Just Kidding

Pairing: Aoiha

Ostrzeżenia: silne nagromadzenie wulgaryzmów, kontrowersyjne skróty myślowe

W poście znajdują się sformułowania, które mogą urazić wrażliwego czytelnika.

I drobna uwaga ode mnie. Akapity dodam wtedy, gdy będę miała możliwość, także przepraszam za wygląd posta.

W całej historii pierdolonej literatury każdy spierdolony poranek zaczyna się od filiżanki cholernie mocnej, czarnej kawy. Wyrwany ze snu, zjebany bohater pije kawę. Kurwa mać, dajcie mu kawę, bez kawy żyć się nie da. On bez tego nie funkcjonuje, on bez tego nic nie potrafi. Bo każdy, podkreślam bez podkreślenia, k a ż d y poranek oznacza wypijanie kawy. W żyłach protagonisty płynie najczystsza kofeina a on sam cierpi na bezsenność i jeszcze się bęcwał zastanawia, skąd też bierze się jego insomnia. Może być tak przestał pić namiętnie tę swoją kawę, kawusię i poszedł spać?

Nie, nie, nie! Organizm bohatera jest od środka wyniszczony, bo kawa rozpieprza mu wszelkie transze, które są podstawą jego nic niewartej egzystencji.

-W dupie mam te zaliczenia - warknąłem, agresywnie kreśląc na kartce kolejne zdania. - W pizdę sobie wsadź romantyczne ideały pierdolonych Werterów, nieruchanych dziewic i heroicznych durniów.

Uważaj, bo nauczycielka cię jeszcze usłyszy...

-Ja pierdolę - zwaliłem się ciałem na biurko, niemal gniotąc niedokończone wypracowanie. - Ojciec cię ruchał, jak w pieluchy srałaś.

Mówię poważne, nauczycielka zaraz tu przyjdzie i wytarga cię za brudne uszy.

Czas do oddania wypracowania został mi do jutra, co wcale nie wprawiało mnie w ukontentowanie. Nie, kurwa. Chciałem wziąć ten długopis z pogryzioną końcówką i właśnie tą końcówką rozpruć sobie flaki. Kartka ubrudzona mymi bebechami z pewnością byłaby więcej warta, niżeli ten paranoiczny elaborat.

Nie taki chuj straszny, jak go się w spodniach trzyma. Wszakże nie miałem może wybitnie rozwiniętego talentu literackiego, to jednak udało mi się raz stworzyć początek pewnej elukubracji.

Tego dnia wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, iż na świat przyjdzie reinkarnacji Homera.

To oto zdanie stworzyłem na jednej z lekcji poświęconej wspaniałym bohaterom bez piątej klepki i byłem z tego zdania kurewsko dumny. Z łatwością mogłem rzec, iż zdanie to było najlepszą w życiu rzeczą, jaką mogłem kiedykolwiek wymyślić. Ba, w całym tym pierdolonym tekście nie będzie lepszych sformułowań, zobaczycie.

Zasnąłem, leżąc na niewygodnym biurku, ze śliniącym ryjem na moim arcymistrzowskim wypracowaniu. Świat musi wiedzieć, że część tego majstersztyku odbiła się na moim policzku, jednak warto o tym napomknąć, bo to w końcu tak kurewsko ciekawy fragment mojego niedoruchanego życia.

Musiałem rano podnieść się z prowizorycznego łóżeczka. Kark zdrętwiał mi kurewsko, ledwo mogłem się ruszać i byłem już skłonny zrobić użytek z mojego długopisu. Może nawet w ten sposób przysłużyłbym się jakoś światu? Tak, z pewnością.

Przebrałem się z wczorajszych ubrań w nowe, dzisiejsze. Wciąż jednak śmierdziałem powszednim dniem, nie miałem czasu, by się umyć. Zgarnąłem swoje oślinione wypracowanko, poprzerzucałem książki w plecaku i mało zadowolonym krokiem ruszyłem do szkoły. Po drodze dostałem sms od kolegi czy idziemy razem na wagary. Oczywiście odmówiłem. Tylko lamusy chodzą na wagary.

