Ja do ciebie 01 (minipartówka)

Różowata łuna światła powoli zaczęła pojawiać się na horyzoncie. Ptaki rozpoczynały swój codzienny koncert, a nocne zwierzęta chowały się w swoich kryjówkach, czekając aż minie dzień i by ponownie mogły z nich wyjść. Yuu już od dłuższego czasu nie mógł spać i po prostu siedział na parapecie, obserwując krajobraz, jaki rozchodził się z jego okna. Po kilku minutach niezbyt chętnie zwlókł się ze swojego siedziska i podreptał do kuchni, by zrobić sobie kawy. Niedługo później wrócił na parapet i sącząc napój, wpatrywał się w powoli rozjaśniające się niebo, które zaczęło przybierać bladoniebieskiego odcieniu.

Po godzinie siódmej do jego pokoju zawitała zaspana matka ubrana w szlafrok frotte i miękkie kapcie. Patrzyła na chłopaka, zastanawiając się, czy mogła postąpić inaczej. Czy mogła postąpić w taki sposób, by jej syn był szczęśliwy. Sama tego nie wiedziała. Było jej jednak niezwykle przykro, gdy tak obserwowała zasmuconego chłopaka.

-Znowu nie mogłeś spać? - zapytała zachrypniętym głosem. Odchrząknęła i wyczekiwała odpowiedzi, która nie nadeszła jednak tak szybko. Wiedziała, że był na nią zły i miał do niej ogromny żal, a codzienna tęsknota i problemy ze snem były tego idealnym dowodem. Yuu ogromnie przeżywał stratę.

-Tak - powiedział ledwo słyszalnie, namiętnie wpatrując się w śnieżnobiałą chmurkę, sunącą powoli po niebie.

-Co chcesz na śniadanie? - zapytała, a on tylko oparł się głową o szybę. Nie był głodny, a kiedy tylko pomyślał o jedzeniu to skręcał mu się żołądek. Matka Yuu, widząc jego postawę, wyszła z pokoju syna i poszła do kuchni, by przygotować posiłek.

Yuu siedział przez jeszcze kilka minut. Zszedł z parapetu, gdy tylko usłyszał dźwięk wiadomości sms. Wziął telefon leżący na biurku i odblokował ekran, odczytując smsa.

Śniłeś mi się dzisiaj w nocy.

Yuu uśmiechnął się do ekraniku i zaraz wystukał odpowiedź.

A co robiłem w twoim śnie?

Ściskając komórkę, usiadł na łóżku i wpatrywał się w nią jak w obrazek święty, wyczekując odpowiedzi.

Chodziłeś po brzegu morza w słoneczny dzień.

Yuu uśmiechnął się, widząc odpowiedź. Nie rozumiał, dlaczego zakochał się w kimś takim jak on. Dlaczego to musiał być mężczyzna? Kouyou, dlaczego?

***

Yuu był jednym z najlepszych uczniów. Był inteligentny, miły, potrafił wybrnąć z niemal każdej sytuacji. Nie dziwne, że uczniowie i nauczyciele go lubili i został wybrany przez nich na przewodniczącego szkoły. Był pomysłodawcą wielu akcji i wycieczek, mediatorem pomiędzy społecznością uczniowską, a belframi. Prymus i ideał co roku dostający nagrody.

Ale jak w tym natłoku zajęć znaleźć czas dla siebie?

Yuu często miał problem w wygospodarowaniu chwili dla siebie. To pomagał komuś z matmą, to dorabiał w pracy, uczył się albo zostawał w szkole na zajęcia dodatkowe, które często późno się kończyły. Chłopak nie narzekał jednak na ten natłok obowiązków. Wiedział, że uczciwa praca popłaca i kiedyś zaprocentuje to w jego dorosłym życiu, które miał już niedługo rozpocząć.

-Yuu-kun, jutro przyjeżdża do nas ten nowy uczeń - powiedziała sekretarka, u której Shiroyama czasami zostawał, by pomóc jej przy bazie danych. Chociaż kobieta jeździła na liczne kursy w celu dokształcenia się w obsłudze komputera, to ciągle sprawiało jej to trudności, a Yuu czuł się zobowiązany do wsparcia sekretarki. - Przyszedłbyś może wcześniej, by go oprowadzić i zaprowadzić pod klasę? - zapytała, zerkając na kalendarz wiszący na ścianie. Poprawiła grube, prostokątne oprawki i jakiś czas wpatrywała się w kartkę, na której nad wypisanymi dnami widniało zdjęcie nocnej panoramy Londynu. Cały kalendarz miał właśnie takie zdjęcia i zatytułowany był "Najpiękniejsze miasta nocą". W kalendarzu były jeszcze zdjęcia takich miast jak Mediolan, Nowy Jork, Paryż, czy Sydney.

