I will be II 05

Dni mijały nam coraz szybciej, zlewając się w jedno. Nawet nie zauważyliśmy, jak już skończył się wrzesień i zaczął się październik, a przy okazji coraz poważniejsze przygotowania do Spooky Box. Pracowaliśmy nam kostiumami, staraliśmy się wszystko w miarę logicznie rozplanować. Na całe szczęście, sytuacja z Sachiko jakoś się uspokoiła i nie byliśmy przez jakiś czas niepokojeni jej wybrykami. Co więcej, wydawało mi się, że wszystko zmierza ku lepszemu. Mała nawet zapisała się na zimowy wyjazd sportowy ze swojego klubu aikido, co bardzo z Yuu popieraliśmy. No, może odrobinę byliśmy przerażeni tym, że nasze dziecko ma radzić sobie same przez dwa tygodnie w górach, ale musieliśmy to przeżyć.

Jednakże, sprawy szły zbyt dobrze, by mogło to długo potrwać. Mniej więcej w połowie października odwiedzili nas rodzice Yuu. Byliśmy wówczas potwornie zajęci, a oni wpadli do nas do mieszkania jak ta hiszpańska inkwizycja. No ale, chociaż Sachiko nie była biologiczną córką Yuu, to jego rodzice pokochali ją, jakby nią była. Sachi była ich ukochaną wnuczką. Dostawała od nich zawsze masę prezentów; słodycze, zabawki, jakieś ubrania i inne wymyślne gadżety. Poważnie! Obaj byliśmy tym zaskoczeni, ale jednocześnie cieszyliśmy się, że chociaż z początku byli sceptycznie nastawieni do mnie i Sachiko, to z czasem się przekonali.

Musieliśmy się oderwać od pracy, by ugościć moich teściów. Nie obyło się bez popisów przed dziadkami tym, czego się nauczyła nowego na aikido. Oczywiście, swój popis dała na Yuu, który jedynie błagał, by nie skręciła mu nadgarstków, bo były potrzebne do pracy. Po udanym pokazie i kopnięciu Shiro w piszczel, została nagrodzona gromkimi brawami ode mnie oraz dziadków, czym była zachwycona. Skłoniła się teatralnie, a Yuu usiadł obok mnie na kanapie, masując bolącą kończynę.

− Ale mi przywaliłaś – podsumował, krzywiąc się z bólu.

− Przepraszam, myślałam, że się obronisz – powiedziała Sachiko, siadając przed nami na podłodze.

− Widzisz, Yuu, dziewczyna cię pobiła – wtrącił Shiro papa. Zaśmiałem się na tę uwagę.

− No jasne, dałem jej fory – odparł Yuu.

− Tak, tak, tłumacz się – poklepałem go po plecach, po czym wstałem, odwracając się do teściów. – Pewnie jesteście zmęczeni, przygotuję wam pokój.

− Kouyou, nie kłopocz się – Shiro mama machnęła ręką. – Tyle razy już tutaj zostawaliśmy, jak was nie było, że możemy sami sobie przygotować wszystko, a wy macie pracę.

− Będę się czuł jak zły gospodarz – westchnąłem.

− Ach, przestań.

Nie wiem czemu, ale z rodzicami Yuu zawsze była taka swojska atmosfera. Może dlatego, że bardziej zaakceptowali nasz związek, w przeciwieństwie do moich. Fakt faktem, zdarzały się nieprzyjemne sytuacje, na co byliśmy zawsze gotowi, jednak momentami czułem się przy nich lepiej niż z moimi rodzicami. Myślałem nad tym i jedną z rzeczy, na którą wpadłem było to, że ja byłem jedynym synem moich rodziców. Byłem jedyną osobą, która mogła przedłużyć linię rodziny, nazwisko. Na Yuu nie spoczywało już to zadanie, bo jego wyręczył starszy brat.

Później, przy kolacji, gdy siedzieliśmy całą piątką przy stole, w toku rozmowy zeszliśmy na ostatnią wizytę u moich rodziców. Zupełnym przypadkiem napomknęliśmy coś, że ostatnio były urodziny mojego ojca i była impreza urodzinowa. Shiro papa i Shiro mama spytali, jak było, na co ja odparłem, że jak zwykle.

