Migdałowe serce: Cruel World 06

O sierpowych, łamaniu żeber, histeriach i plamach na suficie

− Jesteśmy przyjaciółmi?

− Dopóki śmierć nas nie rozdzieli.

Carlos Ruis Zafon – „Gra anioła”

Siedziałem w ciszy na swoim łóżku, mając głowę pełną niczego. Irytujący zegarek na szafce nocnej tykał powoli, odmierzając czas, mój oddech oraz uderzenia mego serca. Dłonie zaciskałem z całych sił na kolanach, wargę przygryzłem już dawno do krwi i teraz ssałem ją uporczywie, próbując nieco zatamować krwawienie. Rolety były szczelnie zasłonięte, nie miałem nawet chęci na to, by odsłonić okna. Czułem się, jakby wewnątrz mnie była ukryta bomba i całe to tykanie zegarka było tylko odliczaniem do wybuchu.

Usłyszałem, jak moja mama wchodzi po schodach na piętro. Zbliżała się do mojego pokoju. Pewnie starała się, by zachować ciszę i by krok nie był nerwowy, co jednak nie do końca jej to wychodziło. Nigdy nie umiała cicho chodzić, miała tak okropnie twarde i głośne podeszwy kapci, że nawet próbując zachować się jak mysz pod miotłą, byłaby w stanie obudzić umarłego.

Delikatnie zapukała do drzwi.

− Yuu?

Nie odpowiedziałem. Po paru sekundach nacisnęła klamkę. Zajrzała do środka, wtykając głowę w szparę między drzwiami a ścianą.

− Yuu? – powtórzyła. Spojrzałem na nią. – Kochanie, idziesz dzisiaj do szkoły?

− Chyba… chyba tak.

− Nie musisz się zmuszać. Ale lepiej by było, gdybyś poszedł. Siedzenie w domu tylko wszystko pogorszy, powinieneś wyjść do ludzi, porozmawiać z kimś – weszła do środka. Usiadła obok mnie na łóżku. Wcale nie miałem ochoty na to, by akurat teraz prawiła mi morały o życiu. Nie miałem ochoty na to, by widzieć się z kimkolwiek, nawet z nią. Chciałem, by wszyscy chociaż na ten jeden dzień dali mi spokój. A zostałem już zasypany całym gradem żałobnych wiadomości. Z każdym następnym powiadomieniem, z kolejnymi współczującymi słowami, czułem się coraz bardziej, jakbym był otoczony. Jak ściśnięty w tłumie spoconych ludzi, powoli brakowało mi oddechu. Pomimo tego, chciało mi się wrzeszczeć na całe gardło, by mój głos dotarł aż do nieba.

− No wiem – odparłem mimowolnie. Wiedziałem, że cokolwiek powiem, każdy i tak odbierze to teraz jako coś, co było uwarunkowane reakcją na szokującą wiadomość o śmierci najlepszego przyjaciela. A to wcale nie tak. Nie czułem jako takiej żałoby, nie byłem smutny. Czułem tylko złość. Oraz to niezrozumienie przez innych tak mnie frustrowało, coraz bardziej denerwowało i rozwścieczało.

− To jak? Podwieźć cię? Trochę dziś śniegu napadało.

− No jasne.

− Przebierz się w mundurek, w takim razie – dodała już nieco weselszym tonem, że zgodziłem się wyjść do szkoły. Wstała, ruszyła do wyjścia. – Będę już w samochodzie, trzeba go rozgrzać.

− No tak.

− Nie wstawiłam go do garażu, bo zapowiadali nieco łagodne warunki. A wiesz, ile mi to czasu zajmuje. I zawsze się boję, że obłupię boczne lusterka. To takie stresujące! Mam nadzieję, że nic tam nie pozamarzało za mocno, ach – tłumaczyła się na siłę, byle zająć moją głowę innymi myślami. Chciałem już powiedzieć, że nie musi się tak wysilać, bo nie jest mi wcale za nic przykro. Jestem tylko zły. – No i na dole masz już śniadanie. Możliwe, że wystygło, to odgrzej szybko w mikrofali. I przygotowałam ci jedzenie do szkoły. No dobra, ubieraj się już, nie ma czasu. Będę na dole. Pospiesz się!

Wyszła.

Zacisnąłem powieki, ponownie przygryzłem wargę. Zachciało mi się płakać.

W szkole, tak jak się spodziewałem, było najgorszej. Wszedłem nieco spóźniony do sali, w której miałem pierwszą lekcję, matematykę. Gdy tylko otworzyłem drzwi, zapłakane spojrzenia całej klasy zwróciły się ku mnie. Nauczyciel matematyki wraz z panem Sasakim stali pośrodku przed tablicą. Spojrzeli na mnie, jakby nie mieli w ogóle pojęcia, co powiedzieć. Bez słowa usiadłem w swojej ławce, wyciągnąłem wszystkie przybory i jak gdyby nigdy nic, zapisałem w zeszycie lekcję oraz temat.

− Yuu, słyszałeś, co się stało? – spytał pan Sasaki.

Zapadła głęboka cisza. Wszyscy patrzyli na mnie w oczekiwaniu na odpowiedź. Miałem wrażenie, że gdyby ktoś teraz opuścił szpilkę na podłogę, to jej dźwięk odbiłbym się głośnym echem od ścian i jeszcze byłoby go słychać na drugim końcu szkoły.

− Słyszałem – wymamrotałem, zerkając na pana Sasakiego.

− Przyjdź do mnie po lekcji – powiedział wychowawca.

− Dobrze.

Pan Sasaki obrzucił wszystkich uczniów uważnym spojrzeniem, a następnie wyszedł bez słowa. Histeria trwała. Dziewczyny płakały, chłopcy byli pogrążeni w głębokiej zadumie. Nawet matematyk nie był w stanie do końca prowadzić zajęć, chociaż starał się, by wszystko wyglądało normalnie. Podał nam zadania, wziął kilka osób do tablicy. W końcu jedna uczennica nie wytrzymała i rozryczała się, stojąc przed całą klasą. Wyszła do łazienki, a za nią tabun jej koleżanek, które były w równie głębokim rozgoryczeniu.

Każdy zadawał te same pytania. Dlaczego on? Czemu to musiał być Shuji? Co go do tego skłoniło? Co na to jego rodzice? Kto go właściwie znalazł? To wszystko tak mnie denerwowało, że chciało mi się wrzeszczeć na tych ludzi, co szczególnie przeżywali stratę kolegi z klasy. To były osoby, które nawet z nim nie rozmawiały, traktowały go jak powietrze. Ogarniała mnie taka wściekłość, gdy widziałem szlochające pustostany z toną makijażu, że taki to on był dobry, kochany, a jaki mądry, och, jaka szkoda. Gówno prawda! Shuji był nikim w ich oczach. Był kolejnym szarym człowiekiem, który po szkole i studiach miał zasilić urzędowy stołek, zarabiać marne pieniądze i w wieku czterdziestu lat umrzeć z przepracowania. Miał wziąć ślub z kobietą, która go nie kochała, a on jej, miał mieć z nią dzieci, mieli wziąć rozwód i żyć gdzieś obok siebie z jedyną nicią porozumienia, którą byłyby ich wspólne latorośle, które również by za nim nie przepadały. Shuji miał trwać w swoim nijakim życiu. Mieliśmy się przyjaźnić do końca liceum, później pewnie kontakt by się nam urwał, ale odnowilibyśmy go podczas przypadkowego spotkania na ulicy. Obaj mieliśmy być wtedy zaskoczeni oraz szczęśliwi, że znowu się widzimy i pomimo tego bólu oraz nieporozumień, w dalszym ciągu bylibyśmy tymi samymi kumplami.

Teraz na ulicy mogłem jedynie spotkać jego matkę, która, nie mogąc już znieść tego bólu po stracie dziecka, ze łzami w oczach odwracałaby ode mnie wzrok, po czym szła w drugą stronę.

Po lekcji poszedłem do pana Sasakiego, tak jak mnie poprosił. Zapukałem do jego sali, a następnie wszedłem do środka, nie czekając na żaden odzew. Nauczyciel siedział przy biurku, przeglądał jakiś zeszyt. Podniósł na mnie głowę, poprawiając przy tym okulary wskazicielem, które nieznacznie zsunęły mu się z nosa.

− Dzień dobry – powiedziałem.

− Hej, Yuu – odparł. Zaskoczył mnie tym nieoficjalnym tonem. Pan Sasaki zawsze uchodził za luzaka, jednak nigdy nie traktował uczniów jako swoich kolegów.

− Uhm… – bąknąłem niepewnie, wciąż trzymając jedną rękę na klamce. – Miałem przyjść.