-Z chęcią - odparł chłopak, także spoglądając na kalendarz i szukając czegoś, co mogło przyciągnąć wzrok kobiety. Dostrzegł, że jutrzejszy dzień był zaznaczony w kółeczko i podpisany "Nowy". Domyślił się, że chodziło o tego nowego ucznia, który miał od jutra zacząć uczęszczać do jego szkoły.

Jego szkoły.

Yuu często tak myślał. Poświęcał się dla tej placówki, spędzał w niej większość swojego wolnego czasu. Nie dziwne, że miał takie a nie inne myślenie. Szkoła była jego drugim domem.

-Dawno nie mieliśmy żadnego nowego ucznia - stwierdził, powracając wzrokiem na monitor komputera i dalej sprawdzając czy zapis w bazie danych był poprawny. - Z której jest klasy?

-Z pierwszej - sekretarka zerknęła na Yuu, który westchnął na jej słowa. Pierwszaki zawsze uważał za nieprzyjemne dzieci, którym trudno było przestrzegać zasad, a czegoś takiego ułożony przewodniczący nie cierpiał, chociaż przymykał na to oko. - Przeszkadza ci to?

-Może troszeczkę - zacisnął usta w wąską linię. Przeszkadzało mu to bardzo. Od początku roku Shiroyama starał się naprostowywać nowych uczniów, a ten jeden mógł wszystko zniweczyć. - Nie będzie obeznany w szkole, trochę mnie to martwi, bo tych nowych różnie się traktuje - skłamał.

-Wiesz, podziwiam to w jaki sposób troszczysz się o innych - kobieta wygodnie oparła się o fotel. - Będzie cię tutaj brakować, kiedy pójdziesz ma studia.

Na twarz Yuu wstąpił mimowolny uśmiech. To były ciepłe słowa, które słyszał od nauczycieli już od początku roku. Z pewnością trudno byłoby znaleźć kogoś na jego następcę, a on sam wiedział o tym doskonale.

-Bez przesady. Z pewnością znajdzie się ktoś lepszy - speszył się, a sekretarka pokręciła głową, wprawiając w ruch swoje krótkie włosy.

-Nie sądzę.

Nazajutrz Shiroyama przyszedł do szkoły wcześniej, tak jak został poproszony. Okazało się nawet, że przybył przed nowym uczniem. Rozsiadł się wygodnie w fotelu w gabinecie sekretarki i wyciągnął zeszyt od japońskiego, by powtórzyć to i owo. Czas do zjawienia się wyczekiwanego gościa zleciał mu wyjątkowo szybko. Nowym uczniem był chłopak o blond kosmykach, wyjątkowo wąskich oczach i szerokim nosie. Nie miał typowo zarysowanej szczęki, a wręcz przeciwnie, była ona owalna, co odbierało mu z typowego  męskiego wyglądu. Yuu zawsze twierdził, że kwadratowa szczęka u mężczyzny jest jak piersi u kobiety - odwzorowywała płeć.

-Akira Suzuki - przedstawił się sekretarce, która właśnie spożywała śniadanie i popijała je kawą, siedząc za swoim biurkiem. Kobieta szybko przełknęła kęs razowej bułki i wyciągnęła z szuflady cienką teczkę. Otworzyła ją, wyciągając liczne kartki i legitymację Akiry.

-Jesteś w klasie pierwszej... - sekretarka zmrużyła oczy, starając się odczytać profil klasy - ce, biologiczna, tak? - zerknęła na chłopaka.

-Tak - pokiwał głową, a Yuu uniósł brwi w zdziwieniu. Do tej klasy nikt już nie miał być przydzielany, liczyła trzydzieści osób, co i tak było za dużo. Może przeniesienie blondyna było tak nagłe, że musiano przydzielić go do tej klasy?

-Tutaj masz plan - kobieta położyła na blacie biurka kartkę. - Legitymację wydam ci po lekcjach, dobrze?

-Nie ma problemu - nowy uśmiechnął się serdecznie, czym od razu zapunktował sobie u Shiroyamy.

-To dobrze, to teraz Yuu oprowadzi cię po szkole - sekretarka spojrzała na zegarek wiszący na ścianie. - Macie pół godziny do zajęć.

