Migdałowe serce IV 13

O przymiarkach i drogiej restauracji

Gdy się obudziłem, na dworze było już całkiem jasno. Czułem, że spałem o wiele za długo, jednak po seksie byłem naprawdę zmęczony i odczuwałem ból w szlachetnej części pleców. Zajęczałem, przekręcając się na bok.

-Dzień dobry - powiedział Yuu. Leżał odwrócony w moją stronę. Dotknął mojego policzka, delikatnie głaszcząc mnie po nim. - Jak się czujesz?

-Trochę boli, ale jest dobrze - dotknąłem jego dłoni na moim policzku.

Yuu nie wyglądał dobrze. Od razu zauważyłem, że nie spał całą noc. Był blady, miał podkrążone oczy, a ogólne zmęczenie mieszało się na jego twarzy z głęboką troską.

-Kto do ciebie dzwonił? - zapytałem, dotykając jego policzka.

Zacisnął wargi. Przytulił mnie nagle mocno, czym zostałem całkowicie zbity z tropu.

-Yuu...?

-To już nieważne - powiedział mi do ucha. - Nie przejmuj się tym.

Objąłem go za szyję.

-Powiedz - wplątałem dłoń w jego włosy i zacząłem mu lekko masować skórę głowy. - Kochanie, proszę.

Shiro przez chwilę milczał, przytulając się do mnie. Z jakiegoś powodu denerwowałem się tym, co mógłbym usłyszeć.

-Dzwonił do mnie znajomy. Dostałem od niego zaproszenie na wycieczkę.

-Wycieczkę? I tym się tak zdenerwowałeś? Na pewno będzie fajnie, powinieneś jechać.

-Mam cię zabrać ze sobą - kontynuował. - I ta wycieczka nie będzie wyglądać tak, jak myślisz. To mój bardzo stary znajomy. Znajomy, którego wcale nie chciałem nigdy poznać.

-Nie rozumiem - przyznałem. Gubiłem się już w jego słowach.

-Znał też Rena - mruknął cicho, a ja zesztywniałem momentalnie. W końcu zdałem sobie sprawę, o czym Yuu do mnie mówił. Jeśli chodziło o jego starych znajomych po fachu, których nigdy w życiu nie miałem ochoty poznać, to wolałem już skonać, niż do nich jechać. Yuu wielokrotnie zapewniał mnie, że z jego gangsterskiej młodości poznałem tylko Rena, ale coś mi się wydawało, że nie tylko on w tym siedział.

-Nie! - niemal krzyknąłem, odrywając się od niego. Całkowicie zignorowałem ból w dolnej partii ciała. - Nigdzie nie jedziesz, rozumiesz?

-To nie zależy ode mnie.

-Mówiłeś, że nie masz z tym już nic wspólnego!

-Bo nie mam, ale uspokój się. Po prostu sprawa Rena i tego, co ci... - urwał, gdy zobaczył moją minę. - Pozostaje otwarta - dodał spokojniej.

W oczach stanęły mi łzy. Z Yuu rozmawiałem o tym tylko na początku, gdy musiałem to z siebie wyrzucić. Mówiłem mu wtedy o wszystkim. O tym, co Ren mi robił, jak to robi. Płakałem przy tym, ale Yuu dawał mi powiedzieć oraz pokazać wszystko do końca. Często po tym brałem długi prysznic, chcąc zmyć z siebie uczucie czyjegoś dotyku. Ale to nie pomagało. Miałem wrażenie, że Ren ciągle gdzieś jest i tylko czeka na to, by się znowu do mnie dobrać.

-Nie, Yuu, nie - pokręciłem głową. - Nie możesz tam jechać. Nie możesz, rozumiesz? Nie możesz, nie możesz, nie możesz...

-Kotku, uspokój się - ujął moją twarz w dłonie. - Nic mi nie będzie. Obiecuję ci. To tylko zwykłe spotkanie i znajomy poprosił mnie, żebym wziął cię ze sobą. Wszystko będzie dobrze.

-Yuu...

-Cii - pocałował mnie czule. - Nic mi się nie stanie.

*

-Dzień dobry! - powiedziałem, wchodząc do domu Tary i Satoru. Trzymaliśmy się z Yuu za ręce.

Rozebraliśmy się, po czym pozwoliliśmy sobie rozgościć się w salonie, gdyż nikt nie przychodził. Ogólnie cały dom wydawał się być lekko opustoszały. Jakby wszyscy wyszli wczoraj i do tej pory nie wrócili.

-Może ich nie ma? - powiedział Yuu, kiedy już kilka minut siedzieliśmy sami w salonie. Cisza panująca między nami zdawała się mu ciążyć.

-Zostawiliby otwarty dom? - pokręciłem głową. - Na pewno nie.

Yuu wstał i zaczął się przechadzać po salonie. Czasami przystawał przed tarasowym oknem i patrzył przez nie na ośnieżone podwórze. W końcu nie wytrzymał i krzyknął;

-Jest tu ktoś?!

Odpowiedziała mu tylko głucha cisza. Utkwiłem wzrok w blacie stolika.

-Może faktycznie wyszli. Ale to dziwne. Wiedzieli, że przyjdziemy.

Yuu westchnął jedynie, siadając obok mnie. Oparłem się wygodnie o jego ramię i zamknąłem na chwilę oczy.

-Powiedz mi prawdę, na pewno nic ci nie będzie, kiedy tam pojedziemy? - spytałem cicho.

Shiro nie odpowiadał przez kilka minut. Cierpliwie siedziałem i czekałem, wsłuchując się w rosnącą ciszę. Czułem silny niepokój w środku. Chciałem już powiedzieć Yuu, by mi odpowiedział, ale sam to zrobił.

-Nie jestem tego pewny - przyznał. - Nie jestem nawet pewny tego, czy jutro się obudzę.

Położyłem swoją dłoń z pierścionkiem na jego. Pomyślałem, że teraz to pora na mnie, by go wesprzeć i podnieść na duchu. Zawsze to ją się na nim opierałem. Teraz jednak musiałem dać mu to samo.

-Yuu, wiesz, od chwili, kiedy poprosiłeś mnie o rękę, zostałem z tobą magicznie złączony. Stałem się nieodłączną częścią ciebie, a co za tym idzie, ty stałeś się cząstką mnie. Może nie okazuję ci tego tak, jak ty mi, ale strasznie mi na tobie zależy. Dlatego, jeśli ty potrzebujesz pomocy, to cię nie zostawię. Będę z tobą, pomogę ci, jak tylko będę umiał. Zrobię dla ciebie wszystko, dlatego nie proś, tylko po prostu powiedz.

Yuu przez chwilę milczał. Chciałem na niego spojrzeć, ale nie zrobiłem tego. Z jakiegoś powodu bałem się spojrzeć mu prosto w oczy. Pozostawało mi czekać, aż się odezwie, jednak, gdy już miał to zrobić, usłyszałem, jak otwierają się drzwi frontowe. Odwróciliśmy się niemal jednocześnie.

-Wy już tutaj? - Tara weszła do salonu, trzymając kilka ogromnych pokrowców. Za nią szła ciocia Akiko, która targała kilka pudeł. Tuż przy nich stała lekko zmęczona krawcowa. Zamrugałem gwałtownie na ten widok.

-Może wam pomóc? - Yuu już wstał, a ja poszedłem jego śladem, by odciążyć biedne mateczki.

-Nie, nie, nie, nie, nie! - ciocia Akiko szybko pchnęła Tarę w bok, gdy Yuu chciał wziąć od niej jeden z pokrowców. - Siedźcie, same sobie z tym poradzimy.

-Ale to jest chyba ciężkie - stwierdziłem, stając obok Yuu. Objąłem jego rękę.

-To nic, siedźcie sobie. Potrzebni nam będziecie za chwilę.

Krawcowa, Tara i Akiko poszły zaraz na górę, a my z Yuu spojrzeliśmy po sobie.