− Wiem. Dobrze, że jesteś. Usiądź, proszę – wskazał ręką pierwszą ławkę przed biurkiem. Usiadłem na wyznaczonym miejscu. Spojrzałem na swojego wychowawcę, wyczekując tego, co miał mi do powiedzenia. – Jest mi strasznie przykro przez to, co się wydarzyło – oznajmił w końcu. – Serce mi się kraje, gdy myślę o tym wszystkim, to okropne.

− No tak – wymamrotałem. Mało mi nie brakowało, żeby prychnąć.

Sasaki westchnął. Zdaje się, że wyczuł w moim głosie nutę kpiny. Jaka szkoda, że wtedy jeszcze nie umiałem tak dobrze maskować wszystkich emocji.

− Posłuchaj mnie, Yuu. Poprosiłem cię, żebyś przyszedł, ponieważ policja będzie chciała cię jutro przesłuchać.

Drgnąłem. Otworzyłem szerzej oczy z zaskoczenia. Wychowawca był tym jednak nieporuszony. Zdaje się, że zawód nauczyciela przygotował go perfekcyjnie do przekazywania nieprzyjemnych wieści.

− Policja?

− Nie przejmuj się. Będą chcieli porozmawiać o Shujim, o jego zachowaniu w ostatnim czasie i czy wiesz coś może na ten temat. Tego… rozumiesz…

− Tego, że się zabił? – spytałem bez ogródek.

Pan Sasaki mało nie zachłysnął się powietrzem.

− Uhm… Tak. Dlatego, proszę cię, przyjdź jutro do szkoły. Przynajmniej na pierwsze lekcje, jeśli nie czujesz się na siłach, żeby teraz chodzić na zajęcia, to zrób sobie po tym kilka dni wolne. Usprawiedliwię ci to, nie martw się. Po prostu musisz dojść do siebie po tym wszystkim, a wiadomo, przy ludziach nie jest tak łatwo płakać, gdy patrzą.

Jeszcze nigdy w życiu pan Sasaki tak mnie nie zdenerwował. Ledwo powstrzymałem się, by nie odpowiedzieć mu jakimś kąśliwym tekstem. No tak, następne morały prosto ze świata dorosłych. Jak ja ich wszystkich nienawidziłem! Nawet swojego wychowawcę zacząłem właśnie nienawidzić, bo zaczął mówić jak wszyscy inni dorośli. Jakie to było beznadziejne.

No i po co ten debil się zabił? Same problemy tylko przez to. Jak był w jakiejś depresji, to mógł poszukać pomocy u kogoś. U rodziców, pójść do psychologa. Mógł to komuś powiedzieć. Prawda? Prawda. I powiedział. Powiedział mi, a ja potraktowałem go potwornie. Wtedy jeszcze tak o tym nie myślałem, jednak, roztrząsając jakiś czas później całą tę sprawę, uzmysłowiłem sobie, jaki ja naprawdę byłem głupi. Przecież Shuji przyszedł do mnie, powiedział mi o swoich uczuciach, a ja… a ja jak zwykle wszystko spieprzyłem. Swoim zwyczajem zachowałem się jak ta ostatnia podła, zdradziecka kurwa.

Izumi zahaczyła mnie na korytarzu, kiedy wchodziłem po schodach. Jej przygaszone oczy rozświetliły się na mój widok, złapała mnie za rękaw od mundurka, zmuszając mnie jednocześnie do tego, by stanął. Spojrzałem na nią bez większego wyrazu. Nie miałem kompletnie ochoty na to, by jeszcze z nią rozmawiać.

− Yuu, w porządku? – zapytała.

W tym momencie niewiele brakowało mi do tego, by zepchnąć ją z tych zasranych schodów. Wyszarpałem rękę z jej uścisku jednym sprawnym ruchem. Izumi uniosła dłonie, jakby chciała się obronić. Może pomyślała, że chciałem ją uderzyć? Kto to wie.

− Daruj sobie – burknąłem, chcąc iść dalej.

− O co ci chodzi?! – krzyknęła. Naraz do jej oczu napłynęły łzy, jej ton był piekielnie piskliwy oraz płaczliwy. Wszyscy ludzie, którzy byli na korytarzu, spojrzeli na nas. – Przecież ja nie chciałam się z nim spotykać! To nie moja wina!

− Izumi, zamknij się! – syknąłem, mało nie zatykając jej ust dłonią. Gdy tylko ruszyłem ku niej, ona zbiegła po schodach na półpiętro i dalej krzyczała w moją stronę.

− Nie chciałam!! I dobrze o tym wiesz. Jesteś okropny, Yuu! Okropny!! Ja tylko… to ty mi kazałeś! A ja tylko… To było… To…

− Co było to? – spytał wychowawca Izumi, który stanął u szczytu schodów. Spojrzeliśmy na niego jednocześnie. Poczułem, jak żołądek skręca mi się w supeł i podchodzi do gardła. – Izumi, dlaczego krzyczysz?

Milcz idiotko – pomyślałem, powracając spojrzeniem z powrotem na dziewczynę. Izumi patrzyła wystraszonym wzrokiem sarny to na mnie, to na swojego wychowawcę. – Milcz albo skręcę ci kark.

− To nic… nic takiego – odparła niewyraźnie. Momentalnie całą zbladła na twarzy.

− Nic? Chyba musi być coś, skoro tak krzyczysz. Idź na lekcje, za chwilę masz geografię. A ty, Yuu? Co masz zaraz?

− Ja już skończyłem – odparłem, odwracając się od nauczyciela oraz Izumi. Zszedłem po schodach, nie mówiąc już do nich nic.

Wieczorem przyjechał mój ojciec. Już dawno nie byłem aż tak zszokowany na czyjś widok. Mama wpuściła go do domu, pomimo tego, że siedział u nas jej nowy facet. Jak na razie, dogadywali się dobrze. Wydawał się być w porządku gościem, ale z reguły właśnie tacy skrywają jakieś paskudne sekrety. Tata zabrał mnie do tego samego Fast Fooda, w którym byłem z Shujim jakiś miesiąc wcześniej. Nie mówił zbyt wiele, zamówiliśmy jedzenie, on za wszystko zapłacił.

Było już ciemno, śnieg od rana sypał nieprzerwanie. Tata wyglądał na mocno zmęczonego, pewnie przyjechał zaraz po pracy. Mama musiała do niego zadzwonić i powiedzieć, co się stało. Widać było po nim, że bardzo nie miał ochoty, by tu być ze mną, by spędzać czas z synem. Jedliśmy w prawie zupełnej ciszy. Powoli jadłem hamburgera, dokładnie przeżuwając każdy kęs. On natomiast nie przejmował się aż tak bardzo dokładnym mieleniem w buzi jedzenia. Jak zwykle, jadł niedbale, wszystko popijał czarną kawą. Pewnie nie miał w planach zostawać na noc, dlatego wlewał w siebie hektolitry kofeiny, by nie zasnąć na trasie.

− Widać, że mama cię dobrze wychowuje – stwierdził. – Przeżuwasz wszystko jak żyrafa.

− To źle? – mruknąłem, przełykając uprzednio. Mama już tyle razy zwracała mi uwagę, że mam coś dokładnie przeżuć, połknąć, a dopiero wtedy mówić, że już nawet o tym nie myślałem. Takie zachowanie weszło mi już w krew.

− Dobrze. Nie ma co się spieszyć podczas posiłku.

− No tak.

Kilka chwil długiego milczenia. Miałem wrażenie, że żołądek ściska mi się w supeł.

− Mama po ciebie zadzwoniła? – przełamałem w końcu tę cichą barierę między nami, zadając beznadziejnie oczywiste pytanie.

− Tak.

− Powiedziała ci, co się stało?

− Uhm. Coś mówiła, że zabili twojego kolegę. Przykro mi.

− On się sam zabił.

− No tak, tak. Coś takiego. W każdym razie, nie żyje. Szkoda, co nie?

Wcale – mruknąłem w myślach. – W ogóle.

− Bardzo.

− No nic z tym już nie zrobimy. Trudno.

− Nie da się, racja.

− Chociaż fajny był? – spytał.

Spojrzałem na tatę znad jedzenia. Ojciec nawet na mnie nie patrzył, pałaszował swoje żarcie, jakby był to jego ostatni posiłek i zaraz mieli tu wtargnąć żołnierze Armii Amerykańskiej, by rozstrzelać nas na wylot tak, że zostalibyśmy dwoma plastrami krwawego sera. Żałowałem, że tak się miało nie stać. Żadnych żołnierzy nie było, a nas nikt nie chciał rozstrzelać. Chyba.

