I will be II 01

Ostatnimi czasy bardzo często pytałem siebie; Za jakie grzechy, dobrzy bogowie? Tak jak tego właśnie dnia, kiedy ręce trzęsły mi się jak galareta i ledwo dawałem radę, by prowadzić ten pieprzony samochód, który coś ostatnio zaczął się sypać. Cholera jasna, jak się coś wali, to wszystko naraz. Cały w nerwowych strzępkach zajechałem na parking. Zaparkowałem, wyłączyłem silnik. Siedziałem przez kilka chwil, w dalszym ciągu ściskając w dłoniach kierownicę. Garść prochów na uspokojenie, którą dostałem od Yuu wcale mi nie pomogła. Wprost przeciwnie, czułem się jeszcze bardziej nabuzowany, że te cholerne leki w ogóle nic nie robią. Ale spokojnie, to jeszcze nie koniec świata. J e s z c z e.

− Nie pierwszy raz idziesz na policję – powiedziałem sam do siebie, jakoś próbując się podnieść na duchu. Poklepałem się kilkakrotnie po policzkach, by jakoś się przywrócić do porządku. – No dalej, Kouyou.

Wysiadłem z samochodu, po czym ruszyłem odebrać swoją córkę z aresztu.

W drodze powrotnej Sachiko w ogóle się nie odzywała. Siedziała na miejscu pasażera obok mnie, wbijając naburmuszone spojrzenie w widok za oknem. Ja również nic nie mówiłem, pomimo że cisza była przytłaczająca jak cholera. Miałem wielką ochotę zapalić papierosa i chociaż kilka lat wcześniej rzuciłem fajki, to na początku roku znowu wróciłem do nałogu. Z jednego małego powodu, który właśnie siedział przy mnie.

Mała była cała w siniakach i zadrapaniach i wyglądała, jakby wpadła w jedną wielką błotną kałużę. Włosy wyglądały, jakby czesał je jej porywisty wiatr, nie ja dzisiaj rano. Mundurek był poszarpany, nie miałem pojęcia czy nadawał się do zszycia. Doprawdy, to wyglądało, jakbym ją odbierał z pola bitwy, a nie z aresztu.

− Sachiko, mogłabyś mi powiedzieć, jak to się stało? – spytałem, nie mając już kompletnie siły na nic.

− Co? – burknęła.

Westchnąłem w duchu. Tylko spokojnie, nie krzycz. Już wystarczająco nawrzeszczałem się w poduszkę po telefonie od dyrektora szkoły.

− Wiesz co. Jak wylądowałaś na komisariacie? Dziecko, ty masz dopiero 11 lat, a już jesteś zanotowana w kartotece policyjnej.

− No bo… One mi dokuczały.

− One, to znaczy kto? I dokuczały ci do tego stopnia, że musiałaś im pościnać włosy szkolnymi nożyczkami a później powrzucać rybki z akwarium do piórników?

− Ale to nie ja zaczęłam się bić!

− Ale ty skończyłaś, bo jednej koleżance rozkwasiłaś nos, a drugiej podbiłaś oko, a jeszcze następną przewróciłaś, usiadłaś na niej i ścięłaś ją kompletnie na krótko. Aż dyrektor wezwał specjalnie dla ciebie policję.

− Wujek mi zawsze powtarza, że mam się bronić, jak mi dokuczają.

− Ale siłą? Co one niby ci takiego zrobiły?

− Dokuczały.

− To już mi powiedziałaś, ale jak ci dokuczały? Przezywały cię? Szantażowały?

Sachiko nic nie odpowiedziała. Milczała też już do końca naszej podróży. W domu przywitał nas Yuu z późnym obiadem. Uśmiechał się, jednak, gdy tylko zobaczył moją grobową minę, uśmiech od razu mu zbladł.

− Co się znowu stało? – spytał.

Znowu. To nie był pierwszy raz, kiedy ja albo Yuu musieliśmy odbierać skądś Sachiko. Wcześniej kończyło się to wyłącznie na jakiś aferach w szkole albo na szkolnych wycieczkach, jednak ostatnio zaczęła naprawdę przeciągać strunę. Raz wrzuciła jednemu koledze żabę w spodnie, jeszcze kiedy indziej wysmarowała super mocnym klejem krzesło jednej koleżance. Poza tym, podstawiała innym nogi w szkole, wyzywała się z uczniami i nigdy w życiu nie chciała powiedzieć dlaczego. Ja już nawet nie miałem siły, żeby się wypytywać, dlaczego jest taka dla wszystkich niedobra.