-Myślisz, że to...?

-Tak mi się wydaje.

-O cholera - przygryzłem wargę.

Kilka minut później z pracy wrócił Satoru. Była z nim Sora, którą musiał pewnie odebrać z przedszkola.

-Mama! - krzyknęła dziewczynka na wejściu. Z Yuu przysłuchiwaliśmy się wszystkiemu z salonu.

Po chwili z góry zbiegła Tara. Sora pisnęła z radości na jej widok i z zapałem zaczęła jej opowiadać, co robiła w przedszkolu.

-Dziękuję, że ją odebrałeś - powiedziała Tara, gdy Sora zmęczyła się już mówieniem.

-To przecież nic wielkiego - zaśmiał się Satoru.

Coś mnie ścisnęło za serce. Zacisnąłem wąsko wargi.

-Yuu, możemy cię prosić na górę? - Tara weszła do salonu. Trzymała na rękach Sorę, która ucieszyła się na nasz widok i wyrwała się Tarze. Przytuliła nas obu mocno. Cóż za pocieszne stworzenie pełne takiej dozy niewinności.

Shiro poszedł na piętro, trzymając Sorę za jej drobną rączkę. Dziewczynka gaworzyła mu o czymś, a on jej przytakiwał z lekkim rozbawieniem. Musiałem przyznać, że Aoi ją lubił, chociaż momentami była męcząca. Nie wyobrażałem sobie jednak świata bez niej. Sora stała się motorem tego domu i otaczającego jej świata. Dawała nadzieję i wszystkich rozweselała. Była jak taki mały promyczek słońca w pochmurny dzień.

-Wszystko dobrze? - zapytała Tara.

-Tak - podniosłem na nią wzrok. - To nic, zamyśliłem się.

-Chodzi o Yuu? - zapytała, a widząc moją minę utwierdziła się w tym. - Chodzi o niego.

-Nie, to nie chodzi o niego - pokręciłem głową. - Nie tylko o niego. Moje ogólne samopoczucie jest po prostu dzisiaj złe.

Tara jedynie kiwnęła głową.

-Zaraz ciebie weźmiemy na przymiarki. A swoją drogą, to na kiedy ustalacie datę ślubu?

Zacisnąłem wąsko wargi.

-Musimy to razem ustalić. Pewnie jakoś w wakacje się pobierzemy.

Kobieta zatarła dłonie.

-I bardzo dobrze. To my ciebie zaraz zawołamy.

-Nie spieszcie się z nim. Wymierzcie go wszędzie, żeby wszystko pasowało i dobierzcie mu coś eleganckiego. Znając jego, to pewnie zaraz będzie się chciał od tego wymigać.

-Yuu nie lubi się ładnie ubierać? - zapytała z lekkim rozbawieniem.

-Powiedziałbym raczej, że mu się zwyczajnie nie chce. Nie przykłada do stroju zbyt dużej uwagi.

-Cóż, oddajesz go teraz w dobre ręce. Przyjdź za jakiś czas zobaczyć, jak ci się podoba. W końcu on ma pasować do ciebie.

Kilka minut później postanowiłem sprawdzić, jak przechodzą przymiarki dla Yuu. Zakradłem się po schodach na górę i poszedłem do garderoby Tary i Satoru. Wejrzałem do środka. Yuu stał bez koszulki, a krawcowa ponownie zbierała od niego wymiary.

-Musiałeś jeszcze trochę przypakować - burknęła ciocia Akiko.

-No ładnie - wszedłem do środka, a Yuu posłał mi błagalne spojrzenie. Parsknąłem na ten widok.

-Tak mógłby zostać, prawda? - zaśmiała się krawcowa, która miała okazję z bliska podziwiać piękne ciało mojego Yuu.

-Oczywiście, nie miałbym nic przeciwko.

-Zdrajca - burknął Yuu.

Kobiety jeszcze przez długi czas zbierały od Yuu wymiary, bo, rzeczywiście, przybrał na masie. Trochę się tym zdziwiłem, bo wcześniej nawet nie zwróciłem na to uwagi. Jego ramiona stały się jakby bardziej masywniejsze, a mięśnie na brzuchu tworzyły ten tak zwany kaloryfer. To znaczy, Yuu już wcześniej miał szerokie ramiona i abs na brzuchu, ale teraz był on jakby poprawiony.

-Taka, jak ty go pilnowałeś? - Tara westchnęła.

-On po prostu chciał, żebyście miały na co popatrzeć.

-I za co potrzymać.

Zaśmiałem się, a Yuu lekko się skrzywił. Posłałem mu uśmiech, by go chociaż trochę wesprzeć.

Chwilę później kobiety kazały mu zdjąć spodnie. Pomierzyły go i chwilę potem padło stwierdzenie, że już wiadomo, dlaczego jestem z Yuu. Parsknąłem na to śmiechem.

-Wydało się - mężczyzna pokiwał na mnie palcem.

-Myślałem, że nikt się nie zorientuje.

W końcu przyszła kolej na mnie. Yuu został wyrzucony za drzwi, gdyż Tara i Akiko stwierdziły, że nie może on mnie zobaczyć w tym, w czym będę, przed ślubem.

-Ale to chyba nie działa w małżeństwach jednopłciowych! - protestował, gdy ciocia go wywlekała na zewnątrz. - Też chcę popatrzeć! Czemu ja nie mogę, co?

-Bo tak - mruknęła ciotka, zatrzaskując drzwi za Yuu. - No, wyciągaj to cudo!

Wśród kobiet zapanowało podekscytowanie, a mnie ogarnął swego rodzaju lęk. Zapragnąłem znaleźć się za drzwiami wraz z Aoim.

Krawcowa zaraz wyciągnęła z pokrowca białą tkaninę, która po dłuższym przyjrzeniu okazała się być... Sukienką.

-Chyba sobie jaja robicie! - zaprotestowałem. - Nie mam zamiaru się w czymś takim pokazywać nikomu.

Akiko podniosła wysoko wieszak, na którym była kiecka, a Tara uniosła w górę dziwną pelerynkę, pod którą były skryte spodenki złączone z koszulą.

-Kombinezon? - skrzywiłem się.

-Seksownie byś w nim wyglądał - stwierdziła krawcowa, a ja otworzyłem szeroko oczy ze zdziwienia. Nigdy bym nie pomyślał, że usłyszę coś takiego od kogoś, kto nie jest Yuu ani Miho. - Dodatkowo, twoja mama miała podobny krój sukni, kiedy brała ślub. To będzie takie symboliczne.

Szczerze, to średnio mi się podobał ten pomysł, jednakże po założeniu całości, byłem w pewnym sensie zauroczony tą kreacją. Kombinezon był od spodu zrobiony z cienkiej, bawełnianej warstewki. Na luźny dół stroju naszyta była koronka, a obcisła góra miała rządek drobniutkich guzików na plecach. Obejrzałem się dookoła, nie do końca rozumiejąc potrzebę wszycia pelerynki na plecy. Po jakimś czasie doszedłem do tego, że to był welon, który ciągnął się po podłodze i przypominał kaptur.

-Sam nie wiem - przyznałem. - To dość... Ekscentryczny kostium.

-Welon można odpiąć i wtedy mógłbyś założyć marynarkę.

-Ta opcja bardziej mi się podoba - pokiwałem szybko głową.

Chwilę później kobiety odpięły welon i zarzuciły na mnie marynarkę. Krawcowa poprzypinała szpilkami miejsca, w których ubiór nieestetycznie się układał, a Tara i Akiko patrzyły na mnie z boku.

-Wiesz, Taka, nigdy bym nie powiedziała, że taki szkrab jak ty wyrośnie na takiego atrakcyjnego mężczyznę.

-Atrakcyjnego...?