− Był ekstra – odparłem. – Najlepszy na świecie.

− Najgorzej – stwierdził, wzdychając. Zjadł do końca hamburgera i popatrzył na mnie, uśmiechając się bardzo delikatnie. – Kiedy odchodzi ktoś ekstra, to stwierdzenie kiepsko, że umarł, w żaden sposób nie odda tego, jak bardzo nam szkoda, że tej osoby już nie ma. Prawda? Czasami żadne słowa nie są w stanie wyrazić tego, jak się czujemy.

Otworzyłem szerzej oczy z szoku. Nigdy nie spodziewałem się, że usłyszę tego typu stwierdzenie z jego ust. Siedziałem naprzeciw niego, czując tak wielki żal oraz tęsknotę za nim, że myślałem, iż rozpadnę się tam na drobne kawałeczki. Znikąd pojawił się ból w okolicy serca. Tata jedynie patrzył na mnie spokojnie. Nie potrafiłem już wytrzymać tej presji ze strony wszystkich, tego głupiego parcia na szkło, że muszę dobrze się uczyć, że wyrobiłem sobie opinię zimnego drania i teraz muszę się tego trzymać.

W tej jednej chwili chciałem powiedzieć swojemu tacie tak wiele, a jednocześnie nie potrafiłem wydobyć z siebie ani jednego słowa. Dlaczego musiał postępować tak, że tylko ranił osoby, które go kochały? Czy zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo mi go brakuje? Czy jest w stanie wyobrazić sobie to, że pomimo jego okropnego zachowania z mojej i jego strony, wciąż jest dla mnie tak bardzo ważny? Że wciąż uważam go za swojego ojca i kocham go. Bo nigdy bym nie potrafił znienawidzić kogoś, kto tak bardzo przypominał mi mnie.

I tak, niemal dusząc się z frustracji, że chcę tak wiele, a nie mogę nic, z moich oczu popłynęły słone łzy, które zalały moją twarz jak potężna fala zimnego tsunami.

*

Do zakończenia roku kalendarzowego byłem wrakiem człowieka. Przynajmniej tak się właśnie czułem, jednak nie dawałem tego po sobie poznać. Wszystko mnie bolało, miałem wielką ochotę zerwać kontakt z całym światem. Pragnąłem zniknąć, podobnie jak to zrobił Shuji. Niestety, nie mogłem pozwolić sobie na tego typu luksusy. Nie chodziło mi o żadne samobójstwa, żeby nie było. Bardziej miałem na myśli ucieczkę stąd. Od ludzi, od tego miasta. Od wszystkiego, co przywodziło mi na myśl mojego zmarłego przyjaciela. Nikomu i tak by to nie zrobiło różnicy. No, może mojej mamie, bo ona zawsze wszystko strasznie przeżywała i pewnie, gdyby tylko mogła, to oddałaby mi całe swoje serce.

Dlatego jeszcze bardziej starałem się nie robić żadnych głupot, by jej nie denerwować.

Byłem dwa razy przesłuchiwany przez policję.  Dwukrotnie zadawali mi te same pytania, chcąc sprawdzić czy moje odpowiedzi są zgodne. Starałem się odpowiadać zgodnie z tym, co mówiłem wcześniej. Mama stresowała się chyba dziesięć razy bardziej ode mnie. Dla niej przesłuchiwanie przez policję było równoznacznie z byciem kryminalistą. W zasadzie, to niewiele się myliła.

− Jestem – powiedziałem bez wyrazu, wchodząc ślamazarnym krokiem do domu. Zamknąłem za sobą drzwi, rzuciłem plecak na podłogę, aż coś usłyszałem. Mama siedziała w kuchni wraz ze swoim fagasem, rozmawiali żywo, strasznie się śmiała. – Żeby cię chuj strzelił – pomyślałem sobie, wyobrażając sobie, jakie zabawne rzeczy musiał tamten facet opowiadać mojej mamie. Zdarzało się, że tygodniami opowiadał, parę razy dziennie nawet, ten sam dowcip. I jak już za pierwszym razem nie był w ogóle śmieszny, tak z każdym kolejnym stawał się niesmacznym jedzeniem, które ktoś wciska ci na siłę, a ty musisz je zjeść z grzeczności. Właśnie tak się czułem, przebywając z tym facetem. A mama? Ona śmiała się do rozpuku z każdego idiotycznego słowa, jakby wypowiadał je zawodowy komik. Chwytała się za brzuch, zginała w pół, jej twarz robiła się czerwona i tak chichrała się aż do łez. Dla mnie jedynie to było aż tak przeraźliwie żałosne. Ten facet nie miał w sobie za grosz charyzmy, wszystko trzeba było mu mówić, miał też dwie lewe ręce. Za przystojny też nie był, ale ubierał się elegancko i to trzeba było mu przyznać, że krawat do koszuli umiał dobrać jak nikt. Ale poza tym, to był bezużyteczny. Nie umiał wykonać nawet najprostszej czynności, jak na przykład wyniesie śmieci. Raz sąsiadka przyszła do nas wściekła, że facet wrzucił nasze śmieci do jej kosza. Mama gorliwie ją przeprosiła, obiecując, że to się więcej nie powtórzy, po czym pobiegła zrobić dla niego śniadanie do łóżka, wyprasować skarpetki oraz uprać mu majtki. O rany! To ja byłem milion razy bardziej samodzielny. Praktycznie sam wszystko sobie przygotowywałem, umiałem gotować, wstawiać pranie, sprzątałem po sobie, ogólnie starałem się zachować względny porządek. A ten pajac? Trzeba było biegać za nim z miotłą i szufelką i sprzątać jego brudy. Jak mnie to denerwowało! Mama go po prostu niańczyła jak jakiegoś upośledzonego dzieciaka. Specjalnie chyba sprawdziła do siebie tego niemowlaka, żeby jeszcze dołożyć sobie obowiązków.

Dlatego też tak bardzo wzbraniałem się do zakochania w kimkolwiek. Proszę bardzo! Oto co coś takiego było w stanie zrobić z człowiekiem. Oddajemy serce, czas, cząstkę siebie w ręce drugiej osoby, która bardzo często chce nas tylko dla siebie na krótką chwilę. Robimy z siebie debili tylko po to, by jeszcze na koniec poczuć w ustach gorzki smak rozczarowania oraz jedną wielką rozpacz. Dlatego też tak bardzo trzymałem się swojej jednej, platonicznej miłości. To było coś, czego nie dało się łatwo zburzyć, bo nie byliśmy razem. I dzięki temu byliśmy bezpieczni, wolni od siebie nawzajem. Świadomość, że nigdy nie zostanę zraniony w tak sposób była bardzo uspokajająca, ale jednocześnie mylna jak nic innego.

Rozebrałem się do końca z ubrania wierzchniego, zarzuciłem plecak na jedno ramię, a następnie ruszyłem salonu. Mama siedziała ze swoim facetem na kanapie, pokazywał jej jakieś sztuczki z kartami.

− Hej – mruknąłem, stając w miejscu. Wlepiłem wzrok w ręce mężczyzny, który sprawnie tasował talię.

− Cześć, Yuu – odparł fagas.

− Hej, kochanie, obiad jest w kuchni. Nałożysz sobie?

Mama na mnie nawet nie spojrzała. Była tak bardzo zaabsorbowana tym badziewiem, iż nie raczyła nawet zaszczycić mnie swym spojrzeniem. Cudownie.

− Jasne, dzięki.

Nałożyłem sobie obiad, po czym poszedłem z talerzem do siebie. Zjadłem w spokoju, chociaż nawet przez zamknięte drzwi słyszałem donośny śmiech swojej matki. Zły byłem, że tak bardzo zszedłem dla niej na drugi plan. Chociaż… Może to i lepiej? Mogłem w spokoju zająć się swoimi sprawami i nie musieć przejmować się tym, że będzie mi przeszkadzać. Teraz miałem możliwość, by dłużej zostawać na treningach, nie dostrzegała tak bardzo wszystkich siniaków na moim ciele. Nie musiała więc się mną mocno przejmować ani zamartwiać, że może znów zacząłem z kimś namiętnie bojować.

