OTP Challenge 22

In battle, side by side

Z Kouyou potrafiliśmy się kłócić o prawdziwe głupstwa. Czy płatki mają być rozmięknięte w mleku, czy powinny chrupać w ustach? Czy powinniśmy zacząć myć okna od wewnątrz, czy od zewnątrz? W jaką pościel powinniśmy ubrać kołdrę? Kto tym razem wyniesie śmieci? Dlaczego nie zatankowałeś?!

Tak, kłóciliśmy się o takie drobiazgi. Kouyou często mi powtarzał wtedy, że odchodzi, że to koniec. Nie ukrywam, ja też tak mówiłem.

-Jak mogłeś znowu wylizać marmoladę z ciastek?!

-Nie lubisz marmolady.

-Może tym razem chciałem spróbować?

-Mówisz tak za każdym razem.

-A ty za każdym razem myślisz tylko o sobie!

-Mam się wyprowadzić?

-Nie. Ja się wyprowadzę.

-W porządku, to się wyprowadzaj!

-Nawet o mnie nie walczysz?!

-Sam powiedziałeś...

-Dość! Idę się pakować!

Ile to już razy się tak zdarzyło. Kouyou i ja nie mogliśmy jednak bez siebie żyć. Ukochany pakował się albo ja się pakowałem i pewnym momencie wpadaliśmy sobie w ramiona, przepraszając się wzajemnie lub po prostu któryś z nas znajdywał coś innego do robienia, zapominając o swojej wyprowadzce.

Pewnego razu zdarzyła nam się nieciekawa sytuacja. Po jednej z takiej naszej kłótni, Takashima wyszedł z domu. Tym razem sprawa była o wiele poważniejsza. Shima był wzburzony, ja również. I tak oto pchnąłem Kou na ścianę. Nie pozostał mi dłużny, odepchnął mnie, na co ja również zareagowałem agresją i uderzyłem go w twarz. Mój prawy prosty zetknął się z twarzą Kouyou. Shima wpadł na etażerkę, zrzucając z niej kilka rzeczy. Złapał się obiema dłońmi za policzek i popatrzył na mnie. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, co zrobiłem. Łzy stanęły mu w oczach, zmarszczył gniewnie brwi.

-Kouyou, to było...

Podszedłem do niego, by pomóc mu się pozbierać ze stolika. Wyciągnąłem do niego rękę. Złapał mnie za nadgarstek, zrywając się na równe nogi. Pociągnął mnie na stolik, po czym z łokcia pocisnął mi wprost w przeponę. Padłem na tę nieszczęsną etażerkę i myślałem, że się uduszę.

-Pierdol się - warknął Shima. Zaraz wyszedł z domu, trzaskając drzwiami.

Kiedy upłynęło jakieś dwadzieścia, może pół godziny (w każdym razie, mogłem się ruszać i oddychać), poszedłem szukać Kouyou. Gdy go znalazłem, byłem bardziej niż zaskoczony. Ogarnął mnie głęboki paraliż na widok swojego faceta, który stał w ciemnym zaułku, otoczony bandą jakiś dresiarzy. Yakuza w dresie! Kto by pomyślał.

Nie pytajcie, dlaczego szukałem go w zaułku. To był jakiś szósty zmysł i zwyczajnie wiedziałem, że Shima może mieć jakieś problemy. Przyciągał je jak magnez.

-Kouyou! - krzyknąłem, przedzierając się przez tłum dresiarzy z pałami bejzbolowymi do swojego faceta. Gdy mnie zobaczył, jego oczy rozbłysły z nadzieją. Naprawdę się ucieszył na mój widok. A przynajmniej tak mi się wydawało.

-Co tu, kurwa, robisz? - powiedział, gdy do niego podszedłem. - Nie chcę cię znać.

-Porozmawiajmy.

-Teraz?!

-Okej, wiesz. To było nierozsądne z mojej strony. Naprawdę jest mi przykro.

Nagle poczułem, jak ktoś łapie mnie za ramię. Jakaś silna ręka pociągnęła mnie do tyłu, prawie upadłem na beton.

-Yuu! Hej, zostaw go!

Odwróciłem się błyskawicznie. Jakoś udało mi się uniknąć ciosu od całkiem napakowane faceta. Shima rzucił się na niego, uderzając go z pięści w twarz. Ktoś inny rzucił się na Kou, a wtedy ja rzuciłem się na tego, co rzucił się na mojego faceta i tak w kółko. W końcu zostaliśmy otoczeni. Staliśmy z Shimą ramię w ramię czy też może plecy w plecy i przymierzaliśmy się do napakowanych osiłków. Byłem cały poobijany, moje ubranie było poszarpane. Mój oddech był ciężki, byłem zmęczony. Takashima był w podobnym stanie.

-Umrzemy tu - podsumowałem.

-Wszystko, kurwa, przez ciebie - warknął.

-Przepraszam, okej?

-Nie jest okej!

No fakt. W tej chwili byliśmy w czarnej dupie...

----

Klawiatura nie gryzie~!!


I teraz bonus czegoś, na co chyba wszyscy czekają.

[...]

-Wie pan, ile lat temu homoseksualizm został wykreślony z listy chorób psychicznych? Podpowiem tylko, że to było tak dawno, że niedługo zaczną o tym pisać w podręcznikach do historii. Poza tym, z czysto medycznego punktu widzenia…

-Kim pan niby jest, by mówić mi o medycznym punkcie widzenia? Panie… – przerwał mi. Uśmiechnąłem się ironicznie.

-Matsumoto. Jestem lekarzem. 


Nie muszę chyba pisać, z czego jest to fragment. W każdym razie, będzie zaraz po skończeniu OTP Challenge. Także... COMING SOON!