Migdałowe serce II 12

O zniknięciu i świętach

Powoli ruszyłem w stronę najbliższego przystanku autobusowego. Nie miałem zamiaru dłużej dzwonić do Yuu, ani czekać na niego. Zdenerwował mnie jak nigdy. Nawet nie napisał, czy coś mu wypadło. Nic, zero, nul.

A co jeśli coś mu się stało?

Wzdrygnąłem się na samą myśl o tym, że coś mogłoby mu się przytrafić. Nie, tego bym nie zniósł. Shiro na pewno był cały i zdrowy i pewnie zostawił telefon w mieszkaniu i stał w korku, czym zmusił mnie do pójścia na przystanek.

-Ruki - usłyszałem za sobą. Odwróciłem się z niemałym trudem, zastanawiając się, czy ten głos należał do tej osoby, o której myślałem. Nie pomyliłem się, a szkoda. Podszedł do mnie z wyraźną niechęcią wymalowaną na twarzy.

-Uruha - powiedziałem bez emocji. Chłopak zatrzymał się przede mną, wlepiając we mnie sarnie oczy. - Co?

-Mam cię odwieźć do domu - oznajmił mi. - Yuu nie mógł przyjechać i mnie poprosił o pomoc.

-Akurat ciebie? - nie kryłem irytacji. Shiroyama wiedział, jakie były stosunki moje i Kou, a on jeszcze wysłał tego dryblasa, żeby mnie odwiózł do domu. To musiał być jakiś jego kolejny żart.

-Mi się to nie podoba bardziej niż tobie - obwieścił suchym tonem. - Mam się tobą zająć, więc robię to.

*

-Pomóc ci wejść? - zapytał, odbierając ode mnie kask. Na początku nie wiedziałem, jak zareagować. Pewne było, że samemu było mi się trudno dostać do mieszkania, do swojego pokoju, a z drugiej strony Takashima nie pytał z grzeczności, czy własnej dobroci. Pytał tylko dlatego, że Yuu go o to poprosił.

-Jak chcesz - odpowiedziałem. Zauważyłem, że po jego twarzy przeszedł cień. On nie chciał i pewnie zabrałby swoje cztery litery. Został jednak poproszony o coś innego. Westchnął krótko.

-Wskakuj - nakazał mi, odwracając się do mnie tyłem i pochylając się do przodu. Patrzyłem na niego chwilę jak na ostatniego kretyna, jednak w końcu zrozumiałem, co chciał bym zrobił. Wgramoliłem mu się na plecy, a on ruszył w stronę wejścia. Wszedł do domu, gdzie zaraz postawił mnie na podłodze. Wrócił się po mój plecak i kule.

-Dzięki - burknąłem cicho. Chłopak nie odpowiedział mi w żaden sposób. Zdjęliśmy kurtki i buty, a on znowu wziął mnie na barana, zanosząc mnie do mojego pokoju. Następnie zrobił kolejną rundkę po schodach po moje rzeczy.

-A co się stało, że Yuu nie mógł po mnie przyjechać? - zapytałem, kiedy wrócił. Kouyou spojrzał na mnie krzywo, po czym wzruszył ramionami.

-Nie wiem - odparł. Kłamał. Na sto procent kłamał. Shiro na pewno powiedziałby mu, co się stało. W takim razie, o co chodziło?

-Trochę się zmartwiłem, bo nie odbierał - mruknąłem, sunąc wzrokiem po pokoju. Wszędzie były jakieś znaki bytności Yuu. Elementy jego garderoby, książki, drobne kosmetyki. To wszystko było idealnie wpasowane w całe pomieszczenie. Zerknąłem na Kouyou, który także przyglądał się tym rzeczom z dziwnym zainteresowaniem i przygnębieniem jednocześnie. - Rozmawiałeś z nim? - wyrwałem go z zamyślenia. Głupota tego pytania aż raziła w oczy, ale chciałem go sprowokować do mówienia.

-Tak - odparł spokojnie, zapewne domyślając się moich zamiarów. Takashima nie był głupi i nie dawał sobą sterować. - Do zobaczenia - rzucił nagle, kierując się w stronę drzwi. Wyszedł szybko, nie dając mi nic powiedzieć.