Raz tylko usłyszałem, jak mama rozmawia z moim ojcem przez telefon. Mówiła mu, że boi się, że mogę mieć depresję, bo ostatnio naprawdę chodziłem strasznie przygaszony. Nie miałem ochoty słuchać tego, jak opowiada tacie to, jak się zachowuję, a poza tym, nie miałem pojęcia, co odpowiadał ojciec. Dlatego nie chciałem się więcej frustrować, że znam niepełną rozmowę, tylko wyszedłem. Na drugi dzień zadzwonił do mnie tata z zapytaniem czy może nie chcę przyjechać do niego do Tokio na jakiś weekend. Powiedział, że kupił nową nieruchomość i chciałby, żebym ją obejrzał. I wiecie co? Naprawdę od bardzo dawna poczułem się szczęśliwy. Wiedziałem, że to mama go o to poprosiła, że może tak naprawdę nie chciał, żebym przyjeżdżał, ale ja się tak okropnie ucieszyłem, że przez chwilę nie wiedziałem nawet, co powiedzieć. I oczywiście, że się zgodziłem. Powiedział, że spędzimy weekend w trójkę wraz z Mahiro i Kage. Ucieszyłem się wtedy jeszcze bardziej, bo ostatni raz z rodzeństwem widziałem się na święta, kiedy brat i siostra przyjechali do domu. Oboje poznali też wtedy faceta mamy i im również nie przypadł on do gustu. Kage jedynie stwierdziła, że wizualnie, to prezentuje się świetnie, szkoda tylko, że z zachowania był debilem.

Odliczałem już tylko dni do wyjazdu, starając się nie myśleć o niczym innym. Nawet jeśli ojciec miałby mnie traktować jak powietrze, w dalszym ciągu zachowywać się tak bardzo egoistycznie oraz samolubnie, to jednak wszystko to było lepsze niż ciągłe siedzenie w tym cholernym mieście.

Po niespełna godzinie wyszedłem na trening. Zorientowałem się wtenczas, że facet mamy już wyszedł, a ona sama z zadowoleniem zajmowała się czymś w kuchni. Powiedziałem tylko, że wychodzę i nie czekając na odpowiedź z jej strony, błyskawicznie wyślizgnąłem się za drzwi, dopinając w biegu płaszcz. Niemal zsunąłem się po poręczy w dół, by nie poślizgnąć się na ośnieżonych schodach. Gdy byłem już na dole, okręciłem się szczelnie szalikiem, a następnie naciągnąłem mocno czapkę na czoło tak, że widać mi było tylko oczy. Upewniłem się jeszcze, że niedaleko domu stoi samochód dwójką mężczyzn, która miała obserwować mój dom. Obaj kiwnęli mi jedynie głowami, gdy dostrzegli mnie z daleka. Odpowiedziałem im tym samym gestem, a następnie poszedłem do rezydencji.

Gdy tylko dotarłem na miejsce, wszyscy mi się zaczęli nisko kłaniać, jakbym był co najmniej jakimś cesarzem. Z początku również starałem się każdemu odpowiadać, jednak z czasem nie miałem już ochoty na to w ten sposób reagować. Przywykłem do bycia swego rodzaju gwiazdą i nie robiło mi to żadnej różnicy. Bez wyrazu przechodziłem obok ludzi, których nawet zbytnio nie kojarzyłem. Wszyscy zwracali się do mnie per pan. Panie Aoi! Rany, jak to śmiesznie brzmiało. Pomyślałem sobie tylko, jak bardzo Ino by mnie wyśmiała, gdyby tylko ktoś się odezwał do mnie. Stroiłaby sobie żarty przez następne tygodnie, jak nie miesiące. To samo Shuji. On by to jakoś przebiegle wykorzystał, przetworzył w swoim nerdowskim mózgu, a następnie stworzyłby coś, co irytowałoby mnie niemiłosiernie.

Jednakże, nie bez powodu wszyscy zwracali się do mnie w ten podniosły sposób. Szybko rozniosło się, że to ja w pewnym sensie skłoniłem swojego przyjaciela do odebrania sobie życia, to ja byłem tą osobą, która stawiała się Renowi, która tłukła się i mordowała bez najmniejszego poczucia winy. Każdy odczuwałem przede mną respekt. Kotetsu mówił, że to między innymi przez moją chłodną aurę oraz tak bardzo martwe oczy. Zdziwiłem się na to stwierdzenie. Martwe oczy? Później mój starszy przyjaciel wytłumaczył mi, że mam taki przerażająco obojętny wzrok podczas treningu z walki, ze strzelania, a podczas akcji to w ogóle wyglądałem, jakbym nie był człowiekiem, tylko maszyną. W zasadzie, to nawet nie starałem się jakoś groźnie wyglądać. Byłem po prostu mną, nikim więcej. Nie miałem potrzeby, by kogokolwiek udawać.

− Mamy go! – wykrzyknął Kotetsu, gdy do niego zajrzałem. Spojrzałem na niego zaskoczony. Zamknąłem za sobą drzwi.

− Kogo? – spytałem niepewnie.

− W końcu wiemy, kto stoi za napadem na twój dom oraz kto przetrzymywał pieniądze – odparł, podrywając się z miejsca. Widziałem, jak oczy błyszczały mu z podekscytowania, zupełnie jak dziecku na widok niesamowicie atrakcyjnego prezentu.

− Doprawdy?

− Tak. W końcu potwierdziły się nasze przypuszczenia. Wiemy też, kto może nas doprowadzić do źródła oraz…

Urwał. Usiadłem przy jego biurku, po czym zacząłem okręcać się na krześle. Woda z mokrego płaszcza pewnie wsiąkła w oparcie oraz siedzisko, jednak Kotetsu jakoś nie protestował. Tak gwałtownie zamilkł, że nawet zacząłem się odrobinę martwić, że może coś się stało. Zatrzymałem się po pewnym czasie, a następnie posłałem Kotetsu pytające spojrzenie. W głowie mi się kręciło.

− Oraz?

− W sumie nic.

− Uhm.

Kotetsu zacisnął wąsko wargi, jakby próbował mi coś powiedzieć, jednak skutecznie się przed tym powstrzymywał. Patrzyliśmy na siebie przez jakiś czas w ciszy, aż w końcu przyszedł do nas Ren. Obrzucił naszą dwójkę nieco pytającym spojrzeniem.

− Idziesz na trening? – zadał mi pytanie.

− Idę – odparłem, w dalszym ciągu przyglądając się Kotetsu. Starszy nie wytrzymał w końcu i nerwowo zaczął grzebać w szafce.

− No to pospiesz się. Dzieci czekają na ciebie w sali.

− Dzieci? – otworzyłem szeroko oczy, przenosząc swoje spojrzenie na Rena. – Ja też mam się zajmować tymi dzieciakami?

− No tak. Rusz się.

Ren znów był pełen obojętności. Spoglądał na mnie bez większego wyrazu, jakby w życiu nie pozostało mu już kompletnie nic. Wyszedłem z nim od Kotetsu bez słowa. Gdy tylko znaleźliśmy się na korytarzu, Ren złapał mnie za dłoń. Już chciałem wyrwać rękę z jego uścisku, kiedy zorientowałem się, że jego ręka dotyka mojej tak… delikatnie. Nie chciał w żaden sposób zrobić mi krzywdy, przynajmniej na pozór. W środku nie traciłem czujności, gdyż wiedziałem, jak bardzo Ren potrafił być nieprzewidywalny. Spojrzałem na nasze dłonie, następnie na niego. Starszy przypatrywał mi się teraz jakby z ciekawością. Zmarszczyłem brwi, zadając mu jednocześnie nieme pytanie.

− Jesteś ostatnio taki smutny – stwierdził, gdy schodziliśmy razem po schodach. Szliśmy jednym rytmem, nikt nie schodził wolniej czy szybciej. Byliśmy dobrze ze sobą zgrani.

− No i co z tego? – odparłem.

− Martwię się.

− Ty się martwisz? O mnie?

− Tak, Yuu. Martwię się o ciebie.

Momentalnie stanąłem. Moja dłoń swobodnie wyślizgnęła się z dłoni Rena, który zszedł te kilka ostatnich schodków do końca, aż stanął na parterze. Patrzyliśmy na siebie przez kilka dłuższych sekund w zupełnej ciszy. Chciałem w końcu wiedzieć, co tak naprawdę kierowało teraz Renem. W głębi wiedziałem, że wcale nie okazywał mi współczucia, tylko udawał, jednak coś we mnie pragnęło, by ktoś się o mnie zatroszczył, by okazał mi współczucie oraz bezgraniczne oddanie. W jednej chwili pomyślałem też, że może jednak potrzebuję tego, by się zakochać. Tak szaleńczo stracić dla kogoś głowę, kochać tę osobę całym sobą, robić dla niej wszystko, oddać jej siebie, a w zamian otrzymać to samo. Pragnąłem również, by ktoś w końcu dostrzegł mnie wewnątrz. By ktoś się zakochał we mnie takim, jakim byłem naprawdę, przygarnął mnie do siebie, objął i powiedział, że mnie kocha. Jak bardzo było mi przykro, że teraz Ren pozorował osobę, która mogłaby być dla mnie kimś takim.

