I will be 08

Pies ograniczony przez uczucie, które podąża za nim

Grzechy i wierność wykluczają się nawzajem

Bezpodstawne plotki, które rodzą się z niczego.

Sludgy cult 

Zamieszanie panujące za kulisami było okropne. A to ktoś się darł, że trzeba coś poprawić, bo makijaż nie tak, oj nie, nie, bo Kaolu tego tak nie zostawi, nu-nu-nu, bądź też znowu było coś nie tak ze sprzętem lub ktoś miał do czegoś wątpliwości. W każdym razie, nie było to nic przyjemnego.

-Gdzie są moje fajki?!

-W dupie - burknął Reita w odpowiedzi Rukiemu, który zaraz napuszył się jak rozjuszony kocur. Wywróciłem tylko oczami na ich zachowanie. Nie mogłem zrobić niczego więcej, bo aktualnie byłem w rękach Kaolu, który wykonywał jakieś dziwne zabiegi na mojej twarzy. Znowu robił ze mnie babę. Na litość boską, czemu byłem taki głupi w młodości i zgodziłem się na założenie zespołu visual kei?

-Uruha, chodź tu szybko! - usłyszałem Kaia.

-Nie... Mogę - mruknąłem.

-Co?!

-Nie mogę!

Po kilku minutach stylista w końcu mnie wypuścił. Niemal zerwałem z siebie fartuch, niedbale podając go Kaolu (niech staff zna swoje miejsce, a co) i ruszyłem do Kaia. Stał na korytarzu i rozmawiał z Kagome. Trochę zaskoczył mnie jej widok.

-Myślałem, że przyjdziesz później - objąłem ją na przywitanie.

-Ale przyszłam wcześniej - poprawiła mi gorset, który miałem na sobie. Kai burknął coś, że go ignoruję i zaraz poszedł. - Chciałyśmy ci z Sachi życzyć powodzenia. To pierwszy koncert z tej trasy, no nie? Od tego, jaka będzie, zależy ten koncert.

-Racja - zaśmiałem się. Kagome posłała mi ciepły uśmiech, a jej drobne ramiona uniosły się lekko. - A gdzie masz Sachiko? - zapytałem, rozglądając się lekko.

-Jest tu prze... - odwróciła się i zamarła. - Gdzie ona jest?!

-Mnie się pytasz?

W ten sposób rozpoczęła się wielka panika. Ja spanikowałem, Kagome i reszta zespołu również. Przeszukiwaliśmy wszystkie, nawet najmniejsze zakamarki w poszukiwaniu mojej córki, która ostatecznie się nie znalazła, a przynajmniej nie od razu.

-Spuściłam ją na moment z oczu - Kagome niemal płakała, siedząc na kanapie w makeroomie. Obejmowałem ją lekko ramieniem, żeby ją jakoś pocieszyć. Nie powiem, sam się denerwowałem.

-Już, spokojnie - mruknął Aoi. Usiadł po drugiej stronie obok niej. - Znajdzie się.

-A jak nie?! - zaszlochała w jego stronę.

-No... To trudno.

Była to bardzo głupia odpowiedź ze strony Yuu. Kagome się wściekła, zamachnęła się z obu rąk i przywaliła mu z liścia w oba policzki (jakie combo X'D dop. aut.). Yuu przez chwilę nie kontaktował. Złapał się za twarz i zaczął ją lekko masować.

-Z-za co?! - był zaskoczony reakcją mojej przyjaciółki.

-Też bym ci walnął, ale mam trochę dalej - wychyliłem się zza Kagome, by mieć lepszy widok na drugiego gitarzystę.

-Ale jak ja z takim heyah na mordzie wyjdę przed publikę? - zdenerwował się.

-No trudno - wzruszyłem ramionami, po czym wstałem. - Wystąpisz z takimi ozdobionymi policzkami.

-Na pewno nie!! - nagle zza szafy przy drzwiach wyskoczył Kaolu. Stylista wyposażony był w pas, w którego kieszonki, niczym granaty, włożone były różnej wielkości pędzle do makijażu. Jego mina wyrażała coś na wzór mieszanki szoku i zdeterminowania. - Do mnie, Aoi-san! Musimy to zakryć! 

Yuu posłusznie poszedł z Asanumą, a ja westchnąłem głośno. Kagome szlochała, Ruki kłócił się o coś z Reitą i Kaiem, staff latał dookoła, dopieszczając najmniejsze szczegóły, a ja tak stałem w samym środku tego bałaganu.

-Mamy, problem, mamy problem! - doszło nagle do nas.

-Co się dzieje? - lider oderwał się od kłótni z wokalistą i basistą.

-Jakieś dziecko wlazło na scenę i nie chce z niej zejść! - orzekł ktoś z obsługi.

Wszyscy spojrzeli na mnie i na Kagome.

-Sachiko! - oboje zerwaliśmy się biegiem w stronę sceny. Niemal przewróciłem się na schodach prowadzących na scenę. Stanęliśmy w takim miejscu, by rozgrzane z podniecenia fanki nie mogły nas zobaczyć. Kagome ścisnęła mnie za rękę, kiedy zobaczyła Sachi, a wokół niej kilka osób z obsługi, próbujących ją zabrać. Fani piszczeli na widok dziewczynki. Krzyczeli, jaka jest urocza, słodka i śmiali się.