*

Yuu kolejny dzień nie dawał znaków życia. Dzwoniłem do niego codziennie i zasypywałem falą smsów, by w końcu się odezwał. Martwiłem się o niego i nie mogłem przez to spać w nocy, co niestety objawiało się podczas lekcji. Byłem rozkojarzony i nie umiałem się skupić, co zaowocowało moją pierwszą w życiu oceną niedostateczną. Tak, pierwszy raz dostałem jedynkę. Nie przejąłem się tym jednak i wytłumaczyłem sobie, że w końcu musi być ten pierwszy raz.

-Matsumoto, mógłbyś zostać na momencik? - zagadnęła mnie wychowawczyni po godzinie wychowawczej. Automatycznie usiadłem na krześle i wlepiłem w nią spojrzenie. Nauczycielka poczekała, aż wszyscy wyjdą, po czym oparła się o swoje biurko i wzięła wdech. Nie lubiła rozmów wychowawczych. - Czy coś dzieje? - zapytała. - Nauczyciele mówią, że opuściłeś się w nauce, nie skupiasz się i nie przykładasz do zajęć - przerwała na chwilkę, oczekując jakiejkolwiek reakcji z mojej strony. Czekałem dalej na to, co miała mi do powiedzenia. - Posłuchaj, jesteś dobrym chłopcem, zdolnym, a od jakiegoś czasu zaprzepaszczasz swoje szanse na stypendium. Nie masz jakiś problemów? - spojrzała znacząco na moją nogę w gipsie.

-Nie, proszę pani - odparłem grzecznie.

-Takanori, ale ewidentnie coś się dzieje - splotła ręce na piersiach, przyjmując pozycję zamkniętą. - Możesz mi powiedzieć tu i teraz, albo będę zmuszona powiadomić twoich rodziców - wzdrygnąłem się na samą myśl o tym.

-Ale...

-Takanori, proszę cię. Rozumiem twoją sytuację w domu, ale jeśli mi nie powiesz, naprawdę do nich zadzwonię. Mogę ci obiecać, że ta rozmowa zostanie między nami.

-To nic ważnego - westchnąłem. Belferka uniosła brwi, czekając na coś więcej. - Martwię się, bo pewna osoba ode mnie odeszła.

-Oh, Takanori - kobieta opuściła swobodnie ręce wzdłuż ciała. - Przykro mi.

-I nie wiem, czy do mnie wróci - dodałem ciszej. Nie uszło to jednak jej uwadze. Zmarszczyła brwi, dokładnie analizując moje słowa, po czym pokiwała powoli głową.

-Wiesz, Takanori, w tym wieku zawody miłosne łatwo przechodzą. Ona na pewno już o tym nie pamięta i bawi się z przyjaciółmi.

Spojrzałem na nią oburzony. Yuu nie zrobiłby tak. Coś musiało się stać. Na pewno by odebrał, a on zniknął. Przepadł jak kamień w wodzie. Nie było go w jego mieszkaniu, domu, nawet Yune nie wiedział, co z nim było.

-Nie wiem - mruknąłem.

Kobieta wzięła kolejny wdech.

-Na pewno szybko kogoś znajdziesz. Zobaczysz, na prawdziwą miłość jeszcze przyjdzie czas - wstała, układając papiery na biurku. - Zaczyna się przerwa świąteczna, przemyśl sobie wszystko w ten czas - uśmiechnęła się, informując mnie jednocześnie, że mogłem już sobie pójść.

*

Dwudziestego drugiego grudnia przyszedł do mnie Kouyou. Zdziwiłem się trochę na jego widok, bo naprawdę się nie spodziewałem, że przyszedłby do mnie ze swojej własnej i nie przymuszonej woli. Coś musiało się wydarzyć.

-Stało się coś? - zapytałem, starając się panować nad głosem. Obserwowałem, jak siada na moim łóżku i bierze głęboki wdech. Poczułem, jak dłonie zaczęły mi drżeć. Nie spodziewałem się żadnej dobrej informacji.

-Wiesz, że ciebie nie lubię - zaczął beznamiętnie - a ty nie lubisz mnie.

-Przyszedłeś mi wykładać takie oczywiste oczywistości?