Akira dopiero wtedy zwrócił uwagę na siedzącego w mało wygodnym, beżowym fotelu, czarnowłosego, szczupłego chłopaka. Yuu posłał mu ciepły uśmiech, wstając ze swojego miejsca.

-Yuu Shiroyama - przedstawił się przewodniczący, a twarz blondyna wykrzywiła się w grymasie niezadowolenia, co trochę zdziwiło tego pierwszego. Szybko jednak zrezygnował z wszelkich pytań na ten temat i zabrał nowego na wycieczkę krajoznawczą po szkolnym budynku, która - wbrew pozorom, jakie mogła sprawiać od zewnątrz - była dość duża.

Shiroyama pokazywał Suzukiemu klasy, stołówkę, bibliotekę i inne mniej bądź bardziej ważne miejsca. Wytłumaczył mu także, jakie zasady panowały w szkole i jaką rolę on w niej odgrywał.

-W tej klasie jest Kouyou Takashima? - zapytał w pewnym momencie Suzuki, przerywając przewodniczącemu jego wywód na temat dyrekcji. Shiroyama zerknął na niego zdziwiony, marszcząc brwi. Nie lubił, kiedy wchodzono mu w słowo.

-Jest - odpowiedział. Znał Kouyou i to dość dobrze. Udzielał mu korepetycji z biologii od trzech lat.

-Znasz go?

-Znam - Yuu czuł już irytację. Dlaczego miałby nie znać Kou? Był przewodniczącym i jego obowiązkiem było znać uczniów ze szkoły, a poza tym byli dobrymi kolegami.

-Blisko jesteście?

Yuu otworzył szeroko oczy. Co to było za pytanie?

-Słucham?

-Już nieważne - burknął Akira. - Zaprowadź mnie pod klasę i daj mi spokój.

Yuu czuł, że żyłka mu pęknie w oku, kiedy słyszał ton blondyna. Zacisnął jednak dłonie w pięści i przygryzł dolną wargę, by przypadkiem nie powiedzieć zbyt wiele i później nie mieć wyrzutów sumienia. Najzwyczajniej spełnił prośbę... Wróć, rozkaz młodszego i odprowadził go pod klasę, w której miał mieć zajęcia. Zostawił go bez słowa i poszedł na lekcje.

Przez resztę dnia Yuu zdążył zapomnieć o blondynie i skupić się ma swoich obowiązkach. Uśmiechnięty pomagał innym, nie zważając na siebie.

Po osiemnastej Shiroyama udał się do Kouyou, by jak zwykle w środy udzielić mu korepetycji z biologii, co regularnie robił od trzech lat. Przez ten czas zdążył bardzo dobrze poznać Kou i jego rodzinę. Darzył chłopca sympatią i nie ukrywał tego. Cieszył się, kiedy u niego bywał, bo często rozmawiali także o motoryzacji i instrumentach. Umieli się dogadać.

Po udzielonych korepetycjach, Shiro został u Takashimy dłużej, przypominając sobie o pytaniach, jakie zadał mu dzisiaj Suzuki. Postanowił zapytać Takashimę o tego dziwnego chłopaka.

-Kouyou, macie nowego ucznia w klasie, prawda? - zaczął rozmowę, pakując podręcznik do torby na ramię.

-No tak - odpowiedział mu młodszy, zerkając na niego niepewnie.

-Znasz go może? Pytał się o ciebie.

-Pytał się o mnie? - zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie. Shiro kiwnął nieznacznie głową, potwierdzając swoje słowa. - Znam go... Tak trochę.

-Rozumiem - mruknął Yuu, otaksowując spojrzeniem zmartwionego kolegę.

Takashima był dwa lata młodszy od Shiroyamy. Był jednak od niego wyższy o pół głowy i wcale nie wyglądał jak dziecko. Shima sprawiał wrażenie dojrzałej osoby z silną osobowością, co podkreślał pozaszkolnym ubiorem i blond kolorem włosów. W rzeczywistości, przechodził po prostu okres buntu i był delikatniejszy od niejednej dziewczyny. Na porażki często reagował płaczem i zniechęceniem do dalszego działania, ale od czego był Yuu?

-Pytał o coś jeszcze?

-Właściwie, to tak - powiedział Shiro po chwili wahania. - Zapytał, czy jesteśmy ze sobą blisko.

W tym momencie Takashima zamarł, spoglądając niepewnie na bruneta. Yuu zrobił jednak obojętną minę, nie dając po sobie poznać, że zdenerwowało go to pytanie. On i Shima byli tylko kolegami. Niestety, tylko kolegami.