-Pomijając fakt, że ty i Yuu jesteście tej samej płci, to naprawdę mu się nie dziwię, że wybrał sobie ciebie do dalszej drogi w życiu. Jesteś mądry i masz śliczną buźkę. Połączenie po prostu idealne - ciotka westchnęła. - Aż trudno mi w to uwierzyć. A pamiętam, jak potrafiłeś dokazywać, gdy byłeś mały. Biegałeś wszędzie i zawsze musiałeś być w centrum uwagi. Teraz tak strasznie wydoroślałeś - pokręciłam głową. - To takie... Takie wzruszające.

Akiko łzy stanęły w oczach. Kobieta zaraz się rozpłakała. Podbiegłem do niej, by jakoś ją podnieść na duchu.

-Ciociu, nie płacz.

-Na bogów, Takanori. Yuri byłaby z ciebie strasznie dumna - Shiroyama zakryła twarz dłońmi.

*

Wróciliśmy do mieszkania dopiero wieczorem. Po drodze zrobiliśmy drobne zakupy. Yuu nie mówił wiele, ja zresztą też. Obaj byliśmy zmęczeni po dzisiejszych przymiarkach.

-Yuu, dlaczego mnie kochasz? - zapytałem cicho. Opierałem się o boczną szybę i miałem na wpół przymknięte oczy. Słowa Akiko rozbrzmiewały ciągle w mojej głowie.

Shiro przez jakiś czas się nie odzywał.

-Powodem powodem, dla którego cię kocham, jesteś ty.

-Ja?

-Trudno jest mi powiedzieć, dlaczego cię kocham. Po prostu tak jest i już. Kocham cię tak mocno, że nie wiem, co ze sobą zrobić, gdy ciebie nie ma. Bez ciebie wszystko traci sens, czuję się taki pusty i wypompowany ze wszystkich sił, że momentami mam ochotę zacząć płakać nad tym, że tak bardzo cię potrzebuję.

Spojrzałem na Yuu i niedowierzałem, że coś takiego padło z jego ust. Mężczyzna zaciskał wąsko wargi, a dłonie kurczowo zaciskał na kierownicy. Wzrok miał wbity w jezdnię.

-A ty, dlaczego mnie kochasz?

Pokręciłem głową.

-Bo jeszcze nikt w całym moim życiu nie kochał mnie tylko dlatego, że jestem sobą. Yuu, to dokładnie ten sam powód i... Ja nie wiem. Umarłbym, gdyby coś ci się stało.

Gdy Yuu zaparkował samochód i wyłączył silnik, objął mnie mocno. Położył mi głowę na ramieniu, a ja pogładziłem go po plecach.

-Moja miłość nie ma limitu. Kocham cię, bo jesteś po prostu Yuu. Jesteś kimś, kogo potrzebuję, o kogo chcę się martwić i, z kim chcę spędzić resztę życia - wplątałem dłoń w jego włosy, masując skórę jego głowy. Czułem się trochę, jak matka zapewniająca swoje zasmucone dziecko, że go nigdy nie opuści. Yuu chyba właśnie tego potrzebował teraz. Potrzebował chwili, w której ktoś mógł go przytulił i z czułością powiedzieć coś, co go podniesie na duchu.

-Taka, mógłbyś mi coś obiecać?

-Co takiego?

-Nie odejdziesz ode mnie nigdy, dobrze? Mogłoby się palić i walić, ale proszę cię, nie odchodź ode mnie. Ja od ciebie nigdy nie odejdę. Będę przy tobie zawsze. Obiecuję ci to.

-Nigdzie nie pójdę, Yuu - zapewniłem go. - Będę cię kochać do końca. Do końca i dalej, dobrze?

Nie wiem, ile jeszcze tak siedzieliśmy. W samochodzie zrobiło się w końcu naprawdę zimno, a z nieba zaczął padać śnieg. Poszliśmy do mieszkania. Trzymaliśmy się za ręce, idąc przez ciemny parking i dalej po schodach na klatkę. Gdy znaleźliśmy się pod drzwiami, myślałem, że mam jakieś zwidy.

Omi siedziała na schodkach i opierała się głową o ścianę. Na widok Yuu, ożywiła się. Jej oczy rozbłysły, a na twarzy pojawiła się nienaturalna radość. Wszystko to zaraz zgasło, kiedy dojrzała, że Yuu trzymał mnie za rękę. Jej usta uchyliły się z szoku, a nogi jakby się pod nią ugięły. Zaczęła lekko drżeć.

-O-omi... - Yuu chciał coś powiedzieć, ale zwyczajnie nie wiedział, co. Miał jej się zacząć tłumaczyć? Przepraszać, że nie powiedział, a może kazać jej iść?

-T-t-to... To j-jest. Ja właśnie... W-wy dwaj...

-Nie chciałem, żebyś o tym wiedziała - powiedział Yuu. Nie puszczał mojej dłoni. - Nie widziałem w tym potrzeby.

-Yuu, ale przecież to...! Ja myślałam, że ty mnie kochasz!

Spojrzałem niezrozumiale na Yuu, a on w taki sam sposób patrzył na Omi. Atmosfera była gęsta, a ja miałem gęsią skórkę na całym ciele.

-Skąd ci to przyszło do głowy? - zapytał. - Posłuchaj, może wejdziemy i spokojnie porozmawiamy? Na pewno już tu długo czekasz.

-Myślałam, że mnie kochasz! - krzyknęła tak głośno, że aż mnie uszy zabolały. Jej głos nabrał piskliwego tonu. - Cały czas tak się o mnie troszczyłeś, myślałam, że coś do mnie naprawdę czujesz, że mnie kochasz, tak jak ja ciebie.

-Omi, nigdy ci nawet nie dawałem tego do odczucia. Nie kocham cię.

-Wolisz mężczyzn, tak? - dziewczynie łzy stanęły w oczach. Prawie się rozpłakała. Jej głos drżał żałośnie. - Mogę się dla ciebie zmienić, mogę stać się bardziej męska, naprawdę. Zrobię to dla ciebie.

Zaczęło mnie zastanawiać, że żaden z sąsiadów jeszcze nie wyszedł sprawdzić, co to był za hałas. Miałem wrażenie, jakby wszyscy wyszli z mieszkań specjalnie, bo wiedzieli, że dojdzie do czegoś takiego.

-Nie musisz się dla mnie zmieniać.

-Chcę, żebyś mnie pokochał, to tak wiele?! To tak wiele, naprawdę?

-Omi, posłuchaj mnie - Shiro starał się brzmieć spokojnie. -Ja mam już osobę, którą kocham.

-Mnie też tak możesz mocno kochać.

-Omi, wraz z Taką bierzemy ślub, rozumiesz? Pobieramy się.

-Nie możesz mi tego zrobić - zacisnęła wąsko wargi.

Przez moment zrobiło mi się jej szkoda. Zakochała się bez wzajemności w Yuu. Był o dziesięć lat starszym, dojrzałym mężczyzną. Był dodatkowo całkiem przystojny, miał poczucie humoru i przy nim czuło się bezpiecznie. Ale to był mój Yuu. Nie miałem zamiaru się nim dzielić.

Kiedy Omi chciała odejść, Yuu ją zatrzymał i kazał wejść do mieszkania, w którym miała poczekać na swojego dziadka. Usiadła w salonie, a ja zrobiłem jej herbatę, której nawet nie tknęła. Zdawało mi się, że jest naprawdę na mnie wściekła, że zabrałem jej sprzed nosa takiego wspaniałego mężczyznę.

Usiadłem naprzeciw niej w fotelu. Yuu wyszedł na moment z salonu, zostawiając mnie samego z nastolatką.

-Długo się spotykacie? - zapytała cicho, a mnie coś ścisnęło w środku. Miałem jej się niby tłumaczyć? Z czego?

-Jesteśmy razem już sześć lat. Z pewną przerwą, ale jednak.