Machnąłem ręką.

− Sachi, co się znowu stało? – spytałem, by wytłumaczyła się Yuu.

− Broniłam się – odparła tonem, który miał wskazywać na to, że niesprawiedliwie jest o wszystko oskarżana i wcale nic nie zrobiła.

− W to nie wątpię – westchnął Shiro. Zmierzył Sachi uważnym spojrzeniem. – Ale czy ta obrona była warta wylądowania na policji?

− Ja wcale…

− Już wystarczy tych tłumaczeń – uciąłem. Czułem, że zaraz nerwy mi puszczą. – Sachiko, marsz do łazienki, masz się umyć.

− Ale, tato, ja…!

− W tej chwili, bez dyskusji.

− Wujku, powiedz coś! – krzyknęła mała oburzonym tonem.

Shiro jedynie kolejny raz westchnął.

− Skarbie, zrób tak, jak cię tatuś poprosił.

Sachiko, tupiąc wściekle, poszła do łazienki. Trzasnęła przy tym ostentacyjnie drzwiami, jednak żaden z nas tego nie skomentował. Yuu spojrzał na mnie, jakby czekał na wyjaśnienia. Usiedliśmy w kuchni i tam powiedziałem mu w skrócie, co takiego zrobiła nasza córka w szkole. Spoglądał na mnie ni to z podziwem dla niej, ni to z przestrachem, że była zdolna zrobić coś takiego.

− Ta mała to szatan. Zupełnie jak ty – podsumował. Słyszeliśmy, jak Sachi kąpie się w łazience. Potarłem tylko skronie palcami.

− Jak robi coś złego, to od razu moja wina.

− Nie twoja wina. Coś musiało się stać, że tak się zdenerwowała, no i doszło do tego wszystkiego. Takie rzeczy nie dzieją się bez powodu.

− No ale tłuc tak kogoś? Yuu, nie tak ją wychowywaliśmy.

Shiro położył swoją dłoń na mojej. Czułem, że będzie jeszcze gorzej z tym wszystkim.

Sachiko sporo się zmieniła przez ostatnie lata, co może nie do końca docierało do mnie i do Yuu. Rosła jak na drożdżach, dosłownie wyrastała z ubrań, które były na nią dobre jeszcze jakieś dwa tygodnie wcześniej. A to się robiły przykrótkie, przyciasne, przymałe. Poruszała się coraz bardziej pewnie. Może nie… kobieco, ale jej ruchy już nie przypominały niepewnego szczeniaka, który jeszcze chwiejnie stąpa na swoich czterech łapach. Lubiła sport, filmy przyrodnicze, no i muzykę. Z Yuu uczyliśmy ją grać na gitarze, zapisaliśmy ją też na lekcje pianina, a jak przychodziła z nami do studia, to oczywiście, Kai oraz Rei pokazywali jej, jak grać na perkusji czy basie. Miała pełną muzyczną edukację, co napawało nas radością. Oczywiście, nie to, że zmuszaliśmy ją do tego. Jeśli chciała grać, to jej to umożliwialiśmy. Poza tym, interesowała się też tańcem wszelkiego rodzaju. Była giętka jak taśma elastyczna i nigdy nie kryłem podziwu dla wszystkich tych zmyślnych figur, którymi zaszczycała nierzadko domowników oraz gości. Oprócz zdolności tanecznych, miała smykałkę do sztuk walki. Co do tego akurat mieliśmy mieszane uczucia. Z jednej strony myśleliśmy sobie, że to tylko mała dziewczynka, zaznajamiać ją z przemocą w takim wieku? Ale z drugiej byliśmy świadomi, że powinna znać jakieś podstawy samoobrony. Stąd też Yuu wpadł na pomysł, żeby zapisać ją na aikido. Chyba właśnie zaczęliśmy tego żałować…

− Myślę, że nie powinna chodzić na żadne sztuki walki – oznajmiłem. Shiro wstał od stołu, zaczął rozkładać talerze. Również wstałem, by mu pomóc. Porozkładałem pałeczki oraz miseczki.

− Dlaczego nie?