− Nie wierzę ci – powiedziałem, kręcąc głową. – Ty nie czujesz współczucia.

− Tak sądzisz?

− Tak jest – przygryzłem lekko dolną wargę. – Dla ciebie nic się nie liczy. Jesteś zapatrzony w siebie, nic cię nie obchodzi. Sprzedałbyś nas wszystkich za marne grosze.

− Przykro mi, Yuu, że tak o mnie myślisz.

Już nie rozmawialiśmy, tylko poszliśmy razem na trening.

Nigdy bym nie przypuszczał, ze będę uczyć grupkę małych dzieci. No, może nie do końca małych, jednak najmłodszy członek załogi miał zaledwie dziesięć lat. Dziesięć lat!! Była to córka jednego osobnika ze zgrupowania. Wiadomo, nikt by nie angażował w to obcych, małych dzieci. Minano stwierdził, że najlepiej zaczynać w jak najmłodszym wieku i podobno z Renem byliśmy tego świetnym przykładem. Co prawda, talent też był ważny, ale zaangażowanie od najmłodszych lat dawało lepszy start. I z pewnością w grupie był ktoś, kto mógłby przerosnąć mnie w przyszłości. Szczerze? Czy ja chciałem się w ogóle ścigać w tym wszystkim? Czy chciałem coś w ogóle komuś udowodnić? Że nie ma nikogo lepszego? Że jestem niezastąpiony. Może gdzieś w środku tak, jednak ogóle wcale nie odczuwałem potrzeby, by się przed kimkolwiek popisywać.

− No dobra, ustawcie się w rzędzie! – klasnąłem kilkakrotnie w dłonie. Ren stał obok mnie, jednak kompletnie nie zawracał sobie mną głowy lub też dziećmi. Zostałem wrobiony w bycie niańką ze spluwą. – Halo!

Banda dzieciaków nie za bardzo mnie słuchała. Faktycznie, kilkoro z dzieci stanęło przede mną w  krzywym szeregu, jednak reszta ganiała za sobą, piszcząc oraz krzycząc. Rany, świetnie, kto w ogóle wymyślił takie przedszkole? Te dzieci powinny zakuwać na sprawdzian z ułamków, a nie spędzać czas w takim miejscu.

− O rany – jęknąłem, pocierając skronie.

− Spokój! – huknął nagle Ren. Mało nie podskoczyłem z zaskoczenia. Spojrzałem na swojego towarzysza, będąc zupełnie zbitym z tropu jego nagłym zachowaniem. Ale… pomogło. Dzieci przestały biegać, wszystkie zbiły się w jeden równy szereg. To już wiadomo było, kto był zobowiązany, do bycia katem w naszym piorunującym zespole.

− Nie krzycz tak na te dzieci – westchnąłem.

− Jak nie potrafisz dać sobie z nimi rady. Jesteś beznadziejny – prychnął.

Stary dobry Ren wrócił! Znów byłem beznadziejny w jego oczach. Bosko.

− Posłuchajcie wszyscy – zaczął Ren – pobawimy się dzisiaj trochę, co wy na to?

− Tak!! – odparły chórkiem dzieci. Założyłem ręce na biodra. Ja już wiedziałem, jak ta zabawa będzie wyglądać. Powoli, ale skutecznie, prosto do celu, by wychować kolejną porcję młodych zabijaków, którzy wezmą udział w kilku akcjach, aż w końcu na któreś zginą. Kotetsu mi o tym powiedział. Większość ludzi była bezwartościowa i trzymana tylko po to, by dać złudzenie przewagi liczebnej. Niektórzy znali tylko marne podstawy, by nie dać się od razu zabić. Przy odrobinie szczęścia dało się przeżyć, aż w końcu wieść prym w byciu pozerem na pełen etat.

Prawdopodobnie te dzieci miał czekać ten sam los. Skoro już w tak młodym wieku zaczynały trenować, oznaczało to też, że wcześnie zostaną dopuszczone do brania udziału we wszelkiego rodzaju akcjach. Rokowałem, iż może piątka z tej licznej grupy dożyje do mojego obecnego wieku.

Zabawy, które wymyślił Ren, były niczym innym jak wuefem. Sprawdzaliśmy stan fizyczny oraz psychiczny każdego dziecka, od razu selekcjonując, które z nich nada się do czego. Lub też do niczego. Stwierdziliśmy, że po miesiącu będziemy już pewni, których dzieci należy się pozbyć, a które zostawić, chociaż nawet wśród tej, na pozór, bezużytecznej garstki mógł znaleźć się ukryty talent. Dlatego od razu nie skreślaliśmy nikogo na straty. Jednakże, Ren był nieco bardziej bezwzględny w tym wszystkim, od razu mi mówił, które z dzieci należy odesłać do Kotetsu lub w ogóle się go pozbyć. Ustalił sobie, że jeśli dziecko nie wykona chociaż jednego z pięciu zadań, to automatycznie zostaje skreślone. A były to głównie jakieś zabawy sprawnościowe. Wspinaczka, skoki, czołganie się.

− Niektórzy to prawdziwe łamagi – stwierdził Ren.

− To tylko dzieci. Muszą rozwinąć niektóre mięśnie. Zobaczysz, z czasem będzie lepiej.

− Nie mamy go dla kogoś takiego – odparł.

− Ren, to tylko małe dzieci. One potrzebują czasu…

− Gówno prawda. Są zwiotczałe jak nie wiem co. To jedna wielka rotacja bezużytecznych pacynek, które nawet nie będą potrafiły dobrze wykonywać poleceń.

Był bezwzględny, jak zwykle zresztą. Niewiele obchodził go fakt, że te maluchy były tylko chwiejnymi miniaturkami dorosłych osób. Z tego wszystkiego zachciało mi się palić i żałowałem, że nie miałem ze sobą żadnego papierosa.

Po powrocie do domu zastałem mamę z jej facetem w łóżku. Nie to, że im wszedłem do sypialni, nawet nie musiałem tego robić. Zaszyłem się więc w łazience. Napuściłem wodę do wanny, po czym usiadłem w niej, zanurzając się po sam nos. Leżałem tak przez dłuższy czas, próbując uspokoić myśli. Patrzyłem się w biały sufit, na którym siedział pająk. Pająk? Może mucha? Sam nie wiem, to była jakaś czarna plamka. Może pleśń się rzuciła? Już nie byłem pewny. W każdym ramie, leżałem w wannie, patrząc na to i prawie bym tam zasnął. Nie mam pojęcia, ile spędziłem czasu w wannie, nie myśląc już kompletnie o niczym. Wytarłem się ręcznikiem, przebrałem się w bokserki oraz koszulkę, po czym poszedłem do pokoju. Położyłem się w łóżku, nawet nie zaglądając do książek czy pracy domowej, wiedziałem, że i tak już się na tym nie skupię. Nie minęła chwila, gdy uzmysłowiłem sobie, że matka i jej facet jeszcze nie skończyli. Zakryłem głowę poduszką, jęcząc cierpiętniczo. Świetnie.

Kilka następnych dni zleciało mi naprawdę szybko. Miałem czas na wszystko i jednocześnie na nic. Nie chciało mi się w ogóle uczyć, nie miałem chęci, by czytać cokolwiek z historii. Byłem jak wrak człowieka. Tylko moja mam chodziła zadowolona, podśpiewując coś pod nosem. No fakt, dobry seks umiał poprawiać humor, jaka szkoda, że spora część moich stosunków kończyła się na szybkich numerkach w jakiś ciasnych miejscach. Jedynie odliczanie dni do wyjazdu do Tokio jakoś trzymała mnie w ryzach.

Ren nawet stał się dla mnie ostatnio wyjątkowo miły. Do tego stopnia, że przestałem w ogóle uważać na to, by się do niego nie zbliżać. Zaczęliśmy się zachowywać jak para, całowaliśmy się, przytulaliśmy, on sam zaczął mówić do mnie Aoś albo Aoiś, co mnie nieco irytowało, ale jednocześnie robiło mi się ciepło w środku, gdy tak mówił do mnie zdrobniale.

