Migdałowe serce: OTP Challenge 05

Kissing

Gdy skończyłem siedem lat, na moje przyjęcie urodzinowe zjechało się pół rodziny. To znaczy, tylko to pół rodziny, które miało okazję mnie poznać. Większość wujków i ciotek poznałem dopiero, gdy byłem o wiele starszy, jednak nie o tym teraz mowa.

Ważne było to, że na moje siódme urodziny przyjechała ciocia Yuri. Jedyna istotna osoba w moim życiu, mówiąc szczerze. Rozpromieniła ona to, że na swoje własne urodziny byłem przeziębiony i nie mogłem w ogóle wychodzić na dwór. Musiałem siedzieć w domu z mamą, która bez przerwy kazała mi robić jakieś dziwne rzeczy. A to mi kazała cieplej się ubrać, chociaż już miałem na sobie podkoszulkę i sweter, ciepłe skarpety, a i jeszcze bez przerwy okrywała mnie kocem, co już w ogóle mnie irytowało. Do tego miałem okropne lekarstwa, jakieś tabletki, których nawet nie potrafiłem połykać, poza tym, dostałem paskudny syrop na odkrztuszanie, że miałem ochotę powiedzieć swojej mamie, że już wolę być chory do końca życia niż brać te wszystkie świństwa.

Ale wszystko się zmieniło, gdy tylko zjawiła się u nas ciocia Yuri. Zjawiskowo piękna, w długim, szarym płaszczu oraz czerwonym szaliku, którym zakryła połowę twarzy. Jednak ten czerwony w piękny sposób podkreślał jej śliczną oprawę oczu. Byłem taki szczęśliwy, jednak mama nie pozwoliła mi się nawet do niej przytulić, bo twierdziła, że ją zarażę. Jakim ja nieszczęśliwym dzieckiem byłem, własna matka zabraniała mi objąć ukochaną ciocię. Cóż, niestety, jako maluch nic z tym nie mogłem zrobić.

− Ale, Yuu, czujesz się już lepiej? – zapytała ciocia, przysiadając obok mnie na kanapie. Byłem naprawdę niepocieszony tym, że nie mogę się zbyt zbliżać do cioci.

− Tak! – oznajmiłem pewnie, a po chwili zakasłałem donośnie. Moja mama zjawiła się błyskawicznie, każąc mi iść coś na siebie ubrać, bo pewnie choruję, bo kompletnie się nie ubieram. Ale jak to? Że niby nago chodziłem?!

Na całe moje szczęście, podczas przyjęcia nie robiła mi jakiś scen i chwała jej za to. Mogłem swobodnie chodzić między wszystkimi gośćmi, a przede wszystkim, mogłem zwyczajnie rozmawiać z ciocią Yuri i nikt nie zwracał mi uwagi na to, że jestem przeziębiony i nie powinienem w ogóle wychodzić z łóżka.

Przyjęcie przebiegało sprawnie, aż nadeszła pora na prezenty. Rozradowany rozsiadłem się niczym król na kanapie, biorąc poszczególne pakunki oraz wydobywając ich wnętrze na światło dzienne. Głównie były to jakieś zabawki, o które prosiłem wcześniej mamę. Musiała dać znać rodzinie, co takiego jej synalek sobie wymarzył.

Aż w końcu wziąłem jeden nie za duży prezent. Kartonik owinięty nieskazitelnie białym papierem oraz srebrną, błyszczącą niczym tysiąc gwiazd, wstążką.

− Jaki ładny – powiedziałem.

− Ach, ale zobacz, co jest w środku – odparła ciocia Yuri.

Zdaje się, że moje spojrzenie rozświetliło się w jednej chwili. Ostrożnie zerwałem papier, po czym zajrzałem do środka. Wewnątrz był inny niewielki pakunek. Zajrzałem do środka, po czym okazało się, że była to bardzo rzadka figurka jednego z superbohaterów, którego w tamtym okresie podziwiałem. Rozradowany mało nie krzyknąłem. Poderwałem się z miejsca, by już pobiec do mamy i pokazać jej, co takiego dostałem, kiedy to coś mnie tknęło.

Podbiegłem do cioci, objąłem ją z całej siły za szyję, po czym obdarowałem ją soczystym całusem prosto w usta. Nie powinienem był tego robić, bo jednak byłem chory, jednak w tej jednej chwili zupełnie zapomniałem o tym, że coś mi w ogóle dolega. Byłem tak szczęśliwy, że mógłbym latać.

Yuri roześmiała się serdecznie, po czym oddała całusa. Nieco mnie to speszyło, poczułem, jak moje policzki okrywają się rumieńcem.

Oderwałem się więc od Yuri, po czym pobiegłem do mamy, by pokazać jej, co miłość mojego życia mi dała. I w sumie, ja też jej coś dałem w zamian, czego jednak nie chciałem, bo ciocia rozchorowała się dwa dni później. Przepraszałem ją przez kilka następnych miesięcy, że przeze mnie była chora, jednak nie wydawało mi się, by w ogóle ją to ruszyło. Może to i lepiej.

---

Halo, jest tu ktoś??