− Bo to ma na nią zły wpływ, nie widzisz? Zaczęła bić koleżanki.

− Ja tam sądzę, że powinna chodzić na te zajęcia. Może właśnie na nich wyżyje się trochę, no i pozbędzie się agresji? A poza tym, sama powiedziała, że jej dokuczały, tak?

− To nie jest powód, żeby kogoś bić – stanąłem z założonymi rękoma przed Yuu. On natomiast oparł się o szafkę, krzyżując kostki. – Problemów nie rozwiązuje się w ten sposób.

− No tak. Wszyscy wiemy, że źle zrobiła, ale wciąż nie wiemy dlaczego właściwie. Trzeba będzie porozmawiać z wychowawcą, no i rozwiązać całą sprawę wraz z rodzicami tamtych dziewczynek. No i jeszcze… Kouyou…

− Hm? – wziąłem z szafki szklanki na sok. Postawiłem je na stole.

− Nie krzycz już może na nią.

− Przecież nie krzyczę – odparłem oburzony.

− Wcale.

Odwróciłem się do niego. Yuu tylko popatrzył na mnie znacząco.

Zjedliśmy we trójkę późny obiad. Postaraliśmy się przy tym, by nie poruszać przy stole tematu szkoły czy ogólnie wszystkich dzisiejszych wydarzeń. Zamiast tego rozmawialiśmy o pracy, muzyce. Same neutralne tematy. W końcu jednak rozmowa zeszła na nieco mniej przyjemny dla mnie tor.

− Twoja matka dzisiaj dzwoniła do mnie – powiedział Yuu.

Mało się nie zadławiłem przy przełykaniu, gdy to powiedział.

− Mama dzwoniła? Ale po co?

− No właśnie po nic konkretnego. Pytała, jak dzień, jak pogoda.

− Babcia dzwoniła? – mruknęła Sachiko.

− Mhm – odparł Yuu. – Jak nigdy. I to jeszcze do mnie.

− No co. Może stęskniła się za swoim zięciem? – westchnąłem.

To było naprawdę dziwne. Z reguły moi rodzice nie dzwonili do Yuu, tam samo papa i mama nie dzwonili do mnie. Może w końcu, po tylu latach, postanowili nareszcie zakopać topór wojenny i przekonać się co do Shiroyamy?

Cóż, nie to, że byliśmy w jakiś tragicznych stosunkach z rodzicami, wszystko i tak polepszyło się przez ostatnie lata. Mógłbym nawet powiedzieć, że uzyskaliśmy coś na wzór wsparcia od nich. Zawsze zajmowali się Sachiko, gdy my nie mogliśmy; mieliśmy nagrania, sesje, a o trasach to już nie wspomnę. Wtedy Sachi przenosiła się po prostu do dziadków albo oni wprowadzali się do nas.

− Szczerze, to wątpię. Ale wiesz, wspominała coś o urodzinach twojego ojca.

− O rany – jęknąłem. – Tata ma za tydzień urodziny, na śmierć zapomniałem.

− Mhm…

− Zapraszała nas?

− Nie. Nic nie wspominała o tym.

Super. Mój ojciec miał swoje sześćdziesiąte urodziny, a ja kompletnie o tym zapomniałem. Lepszego syna mieć nie mogli.

Po późnym obiedzie Sachiko poszła odrabiać lekcje, a my z Yuu zaszyliśmy się w domowym studiu. Skupiliśmy się wyłącznie na pracy. Nawet nie zauważyłem, kiedy minęła jedenasta. Kompletnie zapomnieliśmy o kolacji, jednak, znając Sachiko, pewnie sama coś sobie zrobiła do jedzenia. Byłem potwornie zmęczony. Zaszedłem jeszcze do pokoju córki, chcąc sprawdzić czy położyła się już spać. Ku mojemu zdziwieniu, nie spała, tylko siedziała na łóżku, czytając książkę.

− Czemu nie śpisz? – wszedłem do środka.

Podniosła na mnie głowę.

− Czemu nie pukasz?

Trochę zbiła mnie tą odpowiedzią z pantałyku.

− A muszę?

− Tak? – odparła oburzona.

− No to przepraszam. Następnym razem będę pukał – przysiadłem obok córki na łóżku. Trzymała na kolanach tom jakiejś książki fantastycznej. – Nie możesz zasnąć?

− Mhm – burknęła, uparcie wlepiając wzrok w książkę.