Dotarłem do klasy spóźniony jakieś dziesięć minut. Wszedłem żwawym krokiem, rzuciłem swoją wspaniałą pracę na biurko mojej pierdolniętej nauczycielki i zająłem swoje miejsce w ławce.

Belferka podniosła się z miejsca, unosząc tym samym swój kurewsko wielki zad. Popatrzyłem na nią spod zaspanych powiek i potarłem skronie. Nie ukrywam, że miałem ochotę na jakieś dobre śniadanko.

-Mam zacząć bić brawo, że udało ci się dotrzeć na lekcje? - wysyczała w moją stronę nauczycielka.

-Bić brawo? - przekrzywiłem głowę.

-A może chcesz dyplom?

-Słowa uznania mi wystarczą - odparowałem.

Pierdolona jędza poczerwieniała we wkurwieniu. Ja, o dziwo, byłem strasznie spokojny. Już wiedziałem, co za chwilę powie i jak to się skończy.

-Zostajesz tu po lekcjach - oznajmiła.

-Tak, tak, okej - machnąłem ręką. - Pomogę pani pozbierać książki i takie tam. Ja wiem.

-Wybornie.

Przekurwiście.

I zostałem po lekcjach, bo lepsze to, niż chodzenie ze zjebanymi znajomymi na piwo w ciągu tygodnia. Usiadłem sobie w ławce i czekałem na wykład od nauczycielki, jednak takowego się nie doczekałem. Kobieta wstała i zatarła ręce.

-Dzisiaj mam dla ciebie towarzystwo.

-Poważnie? - wcale nie ukrywałem zaskoczenia. O ja pierdolę, kolejny nerd zgłosił się do pomocy?

-Mamy tu też inne takie gwiazdy jak ty.

-To możliwe? - wyrwało mi się. Nikt tak nigdy nie gwiazdorzył jak ja. Byłem jedynym takimi drama queen na świecie, a na pewno w tej szkole.

-Oczywiście. Zaraz powinien przyjść. Chociaż sama nie wiem czy takie dwa przypadki w jednym miejscu to dobre połączenie.

Kurwa, kobieto, weź się, kurwa zdecyduj. To jest, kurwa, dobrze czy nie?

I wtedy wszedł do klasy. Niewyrośnięty, ale za to umięśniony przypominał mi jabłonkę w sadzie. Blady, czarne włosy. Zdaje się, że cały jego image był inspirowany subkulturą emo... nie wróć, to się nazywa scene, tak?

-Kouyou, to jest Yuu - nauczycielka wskazała na mojego towarzysza broni. - Oboje dziś zostaniecie i pomożecie mi w segregacji całego półrocza.

Zdaje się, że w tym momencie ja i emos jednocześnie pomyśleliśmy: ja pierdolę.

Yuu spojrzał na mnie obojętnie, ja na niego popatrzyłem tak samo. Gdy na niego patrzyłem, to przypominał mi się film Diabeł ubiera się u Prady. Nawet, kurwa, nie wiem dlaczego.

Po niedługim czasie nauczycielka wyszła, zostawiając nas ze swoją papierkową robotą. Popatrzyłem na emosa, który siedział przy stoliku obok i z flegmatycznym uporem składał kupki sprawdzianów.

-Wyglądasz jak pedał - rzuciłem.

-Ty też - odparował.

Popatrzyłem na niego ze skwaszoną miną. W jaki niby sposób wyglądałem pedalsko?

-Serio. Te twoje rureczki i tiszercik z Nirvaną...

-O twojej bluzie w jednorożce nie wspomnę - odgryzł się.

Zacisnąłem wargi. No kurwa.

-Ale serio, jesteś gejem?

-Nie.

-To dobrze. Pogardzam pedalstwem.

-Świetnie się składa, bo ja też.

Bratnia dusza - przeszło mi przez myśl.

-Żartowałem! - rzucił nagle. Podniósł się z miejsca i chwycił kupkę swoich dokumentów, które zostawiła mu belferka. - Tak szczerze, to chętnie bym cię wyruchał, ale w klasie mi chyba nie wypada.

