Migdałowe serce III 08

O śnie i liście

Ciche kroki rozchodziły się po korytarzu. Przekręciłem się na bok i podniosłem się do siadu.

-Yuu? - zmrużyłem oczy, starając się dostrzec cokolwiek w ciemnościach.

-Tak? - usłyszałem obok siebie zaspany głos ukochanego.

Drzwi od naszej sypialni kliknęły. Ktoś do niej wszedł.

-Tutaj jesteś - poczułem, jak ktoś zaciska dłonie na mojej szyi.

-Yuu, pomóż - szarpnąłem się i złapałem swojego chłopaka za ramię. Jego ręka rozpłynęła się nagle w powietrzu, a ja zostałem sam z moim przyszłym zabójcą.

Otworzyłem szeroko oczy. Dyszałem ciężko i byłem cały zlany potem. Podniosłem się lekko i rozejrzałem po jasnej sypialni. Coś brzęczało tuż obok mnie. To była moja komórka. Chwyciłem ją, jednak nie zdążyłem odebrać.

Więc to był tylko sen?

Trzymając telefon, wstałem z łóżka i poszedłem do kuchni. W tym czasie telefon znowu zaczął dziko wibrować.

-Tak? - odebrałem, sięgając po miskę.

-W końcu się obudziłeś - usłyszałem czuły głos Shiro.

-Długo już się dobijasz?

-Z godzinę. Masz twardy sen.

Wsypałem trochę płatków do miseczki, a następnie zalałem je chłodnym mlekiem.

-Coś się stało? - zapytałem.

-Chciałem sprawdzić, czy nic ci nie jest.

Wyjrzałem na korytarz i spojrzałem na drzwi. Były nie tknięte.

-Jest dobrze - zawahałem się chwilę. - Ale miałem dziwny sen - powiedziałem, siadając z płatkami przy stole.

-O czym? - spytał.

-O morderstwie.

-Morderstwie?

Zamieszałem łyżką w misce.

-Ktoś mnie udusił... A przynajmniej chciał to zrobić. Obudziłem się, kiedy zaciskał mi ręce na szyi.

Odsunąłem od siebie miskę. Momentalnie straciłem apetyt.

-Nie myśl o tym. To był tylko zły sen, a ostatnio wiele się wydarzyło.

-Spróbuję - mruknąłem, patrząc na swoją dłoń, która miała zadrapania po wewnętrznej stronie. Była to ta sama ręka, którą złapałem Yuu we śnie. Musiałem ką mocno zacisnąć, kiedy spałem. A może ktoś naprawdę próbował mnie udusić? Co jeśli ta osoba rozpłynęła się tak samo jak Yuu, kiedy tylko otworzyłem oczy? Może nie byłem sam w mieszkaniu? Może ktoś krył się w cieniu i czekał na moment mojej nieuwagi?

-A dałbyś radę spakować się w godzinkę? - zapytał.

-Spakować? - zdziwiłem się. - Po co?

-Chcę cię stąd zabrać na jakiś czas. Oboje musimy odreagować, nie uważasz?

-Nie wiem czy chcę się stąd ruszać - pokręciłem głową. Yuu i tak nie mógł tego zobaczyć.

-Już wziąłem wolne. Poza tym, spędzilibyśmy dwa dni z dala od wszystkich. Tylko ty i ja - wymruczał uwodzącym głosem. - Daleko od hałasów, ludzi...

-Rozumiem - westchnąłem cicho. - Walizka jest w szafie, tak?

*

Dokładnie myłem każdy fragment swojego ciała. Prysznic idealnie orzeźwiał i pomagał pozbyć się natrętnych myśli. Odprężyłem się maksymalnie i cicho mruknąłem z zadowolenia.

Nagle poczułem stanowczy chwyt czyjś dłoni, które zacisnęły się na moich biodrach. Krzyknąłem, szarpiąc się. Spazmatycznie zacząłem łapać powietrze. Spanikowany, szukałem krótkimi rączkami czegokolwiek do obrony.