Westchnąłem, głaszcząc ją lekko po głowie.

− Jadłaś coś na kolację?

− Zrobiłam sobie płatki i kanapkę z dżemem.

− To dobrze – odgarnąłem jej delikatnie kilka zbłąkanych kosmyków za ucho. – Co do dzisiejszego dnia…

− Tak, wiem. Źle zrobiłam, nie powinnam się rzucać na ludzi. Wiem, wiem. Przepraszam.

Przez kilka chwil po prostu głaskałem ją po włosach. W końcu odłożyła książkę na bok, zaznaczając uprzednio stronę zakładką, po czym wtuliła się w mój bok. Wziąłem córkę na kolana, oplatając ją ramionami.

− Przepraszam, tato – wymamrotała. – Głupio mi.

− No już dobrze. Ja się nie gniewam.

− A wujek?

− Wujek tym bardziej.

Zaplotła łapki wokół mojej szyi, mocno się do mnie przytulając. Trochę tak siedzieliśmy we dwoje, tuląc się do siebie. Przez chwilę przypomniało mi się, jak była naprawdę malutka i jaką była wtedy przylepą. Jak widać, z niektórych rzeczy się nie wyrasta.

W nocy nie mogłem zasnąć. Przewalałem się z boku na bok, aż w końcu nie wytrzymałem i poszedłem zapalić. Spaliłem dwa papierosy jeden za drugim. Siedziałem przez jakiś czas na balkonowym krzesełku, przebierając nerwowo nogami. Głupio zrobiłem, że wyszedłem w samej piżamie, było strasznie zimno, a ja nie miałem już ochoty wracać się po bluzę lub jakiś koc. Martwiłem się dosłownie wszystkim, a najbardziej Sachiko i jej przyszłością. Nie miałem pojęcia, czemu ostatnio zaczęła się tak strasznie zachowywać, a czułem, że wszystko jeszcze się pogorszy. Mała była ostatnimi czasy coraz bardziej drażliwa oraz pyskata. Tak zupełnie bez większego powodu umiała rzucić jakąś kąśliwą uwagą i coraz częściej używała słów, których z Yuu nie rozumieliśmy. A w pracy również mieliśmy nerwy. Goniły nas terminy, trasy, koncerty, sesje. Czułem, że niedługo zacznę chodzić na rzęsach z tego wszystkiego.

Wróciłem do łóżka. Yuu leżał zwinięty po swojej stronie i spał w najlepsze. Położyłem się obok, odwracając się plecami do swojego męża. Wtuliłem się w poduszkę, starając się jakoś zasnąć. Pomyślałem o tym, żeby może się przytulić do Shiro, ale zaraz z tego zrezygnowałem, bo pewnie bym go obudził i zacząłby narzekać, że mam takie zimne ręce. Dlatego tak przespałem jeszcze kilka godzin.

Z rana, oczywiście, w domu było szaleństwo.

− Sachiko, wstawaj, bo spóźnisz się do szkoły! – ryknął Yuu pod drzwiami naszej córki. Rozkładałem przy kuchennym stole talerze z gorącą jajecznicą oraz omletem dla Shiro, bo sobie tak zażyczył.

− Nie wrzeszcz! – huknąłem na mojego partnera.

Sachiko niedługo później wylazła z pokoju. Była ubrana w swój mundurek szkolny – plisowaną spódnicę za kolana oraz marynarską koszulę. Niosła ze sobą szczotkę oraz kilka gumek do włosów.

− Wujek, zrobisz mi warkoczyki? – usiadła przy stole. My z Shiro już jedliśmy.

− Najpierw śniadanie.

− Nie chcę. Boli mnie brzuch – jęknęła.

− Pewnie z głodu – podsumował Shiro. – Zjedz coś i ci przejdzie. Zrobię ci herbatę.

Shiro wstawił wodę na herbatę i włączył ekspres. Zrobił nam obu po mocnym espresso. Popatrzyłem na naszą córkę, która niechętnie grzebała w talerzu z jajecznicą. Doskonale wiedziałem dlaczego niby bolał ją brzuch, jednak musiałem być twardy. Narozrabiała, ale i tak musiała pójść do szkoły.

− Sachi, chcesz grzanki? – spytał Yuu, krzątając się przy szafce. Zalał jej herbatę wrzątkiem, dodał liść mięty.