-O kurwa mać - mruknąłem, odsuwając się od niego na krześle. - Skończ żartować, koleś.

-Nie żartuję.

Siedziałem chwilę w miejscu, po czym zerwałem się z miejsca i czym prędzej wybiegłem z klasy. Pierdolić belferkę, całą szkołę, wszystko dookoła, moja dupa była w tym momencie najważniejsza.

Następnego dnia w szkole minąłem się z tym pedałem na korytarzu. Uśmiechnął się szeroko na mój widok i posłał mi całusa. Włosy zjeżyły mi się na całym ciele, a odruch wymiotny prawie zadziałał. Normalnie jak nigdy... Pierdolę, na tym świecie już chyba nikt nie jest hetero. Dobrze, wszyscy bądźmy homo i powoli wymrzyjmy. Gatunek ludzki to w końcu jedno wielkie spierdolenie, więc nie ma sensu, by dalej istniał. Prokreacja ssie.

-Kouyou, twoje wypracowanie - mruknęła z niezadowoleniem w głosie nauczycielka, kiedy oddawała prace pisemne - nie spełnia wymagań. Poza tym, sposób jego... napisania? Forma, treść...

-No, lacz, no nie?

Baba na chwilę się zwiesiła jak Windows xp. Czekałem aż wyskoczy blue screen.

-No tak.

-Mogę poprawić?

-Masz czas do przyszłego tygodnia.

-Super. Dzięki.

Zadzwonił dzwonek, na co odetchnąłem z ulgą. No kurwa, w końcu. Chociaż dziesięć minut wytchnienia. A przynajmniej tak mi się wydawało. Gdy tylko wyszedłem z klasy, spotkałem Yuu. Wpadłem na niego, niemal odskakując od jego osoby niczym oparzony. Spojrzałem na nań, jakbym właśnie zetknął się z prawdziwym psychopatą.

-Co? - rzucił.

-Wciąż chcesz mnie wyruchać?

Zamrugał kilkakrotnie, po czym wybuchł śmiechem.

-Człowieku, jaja sobie z ciebie robię. Idź lepiej na lekcje - pokręcił głową, jakby zetknął się z imbecylem.

-Serio?

-No, serio. Daj se siana.

Poczułem ulgę, a na moją twarz wstąpił uśmiech. Wyminąłem Yuu i już cały w skowronkach pędziłem pod klasę, kiedy to poczułem klepnięcie w dupę. Odwróciłem się gwałtownie. Yuu posłał mi perskie oko i oddalił się w swoją stronę. Moje ciało oblało się zimnym potem, a nogi ugięły się pode mną. Rzuciłem się biegiem w stronę swojej klasy. Jak najdalej od tego spierdolonego popaprańca.

-Ładne mi, kurwa, żarty - wymamrotałem, wciąż mając w głowie jego minę, kiedy puszczał mi oczko. - Pedały, kurwa. Wszędzie pedały.

W zasadzie, to nie był aż taki zły. Jakby nosił nieco luźniejsze spodnie...

... o kurwa.

----

Witam, witam. Napisane dzisiaj, dodane dzisiaj. Znowu mnie nieco nie było i pewnie niektórzy chcieliby, żebym bywała na ybt częściej niż raz na miesiąc, ale to niemożliwe. Dziś też jestem tu z czystego zrządzenia losu i póki co wylewam łzy i wpieprzam masło orzechowe ze słoika.

Poza tym, wyniosłam się z Polski, o czym wam wspominałam i nie wiem też czy wrócę. Jak wrócę, to nie wiem do czego, do kogo. Nevermind.

Na razie nie będę kontynuować żadnej serii na blogu, a bardzo bym chciała. Nie mam jak i niby dla chcącego nic trudnego, ale jak się wychodzi o 6 rano z domu i wraca o 7 wieczorem, ewentualnie wychodzi o 6 rano i wraca się o 4 rano następnego dnia (co mi się czasami zdarza), to trochę jest trudno.

Jakby co, to podbijam wszystkie gejowskie kluby, a ludzie biorą mnie za transwestytę. Kocham was mocno, Żuczki i trzymajcie się ciepło.

Do następnego~!