− Nieprzyjemnie? – spytała mama Yuu.

− To było… Bywało gorzej – mruknąłem.

− Czy ja wiem – Yuu pokręcił głową.

Spojrzałem na męża, a ten na mnie. W jednym momencie odechciało mi się jeść na wspomnienie tego, co moi rodzice mu powiedzieli.

− Jak dla mnie było super – odparła Sachiko.

− No jasne – Yuu zaśmiał się, lekko klepiąc ją po głowie. – Sachi zawsze się najlepiej wszędzie bawi.

Czyli Yuu nie powiedział swoim rodzicom o tym, co się wydarzyło. To dobrze, bo było mi szczerze wstyd za to wszystko.

− Tato, potargasz mi włosy – jęknęła mała, odganiając od siebie rękę Yuu. Znowu to zrobiła i nazwała go tatą. Shiro papa i Shiro mama nie byli częstymi świadkami tegoż zjawiska, dlatego zamarli niczym woskowe figury i spojrzeli z szeroko otwartymi oczami na Yuu i Sachiko.

− No, przestań, tym włosom już nic nie zaszkodzi – Shiroyama roześmiał się, mocniej targając małej włosy.

− Tata! – pisnęła.

− Nie znęcaj się nad biednym dzieckiem – powiedziałem spokojnie.

− No właśnie – poparła mnie Sachiko, gdy Yuu w końcu dał jej spokój. Mała zaczęła poprawiać fryzurę.

− A ty nie trzep tymi włosami nad talerzem, tylko je zwiąż – upomniałem małą, która tylko coś fuknęła pod nosem na moją uwagę. No tak, nie ma to jak rodzinny obiad.

Następnego dnia popołudniu rodzice zabrali naszą córkę na lekcje gry na pianinie. Byliśmy już po pracy w studio i zgodnie stwierdziliśmy, że resztę czasu spędzimy rodzinnie. Zostaliśmy jednak sami z Yuu, dlatego zrobiliśmy obiad, a gdy już mieliśmy wszystko przygotowane i usiedliśmy w salonie z kawą, Yuu niespodziewanie złapał mnie za rękę. Spojrzałem na swojego partnera niepewnie.

− Co? – zapytałem.

− No nic – odpowiedział. Zacisnął swoje palce na moich, popatrzyłem na nasze dłonie. Wówczas poczułem, jak Yuu całuje mnie w policzek. Podniosłem na niego zaskoczony głowę. Zaśmiał się na moją reakcję.

− Czemu masz taką minę?

− Nie, ja tylko… Zaskoczyłeś mnie po prostu.

− Buziakiem? – parsknął śmiechem.

Spojrzałem na Yuu z jawnym utęsknieniem w oczach. Szczerze, to już praktycznie w ogóle nie okazywaliśmy sobie na co dzień takich czułostek. Nie widzieliśmy w tym zbytniej potrzeby, a poza tym, nie mieliśmy czasu na siebie. Tak po prostu. Nasze życie kręciło się wokół pracy i Sachiko, a sami dla siebie nie mieliśmy nawet siły. Przywykłem już do życia, w którym nie spędzamy z Yuu ze sobą czasu – nie jako współpracownicy, ale jako para. W tej jednej chwili Shiro uzmysłowił mi, jacy samotni byliśmy, chociaż spędzaliśmy ze sobą całe dnie.