Aż jednego dnia wylądowałem z Renem w łóżku. Znowu. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że znaleźliśmy się w łóżku w moim domu. Mama musiała zostać dłużej w firmie, a my ostatnio staliśmy się ze sobą nierozłączni. Ren przychodził po mnie ze szkoły, odprowadzał mnie do domu po treningach. Pisaliśmy do siebie codziennie, dzwoniliśmy, aż w końcu zaczął czuć się, jakoby to była miłość. Poszliśmy do mnie do pokoju, chwilę siedzieliśmy, rozmawiając o wszystkim i o niczym, aż w końcu zaczęliśmy się całować, rozbierać i pobudzać siebie nawzajem. W ogóle nie czułem się źle z tym, że pieprzę się z nim w swoim domu, że moja mama może wrócić w zasadzie w każdej chwili. Było mi tak dobrze, Ren był ostrożny, może nawet zbyt delikatny, ale to był pierwszy raz, kiedy osiągnąłem orgazm analny. Zatkałem sobie usta własną ręką, by nie jęczeć zbyt głośno oraz by nie krzyknąć. W głowie aż mi się zakręciło. Pierwszy raz w życiu ktoś w ogóle podrażniał tak mocno moją prostatę. Wspominając to w swoim dorosłym życiu, wciąż przechodzą mnie przyjemne dreszcze i dalszym ciągu jestem w staniu poczuć to niesamowite mrowienie w całym ciele, drżenie nóg oraz to, jak wielkie spełnienie odczułem. Trochę też zazdrościłem swojemu partnerowi, gdy tak dochodził, niemal krzycząc, miętoląc w dłoniach pościel, wyginając się we wszystkie możliwe strony, próbując złapać oddech oraz drapiąc mnie po plecach do krwi. Jednocześnie czułem się cudownie z myślą, że umiem doprowadzić swojego partnera do takiej przyjemności.

Po stosunku z Renem, leżeliśmy, regulując oddechy. Miałem zamknięte oczy i niewiele mi brakowało, by zasnąć. Dobrze mi było, gdy mogłem poczuć ciepło drugiego ciała obok siebie, kiedy byłem świadomy, że nie zasypiam sam. Jednakże, nie mogłem pozwolić sobie na sen. Gdzieś coś w głowie podpowiadało mi, że mama niedługo wróci, że będziemy musieli się ubrać i udawać kolegów. Nie chciałem jednak nawet o tym myśleć. Odwróciłem się w stronę Rena, a on objął mnie w pasie. Wtuliłem się w jego tors, próbując odnaleźć w tym wszystkim jakiś spokój. Nagle poczułem, jak Ren wsuwa dłoń w moje włosy, jak delikatnie masuje mi skórę głowy. Rany, jakie to było miłe, jak jego opuszki czule muskały moją głowę. O nie!

I wówczas trzask drzwi. Odgłos twardych kapci tupiących o schody. Głos mojej mamy, wołającej mnie po imieniu. Nie minęło kilka sekund, my nie zdążyliśmy nawet ruszyć się z miejsca, gdy drzwi od mojego pokoju otworzyły się. Mama wetknęła głowę do środka, po czym zbladła, mało nie upadając na podłogę.

− Yuu…?

− Uhm… mamo!

Zerwałem się do siadu, jednak nie ściągnąłem z siebie kołdry. Byłem nagi, co poradzić. O rany, ona prawie straciła przytomność. Oparła się o framugę drzwi, na szybko naciągnąłem na siebie bokserki, chyba ubrałem je nawet na lewą stronę, po czym podbiegłem do niej. Ren został nieco zaskoczony w łóżku. Pewnie też nie spodziewał się, że moja matka wpadnie tak nagle do pokoju. W końcu nikt nie spodziewał się hiszpańskiej inkwizycji. Prawda?

Jednakże, od tego momentu zaczęły się prawdziwe schody, które trwały aż do momentu, gdy zacząłem się spotykać ze swoim przyszłym mężem. Wieczorem próbowałem porozmawiać o tym z mamą, jednak ona mnie nie nawet nie słuchała, jakby próbowała wyprzeć z głowy fakt, że widziała mnie nagiego w łóżku z innym chłopakiem. Byliśmy w kuchni, jedliśmy kolację. Między nami panowała tak okrutnie ciężka atmosfera, że dałoby się ją ciąć nożem. Nigdy nie chciałem, by doszło do tego, by odkryła fakt, że również mężczyźni mnie pociągają. Wolałbym, by zawsze żyła w przekonaniu, że jestem w stu procentach zdrowym, heteroseksualnym mężczyzną. Wiedziałem, że sprawiłem jej ból oraz zadałem jej głęboką krzywdę, bo w dodatku dowiedziała się o tym w dość brutalny sposób. Jakbym nie mógł jej powiedzieć, prawda? No cóż…

− Mamo, to dzisiaj… Uhm… – zacząłem niezgrabnie, fatalnie dobierając przy tym słowa.

− Wiesz, dzisiaj w firmie przyszedł do nas taki jeden facet z całkiem dobrą ofertą i zastanawiam się czy by jej nie przyjąć – przerwała mi, kompletnie ignorując moje słowa. Jakby nawet nie chciała słyszeć czegokolwiek o całym tym incydencie.

− Tak? To super, ale…

− Tak, ale w sumie mam też jeszcze innego. Muszę ponownie przejrzeć ich całą dokumentację oraz oferty. To będzie ciężka decyzja.

− Na pewno, ale co do tego, co dzisiaj widziałaś…

− No! – wstała, ruszając z talerzem do zlewu. – Zaraz się za to zabiorę. Nie powinnam zwlekać, bo jeszcze się rozmyślą.

− Mamo, posłuchaj mnie, proszę – złapałem ją za rękę, gdy już chciała wyjść z kuchni. Błyskawicznie wyrwała dłoń z mojego uścisku, jakby się mną brzydziła. Widząc jej zawziętą, wściekłą minę, niewiele mi brakowało, by wejść na dach i rzucić się z niego z nadzieją, że się zabiję, a nie skończę sparaliżowany na wózku.

− Nie dotykaj mnie – warknęła na mnie, strzepując dłonie, jakby próbowała się pozbyć z nich jakiegoś kurzu. – Yuu, nie będziemy o tym teraz rozmawiać. Nie chcę o tym myśleć, nie chcę pamiętać, że zrobiłeś coś takiego…

− Nie chciałem, żebyś dowiedziała się w taki sposób, ja tylko…

− Jak ty w ogóle mogłeś…

− Mamo, nie chciałem…

− Gówno chciałeś! Co ty w ogóle wyprawiasz? To nienormalne!

− Mama, przestań.

− Czy źle cię wychowywałam? Starałam się jak mogłam, próbowałam. Wiem, że nie da się dobrze wychować w pojedynkę, ale ja bym dla ciebie wszystko zrobiła, serce oddała. Nawet próbuję ci bez przerwy znaleźć ojca!

− Jak ten facet, z którym teraz jesteś, miałby być moim ojcem, to wolałbym nie mieć żadnego z rodziców.

W tym momencie mama uderzyła mnie w twarz. Automatycznie złapałem się za policzek, otwierając szeroko oczy oraz uchylając usta. To był prawdziwy szok, jeszcze nigdy w życiu mnie nie uderzyła, a tym bardziej w twarz. Strzeliła mi sierpowego, którego pewnie wytrenowała na moim ojcu. Był to siarczysty, mocny policzek, godny skrzywdzonej kobiety. W jednym momencie do mojej matki dotarło, co zrobiła. Zakryła usta dłońmi z szoku, jakby wcześniej działała w jakimś amoku. Dopiero odgłos uderzenia przywrócił ją do rzeczywistości.

− O bogowie, Yuu, kochanie – chciała mnie złapać za ramiona albo za policzek, w który mnie właśnie uderzyła. Odsunąłem się od niej automatycznie. – Skarbie, przepraszam, nie chciałam…

− Daj sobie spokój – odparłem, wymijając ją oraz ruszając do pokoju.

− Yuu!

− Zostaw mnie!! – krzyknąłem, czując jak w moim oczach zbierają się łzy. Aż cud, że głos mi się w żaden sposób nie załamał.

− Wracaj tu!

− Nie!

Wbiegłem po schodach na piętro, a następnie do pokoju. Trzasnąłem drzwiami z całej siły. Zamknąłem się od środka na klucz.

*

Weekendowy pobyt w Tokio nie wyszedł mi ani na lepsze, ani na gorsze. Mama chyba nic nie wspomniała ojcu, że zastała mnie w łóżku z innym chłopakiem albo tata po prostu dobrze ukrył fakt, że wie. Oboje zaczęli się zachowywać dość chłodno w stosunku do mnie, więc druga opcja była dość prawdopodobna. W każdym razie, cieszyłem się jedynie z tego, że żadne z nich nie ganiało mnie z ociosanym kołkiem, widłami i pochodnią albo nie wyrzekli się mnie czy wyrzucili z domu. Byli w szoku i to normalne. Na co dzień raczej nie myśli się o tym, że jego dziecko, które wręcz zawodowo uderza do dziewczyn, może być nieco innej orientacji. Być gejem. Gejem? Czy ja w ogóle byłem gejem? Wciąż jeszcze kwestionowałem swoją seksualność, zastanawiałem się co jest ze mną nie tak. I jak już kiedyś wspominałem, czułem się paskudnie zagubiony, jakbym trafił w nocy do tropikalnej dżungli i musiał jakoś sobie poradzić. Za Chiny bym nie potrafił.

