OTP Challenge 27

On one of their birthdays

Całe życie powtarzałem sobie - przetrwać do trzydziestki i dawać z siebie wszystko. Po trzydziestce kończy się wszystko, łącznie z życiem. Tak. Znika życie w znaczeniu towarzyskim i nie tylko. Najbardziej bałem się jednak zaniku mojego życia seksualnego. To sprawa poważna, kiedy już nie uprawia się seksu. Wtedy mogą dziać się różne, dziwne rzeczy.

Miałem szczęście, że nic się takiego nie stało. A przynajmniej nie do końca.

Wciąż miałem znajomych, regularnie uprawiałem seks ze swoim życiowym partnerem i... przeżyłem więcej niż 30 lat. Dokładnie mówiłem, że jest to 30+ (i tu wpisać określoną liczbę od 1 do 9). Mój facet jakoś nie przeżywał tego aż w taki sposób. Był dwa lata młodszy i wciąż żył na pełnym gazie. Nie obchodziło go, ile ma lat. Jeśli mógł robić to, na co ma ochotę, to nic nie stało mu na przeszkodzie.

Gdy skończyłem 37 lat, poczułem, jak coś we mnie pęka. To coś się oderwało ode mnie i odleciało, a ja nie miałem pojęcia, co to było i dlaczego odeszło akurat w moje 37 urodziny. Podświadomie zdawałem sobie sprawę z tego, że to było gdzieś we mnie zakodowane, jakby wpisane w mój byt, geny. Cokolwiek, tak po prostu musiało być i tylko ja o tym wiedziałem.

Traciłem taką cząstkę w każde swoje urodziny. W każdy taki dzień odrywał się ode mnie malusieńki skrawek mojej osoby. Odlatywał gdzieś w kosmos jak balonik napełniony helem, a ja nic nie mogłem zrobić. Nie mogłem dokładnie uchwycić momentu, kiedy to coś się ode mnie oddzielało. To było nagłe - okej, chyba już odeszło. I ja byłem kimś innym, chociaż wciąż pozostawałem tą samą osobą.

-Ty stara dupa jesteś - oznajmił mój partner, kiedy jedliśmy razem obiad. Nawet na niego nie spojrzałem.

-Faktycznie - odparłem, zajadając się sałatką z parmeńską szynką. Oczami wyobraźni widziałem, jak Kou się uśmiecha. Z jakiegoś powodu wydawało mi się, że tak właśnie jest.

-Słuchaj, to może zrobisz jakąś imprezę...?

-Nie?

-Nie, bo?

-A jest tu coś do świętowania? Jakiś powód do robienia imprezy?

-Yuu, zawsze coś organizowaliśmy.

-No to co - burknąłem, pakując sobie sałatę i rukolę do buzi.

-No to co - powtórzył po mnie, parodiując mój ton głosu. Mały złośnik.

Spojrzałem na niego. Marszczył brwi, maltretując kotlet.

-Po prostu nie.

-Okej, rozumiem - niemal warknął.

-Książę się burzy - wymamrotałem.

-Okej, tylko nie książę! Tylko-nie-książę! - obruszył się, unosząc palec i kręcąc głową zupełnie jak nastolatki, vel kobiety na tych wszystkich serialach.

-Wolisz księżniczkę?

-Yuu, bo się wkurzę.

-Już się wkurzyłeś - wywróciłem oczami. - A to chyba ja powinienem się wkurzyć.

-Wcale nie.

Westchnąłem. Rozmowa z nim była jak rozmowa z osłem.

-Żadnych urodzin, żadnych imprez. Jestem już na to za stary,

-Oj, daj spokój. Ja już tort kupiłem.

-Dzięki. Zjem go.

Kouyou był zły, że nie chciałem obchodzić swoich urodzin. On by z chęcią poimprezował, wypił kilka litrów alkoholu, rzygał, a potem zasnął gdzieś pod fotelem. Dla niego każda okazja do imprezowania była dobra, ale dla mnie nie. Obchodzenie urodzin... świętowanie czegoś, co przybliża się do śmierci. To straszne! Skoro teraz wszyscy chcieli obchodzić moje urodziny, kiedy ja czułem się jak jakiś dziadek (ja się pytam, gdzie moja emerytura?!). Byłem pewny, że w dniu mojego pogrzebu zrobiliby huczną imprezę w jakimś klubie.