-Przymknij się, jeśli łaska - warknął, mrużąc oczy. - Nie lubimy się, ale zależy nam obojgu na jednej i tej samej osobie, a tym szczęśliwcem jest Yuu. Takanori, on teraz nie może się z tobą widy...

-Wiesz, gdzie jest? - przerwałem mu. - Co z nim? Kouyou, gdzie on...

-Wszystko z nim dobrze, a teraz słuchaj mnie w końcu - widać było, że nie był do mnie przyjaźnie nastawiony. - Pamiętasz, jak ci opowiedzieliśmy tą naszą przykrą historię, prawda? - kiwnąłem głową. Powoli domyślałem się, do czego zmierzał i nie spodobało mi się to. - Pamiętasz też, czym szczycił się Yuu przed tamtym zdarzeniem, prawda?

-Pamiętam - powiedziałem cicho, czując ciarki biegnące mi po plecach.

-Musiał wrócić do tego - wbił wzrok w swoje kolana. - Miał trochę niedokończonych spraw i...

-Jak to? - znowu mu przerwałem. Mówił, że już zamknął tamten rozdział w swoim życiu. Że tylko ja byłem naprawdę ważny.

-Siedź cicho - Kou już się denerwował. - Yuu nie chciał tego, rozumiesz? I teraz pojawiasz się ty - uśmiechnął się sztucznie, co tylko mnie utwierdziło w tym, że to jego nielubienie mnie, przeradzało się już w nienawiść. - Yuu został zaszantażowany, że jeśli nie wróci, to oberwie się tobie, a tego to on na pewno by nie chciał - splótł ręce na piersi i założył nogę na nogę. W takiej pozie jeszcze bardziej przypominał dziewczynę. - Ale od czego ma się takiego przyjaciela?

-Ja... To on... Przeze mnie? - nie wiedziałem, co powiedzieć. Starszy pokiwał powoli głową. - Kou, zabierz mnie do niego! - wstałem z krzesełka i chciałem do niego podejść, przez co prawie się przewróciłem. - Błagam, wiem, że mnie nie lubisz, że chętnie byś się mnie pozbył, ale...

-Nie licz na to - przerwał mi. - Posłuchaj, jeśli cokolwiek robię i ma to jakikolwiek związek z tobą, to robię to dla niego. Nie po to, żeby tobie ułatwić życie, rozumiesz? A tym, utrudniłbyś wszystko sobie, mi i jemu.

Usiadłem z powrotem na swoim krzesełku i pociągnąłem nosem. Takashima przewiercał mnie zimnym spojrzeniem, jakby badając moją duszę.

-To dlaczego tutaj jesteś? - burknąłem. - Mogłeś to sobie darować.

-Boże - zaśmiał się, przykładając dłoń do twarzy. - Nie rozumiem, co Yuu w tobie widzi.

-Myślisz, że byłbyś dla niego lepszy? - syknąłem zły. Różne uczucia zaczęły się we mnie kumulować i przyszedł czas, by zaczęły się uwalniać. Nie moja wina, że akurat padło na złość. Blondyn sam mnie sprowokował.

-A nie? - uniósł jedną brew, drażniąc się ze mną.

-Co ty tak naprawdę do niego masz? - zacisnąłem dłonie w pięści. Czekałem na odpowiedź Kou, ale ten uśmiechnął się tylko, denerwując mnie jeszcze bardziej.

-Kocham go, jeśli tak bardzo zależy ci na tym - odrzekł, a mnie zamurowało. Nie sądziłem, że usłyszę coś takiego. - Kocham go, od kiedy go poznałem, rozumiesz? Od pięciu lat kocham go tak samo, a nawet mocniej - wykryłem nutę żalu w jego głosie. - Więc mam do niego więcej, niż mógłbyś się spodziewać.

-I ty... Jak możesz mi o tym mówić? - chciałem powiedzieć i ty to wytrzymujesz?, ale zrezygnowałem, nie chcąc mu pokazać, że w pewnym sensie było mi go szkoda. Kochać kogoś tyle lat bez wzajemności? Osobiście bym pewnie popełnił wcześniej samobójstwo.