-Dziwne - rudy zaśmiał się nerwowo, drapiąc w tył głowy. Yuu uśmiechnął się, w pełni rozumiejąc jego skrępowanie w tej sprawie. Lubił Takashimę, a Takashima lubił jego. Ich relacje nie wyszły jednak poza pokój młodszego i pozostały koleżeńskimi spotkaniami.

-Będę się zbierał - oznajmił Yuu, wstając. - Powodzenia - roztrzepał Kouyou włosy i wyszedł z jego pokoju. Takashima przez pewien czas siedział przy biurku i bezmyślnie patrzył w drzwi, za którymi zniknął obiekt jego westchnień.

*

-To będzie niesamowity mecz! Yuu, musisz z nami pójść! - trajkotał mu kolega tuż nad uchem. Yuu nie miał jednak ochoty chodzenia na jakiekolwiek mecze. Poza tym miał mnóstwo nauki i obowiązków domowych. Nie chciał ich zaniedbywać, a sport nie kręcił go aż tak bardzo.

-Naprawdę nie mogę - westchnął, kręcąc głową. Stanęli przed przejściem dla pieszych i czekali na zielone światło. - Przepraszam.

Był środek listopad. Na dworze było zimno, ślisko i nieprzyjemnie. Drzewa były już całkowicie nagie, a wieczorami rzucały upiorne cienie. Yuu wyjątkowo nie lubił tej pory. Nie mógł chodzić w krótkim rękawie i musiał zakładać wełniany szalik, który uparcie wciskała mu jego matka. Szalik był granatowy, z grubymi frędzlami na końcach.

W końcu ruszyli dalej. Światło zmieniło się na zielone, a samochody stanęły. Przeszli przez jezdnię, kiedy nagle Shiroyama zauważył znajomą postać w szarym tłumie. Kouyou był ciągnięty za rękę przez jakiegoś faceta. Yuu zaraz go rozpoznał i trochę się w nim zagotowało. Shima był ciągnięty przez Suzukiego.

Co to ma znaczyć? - warknął w myślach. Pożegnał się z kolegami i zaraz ruszył w stronę Kou i tego chłopaka. Niewiele myśląc, złapał Suzukiego za rękaw pikowanej kurtki i szarpnął nim, odwracając go w swoją stronę. Ten zrobił zdziwioną minę, a Shiroyama zamarł w miejscu, nie mając pojęcia co dalej robić.

-Yuu? - Kouyou pociągnął nosem. Miał katar i problemy z zatokami, a nie miał ze sobą czapki czy założonego kaptura.

-Coś się stało? - zapytał Akira.

-Ja tylko... Kou, gdzie masz czapkę? - rzucił Yuu z pretensją w głosie w stronę swojego młodszego przyjaciela. - Twoja matka znowu będzie musiała wydawać pieniądze na leki, jak się przeziębisz.

-Zapomniałem - mruknął Kouyou ze skruchą w głosie. Shiroyama westchnął, kręcąc głową.

-I tak już wracamy - odezwał się Akira. Shiro niechętnie zaszczycił go swym spojrzeniem, które do tej pory pochłaniało widok skruszonego Takashimy. Kou był dla niego naprawdę ważny. - Chciałeś coś jeszcze?

O nie, nie będzie się smarkacz tak do mnie odzywał - pomyślał Yuu.

-Dlaczego tak go szarpałeś?

-Wydawało ci się - odparł blondyn.

-Na pewno nie - w Shiro zapłonęła chęć bolesnego pobicia młodszego. Działał mu na nerwy, a poza tym kłamał mu w żywe oczy. Nie mógł też pozwolić, by ktokolwiek na jego oczach był traktowany jak worek treningowy, a już na pewno nie Kouyou. - Nie rób tego więcej, bo mnie popamiętasz - syknął, mrużąc oczy. Suzuki uniósł jedynie brwi, wyrażając tym samym swoją ignorancję, a Takashimę przeszły dreszcze. Pierwszy raz widział takiego Yuu. 

----

Nie mam pojęcia, co to jest ;_; 

Żuczki moje ukochane! Życzę wam miłych, spokojnych i radosnych świąt. Zdrowia, szczęścia oraz spełnienia wszystkich dżej-rokowych marzeń. To coś wyżej możecie potraktować jako prezencik ode mnie. :D

Znowu usunęłam przez przypadek komentarz, przeglądając bloggera przez telefonie... Przepraszam! ><' 

Do następnego rozdziałuu~! ;3