W jednym momencie pochyliliśmy się ku sobie i pocałowaliśmy prosto w usta. Był to delikatny, pełen oddania pocałunek. Zamknąłem oczy, pozwalając sobie utonąć w wargach partnera. Nie byłem też całkiem pewny czy jeszcze pamiętam, jak się całuje. W jednej chwili przypomniałem sobie jednak, jak smakują usta Yuu i jakie to nieziemskie uczucie, móc go całować. Partner położył mi dłoń na policzku, przesuwając ją i wplątując palce w moje włosy. Mruknąłem cicho, gdy przyciągnął mnie bardziej ku sobie. W jednej chwili zapomnieliśmy obaj o całym świecie. Zarzuciłem mu ręce na szyję, on przyciągnął mnie do siebie mocniej, a nasz pocałunek przyspieszał, stając się coraz bardziej namiętnym. Do pieszczot dołączyły nasze języki. Przestałem myśleć o czymkolwiek, wszedłem na Yuu, siadając mu okrakiem na kolanach. Ukochany westchnął przeciągle, gładząc mnie jedną ręką po plecach. Niewiele nam już brakowało, by zacząć się wzajemnie rozbierać. Pokój wypełniały przyjemne odgłosy cmokania i mlaskania. Yuu ściskał dłonią moje pośladki, a ja już tylko chciałem go rozebrać. Pragnąłem go całym sobą, tęskniłem za jego dotykiem, za byciem z nim jednym. Poczułem, jak bardzo brakowało mi seksu i aż się przeraziłem. Całe to skumulowane pożądanie zapragnęło wydrzeć się na zewnątrz i opleść mnie i Yuu magicznym sznurem współżycia.

Nasz nagły zryw namiętności przerwał dźwięk otwieranych drzwi wejściowych oraz głosy rodziców Yuu oznajmiający, że już wrócili. W jednym momencie odskoczyliśmy od siebie, jakbyśmy byli małymi dziećmi, które ktoś może przyłapać. Na szybko zaczęliśmy poprawiać ubrania i włosy, Yuu włączył telewizję. Odsunęliśmy się od siebie na jakiś metr, by nikt przypadkiem nie pomyślał, że właśnie byliśmy o krok od tego, by się pieprzyć.

− Co u was? – zagadnęła Shiro mama, wchodząc do salonu. Poczułem, jak gorąco oblewa moje policzki. Spojrzałem na Yuu, był cały czerwony na twarzy, ja pewnie wyglądałem tak samo.

− Wszystko w porządku – odparł Yuu nieco nerwowo.

− Na pewno? – mama Yuu zerkała to na mnie, to na swojego syna.

− Tak, tak – wstałem. – Pewnie jesteście głodni, chodźcie na obiad.

Po tym jednym incydencie nie mieliśmy z Yuu już na nic ochoty. Ani na siebie, ani na jedzenie, ani na nic innego, a jak tylko patrzyliśmy na siebie, to kończyło się to jednym wielkim wybuchem zażenowania. Sachiko, po powrocie z lekcji gry, jedynie patrzyła podejrzliwie, jak ja i jej wujek zachowujemy się nerwowo względem innych i siebie, jakbyśmy co najmniej kogoś pobili do nieprzytomności. Gdy tylko moje spojrzenie spotkało się z Yuu, od razu uciekaliśmy od siebie wzrokiem, bo nie mogliśmy tego wytrzymać. Nie rozmawialiśmy z Yuu, jeżeli ktoś kogoś o coś musiał zapytać, to odpowiedź kończyła się pomrukiem potwierdzenia lub dezaprobaty albo kiwnięciem lub pokręceniem głową.

Zauważyłem w pewnym momencie, że Shiro papa i Shiro mama również patrzą na nas nieco skonsternowani. W końcu, zanim wyszli, zachowywaliśmy się zwyczajnie, jak zwykle.

− Na pewno wszystko w porządku? – spytała raz jeszcze Shiro mama, gdy wstałem od stołu ze spuszczoną głową.

− Jasne – odpowiedział Yuu. – Czemu pytasz?

− No bo… Ach, nieważne.

To było głupie, ale czułem się jak zawstydzony nastolatek, który był o krok od przyłapania na masturbacji. A z Yuu byliśmy parą już ponad dziesięć lat, byliśmy dorośli, a miałem wrażenie, jakbyśmy byli w pierwszej klasie gimnazjum.

Gdy wpadłem na to porównanie, pomyślałem o Sachiko. Nasza córka miała za niedługi czas rozpocząć naukę w gimnazjum i właśnie w tym momencie to sobie uświadomiłem. W jednej chwili odniosłem wrażenie, że za chwilę zemdleję, podparłem się ręką na szafce, mało nie upuściłem talerza. Cała rodzina patrzyła na mnie, a ja próbowałem przyswoić w swojej głowie szokujące fakty. Sachiko, dorastanie, chłopcy, seks.