Omi spojrzała na mnie z niedowierzaniem w oczach. Na jej twarzy malował się równocześnie głęboki smutek i rozgoryczenie, którego za nic nie była w stanie ukryć. To wszystko na pewno wywołało u niej wiele emocji, ale i tak dzielnie siedziała, znosząc już najgorszą i najbardziej bolesną prawdę.

-Nigdy bym nie powiedziała, że Yuu... Że on... On na takiego nie wygląda.

-Nie ocenia się książki po okładce - stwierdziłem.

-Dlaczego mi wcześniej o tym nie powiedziałeś? Wtedy, w kawiarni. Mogłeś mi to wyznać.

-Mogłem. Ale tego nie zrobiłem. Co by ci to dało? Powiedziałem, że nie masz co liczyć na Yuu.

-Myślisz, że nie byłby w stanie pokochać kogoś innego? Myślisz, że jak jest teraz z tobą, to nie będzie umiał zainteresować się kimś innym? Kimś lepszym?

Kiedy to powiedziała, po raz pierwszy w moim życiu miałem ochotę uderzyć kobietę. Dopuszczałem do siebie tę myśl, bo w końcu obaj byliśmy tylko ludźmi i zawsze coś się mogło wydarzyć. Zawsze mogliśmy się rozstać, jednakże, póki się kochaliśmy i chcieliśmy być ze sobą, nie było nawet takiej opcji.

Pochyliłem się do przodu i ściszyłem lekko głos, by brzmieć spokojniej i jednocześnie groźniej. Spojrzałem dziewczynie prosto w oczy.

-Posłuchaj mnie teraz uważnie, Omi-chan. Nie mam ci za złe tego, że się w nim zakochałaś. Kochaj go sobie do woli, w swoim własnym zakresie, to niczemu nie zaszkodzi. Prawda? Kochaj go platonicznie i tyle. Bo, jeśli tylko spróbujesz choćby zbliżyć się do niego bardziej niż powinnaś, to może być mały, malusieńki kroczek, to ja osobiście dopilnuję, byś go nawet nigdy więcej nie zobaczyła, rozumiesz? Yuu-jest-mój i wbij to sobie do głowy. Kocha tylko mnie, nikogo więcej i nie pozwolę, by ktoś mu zawracał sobą niepotrzebnie głowę.

Zauważyłem, że na jej skórze pojawiła się gęsia skórka, a źrenice lekko się rozszerzyły. Uśmiechnąłem się pod nosem, po czym oparłem się wygodnie o fotel.

-Mam nadzieję, że się zrozumieliśmy. Osobiście nic do ciebie nie mam, naprawdę. Nie znam cię w ogóle.

Dziewczyna spojrzała na mnie krzywo. Zamknęła oczy, a spod jej powiek wypłynęło kilka łez.

*

W nocy Shiro nie mógł znowu spać. Położył mi głowę na kolanach, a ja głaskałem go pieszczotliwie po włosach, opierając się wygodnie o kanapę i popijając lampkę czerwonego wina. Patrzyłem na jego zmartwioną twarz i w ciszy podziwiałem lekko zarysowane na niej zmarszczki. Normalnie nie zwracało się na to uwagi, ale teraz miałem okazję się temu przyjrzeć. Delikatne zmarszczki okalały jego oczy, tworząc kurze łapki oraz przebiegały po jego czole. Yuu lekko zmarszczył nos, kiedy przesunąłem palcem po jego skroni. Otworzył oczy i spojrzał w moje.

-Może weźmiesz coś nasennego? - położyłem dłoń na jego policzku. - Męczysz się.

-Taka, spróbuj zasnąć.

Zaśmiałem się.

-To ty musisz spać. Jesteś zmęczony, a poza tym, jutro idziesz do pracy.

-Dam radę.

-Ale, Shiro...

-Dam radę - powtórzył pewniej.

Zacisnąłem wąsko wargi.

-Yuu, ranisz mnie taką postawą - odłożyłem kieliszek na bok. Granie na uczuciach było najlepszym sposobem do przekonania go do czegokolwiek. - Rozumiem, że jest ci trudno, ale chociaż spróbuj dla mnie.

-Dla ciebie...?

-Tak, Yuu, dla mnie. Przykro mi, że nawet nie chcesz próbować.

Nagle rozległ się dzwonek komórki Shiro. Mężczyzna sięgnął po urządzenie do stolika i odebrał, wstając.

-Słucham - wyszedł z salonu. Ruszyłem za nim do kuchni.

Shiro stanął przy oknie, zastygając na kilka chwil w bezruchu. Patrzyłem na niego uważnie. Słuchał tego, co ktoś do niego mówił. Słyszałem męski głos, ale nie byłem w stanie dokładnie wychwycić słów.

-I potem co? - głos mu zadrżał. - Co mam niby zrobić?

Zamilkł, a głos w słuchawce znów rozpoczął swój monolog. Shiro stał tyłem do mnie, dlatego nie widziałem jego miny.

-Nie - rzucił nagle ostro Yuu. Głos w słuchawce zamilkł. - Nie zrobię tego, bo ja...

Głos gwałtownie się ożywił. Zdenerwował się. Yuu odwrócił się na pięcie w moją stronę, po czym podszedł do mnie i dotknął mojego policzka. Głos stał się dla mnie bardziej zrozumiały, a przynajmniej poniektóre słowa. Dialekt, którym posługiwała się osoba dzwoniąca, był jak stary, zużyty i zapomniany mop odnaleziony po latach w składziku podczas robienia porządków.

-Wezmę... Musisz... Staraj się... Uciekaj.

Nagle, ni stąd ni z owąd, w dłoni Yuu pojawił się pistolet. Uśmiechnął się do mnie, a ja zamarłem.

-Kocham cię, Taka - powiedział, przykładając mi lufę do skroni.

Pociągnął za spust.

Otworzyłem oczy wraz z głuchym wystrzałem. Z moich ust wydobył się stłumiony krzyk. Leżałem na boku w łóżku. Shiro leżał przy mnie, obejmując mnie silnym ramieniem.

Odwróciłem się w stronę swojego partnera. Przylgnąłem do jego torsu, niemalże się w nim kryjąc. Shiroyama mruknął coś przez sen.

-Yuu - zacząłem cichutko. - Miałem zły sen. To chyba jeden z najgorszych złych snów w całym moim życiu.

-Co ci się śniło? - niemal podskoczyłem na dźwięk jego głosu. Więc nie spał.

Pokręciłem głową.

-Strzeliłeś do mnie - powiedziałem.

-Do ciebie? - był wyjątkowo zdziwiony.

-Do mnie.

-Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił, wiesz o tym. Taka, nigdy bym nawet w ciebie  nie celował. Kotku, za bardzo cię kocham.

-Wiem, ale to... To okropne. Wystraszyłem się.

Shiro przycisnął mnie do siebie.

-Nie lubię, kiedy masz koszmary - oznajmił. Jego zachrypnięty głos rozpływał się w ciemnym pokoju i wnikał w ściany. - Nie umiem ci w nich pomóc. Jesteś sam, beze mnie.

Podniosłem się do siadu. Patrzyłem na zarys sylwetki Shiro, który krył się w ciemnościach. Mężczyzna leżał, przykryty do połowy kołdrą. Przesunąłem dłonią po prześcieradle, aż znalazłem jego rękę. Ścisnąłem ją, jakby w ten sposób miał zniknąć mój wewnętrzny niepokój.

-Spałeś? - zapytałem.

-Nie.

Uniosłem jego rękę i ucałowałem ją.

-Dlaczego? Musisz spać.

Westchnął.

Przysunąłem się do Yuu, przytulając się do niego. Głowę ułożyłem na jego torsie. Wyraźnie słyszałem bicie jego serca oraz to, jak oddychał. Mężczyzna objął mnie mocno, jakbym miał się zaraz rozpaść na kawałki niczym sklepowy manekin.

-Przetrwamy to razem - zapewniłem go. - Yuu, jestem z tobą.

-Wiesz, że to niebezpieczne.