-Co robimy? - zapytała piskliwie Kagome. Cała się trzęsła. - Musimy ją zabrać.

-Ty po nią na pewno nie wyjdziesz. To będzie podejrzane, jak to zrobisz.

-Jeszcze pomyślą, że to moje dziecko i mam z którymś z was romans.

-No właśnie -zacisnąłem wąsko wargi i poprawiłem obcisłe spodenki. - Chyba nie mamy wyboru. Wyjdę po nią.

-Chyba żartujesz! Od razu się domyślą, że jesteście spokrewnieni.

-Mówi się trudno. Zobacz, jaka jest wystraszona! Nie pozwolę, żeby tak tam siedziała - ruszyłem na sam środek sceny. Rozległy się jeszcze większe wrzaski na mój widok. Uwaga, sam bóg we własnej osobie idzie.

-Takashima, wracaj!! - usłyszałem za sobą Kagome. Zignorowałem ją i podszedłem do Sachi. Pochyliłem się nad nią, a ona obrzuciła mnie wystraszonym spojrzeniem.

-Sachi, chodź do taty - mruknąłem.

Jej oczy robiły się coraz większe, aż przypominały dwa, ogromne talerze z czarnymi kropeczkami na środku. Te dwa talerze wypełniły się zaraz wodą. Sachiko rozpłakała się na mój widok. W sumie, to nie dziwne. Sam bym się pewnie rozpłakał na jej miejscu. Musiałem jednak działać, a ta, cholera jasna, nie chciała do mnie nawet podejść. Nie wiedząc, co zrobić, wziąłem Sachiko niczym jakiś dywan, pod pachę i ruszyłem biegiem ze sceny. Towarzyszyły mi przy tym takie wrzaski;

-Kyaaa~!

-Uruha!!

-Kawaii!

Itepe.

Pierwszy koncert miał niby pokazać, jaka będzie cała trasa, tak? 

*

Rzuciłem się na hotelowe łóżko i jęknąłem z bólu.

-Moje ręce - wtuliłem twarz w poduszkę. - Cierpię.

-Cierp - burknął Yuu. - Ja cierpię, to ty też.

Podniosłem głowę i obrzuciłem go złym spojrzeniem. Siedział na fotelu, masując nadgarstki.

-Jednak bycie z tobą w związku do czegoś zobowiązuje - stwierdziłem. - Jak ty mogłeś dzisiaj w ogóle powiedzieć coś takiego Kagome, co? - podniosłem się do siadu. - "Trudno". Widziałeś przecież, jaka była zdenerwowana.

-A potem mi strzeliła w twarz - mruknął pod nosem.

-Należało ci się. Szkoda, że nie zrobiła tego mocniej. Może coś by ci się w tym twoim łbie poprzestawiało i zacząłbyś się normalnie zachowywać.

-O co ci znowu chodzi, co? Czepiasz się mnie bez powodu. Dodatkowo, to ja najmocniej ucierpiałem.

-Nic ci przecież nie jest.Tak, jak ona cię uderzyła, tak ja ciebie klepię w pośladki, więc nie płacz już, że cię kobieta pobiła.

Shiro wypuścił głośno powietrze, a ja opadłem na łóżko.

-Przestańmy się może kłócić podczas trasy koncertowej - wstał i podszedł do mojego łóżka. Przysiadł na jego krawędzi i pogłaskał mnie po zlepionych lakierem włosach. 

-To nie stwarzaj powodów do kłótni - zamknąłem oczy. Jego dłoń przyjemnie sunęła po mojej czuprynie.

-Nie stwarzam.

-Stwarzasz.

-Nie...

-Widzisz, znowu się zaczyna! - przekręciłem się z boku na plecy. Spojrzałem Shiro w twarz. - Wcześniej się tak nie kłóciliśmy.

-To pewnie przejściowe - położył się obok mnie. - Musimy się jeszcze oswoić z tym, ze Sachiko jest z nami.

-Ja już się z tym oswoiłem. A jak ty jeszcze nie możesz, to nie moja wina. A teraz idź na swoje łóżko, bo chcę wygodnie rozprostować członki.

-Może mi pomóc?

-Trzy razy nie, spieprzaj do siebie.

Następnego dnia cały zespół przeżył niemały szok na widok Rukiego. Siedział w hotelowym holu na kanapie, namiętnie wypalając papierosy i pisząc coś na żółtych, samoprzylepnych karteczkach. 

-Coś się stało? - zapytał Kai.

Wokół Matsumoto poniewierało się mnóstwo tych żółtych kartek. Na każdej z nich było napisane coś w stylu "wynieść śmieci" albo "kupić świeże mleko". Przekręciłem lekko głowę w bok, nie do końca rozumiejąc jego intencje odnośnie tych zapisków.

-Tak - wokaliście trzęsły się dłonie. 

-A co?

-Nieważne.