− Nie – odparła, coraz bardziej rozdrabniając jedzenie.

− Ale mi możesz zrobić – odparłem, wstając od stołu. Wziąłem herbatę, którą zrobił Yuu, a następnie postawiłem ją obok Sachiko. – Rany, ale dziś brzydki dzień – stwierdziłem. Całe niebo przykryte było gęstym dywanem chmur i potwornie lało. Zdaje się, że zapowiadało się na jakąś powódź.

− Paskudny – Shiro wstawił grzanki. Postawił obok mojego oraz swojego talerza nasze kawy. – Nie baw się jedzeniem – upomniał Sachiko.

− A mogę babeczkę?

− Jeśli zjesz jajecznicę – odparłem.

− Nie chcę jajecznicy.

− To może omlet?

− Nie.

Westchnąłem w duchu. Ot, trudne momenty rodzicielstwa.

− Musisz coś zjeść – oznajmił Shiro.

− Nie. Jak nie chce, to nie.

Sachiko spojrzała na mnie pod byka, a ja jedynie wzruszyłem ramionami. Shiroyama spojrzał na mnie podobnie, jednak kompletnie nic nie powiedział. Zapakował małej drugie śniadanie do lunchboxa. A deszcz lał i lał.

*

Kagome wytrzeszczała na mnie swoje duże oczy. Odgarnęła jedną ręką kosmyk za ucho, a drugą w dalszym ciągu lekko bujała wózkiem, usypiając swojego niemowlaka. Drugiego, pięcioletniego szkraba, trzymałem ja na kolanach. Przyjaciółka wyglądała, jakbym opowiedział jej jakiś naprawdę niesmaczny żart. No co poradzić, Trzech Idiotów tak samo zareagowało, jak im powiedzieliśmy z Yuu, że naszą córkę przewieźli na komisariat policyjny jak jakąś kryminalistkę.

− Żartujesz? – wykrztusiła z siebie w końcu.

− Chciałbym – westchnąłem.

− Wujek, wujek, a mogę się pobawić z Sachiko? – mały Souta niecierpliwie kręcił się na moich kolanach.

− Sachiko jeszcze nie wróciła ze szkoły – odparłem. – Wujek po nią pojechał.

− A rozmawialiście z wychowawcą i rodzicami tamtych dzieci? Rany, co jej się stało.

− Dzisiaj rano przeprowadziliśmy rozmowę. Tamci twierdzą, że Sachiko nagle się na nie rzuciła, bez żadnego powodu.

− Tak zupełnie? – Kagome wzięła łyk herbaty.

− Zupełnie. Ale naprawdę ciężko mi w to uwierzyć.

− Wujeeek – jęczał Souta.

− Souta, masz przecież swoje kredki, narysuj coś dla nas.

Chłopiec zsunął się z moich kolan, po czym podreptał do sporej torby, którą przytaszczyła Kagome. Wyciągnął z niej blok kartek oraz kredki świecowe. Zaraz wrócił z tym z powrotem na moje kolana, rozkładając się ze swoim artystycznym sprzętem.

− A co mam narysować?

− Co chcesz – przyjaciółka westchnęła dość głośno.

− Co?

− Narysuj domek – powiedziałem pierwsze co mi przyszło do głowy.

− Okej!

No i tak Satou rozpoczął swoje wielkie dzieło.

− Kouyou, słuchaj, Sachiko ma już jedenaście lat. To już ten wiek, kiedy dziewczynki zaczynają dojrzewać. Musicie się przygotować z Yuu na to, że będzie trudno. Może ma takie wahania nastrojów przed pierwszą miesiączką?

Spojrzałem na Kagome, jakby opowiadała mi naprawdę dziwną bajkę. Jakieś pierdolone science fiction, a w nim, główną rolę odgrywała moja córka.

− Że co proszę? Wahania nastrojów przed pierwszą miesiączką? Ona ma dopiero jedenaście lat.

− Mówisz to tak, jakby to było jakieś przestępstwo.

− No bo…! Bo… Raczej mi się nie wydaje, żeby to było coś… związanego z tym.

− Nie mów, że nie zauważyłeś, jak ostatnio się zmieniła. Zaczęła dojrzewać i musisz się z tym pogodzić. Przecież widać już po niej, że ma piersi, no i ma taką wysmukłą sylwetkę.  Nie mów, że nie zauważyłeś.