-Sam mnie spytałeś, co do niego mam - odparł, odchrząkując. - Wracając do tematu. Yuu nic nie jest i wszystko, co robi jest z myślą o tobie. I nie denerwuj się, tylko skup na czymś innym, a on wróci do ciebie szybciej, niż mógłbyś się spodziewać.

*

W święta nic się nie zmieniło. Dalej byłem sam, bez Yuu, który najwidoczniej miał trudniej ode mnie. Biedactwo. Chętnie bym go przytulił i pocieszył, że znowu został zmuszony do takich rzeczy. Westchnąłem przeciągle, przypominając sobie, że miałem dla niego mały prezencik. Niby nic specjalnego, ale chciałem mu go dać. Kolejną rzeczą, jaka siedziała mi w głowie, to nasza rocznica. Nie sądziłem, by wrócił do tego czasu. Wychodziło na to, że pierwszą rocznicę miałem spędzić samotnie.

-Taka? - usłyszałem nad sobą. Niechętnie podniosłem wzrok na ojca. Mężczyzna marszczył brwi w zdziwieniu. - Źle się czujesz? - zapytał. W końcu nie często widzi się syna skulonego na kanapie z głową włożoną między nogi.

-Nie - odparłem powoli.

-To co ci? - zapytał, siadając obok. - Noga boli? - pokręciłem głową. Znowu stał się czułym ojczulkiem? Oh, jak miło. - To co ci?

-Nic - odparłem bez entuzjazmu. Widać było jak na dłoni, że coś się stało.

-Aa... - zawiesił na chwilę głos, zastanawiając się, co powiedzieć. - Co u Yuu? Dawno go tu chyba nie było - mruknął.

-U niego dobrze - wlepiłem wzrok w podłogę. Miałem nadzieję, że było u niego dobrze. Od dwóch tygodni nie miałem z nim kontaktu i tylko Takashima mnie zapewniał, że ten żyje i ma się dobrze.

-Może wpadnie? - zaproponował, próbując przymusić mnie do mówienia. Oj, ojcze, z tobą najmniej chciałem o tym rozmawiać. - Dawno go nie widziałem.

-U rodziny jest - mówiłem, jakbym miał zaraz stracić przytomność i tak się też czułem. Tęsknota za Yuu rozrywała mnie od środka. Przypominało mi to trochę sytuację z sierpnia, kiedy zakazali mi się z nim widywać.

-Ah, u rodziny - z jego tonu wywnioskowałem, że nie wierzył w moje słowa. - Na pewno?

-Na pewno.

-Nie pokłóciliście się? - dalej naciskał.

-Nie - odparłem krótko.

Na tym na szczęście skończyliśmy rozmawiać. Wstałem i kuśtykając, powlokłem się do pokoju, w którym zrobiłem dokładnie to samo, co w salonie z tym, że przytuliłem do siebie poduszkę. Ni stąd, ni zowąd, z moich oczu zaczęły wypływać łzy. Szlochałem w poduszkę, jeszcze bardziej tęskniąc za swoim ukochanym.

*

Wygrzebałem w szafie koszulkę Yuu i nałożyłem ją. Wisiała na mnie, bo czego mogłem się spodziewać po jego ubraniach. Był większy, to też koszulki były większe. Postarałem się jakoś ogarnąć i zszedłem na śniadanie. Nikt z rodziny nie zwrócił uwagi na to, że miałem na sobie o wiele za dużą koszulkę. Ciotka jedynie uśmiechnęła się do mojej pomalowanej buźki i podała mi talerz z omletem. Trochę rodziny zjechało się do nas na te parę dni i mimo wszystko musiałem być dla wszystkich tych ludzi miły.

-Taka, a co u ciebie? - zagadnął mnie wujaszek, kiedy tak maltretowałem biednego omleta, nie mając zupełnie apetytu. Podniosłem na niego wzrok, jakby się upewniając, że mówił na pewno do mnie. Głupio musiałem wyglądać.

-U mnie? - zapytałem dla pewności. Mężczyzna nieznacznie kiwnął głową. - W porządku.

-Masz jakąś dziewczynę? - zapytał z uśmiechem. Jasne wujku. Chcesz ją poznać?

-Nie - uśmiechnąłem się lekko. - Żadna mnie nie... - urwałem nagle. Jakoś dziwnie się poczułem.

-Taka?