Cieszyłem się, że mogę zobaczyć się ze swoim rodzeństwem. Mahiro był cały podekscytowany, oprowadził mnie po niektórych dzielnicach, opowiadał jak najęty o wszystkich imprezach, na których był, co na nich pił, jakie dziewczyny wyrwał i zaliczył. Był cholernie przejęty! Kage, na całe nasze szczęście, była o niebo spokojniejsza. Jej studia tak nie bawiły, ona po prostu się uczyła. Dobrze, jedyna ogarnięta z całej naszej trójki.

− Mówię ci, młody, jak tylko przyjedziesz tutaj do liceum, to zabiorę cię gdzieś. Nie będziesz ciągle siedział na dupie w końcu! – mówił mój brat cały przejęty i opowiadał, jak to obaj będziemy balować do białego rana.

− Uhm… Chyba raczej na studia – odparłem.

Szliśmy już nieco ciemną uliczką. Była sobota wieczór, godzina około dwudziestej, moja ostatnia noc w Tokio. Następnego popołudnia miałem wracać do mamy. Nie za bardzo tęskniłem. Wiedziałem, że mama ma tego swojego faceta i będzie nim zaabsorbowana do tego stopnia, że nawet nie odczuje mojego braku.

− Na studia? Huh! To też, ale jak przyjeżdżasz tu do liceum, to ten…

− Co ty pleciesz?

− No przecież ojciec mówił, że tutaj będziesz szedł do szkoły od następnego roku szkolnego. Tak czy nie? Mama też mi to powiedziała. Spytaj się Kage jak chcesz.

− No co ty? – otworzyłem szeroko oczy, patrząc na brata. – Niby kiedy ci to powiedzieli? Na razie nigdzie się nie wybieram.

− Ta, taak! Daj se siana, Yuu. Przecież tutaj jest już złożone podanie.

− Podanie? Składałem do innej szkoły, nie w Tokio.

− No to rodzice zrobili ci niespodziankę.

Gówniana była ta niespodzianka, przyznam szczerze. Wcale nie podobało mi się to, że nagle rodzice postanowili decydować o moim życiu za mnie i posłać mnie do szkoły w Tokio. T o k i o. To miasto śmierdziało. Dosłownie! Niby tak się dbało wszędzie o porządek, ale szczerze, to i tak nic nie dawało. Tokio było jak wielka mordercza machina albo kubeł na śmieci, w którym gniły wszelkie nadzieje.

Jeszcze tego samego wieczoru spytałem się ojca, o co chodzi z tym Tokio. Odparł, że myślał, że mama mi już powiedziała. Nie, gówno mi powiedzieli. O niczym mi nikt nie powiedział!

− Uznałem, że to będzie dla ciebie najlepsze wyjście.

− Uznałeś? – prychnąłem. Siedziałem naprzeciw ojca w salonie. Wcale nie miałem ochoty na tego typu rozmowy. Czułem się jak rozjuszony. W dodatku, telefon w kieszeni wibrował mi jak szalony, gdyż Ren zasypywał mnie falą smsów.

− Tak. I wyłącz ten telefon, jakbyś mógł albo odbierz i powiedz, że nie możesz rozmawiać.

Wyłączyłem telefon, tak jak powiedział. Nie chciałem jeszcze robić awantury o głupią komórkę.

− No – mruknąłem.

− Yuu, stwierdziliśmy z twoją matką, że lepiej będzie dla ciebie, jeśli dasz sobie spokój z mieszkaniem w tym prowincjonalnym miasteczku. Doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że masz przyjaciół, ale znajdziesz sobie nowych, oni o tobie też szybko zapomną. Przykro mi, ale taka jest prawda. Nie możesz siedzieć tam uwiązany jak pies do łańcucha, bo łączą cię z tamtym miejscem pewne sentymenty oraz… uczucia do pewnym ludzi. Oczywiście, nie chodzi tu o miłość do matki, o nie. Bardziej mam na myśli, ermm…

− Chodzi wam o Rena? – rzuciłem prosto z mostu. Nie miałem pojęcia czy tata wiedział, jak nazywa się mój pseudo chłopak, ale postanowiłem zaryzykować. – I co to za bzdury o byciu przywiązanym? – prychnąłem.

− Ren…? Tak ma na imię tamten chłopiec?

− Tak. Ale o cholerę wam chodzi z tymi sentymentami?

− Twój kolega ostatnio zginął.

− No to co?

− A więc o co?

− Złości mnie, że decydujecie sobie o moim życiu, jakby należało ono do was. Tak się nie robi! Chyba mam jakieś prawo do wypowiedzenia się na temat tego, co chcę robić w życiu, do jakiej chcę iść szkoły. Prawda?

− No dobrze. To co w takim razie chcesz robić w życiu?

Popatrzyłem się na ojca, już mając coś odpowiedzieć, jednak kompletnie nie wiedziałem co. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Co chcę robić w życiu? Kim chcę być? Czy mam jakieś marzenia? Pojęcia nie miałem. Dla mnie liczyła się chwila, liczyła się broń, adrenalina w żyłach, znajomi w szkole i przypadkowe dziewczyny, które mogłem zaliczyć. Jednakże, nigdy szczerze nie myślałem o tym, że to się kiedyś skończy. Czasy liceum wydawały mi się być tak odległe, że nawet się nad tym nie rozwodziłem. A studia? Mnie to nie dotyczyło, jakby tylko inni ludzie się starzeli, dorastali i wkraczali w to okropne, dorosłe życie i jedynie dla mnie czas płynął powoli, jak w klepsydrze, w której piasek przesypuje się po jednym ziarenku na godzinę.

− Nie wiem jeszcze – wymamrotałem.

No bo niby skąd mogłem wiedzieć, co chcę robić? Miałem to z gwiazd wyczytać? Iść do wróżki i spytać się, czym zajmować się będę za dziesięć lat? No proszę. Wtedy nie miałem pojęcia, że za dziesięć lat będę po studiach ekonomicznych, znajdę posadę w jakieś popierdolonej firmie, w której przepracuję kilka miesięcy. W głowie mi się też nie mieściło, że za dziesięć lat będę mieć osobę, której poświęcę resztę swojego życia, że będę kochać tę osobę ponad wszystko. Ba, nie miałem zielonego pojęcia, że los pchnie mnie na tę osobę za nieszczęsne trzy lata po liceum. Liceum, które spędzę na szaleństwach.

− Dlatego widzisz, lepiej, żebyśmy to my zdecydowali za ciebie.

− Jasne – wymamrotałem bez jakiegokolwiek przekonania. Bogowie! Jak bardzo nienawidziłem tego, że nie potrafiłem być w ogóle stanowczy wobec rodziców.

W całym tym wyjeździe żałowałem najbardziej, że nie spotkałem się z ciocią Yuri. Co prawda, mój ojciec podobno z nią rozmawiał, jednak wyjechali gdzieś z wujkiem, dlatego nie mogli się spotkać. Obiecała mi jednak, że przyjedzie niedługo do mojej mamy, bo dawno jej nie było. To zapewnienie tak bardzo mnie ucieszyło, że naszła mi ochota zatańczyć radośnie. Ciocia Yuri jednak w dalszym ciągu zajmowała szczególne miejsce w moim sercu, nieważne z kim byłem i co robiłem. I to nie zmieniło się już nigdy w życiu.

Gdy wróciłem do siebie i spotkałem się z Renem, pierwsze co, to dostałem od niego w twarz. Zatoczyłem się, wpadając na ścianę oraz łapiąc się za policzek, w który mnie uderzył. Byłem w kompletnym szoku, nie miałem pojęcia, dlaczego to zrobił. Chciałem się z nim tylko przywitać i pójść też do Kotetsu.

− Fajnie było? – spytał.

− Ren, co ty…?

− Pytam czy było fajnie. Beze mnie, w Tokio. Super się bawiłeś? Co robiłeś? – pchnął mnie na ścianę, mało mnie w nią nie wciskając. Zacisnąłem wargi, próbując się od niego odsunąć.

− O co ci chodzi?

− O chuj! – krzyknął, po czym uderzył mnie z pięści w brzuch. Zgiąłem się wpół, chwytając się za brzuch, Ren przycisnął mnie do podłogi. Nie wytrzymałem naporu jego ciała i upadłem na kolana, niemal przed nim się kłaniając. Spazmatycznie łapałem oddech, miałem mroczki przed oczami. -  Fajnie było?