Westchnąłem, pocierając skronie. Szczerze, to wciąż widziałem w Sachiko tego małego trzy i pół letniego brzdąca, którego Kagome przyniosła do domu. I czułem, że taka też dla mnie już Sachi pozostanie. Usilnie starałem się ignorować wszelkie poważniejsze zmiany zachodzące w jej wyglądzie, by chociaż jeszcze trochę móc nacieszyć się jej dzieciństwem. W takich chwilach naprawdę żałowałem całym sercem, że nie byłem z nią, gdy tylko przyszła na świat.

− Zauważyłem. Ale jakoś… wolę o tym nie myśleć.

Kagome posłała mi spojrzenie pełne zrozumienia. Zdaje się, że ona również przeżywała wraz ze mną każde te rodzicielskie chwile. W końcu była przy Sachi dłużej niż ja. Dla niej Sachiko była prawie jak córka.

− Wcale nie chcę teraz ujmować nic Yuu albo umniejszać jego ojcowskiej roli, ale dobrze by było, gdybyś to ty z nią porozmawiał o tym wszystkim.

− O tym wszystkim?

− O zmianach w jej ciele, psychice. Po prostu o tym dojrzewaniu. No i chodzi mi o to, że dobrze by było, jakbyś ty to zrobił, bo jednak jesteś tym biologicznym ojcem. To zawsze inaczej będzie brzmieć.

W tym samym momencie usłyszeliśmy, jak otwierają się drzwi frontowe. Kagome momentalnie zamilkła.

− Jesteśmy! – oznajmił głośno Shiro.

− Wujek! – pisnął Satou, zeskakując z moich nóg. Rzucił kredki na stół, po czym pobiegł do Shiro oraz Sachiko, którzy właśnie weszli do domu.

− Cześć! – wstałem, już ruszając do nich. Ku mojemu zaskoczeniu, Shiro pierwszy wszedł do kuchni. W dodatku miał ze sobą ciasto.

− Mamy dobre rzeczy – oznajmił z uśmiechem. Mimowolnie odwzajemniłem ten gest.

Sachiko weszła do kuchni, trzymając Satou za rękę. Zmierzyłem córkę wzrokiem, próbując się doszukać jakiś defektów w jej ubiorze lub względnym wyglądzie. Na całe szczęście, nic jej nie było.

− Świetnie, ale najpierw obiad, później słodycze – oznajmiłem, zakładając ręce na biodra.

I tak zjedliśmy razem obiad, niczym jedna wielka rodzina.

Wieczorem, gdy leżeliśmy już w łóżku, powiedziałem Yuu o wszystkim, o czym rozmawiałem z Kagome. Po oznajmieniu mu, że nasza córka pewnie wkroczyła w brutalny okres dojrzewania, spojrzał się na mnie tak znad czasopisma dla gitarzystów, a jego twarz wykrzywiła się w jakimś przedziwnym grymasie. Jakby chciał mi powiedzieć; o ja pierdolę.

− To w sumie ma sens – oznajmił. – To całe dojrzewanie i w ogóle. Ale to oznacza, że niedługo zaczną się też pierwsze miłości.

Miałem wrażenie, że coś mi się przewraca w żołądku.

− Nie żartuj sobie.

− No tak. Zacznie się podkochiwanie w jakiś chłopcach, później jakieś randki. Minie trochę czasu, znajdzie pierwszą poważną miłość i tyle.

− To strasznie – stwierdziłem.

− Taka kolej rzeczy – stwierdził, odkładając pisemko na szafkę nocną.

Zakryłem się kołdrą po samą szyję. Leżałem na boku, odwrócony w stronę Yuu, który również przykrył się kołdrą. Popatrzył na mnie, po czym się roześmiał.

− Masz minę jak zbity pies – stwierdził.

− Czuję się tak samo. To straszne, ona dorasta.

− No raczej nie mogła być małym dzieckiem do końca życia.

− Chciałbym – westchnąłem. – Mogłaby zawsze mieć cztery latka. I ciągle rysować po ścianach. Artystka była z niej pierwszej klasy, naprawdę. Pamiętasz tego ślimaka w przedsionku?