-Wiem - zacisnąłem wargi. - Ale obiecałeś mi, że nic ci się nie stanie.

Yuu zaśmiał się. Jego klatka piersiowa zadrżała przy tym.

-Boję się o ciebie, nie o siebie. Jeśli coś ci się stanie, to się zastrzelę. Nie wytrzymałbym na świecie bez ciebie.

-Też bym to zrobił.

-Nie zrobiłbyś. Nie mógłbyś się zabić.

-Niby dlaczego?

-W przeciwieństwie do mnie, masz po co żyć. Masz Sorę, Miho, Chie, Noriko. Chcesz być lekarzem, pomagać ludziom, co jest niezwykłe. Jesteś tak niesamowitą osobą, że aż trudno w to uwierzyć. A ja? Ja mam tylko ciebie. Jestem tu dla ciebie.

-Bez ciebie nie byłoby mnie - zacytowałem. - Nie wiem kto to powiedział, ale w tym przypadku to bardzo trafne. Nie byłbym tym samym Taką, gdybym nie miał ciebie, a ty nie byłbyś tym samym Yuu, gdyby nie było mnie.

Obaj nie mogliśmy bez siebie żyć.

Rano Yuu wstał wcześniej niż zwykle. Chociaż przespał kilka godzin, to i tak wyglądał marnie. Zrobiłem mu drugie śniadanie, którego zwykle nie brał do pracy oraz przygotowałem dla niego mały termos z kawą. Wdzięczny Yuu obdarował mnie za to tak namiętnym i czułym pocałunkiem, na jaki było go tylko stać. Jego wargi pożądliwie wpijały się w moje. Mógłbym przysiąc, że mnie zaraz zje. Z jawną dominacją przykrywał mnie swoim ciałem. Jedną ręką objął mnie w pasie, bym się przypadkiem nie oddalił, a drugą położył na moim policzku. Yuu bardzo dobrze wiedział, że lubiłem się całować. Uwielbiałem tę pieszczotę, a zwłaszcza, gdy mogłem się poddać jego działaniom. Czułem się wtedy bezpieczniej.

Yuu wpijał się zachłannie w moje usta. Pozwalałem mu niemal na wszystko, co mu odpowiadało. W końcu postanowiłem mu się odwdzięczyć. Przygryzłem jego dolną wargę, po czym przesunąłem po niej językiem. Mężczyzna zamruczał, a w tym samym momencie dotknąłem jego krocza.

-T-taka...? - mruknął w moje usta.

-Ile masz czasu do wyjścia?

-Ze dwadzieścia minut.

-Tyle wystarczy - zacząłem rozpinać guziki jego koszuli. Yuu złapał mnie za biodra, po czym przeniósł mnie do sypialni. Położył mnie na pościelonym łóżku. Zdjąłem szlafrok, który miałem na sobie i poczekałem, aż Yuu rozepnie rozporek spodni. Gdy to uczynił, wszedł na łóżko, a ja, leżąc plecami płasko na pościeli, zgiąłem nogi, rozsuwając je i poruszyłem biodrami.

-Jesteś niemożliwy - stwierdził z rozbawieniem w głosie.

-Chcę tylko rozładować twoje napięcie przed pracą - znowu poruszyłem biodrami. - No dalej, czekam na ciebie.

Yuu uśmiechnął się zadziornie. Zsunął spodnie do połowy ud i położył się na mnie, pomiędzy moimi nogami. Jęknąłem, gdyż Yuu był trochę ciężki. Poruszył biodrami, układając swoje krocze idealnie na moim. Ocieraliśmy się chwilę o siebie, całując się lekko jednocześnie. W końcu podniósł się ze mnie, zsunął slipki, które miałem na sobie, a następnie zaczął masować moje sutki. Wygiąłem się lekko, na co Yuu kolejny raz się zaśmiał. Po wymęczeniu moich wrażliwych brodawek, mężczyzna zsunął bokserki. Prącie Yuu było na wpół sterczące, kiedy ja sam byłem już twardy.

-No co to jest? - burknąłem, dotykając palcem wskazującym jego żołędzia. - Nie podoba mi się.

-Ucałuj go, może się obudzi.

Podniosłem się, ujmując jego przyrodzenie w obie dłonie. Powoli poruszałem na nim rękoma, aż poczułem, że twardnieje. Gdy już się prężył przede mną, z zadowoleniem rozchyliłem nogi.

-No dalej, czas ucieka - podparłem się z tyłu rękoma.

Yuu wziął prezerwatywę z szafki. Założył ją na swoje sterczące prącie, po czym wszedł we mnie sprawnym ruchem do końca. Zrobił to tak nagle i gwałtownie, że prawie krzyknąłem.

-Taka? - pogłaskał mnie po policzku. Odchyliłem głowę, biorąc kilka gwałtownych wdechów.

-Nic mi nie jest. Zrób to mocno, jak chcesz.

-A ty znowu masz te swoje sadomasochistyczne zapędy.

Yuu pochylił się i podparł rękoma po moich bokach. Nasze twarze dzieliło kilka centymetrów.

-Nie podoba ci się to? - spytałem. Zaczął poruszać biodrami. Patrzyliśmy na swoje twarze, obserwując nawzajem nasze reakcje.

-Podoba, ale dla ciebie to niebezpieczne.

Yuu zmarszczył brwi, a na jego twarz wstąpiło pełne skupienie. Poruszał biodrami, podrażniając moje wnętrze. Zamruczałem, delikatnie zaciskając powieki. W końcu Shiro się zatrzymał. Pocałował mnie niczym coś świętego i potarł policzkiem o mój.

-Otwórz oczy - zamruczał przy moim uchu. - Chcę patrzeć w twoje śliczne oczy, kotku.

Uchyliłem powieki. Yuu poruszał się szybko, co już doprowadzało mnie do szaleństwa. Tak dobry jak Yuu był podczas seksu, chyba nikt nie był. Sam w sumie nie wiedziałem, jak on to robił, że odczuwałem przyjemność ze stosunku. Seks to było coś.

-Yuu, mocniej! - jęknąłem.

Shiroyama naparł na moją klatkę piersiową i zmusił mnie tym samym, bym się położył. Pochylił się nade mną, a jego ruchy zmieniły się w silne pchnięcia, w rytm których zaczęło się kiwać łóżko.

W końcu Yuu trafił w moją prostatę. Wygiąłem się pod nim, a chwilę później przeszedł przeze mnie słodki dreszcz orgazmu. Krzyknąłem z rozkoszy, dochodząc chwilę przed nim. Shiro zacisnął powieki, mając wytrysk. Przez chwilę obaj trwaliśmy w bezruchu. W końcu mój chłopak wyszedł ze mnie i od razu zdjął zużytą prezerwatywę. Odłożył ją na szafkę. Palcem przesunął po swoim brzuchu, zgarniając resztki mojej spermy. Wsunął palec do ust.

-Dobre? - podałem mu chusteczki. Wziął jedną, po czym zaczął wycierać brzuch.

-Pyszne - stwierdził.

Podniosłem się i zacząłem zapinać mu koszulę. Gdy wszystkie guziki były już zapięte, mężczyzna pocałował mnie gwałtownie i zaborczo. Przez chwilę zabrakło mi oddechu. Gdy oderwał się ode mnie, ogarnęło mnie dziwne uczucie tęsknoty, chociaż Yuu był tuż obok mnie.

-Co chcesz na obiad? - zapytałem, kiedy naciągał bieliznę na swoje miejsce. Wstał, a ja położyłem się na boku. Nie chciało mi się ubierać.

-Nie musisz gotować - koszulę włożył do spodni. - Zjedzmy dzisiaj w mieście, co ty na to?

-Pewnie - uśmiechnąłem się. Yuu odwzajemnił gest. - Ach, bo... Masz urodziny za trzy dni.

-I? - rękoma zaczął na szybko układać włosy.

-Nie mam pojęcia, co ci dać.