-Ja...

-Chłopcze, wszystko dobrze? - zapytała ciocia. Powiodłem wzrokiem po zgromadzonej rodzince i wstałem, chwiejąc się.

-Przepraszam - rzuciłem, wychodząc z jadalni. - Źle się czuję.

Na szczęście nikt nie postanowił za mną iść i bawić w troski. Skacząc na jednej nodze, dotarłem do pokoju, w którym od razu rzuciłem się na łóżko i chwyciłem za telefon. Jak się okazało, dostałem smsa. I to nie od byle kogo.

*

[Uruha]

Leniwie powiodłem wzrokiem po jego odzieniu. Miał na sobie koszulkę Yuu, która była na niego o wiele za duża. Prychnąłem w myślach i postanowiłem nie wspominać o tym, jak bardzo mu nie pasowała.

-Co? - rzucił na przywitanie. Nie powiem, ale sam bym się lepiej z nim nie przywitał, gdyby tak do mnie wpadł.

-Dzień dobry - wycedziłem ze sztucznym uśmieszkiem i władowałem się do przedsionka. Mierzył mnie wzrokiem, a ja rozpiąłem kurtkę, wyjmując maleństwo, które od dłuższego czasu się miotało pod moim odzieniem.

-Tenshi! - zamknął drzwi i zaraz zabrał ode mnie czarną kulkę. - Udusić ją chciałeś? - czule przycisnął do siebie kotkę, jakby była najcenniejszym skarbem na świecie.

-Prędzej ciebie bym... - mruknąłem pod nosem, żeby nie usłyszał. Chłopak zerknął tylko na mnie i dalej obejmował kotkę. - Przyszedłem pogadać - przerwałem mu jego maltretowanie zwierzaka, skupiając na sobie jego uwagę.

Chłopak zmierzył mnie obojętnym wzrokiem i zaprosił gestem do swojego pokoju.

-O czym chcesz gadać? - usiadł na łóżku, kiedy już byliśmy w jego pokoju. Rozejrzałem się po nim obojętnie i oparłem się o biurko. Mimowolnie skrzyżowałem kostki i wypiąłem pierś do przodu, podpierając się rękoma na biurku.

-O tym, o czym powinniśmy już dawno porozmawiać - rzuciłem wymijająco. Chłopak zmarszczył brwi, a ja westchnąłem pod nosem. Naprawdę nie rozumiał, czy udawał idiotę? - Ty, ja, Yuu, rozumiesz? - powiedziałem jak do dziecka.

-I co to ma znaczyć? - zapytał. - Do czego niby zmierzasz?

-Takanori, nie przyszedłem tutaj, bo taki miałem kaprys - syknąłem, mając nadzieję, że mu nie przywalę jakimś krzesłem. Yuu by mnie zamordował z miejsca. - Posłuchaj, nie chcę, żeby on mnie znienawidził, jeśli stałaby ci się teraz jakaś krzywda. Dlatego, masz nie wychodzić z domu, a jak już, to nie sam.

-Masz być niby moją niańką? - trafił w dziesiątkę. Ale mówi się, że głupi ma zawsze szczęście. - Kouyou, umiem o siebie zadbać.

-Czyżby? - zmrużyłem oczy, unosząc brwi. - Na pewno nikt nigdy nie próbował cię wykorzystać, prawda? Umiesz w końcu o siebie zadbać.

-Nie twój interes - odgryzł się, odwracając się ode mnie.

-Właśnie, że mój - warknąłem, podchodząc do niego i łapiąc go za nadgarstki. Szarpnąłem nim, żeby na mnie spojrzał. - Jeśli to powtórzyłoby się teraz, to ja bym za to odpowiadał, rozumiesz? Twoje dobro jest teraz najważniejsze.

-Puść - syknął. - Nie dotykaj mnie! - zaczął się szarpać, a ja wzmocniłem uścisk, pochylając się nad nim. Dlaczego tak reagował?

-Nie puszczę. Masz mnie w końcu słuchać, kiedy ci tłumaczę.

-Kouyou! - zaszlochał, kuląc się. - Nie dotykaj mnie - puściłem go, a on wtulił się w swoją koszulkę, płacząc. Złapałem go tylko za nadgarstki, a on wpadł w taką histerię. To nie było normalne, przecież nie zrobiłbym mu krzywdy.