-Taka-chan? - Yuu przylgnął do mnie, a nogi ugięły się pode mną. Wystraszył mnie.

-To tylko ty - wysapałem, opierając się rękoma o kafelki. Gdyby nie to, że w dalszym ciągu mnie trzymał, pewnie bym upadł.

Yuu był nagi. Musiał się rozebrać przed wejściem do łazienki. Przesunął ręce wyżej i objął mnie w pasie.

-Kotku - wymruczał mi do ucha.

-Wystraszyłeś mnie - zakręciłem lejącą się wodę i odwróciłem się w jego stronę.

-Przepraszam - pochylił się, całując mnie krótko w usta.

Wyswobodziłem się z jego uścisku i poszedłem się ubrać. Czułem się co najmniej dziwnie. Jakbym nie był sobą, tylko jakąś podstawioną kukłą. To uczucie towarzyszyło mi do końca dnia i mieszało się z silnym niepokojem.

*

Usiadłem na pomoście i objąłem kolana ramionami. Słońce powoli wschodziło, wyłaniało się znad koron wysokich sosen, którymi porośnięty był las, otaczający jezioro. Zamknąłem oczy, czując znowu ten dziwny strach przed niewiadomo czym. Nie umiałem się odnaleźć.

Słońce cicho zawisło na błękitnym niebie, po którym powoli sunęły pojedyncze, puchowe chmurki. Miałem ochotę położyć się na którejś i odpłynąć w jakieś dalekie miejsce.

Wstałem i ruszyłem powoli w stronę domku holenderskiego. Yuu jeszcze spał, kiedy wszedłem do sypialni. Nic dziwnego, było bardzo wcześnie. Położyłem się obok niego, a następnie skuliłem w kłębek.

Udało mi się dostać na studia. Udało mi się, chociaż to nie był wielki wyczyn. Z moimi wynikami każda uczelnia mogłaby się o mnie zabijać. Mogłaby...

Shiro obudził się dopiero po dziewiątej. Przez ten cały czas pozwoliłem swoim myślą płynąć swobodnie. Mężczyzna objął mnie od razu i pocałował w czoło.

-Dzień dobry, kotku.

-Dzień dobry - dałem mu się wycałować po twarzy.

Shiro zaproponował wspólny prysznic. Wzięliśmy go, chociaż ledwo zmieściliśmy się w kabinie. Zjedliśmy śniadanie na tarasie, a potem poszliśmy na spacer do lasu. Trzymaliśmy się za ręce, a Yuu opowiadał mi jakieś historie. Nie słuchałem go. Patrzyłem ciągle pod nogi, czując rozrywającą mnie od środka obawę. Obawę przed jakąś niewidzialną siłą, która kroczyła za nami powoli.

Taki stan zaczął się u mnie dwa tygodnie wcześniej, kiedy to ktoś włamał się do naszego ciasnego mieszkanka w Tokio. Od tamtej pory bałem się wszystkiego dookoła. Nawet jakiś cichy szmer wywoływał u mnie akcję zatrzymania serca.

-Może popływamy później? - zapytał mój chłopak. - Pogoda jest ładna, słoneczko świeci.

-Wolałbym zostać w domku - powiedziałem cicho. - Głowa mnie boli - skłamałem.

-W porządku - Yuu przyłożył dłoń do mojego czoła. Spojrzałem na niego, a on z uśmiechem odgarnął moje loczki z twarzy. - Wracajmy już.

Po obiedzie wyszliśmy na krótko nad wodę. Pomoczyliśmy nogi i wróciliśmy do domku. Zaszyłem się na kanapie w salonie i przez resztę czasu czytałem książkę. Shiro nie przeszkadzał mi, tylko przygotowywał kolację w mini kuchni.