-Możesz mi zaoferować swoje towarzystwo - zaśmiał się. - Taka-chan, zbliżam się do trzydziestki, urodziny to ostatnia rzecz, jaką chcę świętować.

-A moją siedemnastkę to chciałeś bardzo świętować, chociaż nie chciałem -wypomniałem mu.

-Siedemnaście lat, a dwadzieścia sześć to jednak różnica.

-Dla mnie toto samo.

Wywrócił oczami.

-No, kotku, to bądź grzeczny. Ja już pójdę - pochylił się, całując mnie w policzek. - Ubierz się tylko.

-No jasne - zaśmiałem się. Podniosłem się do siadu. Shiro wyszedł z sypialni. Szybko ubrałem swoje bokserki i szlafrok. Związałem go niedbale sznurem, po czym poszedłem za Yuu. Mężczyzna już wychodził. Narzucił na siebie płaszcz, szyję przewiązał szalikiem, a na głowę ubrał ciepłą czapkę.

Wyszedł z mieszkania, machając mi. Szybko się spostrzegłem, że nie wziął drugiego śniadania i kawy. Chwyciłem zapakowane jedzenie i wybiegłem za nim na klatkę schodową.

-Yuu, czekaj! - mężczyzna już schodził. Odwrócił się w moją stronę i szybko się wrócił po jedzenie. Wyszedłem na chłodną klatkę schodową, wręczając mu jedzenie.

-Na śmierć zapomniałem - wziął ode mnie pakunek.

-Gapcio - zaśmiałem się, na szybko poprawiając mu szalik. Zaraz ująłem lekko jego twarz w dłonie, całując go w usta. Gdy się odsunąłem, Yuu obdarzył mnie szerokim uśmiechem.

-Rozpieścisz mnie, a potem wrócisz do Matsue i co? - dotknął mojego policzka.

-Bierzemy ślub - przypomniałem mu - po którym mamy się już nie rozstawać, pamiętasz?

-Pamiętam, jak mam nie pamiętać - westchnął. - Wracaj lepiej do środka. Jest zimno.

Yuu zanim odszedł, pomachał mi jeszcze. Oczywiście mu odmachałem. Jakoś trudno było mi się z nim rozstać. Chciałem cały dzień przesiedzieć tylko z nim.

Już miałem wrócić do mieszkania, kiedy to zauważyłem, że ktoś stoi wyżej na klatce schodowej. Spojrzałem w tamtą stronę, robiąc zaskoczoną minę. Omi stała z miną wyrażającą coś na wzór smutku. Spoglądała w moją stronę, a ja w jej, czując się trochę skrępowany tą sytuacją. Musiała widzieć i słyszeć mnie z Yuu.

-Co tu robisz? - zapytałem. - Powinnaś być już chyba w szkole.

-To obrzydliwe - zignorowała moje pytanie. - Jak możesz z nim tak to robić? Nie uważasz, że on zasługuje na kobietę?

Wybuchłem gromkim śmiechem. Dziewczyna zacisnęła wąsko wargi, a dłonie splotła przed sobą, by w ten sposób dodać sobie pewności siebie. Jej słowa, chociaż przepełnione były smutkiem i goryczą, rozbawiły mnie.

-Co w tym zabawnego?

-Nie jesteś pierwszą i pewnie nie ostatnią osobą, która tak sądzi - uśmiechnąłem się. - To jak nie idziesz do szkoły, to może wejdziesz? Napijesz się herbaty.

Zgodziła się. Weszliśmy do mieszkania, ona zdjęła ubranie wierzchnie, a ja poszedłem się szybko ubrać. Założyłem przylegające dżinsy oraz starą, rozciągniętą koszulkę Yuu. T-shirt miał nadruk przedstawiający czołg. Yuu lubił tę koszulkę, jednak z czasem wypłowiała, a jej naturalny, czarny odcień zmienił się w szary, co spowodowało, że przestał ją nosić w ciągu dnia. Czasami w niej spał. Na koszulkę nałożyłem jeszcze granatowy, długi kardigan. Podwinąłem jego rękawy i poszedłem do kuchni, w której siedziała Omi. Dziewczyna podniosła na mnie wzrok i przez chwilę analizowała mój wygląd. Kiedy ona na mnie patrzyła (czułem to wyraźnie), ja robiłem herbatę. Gdy przygotowałem napój, podałem jej go i usiadłem naprzeciw niej. Podziękowała mi, po czym wzięła kubek i zaczęła powoli pić.

-Ile jesteś w nim już zakochana? - zapytałem. Patrzyłem w swój kubek z herbatą.

-Mówisz o Yuu? - upewniła się. Potwierdziłem to mruknięciem. - Odkąd go poznałam.

-Czyli to taka miłość od pierwszego wejrzenia.

-Czemu ciebie to obchodzi?

Wzruszyłem ramionami.

-Oboje go kochamy. To tak wiele, że chcę wiedzieć?

Omi zacisnęła wąsko wargi, po czym splotła dłonie wokół kubka.

-Jak mężczyzna może kochać drugiego w taki sposób? Dlaczego tak jest?

-Mnie się pytasz?

-Powinieneś wiedzieć to najlepiej.

-A wiem najmniej na ten temat. Kocham Yuu. Mam wrażenie, że tak ma po prostu być i już, że nie jestem w stanie tego uniknąć i on też. Brzmi to dość fatalistycznie, ale to jak wyjaśnianie dziecku tego, jak to jest, że słońce świeci na niebie.

-Masz mnie za takie dziecko?

Wzruszyłem ramionami.

-Jesteś ode mnie młodsza, ale to nie znaczy, że gorsza i niczego ci nie ujmuję. I powiem ci, że masz dobry gust, jeśli chodzi o mężczyzn.

Zacisnęła wąsko wargi.

-Zakochałam się w geju i twierdzisz, że mam dobry gust. To całkowicie bez sensu. Czemu on musi kochać ciebie? Co ja mam gorszego?

-Nie masz nic gorszego. Tak po prostu jest.

Tak po prostu jest - powtórzyłem w myślach. - I nie chcę tego zmieniać.

*

Shiro tego dnia wrócił bardzo zmęczony. Niemal padł na mnie, gdy witałem go w drzwiach. Poleciłem mu się umyć i przygotowałem dla niego coś ciepłego do jedzenia. Omi cały czas siedziała w mieszkaniu, a Yuu, nieświadomy tego, brał prysznic w łazience. Gdy skończył się myć, obwiązał się ręcznikiem i wyszedł tak z toalety. Mocno się zdziwił, gdy zobaczył Omi siedzącą cichutko na krześle kuchennym.

-Przygotowałem ci ubranie w sypialni. Ubierz się - powiedziałem.

Yuu nic nie odpowiedział. Odwrócił się i poszedł szybko do pokoju.

-Co mu się stało w plecy? - zapytała Omi. Pewnie zauważyła rany, które zostawiłem Yuu na plecach przedwczoraj. Niektóre się wygoiły, a z niektórych zrobiły się blizny. - To był jakiś wypadek?

-Nie, to byłem ja - odparłem lekko.

-Ty? Dlaczego to zrobiłeś?

-A chcesz wiedzieć, jak to jest uprawiać z nim seks?

Omi otworzyła szeroko oczy, a ja zaśmiałem się.

-No... No jak?

-Na żadnym filmie pornograficznym nie będzie czegoś takiego - przeszedł mnie jawny dreszcz. - Mógłbym ci napisać książkę o tym, ale nawet ona nie byłaby w stanie tego opisać.

Dziewczyna nie wydawała mi się być zniesmaczona tym, co jej powiedziałem. Była bardziej... Zaciekawiona? Chyba tak. Patrzyła na mnie z dużym zainteresowaniem.

Shiroyama przyszedł do kuchni w pełni ubrany. Potargał mi lekko włosy, na co ja złapałem go za kozią bródkę.

-Ładnie to tak? - zapytałem.