− O rany – Shiro zaśmiał się w głos. – Wszyscy od razu wiedzieli już na wejściu, że mamy w domu małego szatana. Chociaż w zasadzie, to wciąż jest mała. Może nie aż tak, jak kiedyś, jednak to wciąż dziecko.

− Wciąż – westchnąłem przeciągle, odwracając się plecami do męża. Zgasiłem lampkę po swojej stronie. – Dobranoc.

− Dobranoc, Kouyou.

Niedługo później Yuu zgasił swoją lampkę, po czym zakopał się pod kołdrą, odwracając się do mnie tyłem. I tak nie mogłem zasnąć przez dłuższy czas. Kiedy słyszałem już, że Shiro zapadł sen, oddychając głęboko i spokojnie, to ja w dalszym ciągu leżałem, gapiąc się w czarną przestrzeń. Ostatnio zacząłem mieć na nowo problemy ze snem. Zauważyłem, że ta przypadłość nawracała mi regularnie w przeciągu ostatnich pięciu lat, chociaż brałem leki nasenne, a nawet nauczyłem się ćwiczeń relaksacyjnych na terapii. To już jednak przestało mi pomagać i coraz częściej się zdarzało, że po prostu leżałem pół nocy, dopóki nie dopadło mnie tak silne zmęczenie, ściągało w dół moje powieki, jakoby ktoś przyczepił do nich ołowiane ciężarki.

Około drugiej wstałem z łóżka. Założyłem wkładaną przez głowę bluzę, wziąłem papierosy wraz z zapalniczką i poszedłem zapalić. Siedziałem przez dłuższy czas na balkonie, marznąc na chłodnym, wrześniowym powietrzu. Nie miałem już pojęcia czy przebieram nogami z nerwów, czy z zimna. Chyba z obu powodów.  Spaliłem trzy papierosy. Już miałem brać czwartego, gdy usłyszałem, jak ktoś cicho otwiera przymknięte drzwi balkonowe. Yuu miał na sobie jakiś mój czarny sweter. Nawet w ciemnościach widziałem, że minę miał, jakby stoczył zażartą dyskusję z moimi rodzicami.

− Zgłupiałeś? Jest zimno jak cholera – stwierdził zaspanym głosem.

− Chciało mi się palić – odparłem.

− Palisz już godzinę – burknął, wychodząc na balkon. Okrył się porządnie swetrem, po czym założył ręce na siebie. – Ja pierdolę, jak pizga.

− Chcesz szluga? – podstawiłem mu paczkę fajek.

Shiro zastanawiał się przez kilka sekund, jednak w końcu wziął ode mnie papierosa. Dałem mu jeszcze zapalniczkę, by mógł zapalić. Staliśmy tak jakiś czas w ciszy, w końcu Yuu przysiadł obok mnie, jednym pośladkiem, na krześle.

− Wykończysz się w końcu, jak nie będziesz spać. I jak nie przestaniesz tyle palić za jednym zamachem – wypuścił dym ustami, popiół strzepał do popielniczki. – Zmieniasz się w Matsumoto.

Jęknąłem, a ten śmieszek tylko się roześmiał.

− Rany, rzeczywiście. Jeszcze tego brakowało.

− Od razu widać, że wy dwaj to jak rodzeństwo.

− Daj spokój. Mamy innych ojców.

Yuu spalił do końca papierosa, po czym oznajmił, żebyśmy wracali do łóżka. Położyliśmy się obaj na nowo. Tym razem zasnąłem już nieco prościej, a podczas snu przyśniła mi się Nanami.

----

Hej, cześć, witam! Tutaj ja oraz nowe I will be. Miałam nieco wcześniej dodać ten rozdział, no ale wyszło na to, że poszłam kupić sekator, a z sekatora zrobiły się całe zakupy. W każdym razie, mam nowy sekator!

Tak oto zaczyna się druga seria I will be. Spokojnie, początku są zawsze trudne. Jeszcze wszystko się rozkręci. Chcę jeszcze tylko powiedzieć, że prawie zalałam wodą laptopa podczas pisania rozdziału (czy to znak, że chujowe i lepiej nie pisać? XD).

I pozdrawiam wszystkie Żuczki, co kochają dzieci.

No i tak. Piszę z nadzieją, że rozdział wam się podobał. Dziękuję wszystkim za czytanie oraz komentowanie. Pozdrawiam milusio i bawcie się grzecznie oraz bezpiecznie podczas wakacji!

Do następnego~!