To nie tak, że odpowiedzi miał jak typowa kobieta, nie, nie. On tak wcale nigdy nie odpowiadał, nie zachowywał się, nie ubierał. No właśnie! A co do jego ubioru...

-Czy ty przypadkiem przedwczoraj nie miałeś na sobie tej bluzki? - zapytał Reita. Wokalista obrzucił swoje odzienie szybkim spojrzeniem, po czym wrócił do zapisywania czegoś na karteczkach. Chwilę później znowu spojrzał na koszulkę, którą miał na sobie, zamierając z szeroko otwartymi oczyma.

-Na matkę Koronka! - wstał, upuszczając wszystkie karteczki. Część z nich przykleiła się do niego, stolika, bądź do kanapy. - Jak mogło do tego dojść? W jaki sposób?! Jak...?!

-Wyczuwam histerię za trzy, dwa... - Aoi zaczął odliczanie, a ja parsknąłem śmiechem.

-Nie! Tak nie może być! - wokalista padł na podłogę niczym bohater jakiejś tragedii. Po chwili zaczął wygłaszać ckliwy monolog na temat swej nieuwagi przy dobieraniu garderoby, tego, jaki był zagubiony w swoim życiu, że nie potrafił wziąć innej koszulki. Niemalże płakał, klęcząc przed nami. Kilka osób z recepcji podeszło do nas i zaczęło się pytać, czy wszystko dobrze. Zapewniliśmy obsługę, że nie trzeba wzywać karetki, ekipy ratunkowej, czy też wozu strażackiego. Takanori chwilę jeszcze posiedział na podłodze, płacząc nad swoją garderobą. W końcu usiadłem obok niego, gładząc go po łysej główce. Spojrzał na mnie swymi wielkimi, zapłakanymi i przekrwionymi oczętami. Z nosa ciągnęły mu się, ładnie powiedziawszy, gluty, które co chwilę wciągał. Skrzywiłem się. To nie wyglądało smacznie.

-Już, otrzyj łezki i wydmuchaj nosek - wyciągnąłem z kieszeni opakowanie chusteczek (nie wiem, czemu noszę chusteczki w kieszeniach, nie pamiętam nawet, bym je tam wkładał). Wyciągnąłem jedną, rozłożyłem ją i przyłożyłem ją wokaliście do twarzy. - Nie płacz już, no, dmuchaj, bo się tym zadławisz...

Zacisnąłem lekko dłoń na nosie Taki, a on mocno wydmuchał nos. Gdy tylko skończył, rzuciłem brudną chusteczkę Aoiemu.

-Kochanie, wyrzuć to, dobrze?

-Ko-cha-nie - powtórzył Yuu. Trzymając przed sobą, z jawnym obrzydzeniem, usmarkany przedmiot (Wystawcie to na jakiejś aukcji, posypią się miliony X'D dop. aut.). Posłusznie poszedł wyrzucić chusteczkę.

-Dziękuję, Kouyou - Takanori przytulił się do mnie. Objąłem go, krzywiąc się. Jego twarz była jeszcze w smarkach i łzach. 

*

 -Misiu, mam do ciebie takie pytanie - mruknął Yuu, gdy siedzieliśmy w autokarze. Jechaliśmy akurat do następnej miejscowości, w której mieliśmy mieć koncert.

-Słucham - powiedziałem niepewnie.

-Dlaczego dla mnie nigdy nie jesteś taki miły, jak byłeś dzisiaj dla Rukiego? To było takie troskliwe, kochane i...

-Bo nie zasługujesz.

-Ale... jak to?!

-Nie zasługujesz na takie traktowanie z mojej strony. Zapomnij. Nie wystarczy ci, że mnie posuwasz w tyłek? Że jestem z tobą praktycznie dwadzieścia cztery na siedem, chociaż mieszkamy osobno? Że robię ci śniadania? Mało ci mojej troski i miłości? Mam ci jeszcze dupę podcierać może, co?

-Niekoniecznie. No, ale mnie tak nie przytulasz, kiedy coś się dzieje.

-Bo nie wpadasz w histerie, to po pierwsze, a po drugie, jesteś babą czy facetem, że mam cię tulić i głaskać po główce, kiedy coś się stanie?

-A Ruki też jest mężczyzną! - zaprotestował.

-Znajdź mi na to dowód - odchrząknąłem. Zaraz oberwałem w tył głowy opakowaniem brokatu.

-Słyszałem!

-No, znaczy, Ruki to wyjątkowy wyjątek - mruknąłem ciszej.

Po dotarciu na halę, w której mieliśmy mieć koncert, wyłączyli prąd w całym mieście.

W całym mieście.

Całym! 

Jaki był pierwszy koncert, taka miała być cała trasa koncertowa, tak?

----

Tak na poprawę humoru na pierwszego września. Nie mam pojęcia, jak to wyszło, ale mam cichą nadzieję, że wam się podobało, chociaż wyszło trochę krótko. Wybaczcie błędy i liczę na wasze opinie. I co chcielibyście przeczytać następne? 

Powodzenia w szkole! Samych dobrych ocen i czasu na rozwijanie waszych pasji i zainteresowań. A studentom życzę miłej resztki wakacji~!

Do następnego rozdziałuu~!