-Masz po prostu mięciutkie włosy.

Parsknąłem śmiechem na tę uwagę. Yuu obdarzył mnie wówczas tak uroczym uśmiechem, na jaki tylko było go stać. Nie pozwalaliśmy sobie jednak na żadne czułości, nie przy Omi, która bacznie nas obserwowała i niechybnie umierała w środku z zazdrości. Podałem Shiro tacę z ciepłym posiłkiem oraz herbatą dla niego i Omi.

-Już, zmykajcie. Szybciej zaczniecie, szybciej skończycie. A my mamy wyjść dzisiaj, pamiętasz?

-Ale wiesz, że przychodzi potem do mnie jeszcze jedna osoba.

-Rozprawisz się z nią i pójdziemy. Naprawdę, mam trochę dość ciągłego siedzenia tutaj.

-Zacznij robić na drutach - mruknął Yuu kąśliwie, kiwając na Omi głową, by poszła już do jego gabinetu.

-Zrobię ci sweterek w norweskie wzory - wywróciłem oczami, czego Yuu już nie mógł zobaczyć, gdyż wyszedł z kuchni. Parsknął jeszcze, a ja westchnąłem. Opadłem bezwładnie na krzesło, a twarz ukryłem w dłoniach. Drzwi od gabinetu kliknęły, zamykając się.

Momentalnie poczułem przeszywający moje ciało chłód. W głowie miałem ten piękny uśmiech Shiro. Lekko ściągniętą skórę i tworzące się wokół ust dołeczki przypominające malutkie dołeczki. Ten uśmiech wydał mi się nagle tak bardzo nierealistyczny jak krew w niskobudżetowych filmach. Nieważne, jak bardzo mógł się postarać, zawsze wiedziałem, kiedy udawał. Starał się sprawiać pozory, że wszystko było w porządku, kiedy sam odchodził od zmysłów, gdyż w każdej chwili mógł dostać kolejny telefon, polecenie lub groźbę.

Jednak tak nie było.

Wieczorem poszliśmy na kolację. Yuu stawiał. Zjedliśmy jakieś europejskie danie, popijając czerwone wino. Shiro musiał wcześniej zrobić rezerwację. Lokal był zbyt elegancki, a poza tym, mieliśmy stolik za beżowym, papierowym parawanem, który całkowicie oddzielał nas od reszty klientów. Gdzieś dalej pogrywała jazzowa kapela, a zmęczony kelner przychodzi do nas co jakiś czas, dolewając nam wina.

-Wiesz, chyba jednak wolę jeść w bardziej przyziemnych miejscach - mruknąłem, błądząc wzrokiem po ciemnej boazerii, która do połowy okrywała ściany. - Czuję się wtedy swobodniej.

Yuu uśmiechnął się.

-Ja też, ale wizyta w takim miejscu raz na sto lat nie powinna nam zaszkodzić mocno.

Obaj parsknęliśmy śmiechem.

-Ale poważnie - upiłem trochę wina - czuję się tutaj jak zwierzę w klatce, jeszcze ten parawan. Mam wrażenie, że jak tylko stąd wyjdziemy, to wszyscy będą się gapić.

-Nikt na nas nie patrzy - dotknął mojej dłoni.

Spojrzałem na jego rękę. Nasze palce stykały się delikatnie.

-Ale nie złapiesz mnie za rękę - wypomniałem mu.

-No wiesz, ten kelner...

Wywróciłem oczami, a Yuu położył swoją dłoń na mojej.

-Lepiej?

-O wiele.

Spojrzałem Yuu w oczy. Mężczyzna przypatrywał mi się z dziwnym zainteresowaniem. Zmarszczyłem brwi, przekrzywiając lekko głowę.

-No co? - zapytał z jawnym rozbawieniem.

-To ja powinienem o to spytać.

Shiro zacisnął wąsko wargi, po czym zabrał rękę z mojej. Odgarnął włosy za uszy, po czym wypił do końca wino ze swojego kieliszka.

-Stało się coś dzisiaj?

-No właśnie nie - westchnął. - Nic się nie stało, a to mnie chyba jeszcze bardziej doprowadza do szału. To jak cisza przed burzą.

-Cisza przed burzą - powtórzyłem pod nosem, przechylając lekko swój kieliszek to w jedną, to w drugą stronę. Szkarłatna ciecz spływała po szklanych ściankach, pozostawiając po sobie ledwo widoczne smugi. - Czyli co? Teraz będziesz się trząsł nade mną jak nad jajkiem?

-Mam lepsze wyjście?

-Yuu, wiem, że się o mnie martwisz, ale tyle już przeszedłem, że to chyba nie ma teraz najmniejszego znaczenia.

Twarz Shiroyamy momentalnie stężała i stała się poważna. Wziął głęboki wdech. Chwyciłem kieliszek i wypiłem duszkiem alkohol. Przez kolejne długie minuty żaden z nas się nie odzywał. Jedynie jazzowy kawałek pobrzmiewał gdzieś dalej. Yuu nawet na mnie nie spojrzał, a gdy to zrobił, to zrobiło mi się słabo. Wyglądał, jakby miał się rozpłakać.

-Wiesz, specjalnie cię tu dzisiaj zabrałem - oznajmił łamiącym się głosem. - Nigdy nie byliśmy razem w takim miejscu, prawda? Chciałem zjeść z tobą kolację w drogim lokalu, popijając drogie wino przy świetle drogich świec. Raz. I wiesz co? Wcale nie lubię takich miejsc. Też się w nich źle czuję. Ale co z tego. Tak sobie pomyślałem, że wcale nie wiem, czy w ogóle dożyję jutra. Po tym telefonie, po tym, co usłyszałem... - zawiesił głos, a ja zacisnąłem wargi, patrząc w bok. - Takanori, za bardzo cię kocham, by przestać się kiedykolwiek o ciebie martwić. Mógłbym konać w jakimś zaułku, a ostatnie o czym bym pomyślał, toto, jak ci poszło kolokwium z histopatologii albo, czy na pewno ubrałeś się ciepło.

Mógłbym pomyśleć (a autorka mogłaby napisać), że znów dotarło do mnie, jak bardzo Yuu się o mnie troszczył i jak bardzo tego nie doceniałem. Mógłbym się rozpłakać jak mała dziewczynka po utracie ulubionej zabawki i po prostu tonąć we łzach, myśląc sobie „jak on mnie kocha!”. Mógłbym paść w jego ramiona, powtarzając sobie, że nic więcej dookoła nie ma znaczenia, tylko my dwaj. Tak by to pewnie wyglądało (gdyby nie autorka), ale tak nie było.

Utkwiłem spojrzenie gdzieś w przestrzeni. Yuu lekko potarł skronie, co dostrzegłem kątem oka. Muzyka wydawała mi się grać jakby ciszej. Kelner podszedł do stolika i spytał czy dolać nam jeszcze wina. Yuu odmówił i poprosił o rachunek. Mężczyzna odziany w białą koszulę, odszedł.

-I? - odważyłem się na niego spojrzeć. - I co jeszcze mi o tym powiesz?

Podparł głowę obiema rękoma.

-Nic.

-Rozumiem cię i twoje zachowanie. Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem dla ciebie ważny. Przez prawie rok balansowałeś na krawędzi między życiem a śmiercią, myśląc o tym, czy do ciebie wrócę. To już samo w sobie daje mi do zrozumienia, że mnie naprawdę kochasz i wcale nie musisz mi tego udowadniać, zabierając mnie gdzieś, gdzie obaj czujemy się jak dwa pajace. Po co to? Jeśli chcesz mnie naprawdę przed czymś chronić, to rób to tak, jak do tej pory.

-Jak to się ostatnio skończyło?

-Szczęśliwie. Wszystko ma szczęśliwe zakończenie, w mniejszym lub większym stopniu.

-Nie o tym mówię.