Po wieczornym posiłku usiedliśmy z kieliszkami i butelką czerwonego wina na podłodze przed kanapą. Rozmawialiśmy miło i w końcu udało mi się odprężyć. Romantyczną atmosferę dopełniały ustawione wszędzie, zapalone świeczki Strach zniknął i był ze mną tylko mój Yuu.

-Wiesz co - zaczął w pewnym momencie - mam dla ciebie małą niespodziankę.

-Niespodziankę? - zmarszczyłem brwi, dopijając do końca zawartość kieliszka, który odłożyłem na bok. Shiroyama zrobił to samo. - Cóż to za niespodzianka?

Yuu uśmiechnął się niepewnie. Wyciągnął z kieszeni spodni malutkie, pudełeczko o odcieniu indygo, a następnie mi je podał.

-Co to? - zapytałem, z ciekawością obracając przedmiot w dłoniach.

-Otwórz, a się dowiesz.

Zerknąłem na niego, a następnie powoli uniosłem wieczko owalnego pudełeczka.

W środku była drobna, srebrna obrączka. Był to prosty pierścionek bez żadnych zdobień i niepotrzebnych dodatków.

-Obrączka - powiedziałem, wpatrując się w nieskazitelnie piękny przedmiot.

-Tak, to obrączka - Yuu potwierdził moje słowa z lekkim rozbawieniem w głosie. - Obrączka zaręczynowa.

-Nie rozumiem - spojrzałem na niego, kręcąc lekko głową.

-Wiesz, Taka, kiedy ktoś kogoś mocno kocha, to chce z tą osobą być na zawsze. Pragnie z nią pokonywać przeszkody, jakie niesie ze sobą życie, być wsparciem i przystanią, do której ta druga osoba może zawsze przybić. Bez względu na wszystko, chce dawać z siebie wszystko - zerknął na chwilę w bok, zacinając się i jednocześnie rumieniąc. Tak, Yuu się zaczerwienił. - I chciałbym właśnie być kimś takim dla ciebie. Chciałbym być twój do końca życia. Bez względu na wszystko.

-To znaczy...?

-Takanori, jesteś pierwszą i ostatnią osobą, której mówię coś takiego. Wiem, że to nigdy nie przejdzie na tym świecie. Nikt prócz nas nie musi jednak o tym wiedzieć - wziął głęboki wdech. Widać było, że szykował się do tego, ale zjadał go stres. - Wyjdziesz...

-Yuu, wybacz, ale - wcisnąłem mu pudełeczko z pierścionkiem, czując, że mi niedobrze - zaraz zwymiotuję.

Zerwałem się z podłogi i pobiegłem do łazienki. Tam rzuciłem się do muszli klozetowej. Zwróciłem kolację, obiad i pewnie jeszcze śniadanie, plus wczorajsze posiłki. W pewnym momencie poczułem dłoń, która czule odgarnęła moje włosy z twarzy. Druga ręka gładziła mnie po plecach. Zacisnąłem powieki, czując, że mi słabo. Gdy tylko skończyłem wymiotować, Shiro podniósł mnie z podłogi i zaniósł do łóżka. Przyniósł mi szklankę letniej wody i jakieś proszki. Po zażyciu leków, skuliłem się mocno.

-Przepraszam - powiedziałem, kiedy tylko Shiro położył się przy mnie, obejmując mnie. - Wszystko ci zepsułem.

-To nie twoja wina - zapewnił mnie, delikatnie masując mój brzuch. - Nie miałeś na to wpływu.

-Niby tak, ale tak bardzo się postarałeś, a ja nawet nie odpowiedziałem.

-Nie zadałem nawet jeszcze pytania.

-Wiem, ale jestem w stanie się domyśleć, o co chciałeś zapytać. Dlatego nie kończ już tego.

-Rozumiem - mruknął ze smutkiem.

-I tak odpowiedziałbym ci, że się zgadzam - przekręciłem się do niego, krzywiąc się. - Bez względu na to, co powie o tym świat, ja odpowiem ci tak.

