OTP Challenge 29

Doing something sweet

Kouyou wszedł do domu, kiedy akurat kończyłem ustawiać świeczki w salonie. Zdjął ubranie wierzchnie, narzekając pod nosem na pogodę i zajrzał do salonu. Uśmiechnąłem się do niego szeroko, a on zmrużył podejrzliwie oczy.

-Co robisz? - spytał. Nie wszedłem jednak do salonu.

-Ustawiam świeczki - odparłem. - Chcę, żeby było ładnie.

Kou rozejrzał się po salonie. Chyba dostrzegł, że wszystko było elegancko wysprzątane.

-Od kiedy zajmujesz się dekoratorstwem wnętrz?

-Od dzisiaj.

Pokiwał głową. Zamknął drzwi od salonu odchodząc.

-Udało się - wymamrotałem.

Cieszyłem się, że Kouyou nie dostrzegł prezentu, który postawiłem obok kanapy. Nie sądziłem, że wróci tak szybko i nie zdążyłem go schować. Miałem jednak to szczęście, że mój roztrzepany mężczyzna był roztargniony z powodu złej pogody. Chociaż tyle! Nie musiałem się przejmować, że niespodziewanie będzie chciał mi pomóc w przygotowaniach do wieczoru-niespodzianki, który dla nas szykowałem z okazji walentynek. W końcu pamiętałem o tym święcie, nie to, co w zeszłym roku. Rok temu to Kouyou pamiętał, że są walentynki i miał ze mnie potworną zabawę, gdy stałem jak ten ostatni idiota, a on wyskoczył mi z laurką i życzeniami oraz książką Chodakowskiej, bym w końcu ruszył swój leniwy zad. Ja nie miałem dla niego nic, ale jemu to nie przeszkadzało, bo w zeszłym roku, to on nie pamiętał o święcie zakochanych. Jak widać, zmienialiśmy się w naszym związku, kto pamięta w danym roku o wszystkich uroczystościach.

Zrobiłem dla nas kolację. Z mrożonek, bo z mrożonek, ale liczą się chęci i serce włożone w przygotowanie posiłku, a nie efekt końcowy. Nie było tak źle. Nic nie skakało, nie stękało, nie ruszało się i nie oddychało na talerzu, więc był sukces. Już wymyślałem, jak nazwę swój program kulinarny.

Gotuj z Yuu!

Albo nie...

Gotowanie z Aoim!

Nie, to jeszcze nie to...

Superstar i kuchenne rewolucje!

Oo, tak. To było idealne.

Przyrządziłem dla nas zapiekankę z warzywami. Wiedziałem, że Kouyou lubił zapiekanki z warzywami, dlatego byłem pewny, że się ucieszy.

-Co robisz? - spytał, gdy akurat wstawiałem zapiekankę do piekarnika. Wszedł do kuchni zapewne zaciekawiony tymi różnymi odgłosami gotowania i mojego klęcia.

-Niespodzianka - uśmiechnąłem się.

-Wypchaj się - uderzył mnie w ramię. - Gadaj, co tam włożyłeś?

-Żarcie.

-Jakie?

-Zapiekankę.

-Z warzywami?

-Z warzywami.

W tym momencie Kouyou pocałował mnie w policzek.

-Wiesz, w jaki sposób sprawić mi przyjemność - oznajmił, obejmując mnie czule w pasie. Pogładziłem go pieszczotliwie po plecach.

-Wiem i to najlepiej.

Zaśmiał się, po czym cmoknął mnie w policzek. Złapał mnie za dłonie.

-Yuu, mam coś dla ciebie.

-Dla mnie?

-Mhm - zachichotał uroczo. Westchnąłem w środku. Jak ja go uwielbiałem. - I nie każę ci zgadywać, co mam.

-Nie?

-Nie.

-To co masz dla mnie?

-Prezent - zaśmiał się. - Pokażę ci później, chociaż pewnie nie będziesz zaskoczony.

Około godziny dziewiętnastej usiedliśmy do kolacji. Kou był szczęśliwy, że zrobiłem zapiekankę z warzywami (chociaż były mrożone).Zajadał się nią zadowolony, aż w końcu oświadczył bardzo uroczystym tonem;

-Dziś są walentynki.

-Pamiętałeś?

-A ty?

-No tak. Myślisz, że czemu zrobiłem zapiekankę?

Roześmialiśmy się obaj. Czyli w tym roku oboje byliśmy świadomi tego, że są walentynki.

-Czyli prezent, który masz dla mnie, jest z okazji walentynek? - upewniłem się.

-Oczywiście.

Kouyou wyszedł na chwilę z salonu. Wyciągnąłem zza kanapy prezent, który schowałem dla niego i postawiłem go na stoliku. Shima przyszedł po minucie. Trzymał herbacianą różę, zgrabnie zapakowany prezent i coś, co zaraz schował za plecy. Szybko zorientowałem się, co to było.