-Bądź dla niego delikatny - powiedział Yuu, siedząc obok mnie na łóżku. Leniwie gładziłem go po dłoni i bardziej skupiałem się na tym, że mogłem go w taki sposób dotykać. Chciałem wykorzystać to w pełni, dlatego po niedługim czasie, objąłem jego rękę, wtulając się w niego. - Jest naprawdę czuły na wszelkie podnoszenie głosu i wrażliwy na dotyk. Uważaj z tym.

-Niedotykalski? - gładziłem go po ramieniu, delektując się nim. Był tak blisko.

-Jest po przejściach jeśli chodzi o starszych mężczyzn, rozumiesz? Nie ma do nich zaufania.

-A ty? - objąłem go całego. Matko, jaki byłem szczęśliwy.

-Ja jestem tym wyjątkiem, który może wszystko - zaśmiał się.

Klepnąłem się otwartą dłonią w twarz i pokręciłem głową. Dla Takanoriego wszyscy oprócz Yuu byli potencjalnymi gwałcicielami. Szkoda, że nie skupiłem się wtedy bardziej na tym, co Aoi mówił.

-Taka, nie skrzywdzę cię - powiedziałem do chłopaka, który był zwinięty w kłębek i cały się trząsł. - Nie mógłbym, rozumiesz?

Nie odpowiedział, tylko dalej płakał. Co ten Yuu z nim miał. Ja bym tyle czasu, co on z kimś takim nie wytrzymał.

-Już, spokojnie - westchnąłem, siadając obok. - Przecież cię nie zgwałcę, nie umiem.

Powoli podniósł na mnie wzrok i zamrugał kilkakrotnie. Chociaż się uspokoił.

-Nie uprawiałeś seksu z mężczyzną? - był widocznie zdziwiony. Niby jak miałem uprawiać seks z mężczyzną, jeśli ten mój jedyny miał kogoś innego?

-Ja...

Nagle podniósł się i objął mnie, przyciągając do siebie. Próbowałem się wyswobodzić z jego uścisku, ale ten uparcie mnie trzymał. To było bardziej niż dziwne.

-Kouyou, zostań tak ze mną - głos mu drżał i najwidoczniej dalej płakał. Opadłem niepewnie na kanapę, dając mu się przytulać. Kombinował coś? - Chcę go zobaczyć - szepnął płaczliwie. - Kou, kiedy on wróci?

-Nie wiem - pogładziłem go po plecach. Na początku się wzdrygnął, jednak zaraz nad tym zapanował i wtulił się we mnie mocniej, rozluźniając się. Chciałem, by mnie puścił, bo miałem szczerze go już dość. Albo płakał, albo się przytulał. Oszaleć można było z kimś takim.

*

U mnie w porządku. Ubieraj się ciepło i nie zapomnij odwiedzać kotka w schronisku. Pamiętaj o syropie na kaszel!

Yuu

Chwyciłem ołówek i zacząłem zapełniać nim kartkę, by odczytać prawdziwy list. Po kilku minutach, byłem w stanie się rozczytać.

Coraz bardziej się boję, że będą kazali mi kogoś zabić. Codziennie budzę się z tą myślą, że przestanę być sobą. W ciągłym stresie wykonuję polecenia, które kiedyś sam wydawałem. Mam za swoje.

Co z Taką? Jak się ma? Jak jego kostka? Tęskni za mną? Mówił coś chociaż o mnie? Jak sobie radzi w szkole? Spotykał się z kimś ostatnio? Dobrze się odżywia? Jest zdrowy? Uściśnij go ode mnie i powiedz, że go kocham i strasznie za nim tęsknię.

Jeszcze raz przepraszam, że tak bardzo cię wykorzystuję.

Yuu

Westchnąłem cicho, kolejny raz czytając zawartość liściku. Biedny Yuu. Po chwili zabrałem się za pisanie odpowiedzi. 

----

Nie żeby Migdał nie chylił się ku końcowi, żuczki. Przewiduję jeszcze 3 rozdziały :) 

Dziękuję ślicznie za wszystkie komentarze *HUG* 

Do następnego rozdziałuu~! ;3