− Ren, przestań – wymamrotałem, gdy zaczął mnie kopać w bok. Zupełnie, jakby się na mnie wyżywał. Myślałem, że zaraz połamie mi żebra, zwinąłem się w kłębek, osłaniając głowę oraz kark. Ren nie przestawał, kopał mnie coraz mocniej, jakby już zupełnie nad sobą nie panował. A mi się chciało płakać. Chłopak bezwzględnie celował w moje żebra, w końcu chyba naprawdę mi jedno złamał, gdyż ogarnął mnie tak silny ból, zabrakło mi w ogóle oddechu. Myślałem, że za chwilę pobije mnie na śmierć.

Nagle przestał. Leżałem tak zwinięty, cały się trząsłem. Nawet nie zauważyłem, gdy po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

− Hej, Yuu.

Nie zareagowałem.

− Yuu, mówię do ciebie.

W dalszym ciągu nic. Bałem się w ogóle poruszyć.

− Kurwa mać! Mówię do ciebie, idioto! – Kopnął mnie, trafiając w moją klatkę piersiową. Przewalił mnie tym kopniakiem na plecy. Zwinąłem się jeszcze bardziej, by nie dostać w twarz. – Jesteś beznadziejny – powiedział, patrząc na mnie z góry. Nie miałem pojęcia, jak to jest możliwe, że jeszcze żyję. Nie mogłem już w ogóle oddychać, wszystko mnie bolało. – Zachowujesz się tak żałośnie. Jak dziewczynka. Co, mamusia na ciebie nakrzyczała? Albo tatuś złapał cię za jaja? Jak w ogóle jakieś masz.

− Przestań, proszę…

− Jasne. Nie ma co się znęcać nad bezużyteczną sierotą.

Napluł na mnie, po czym odszedł, zostawiając mnie na ciemnym korytarzu.

Chyba całe lata podnosiłem się z podłogi. Nie mogłem oddychać, nie byłem w stanie ustać na nogach. W głowie mi szumiało, miałem czarne plamy przed oczami. Dotknąłem swojej twarzy, uzmysławiając sobie, że mam rozciętą brew oraz wargę. Zawsze mogło być gorzej.

Chociaż ledwo mogłem się ruszać, to następnego dnia przyszedłem na trening. Kotetsu spojrzał na mnie uważnie, a następnie na Rena, który mówił coś do mnie tak, jakby nic się wczoraj nie wydarzyło. Widziałem, jak Kotetsu przenosi swój wzrok to na niego, to na mnie, analizując całą sytuację. Całkiem możliwe, że wyglądałem na wystraszonego, choć z całych sił starałem się zamaskować lęk przed Renem. Jednak przed Kotetsu nic nie dało się ukryć. Słyszałem później, jak rozmawiał z Renem, jak mówił mu, że ma przestać, ma mnie w końcu zostawić w spokoju, bo inaczej Minano dowie się o wszystkim, jak się nade mną znęca. Ren się tym wcale nie przejął. O nie! Jego to jeszcze bardziej nakręciło.

I tak do końca roku żyłem w prawdziwym strachu przed Renem. Oczywiście, wciąż sypialiśmy ze sobą, byliśmy ze sobą blisko, ale potwornie się bałem. Ponownie dałem się wciągnąć w jedną z jego gier, w której on był nieprzewidywalnym katem, a ja ofiarą. Jedynie w szkole oraz w domu byłem w stanie jakoś funkcjonować, chociaż, w domu też się nieco zmieniło. Stało się to z tego powodu, że nagle zniknął facet mojej mamy. Była przejęta, zrozpaczona, a ja nie miałem pojęcia, w jaki sposób mogę jej pomóc. Aż pewnego dnia Kotetsu mi powiedział…

− Nie żyje – oznajmił. Spojrzałem zaskoczony na swojego przyjaciela. Siedziałem w jego gabinecie. Było kilka dni przed zakończeniem roku szkolnego. Oceny były już wystawione, a na dworze panował istny upał. Nie chciało mi się choćby wysuwać nosa za drzwi na ten ukrop.

− Jak to nie żyje? – zamrugałem kilkakrotnie z szoku. – Co ty pleciesz?

− Chciałem ci to wcześniej powiedzieć, ale on był kablem. Donosił, co się działo w twoim domu, ale dzięki niemu doszliśmy też, kto podprowadził pieniądze. Zaprowadził nas do samego źródła i dzięki temu byliśmy w stanie rozbić grupę.

− Uhm, ale… Kotetsu… On mi się nie wydawał…

− Dzięki temu, że dokładnie obserwowaliśmy twój dom, byliśmy w stanie sprawdzić, kto skąd i kiedy przychodzi. Zdaje się, że nie miał o tym pojęcia, dlatego wpadł.

Przyglądałem się jakiś czas swojemu przyjacielowi, nie będąc całkiem pewnym, w jaki sposób powinienem zareagować. Z jednej strony cieszyłem się, że to wszystko już się skończyło, ale co z moją matką? Powiedzieć jej, że jej facet został zabity albo nic nie mówić? Byłem w kropce. Jak mogłaby zareagować? I w ogóle, w jaki sposób ja miałem się o tym dowiedzieć? Musiałbym wymyślić jakąś dobrą historię, by przypadkiem nie brzmieć podejrzanie. Jednakże, ostatecznie zdecydowałem się, by nic jej nie mówić. W końcu sama się dowie.

Dwa dni przed końcem szkoły przyszedłem na ostatnie zajęcia. Nic się działo, ale stwierdziłem, że chcę się pożegnać z panem Sasakim. Był w końcu świetnym wychowawcą i długo ze mną wytrzymał. Całe trzy lata. Było mi przykro, że od roku szkolnego będę przenosił się do Tokio i nie będzie możliwości, by się z nim spotkać. Dlatego po prostu chciałem się z nim zobaczyć i porozmawiać. Nic więcej. Poza tym, klasa stwierdziła, że chcą iść wszyscy na grób Shujiego. Szczerze, to nie za bardzo widział mi się ten pomysł, jednak stwierdziłem, że dla zachowania wizerunku pójdę wraz z nimi. W końcu Shuji był moim najlepszym kumplem.

Dzień leciał mi leniwie. Jak już wspomniałem, nic się nie działo. Ciągnąłem się z klasą od sali do sali, nie robiąc przy tym nic sensownego. Wszyscy gadali podczas zajęć, śmiali się, nauczyciele nie zawracali sobie nami głowy. Zdaje się, że nikt już nie pamiętał o tragedii, która miała miejsce kilka miesięcy wcześniej. Tylko ja siedziałem sam, nie chcąc z nikim rozmawiać. Czytałem po prostu książkę od historii i słuchałem muzyki, próbując się czymś zająć.

Gdy po jednych takich zajęciach ciągnąłem się za tłumem do innej klasy, usłyszałem, jak ktoś mnie woła. Odwróciłem się na dźwięk swojego imienia. Przy drzwiach stał pan Sasaki, a wraz z nim Izumi, która nerwowo bawił się swoimi spleciony dłońmi i wlepiała wzrok w czubki butów, oraz funkcjonariusz policji. Poczułem, jak serce mi staje, a moje ciało oblewa się zimnym potem. Wstrzymałem oddech, czując się jak sparaliżowany.

− Yuu, mógłbyś? – powiedział pan Sasaki. – Zdaje się, że jest jeszcze coś, o czym musimy porozmawiać.

----

Hej, Żuczki~

Aaa!!! Znowu mnie nie ma dłużej niż powinno, no ale prawie udało mi się skończyć remont w mieszkaniu. W końcu mam podłogę i cieszę się jak głupia. Nareszcie koniec z waleniem młotem, po pieprzonym miesiącu będę mogła spokojnie pisać.

No i to tak, mam nadzieję, że u was wszystkich wszystko w porządku i że rozdział się wam podobał. Napisał się szybko i miał być wstawiony w niedzielę, ale nie miałam w ogóle czasu, by wejść na ybt. :(

(Tak, wakacje Tsu, będziesz mieć czas, yhym, chuj w torcie nie czas wolny)

 Tulę was wszystkich serdecznie i pozdrawiam. Trzymajcie się, gdziekolwiek jesteście!

I jeszcze zapraszam na mojego Twittera >klik<, jeśli chcecie wiedzieć, co u mnie, na Facebooka >klik<, jeśli nie chcecie przegapić żadnego postu oraz możecie mnie zaobserwować na Instagramie >klik< i… to tyle na dziś ode mnie!

Do następnego rozdziałuu~!