-Nie kochasz mnie! - oświadczył pod koniec dnia mój facet.

Popatrzyłem na niego spod oprawki okularów, lustrując jego zawziętą minę. Marszczył brwi, usta zaciskał w wąską linię i wydawało mi się, że się jakoś tak napuszył i za chwilę pęknie jak balon. Czułem to napięcie wypełniającego jego ciało. Odłożyłem książkę, zdjąłem okulary z głębokim westchnięciem (widzicie? Okulary! Jestem już dziadkiem!!), po czym przetarłem bolące powieki.

-Skąd ci taka głupota przyszła do głowy? - spytałem spokojnie. Byłem już zmęczony całym tym dniem. To ktoś do mnie dzwonił, wypisywał smsy z życzeniami. Ktoś nawet przyszedł do mnie z prezentem.

-Tak się zachowujesz.

-Jak? Oświeć mnie. Cały dzień jesteś na mnie zły za te urodziny. Co ci tak na nich zależy?

Shima nie odpowiedział. Spuścił głowę, przysiadając obok mnie. Popatrzyłem na niego. Wzrok miał smutny, wręcz płaczliwy. Przez kilka sekund myślałem nad tym wszystkim, aż coś do mnie dotarło.

-Czy ty chcesz mi na siłę sprawić radość? - spytałem niepewnie. - Ta cała impreza... to wszystko...

-Nie do końca... W pewnym sensie.

-W pewnym sensie?

-No bo... Już wszystkim wcześniej powiedziałem, że będziesz robił imprezę i tak jakoś... Głupio mówić, że jednak nic nie będzie.

Westchnąłem.

-Jesteś debilem - podsumowałem. - Największym debilem, jakiego mógłbym kiedykolwiek poznać. Zamiast mi powiedzieć normalnie, to odstawiasz jakieś sceny. I domyśl się człowieku, że wszystko jest już zaplanowane!

-Mów mi jeszcze - burknął - wyzywaj mnie.

-Kouyou, mój ty misiu o bardzo małym rozumku - pocałowałem go w policzek. Oparł się o moje ramię. - W porządku. Zrobimy mi urodziny.

-Tak? - wyprostował się. Złapał mnie za dłonie, po czym popatrzył na mnie rozradowany. Jego oczy błyszczały, jakby był uroczym szczeniaczkiem. I taki mi się teraz wydawał. Niemal podskakiwał w miejscu ze szczęścia.

-Tak - popatrzyłem prosto w jego sarnie oczy. Po chwili dałem mu pstryczka w nos i go w niego pocałowałem. - Ty dzieciaku.

-Jedyny taki, twój dzieciak - odparł. Pocałował mnie czule w usta

Przymknąłem powieki. Dotyk jego warg na moich był czymś tak ogłupiająco niesamowitym, że nie mogłem pozbierać przez dłuższy czas myśli. Ująłem jego twarz w dłonie, a on złapał mnie pod brodą. Rozchylaliśmy nieznacznie usta, jakbyśmy się wzajemnie smakowali. Zamruczałem z zadowolenia, gdy musnął językiem moją dolną wargę. Przeszedł mnie rozkoszny dreszcz podniecenia. Shima wyczuł, że pozwalam mu teraz na wszytko i chcę tego więcej. Rozochocony ostrożnie usiadł mi na udach. Na chwilę przerwaliśmy pocałunku. Kouyou zawisł nade mną. Patrzyłem z dołu na jego iskrzące się w półcieniu oczy. Chciałem go więcej. Pragnąłem więcej pocałunków, pieszczot, pozbawiającego oddechu dotyku. Musiałem jednak poczekać.

-Wszystkiego najlepszego, Yuu - oznajmił niskim, zmysłowym głosem. Miałem wrażenie, że zaraz się rozpłynę pod nim z przyjemności.

I poczułem, jak coś mnie przepełnia. Jakieś dziwne ciepło. Siła, której wcześniej mi brakowało. Cząstka mnie, która wcześniej odeszła, teraz wróciła na swoje miejsce.

----

Blogspocie, wiedz, że cię nienawidzę za wszystkie psikusy, jakie wyczyniasz w związku ze sprawami technicznymi ybt.

Z poważaniem

Tsukkomi

P.S 

Yuu i Taka po ponad dwóch latach wrócili na tło!!!