, nie patrząc nawet na siebie. W końcu podnieśliśmy się i poszliśmy na cmentarz. Po drodze zerwaliśmy kilka kwiatków cmentarnych. Cmentarz był o tej porze zamknięty, dlatego przecisnęliśmy się przez dziurę w płocie. Trzymając się za ręce, zaczęliśmy szukać grobu staruszki. Było zupełnie ciemno i nie mieliśmy pojęcia, gdzie babka była pochowana. Po jakiejś pół godzinie znaleźliśmy jej grób. Świeży, zwyczajny nagrobek. Dookoła chodziło pełno kotów.

-Chyba już wiem, dlaczego nie chciałeś kota - wymamrotał Kou, mocno ściskając moją rękę.

-No widzisz.

Położyliśmy kwiatki przed grobem, pomodliliśmy się, po czym wróciliśmy do mieszkania moich rodziców. W nocy nie mogłem spać. Przewalałem się z boku na bok, aż w końcu obudziłem Kou, który wtulał się we mnie. Burknął coś na mnie zły, że go obudziłem.

-Niechcący.

-W ramach przeprosin możesz mnie zabrać do kina - mruknął. - Tyle ci mówiłem o tym filmie... no wiesz. Jak to się nazywało?

-Nie pamiętam.

-Ja też nie.

Milczeliśmy jakiś czas.

-Czyli to kolejna randka?

-Oczywiście.

Zasnął. W końcu i ja zasnąłem.

----

Pisane i dodawane na szybko bez sprawdzania. Zdania Kali mówić i te sprawy potem się poprawi. Trochę mniej disco tym razem, no ale... co sądzicie?

Do następnej~!