Yuu uśmiechnął się szeroko. Po chwili wyciągnął z kieszeni to samo, błękitne pudełko. Wyjął z niego pierścionek i wsunął mi go na serdeczny palec lewej ręki. Pasował idealnie.

-Na zawsze razem - głos drżał mu ze szczęścia.

-Na zawsze.

*

Następnego dnia, czułem się jak worek nieszczęść i tak też wyglądałem. Shiro zarządził, że wracamy do Tokio i tak też zrobiliśmy. Położyłem się na tylnym siedzeniu w samochodzie i tam spędziłem całą podróż powrotną. W tym czasie uważnie przyglądałem się obrączce na swoim palcu. Mały głosik w środku mojej głowy szeptał, że źle zrobiłem, że później będę żałował swojej decyzji. Teraz jednak przyćmiewała go radość. Yuu i ja mieliśmy być na zawsze razem. Na wieki wieków. Nic nie miało prawa nas rozdzielić.

Przyłożyłem dłoń z obrączką do serca i z uśmiechem, odpłynąłem na małej, puchowej chmurce do krainy snów.

W Tokio znowu wróciliśmy do rutyny, z tą zmianą, że ja i Yuu byliśmy zaręczeni. Nikt jednak o tym nie wiedział, bo po co? To i tak nic by nie zmieniło. Nie zdejmowałem jednak obrączki i Yuu też tego nie robił (bo miał taką samą jak ja). To była taka nasza mała przysięga, że już zawsze będziemy razem.

Pewnego dnia Yuu powiedział, że czeka na mnie list w kuchni. Zdziwiłem się. Od kogo niby mógłbym dostać list?

Otworzyłem kopertę i wyciągnąłem z niej kartkę papieru. Zacząłem czytać list i zaraz przestałem.

-Yuu! - zawołałem swojego narzeczonego, który przyszedł po chwili. Dałem mu list, a on zaczął go czytać. Spojrzał na mnie, gdy skończył, a ja schowałem twarz w dłoniach.

-Takanori, znajdę tego sukinsyna.

Drogi Takanori!

Jestem zauroczony Twą urodą. Jesteś niesamowicie piękny, delikatny i uroczy. Na samą myśl o Tobie, mam ochotę coś sobie zrobić, bo nie mogę Cię zdobyć. Nie wiesz kim jestem, nie zauważasz mnie, a szkoda.

Miewam myśli i sny erotyczne z Tobą. Jesteś w nich bezbronny i delikatny. Rzadko pokazujesz rogi. W łóżku jesteś jednak niesamowity. Seks z Tobą jest spełnieniem wszystkich marzeń. Jesteś wilgotny i ciasny, a dodatkowo słodko jęczysz. Jesteś duszkiem zesłanym przez niebiosa. Nikt się z Tobą nie równa. Orgazmy z Tobą są niesamowite, a mój wytrysk w Tobie zawsze obfity. Czasami robisz mi loda. Masz niesamowicie sprawne usta i język. Nie przeszkadza Ci, kiedy nazywam Cię dziwką, kiedy jestem brutalny. Lubisz to. Poddajesz mi się całkowicie.

Uwielbiam Cię, kocham. Wariuję bez Ciebie.

Twój wielbiciel

----

Widzę, że mnóstwo osób czekało na kontynuację hmd, wow, ogrom ludu. Nie no, sarkazm. 

Trochę mi przykro przez to, że tak mało osób się zainteresowało tym opowiadaniem. Osobiście uważam, że jest o wiele lepsze od jso,ssz czy migdała. Jeśli wam się nie podoba, to napiszcie konkretnie co. Nie wiem... Ruki wam się nie spodobał? 

No ale teraz *smark w chusteczkę i kaszlu-kaszlu* mam nadzieję, że chociaż wyrazicie opinię na temat tej części Migdałowego serca.  

Do następnego rozdziałuu~!