-No błagam! - roześmiałem się.

-No co? Coś ci nie pasuje? - udał obrażenie, przysiadając obok mnie. Podał mi prezent wraz z różą. - Spodoba ci się - oświadczył.

-Na pewno.

Podałem mu jego prezent i zacząłem rozpakowywać swój. W środku był distortion, struny oraz tuner. Kouyou wiedział, co kupić, naprawdę. Ostatnio roztrzaskałem swój stroik, zrzucając go na podłogę w kuchni i pozostawał mi tylko tuner ze studia, ale jego wolałem nie zabierać do domu.

Popatrzyłem, jak Kou rozpakowuje prezent ode mnie. Roześmiał się, gdy wyciągnął butelkę Burbona z zawiązaną na szyjce kokardką. Wyjął jeszcze naszyjnik, którego zawieszka została zrobiona z kostki do gitary. Westchnął.

-Urocze - powiedział, przymierzając naszyjnik do swojej szyi.

-Tak sądzisz?

-Tak.

Popatrzył na zawieszkę, uśmiechając się szeroko.

-Tu jest twoje imię!

-To tak, żebyś zawsze miał mnie przy sobie - przybliżyłem się do niego. Podał mi naszyjnik i odwrócił się do mnie tyłem, odgarniając swoje ciemne kosmyki. Przesunąłem palcem po jego karku. Zadrżał. Zapiałem mu naszyjnik. - I przy okazji to będzie twoja jedyna kostka, która zawsze będzie w wiadomym miejscu.

Odwrócił się do mnie, po czym pocałował mnie w policzek. Objąłem go, kładąc mu głowę na ramieniu. Kou wplątał dłoń w moje kosmyki, wzdychając.

Kilka chwil później piliśmy z Kou whisky ode mnie i co jakiś czas całowaliśmy się. Wypiliśmy razem może dwie szklanki, kiedy to wyciągnąłem kajdanki, które przyniósł Kou i wsadził je w kanapę. Pokręciłem nimi na palcu.

-Naprawdę chcesz ich użyć?

-Teraz? - zaczął całować mnie po szyi. - Nie wiem... chyba nie.

-Nie? Sam je przyniosłeś.

Zaśmiał się. No tak, alkohol. Mi też już było gorąco, a zważając na fakt, że Burbon był wysokoprocentowy...

-Yuu, wykąp się ze mną - zamruczał.

Zgodziłem się. Poszliśmy do łazienki. Gdy wanna zapełniała się wodą, my rozbieraliśmy się nawzajem, całując się przy okazji. Usta Kou były gorące, miękkie i soczyste niczym dojrzałe maliny. Położyłem dłonie na jego nagich pośladkach, a on objął mnie w pasie. Kiedy w wannie było już wystarczająco dużo wody, zakręciłem kurki i usiadłem w niej. Shima usiadł na mnie okrakiem, przodem do mnie. Masowałem jego plecy, a on za jakąś dziwną fascynacją patrzył na moją twarz. Dotykał jej, głaskał, ocierał się o nią policzkami jak kot i mruczał przy tym.

-Shima, lubisz walentynki? - spytałem.

-Lubię - odparł. - Czemu miałbym nie lubić?

-Tak tylko się pytam.

-Uwielbiam walentynki. Wtedy jest tak miło, jak teraz.

-Jak teraz?

-Mhm - pocałował mnie czule w usta. Poczułem, że coś mnie ściska w podbrzuszu. Kouyou był zbyt niewinne-namiętny. Specjalnie mnie prowokował.

-A gdyby każdy dzień był jak walentynki?

-Każdy?

Pomasowałem jego pośladki. Westchnął, przymykając powieki i rozchylając te swoje niebiańskie usta. Zsunąłem dłonie na jego uda i przez dłuższy czas nigdzie go nie dotykałem. Jego błyszczące, sarnie oczy patrzyły na mnie z czułością. Wisiorek zwisał z jego nagiej szyi, kosmyki włosów miał mokre. Był... był piękny.

-Tak jak teraz.

-Znudzilibyśmy się - odparł cichutko. Tak cichutko, że ledwo go zrozumiałem.

Oparł się o mój tors, wtulając się we mnie. Objąłem go mocno swoimi ramionami.

-Tak mi tu dobrze, że zaraz zasnę - wymamrotał.

-Nie zasypiaj, jak cię przeniosę do łóżka?

-Jesteś moim superbohaterem. Jakoś dasz radę.

Westchnąłem, głaszcząc go z czułością po włosach.

-Kocham cię, Yuu - powiedział, całując moją nagą pierś. - Najmocniej na świecie.

-Ja ciebie też kocham, Kouyou - odpowiedziałem. Czułem, że się rozpływam w tej gorącej wodzie. - Kocham cię jeszcze mocniej.