-Ale ja nie chcę mówić o tym, o czym ty próbujesz. O tym n i g d y nie będę w stanie swobodnie rozmawiać. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Rozumiesz to jak nikt inny.

-Kotku, wiem, że nie chcesz - wyciągnął portfel z kieszeni, po czym położył go na stole. - I wcale nie chcę rozmawiać konkretnie o tym. Ale prędzej czy później, będziesz musiał powiedzieć o tym innym.

-Nic IM nie powiem - warknąłem. Poczułem, że ogarnia mnie panika, a moje myśli powróciły do tamtych strasznych wydarzeń. Porwanie, wykorzystanie, znęcanie. Yuu to zauważył, dlatego szybko położył swoją dłoń na mojej i mocno ją uścisnął.

-Kochanie, spokojnie. Jestem przy tobie. Nikt ci nie zrobi więcej krzywdy.

Poczułem zbierające się w moich oczach łzy. Yuu coś mówił, ale byłem już zbyt daleko w swoich wspomnieniach, by go usłyszeć.

-Chcę wziąć prysznic - rzuciłem nagle, szybko podnosząc na niego głowę. Zabrałem obie ręce i schowałem je pod stół.

W tym samym momencie przyszedł kelner z rachunkiem. Yuu zapłacił, a ja opadłem swobodnie na krzesło jak wypompowany z powietrza materac.

-Teraz? - spytał. Kelner już odszedł. Yuu zostawił mu jakiś napiwek.

-Teraz - wyprostowałem się. - Muszę się umyć.

Yuu nie pytał. Doskonale wiedział, że gdy tylko poruszany był ten temat, ja musiałem się umyć.

Do mieszkania wróciliśmy taksówką. Kiedy tylko przekroczyliśmy jego próg, to niemal biegiem pognałem do łazienki. Zamknąłem się od środka, odkręciłem kurek z ciepłą wodą i zrzuciłem z siebie ubranie. Wszedłem pod prysznic i stałem tak przez pewien czas, jedynie pocierając nagie ramiona. Przez moją głowę przelatywały wspomnienia, których nigdy tak naprawdę nie chciałem pamiętać. Upokorzenie i zniewaga. Właśnie to próbowałem z siebie zmyć, ale to nigdy nie chciało tak łatwo ode mnie odejść. Wszystko siedziało w środku mojej osobowości, puściło korzenie. Było przyczepione do mnie jak piłka na sznurku.

Po wyjściu spod prysznica zdałem sobie sprawę, że nie miałem przy sobie żadnego ręcznika. Uchyliłem drzwi, wystawiając głowę. Chłodniejsze powietrze z korytarza nieprzyjemnie owiało moje ciało.

-Yuu? - mruknąłem. Światło paliło się jedynie w salonie. Za każdym razem, kiedy tak się zamykałem, Yuu zostawiał mnie w spokoju. Wiedział, że i tak nic nie zdziała, dlatego siadał w jednym miejscu i czekał aż skończę. Teraz musiał się pewnie mocno dziwić, że po tak długim upływie czasu znowu miałem ten dziwny atak.

Shiroyama wyszedł z salonu. Widząc mnie, od razu poszedł po ręcznik. Podał mi go, a ja zaraz zamknąłem drzwi, nie wpuszczając go do łazienki.

-Jak się czujesz? - jego głos był przytłumiony przez drzwi. - Już lepiej?

-Lepiej - potwierdziłem, wycierając się ręcznikiem. - Już mi lepiej.

-Przepraszam cię za dzisiaj.

-Nie przejmuj się - oparłem się nagimi plecami o drzwi. - Może... Może jak będę częściej próbował o tym mówić, to w końcu przestanę tak reagować. Wiesz, jak to działa.

-Wiem. Zawsze możesz próbować.

Odchyliłem głowę i zacisnąłem wargi. Oderwałem się od drzwi i otworzyłem je. Shiro stał tuż przede mną. Trzymał moje ubrania.

-Przeziębisz się - podał mi moje ciuchy.

Rzuciłem ubrania na podłogę i przylgnąłem do Yuu. Objął mnie zaskoczony. W moich oczach zebrały się łzy.

-Powiedz mi, Yuu, co z tym życiem jest nie tak? Dlaczego niektórzy tak krzywdzą innych, dzieje się tak, a nie inaczej... - zaszlochałem. Moje słowa nie miały większej spójności.

Nic nie powiedział. Wplątał jedynie dłoń w moje mokre włosy, przyciskając mą głowę do swojego torsu, a drugą gładził moje nagie plecy.

-Brakuje mi mamy - rzuciłem nagle. Powiedziałem to chyba pierwszy raz od wielu lat. - Naprawdę. Mam wrażenie, że gdyby żyła, nigdy nie doszłoby do tego wszystkiego.

Shiro zadrżał. Przełknął głośno ślinę.

-Wiem, że ty i ona to rozdział zamknięty. Wiem, że wcale nie czułeś do niej prawdziwej miłości, a jedynie młodzieńczą fascynację. Jej już nie ma, prawda? Zniknęła nagle, ale w liście napisała tak, jakby ciebie o wszystko obwiniała. Ale ty jej nic nie zrobiłeś. To wszystko było kłamstwem. Wiem o tym doskonale.

Shiro milczał.

-Czasami mi się zdaje, że to wszystko, co się wokół mnie dzieje, jest napędzane przez nią. Rozumiesz? Myślę sobie, że to ona mi podkłada te kłody pod nogi, bo to ja jestem z tobą, a nie ona. Miałem cię nawet nigdy nie poznać - parsknąłem. - Jak mogę wyobrażać sobie takie rzeczy. Mama zawsze kojarzyła mi się z ciepłem i bezpieczeństwem, a czasami mam wrażenie, że cała jej miłość do mnie była oblana lukrowym fałszem.

-Yuri bardzo cię kochała - powiedział cicho.

-Ale może teraz przestała mnie kochać? Odkąd jestem z tobą.

-Nigdy by tego nie zrobiła. Jestem tego pewny.

-Myślisz, że jest zazdrosna?

-Nie sądzę - Shiro przyłożył dłoń do mojego czoła. - Takanori, masz gorączkę.

Nie wiem dokładnie jak to się stało, ale wylądowałem w łóżku. Czułem, że lecę do niego i nawet oznajmiłem to Yuu.

"Czy ja mam skrzydła?" - zapytałem go. Odparł, że nie, co mnie zasmuciło.

Fajnie byłoby mieć skrzydła. Zupełnie niczym taki anioł.

----

Na cześć Migdałowego Taki nazwałam tak samo swojego kota. Dzisiaj moja mama przechrzciła go na Migdała. Myślicie, że moja mama potajemnie czyta moje gejporno?

Nie, spokojnie. Żyję. jeśli ktoś się o mnie martwił. Jakoś się trzymam. Wesołych świąt, szczęśliwego nowego roku, mokrego dyngusa... ajć, to nie te święta.

Chcę przeprosić wszystkich tych, którzy czekali na Life is beautiful. Opowiadanie miało mieć premierę jeszcze w tym miesiącu, ale wygląda na to, że pojawi się dopiero w przyszłym roku. Nie wiem dokładnie kiedy. Nie gniewajcie się na mnie mocno. 

I... tęsknił ktoś za mną? Czasami mam wrażenie, że się na mnie obraziliście. Nie piszecie zbytnio długich komentarzy... Jak jest coś nie tak w opowiadaniu, to się nie pogniewam, jak o tym powiecie. Tsu was kocha i tak, i tak. <3

Btw, postanowiłam wskrzesić stacked rubbish. Niedługo coś się na nim pojawi, wyczekujcie tego~

Mam cichą nadzieję, że ktoś tu jeszcze zagląda. I przepraszam bardzo Korniczka. Nie gniewaj się na mnie, jeśli nadal się gniewasz. ;_;

Wybaczcie błędy, liczę na wasze opinie, Żuczki.

Do następnego rozdziałuu~!