Szybko odłożyłem talerz, po czym podparłem się drugą ręką. Wyglądałem pewnie, jakbym miał jakiś atak i może nawet tak było. Myślenie o tym, że moja córka wpadnie niedługo w ten głupi stan fascynacji płcią przeciwną wywołało u mnie napad paniki. Nie byłem w stanie dopuścić do siebie myśli, że mój największy na świecie skarb, oczko w głowie, gwiazdeczka na niebie, księżniczka na ziarnku grochu niedługo zacznie postrzegać kolegów nie tylko jako kolegów. Będzie się całować i…

Oddychaj Kouyou, oddychaj – powtarzałem sobie w myślach. – To się jeszcze nie dzieje, wciąż jest twoją małą dziewczynką, jeszcze nie wychodzi za mąż.

Wyjdzie kiedyś za mąż.

No właśnie.

− Kou, w porządku? – spytał Yuu, patrząc na mnie niepewnie.

− Chyba mi niedobrze – wymamrotałem, mają przed oczami scenę ze ślubu mojej córki. Już teraz mogłem przewidzieć, że dzień ślubu Sachiko będzie dniem, w którym zapadnę na nieodwracalną, głęboką depresję.

Tego samego dnia wieczorem podzieliłem się z Yuu moimi troskami. Leżeliśmy w łóżku, odwróceni do siebie plecami i staraliśmy się nawet siebie nie dotykać. Musiałem jednak wyrzucić to, co mi leżało na sercu. Shiro był jednocześnie jedyną osobą, której mogłem to powiedzieć, w końcu też był ojcem Sachi.

− Wiesz, pomyślałem dzisiaj o tym, że Sachiko za jakiś czas będzie się bardziej interesować… tymi sprawami.

− Tymi sprawami? Chodzi ci o seks? – mruknął Yuu. Pokiwałem głową, czego nie mógł zobaczyć, gdyż byliśmy odwróceni do siebie tyłem. Ścisnąłem w dłoniach kołdrę, zacisnąłem na moment powieki. Miałem wrażenie, że coś mi się wywraca w żołądku.

− Mhm, tak.

− Myślę, że w pewnym sensie już się tym interesuje – odparł.

− W pewnym sensie…

− Dojrzewa, obaj o tym wiemy. A takie rzeczy wiążą się z jednym, no nie?

Podniosłem się do siadu, Yuu odwrócił się w moją stronę. Czułem, że zrobiłem się blady, a całe moje ciało oblało się zimnym potem. Zdawałem sobie sprawę z tego, że na pewno uczą ją o takich rzeczach w szkole, że rozmawiała o tym z koleżankami, Kagome lub kimkolwiek innym, kto był również kobietą. Ale nie dopuszczałem do siebie tej myśli, że całe to dojrzewanie już się zaczęło.

− Tak, ale chodzi mi o… Realizację tego wszystkiego.

− Myślisz, że ma kogoś, kogo lubi?

− Nie mam pojęcia – pokręciłem głową. – Powiedziałaby nam?

Yuu westchnął głęboko. Zdaje się, że jego nagle również to zaczęło nurtować.

− Pewnie nie. Ale Kagome na pewno by powiedziała.

− Tak uważasz?

− Kagome jest dla niej prawie jak matka. Na pewno mówi jej takie rzeczy, nie ma opcji, że nie.

Pokiwałem powoli głową. Czułem, że dzisiaj w ogóle nie uda mi się zasnąć. Yuu niedługo później odleciał do krainy snów, a ja tak półsiedziałem po swojej stronie łóżka, patrząc przed siebie. Kompletnie nie mogłem uspokoić myśli, w głowie miałem jakieś koszmary na jawie. Przez moment pomyślałem nawet o tym, żeby wysłać Sachiko do seminarium, byle tylko nie miała żadnych kontaktów z mężczyznami.

Ale faktycznie, działy się już pewne rzeczy, których nie dało się powstrzymać. Coraz większe zainteresowanie modą, makijażem. Zacząłem zauważać, jak Sachiko przegląda się w lustrze. To już nie było zwykłe przeglądanie się, gdy chce mieć się pewność, że ubiór jest w porządku. Sachi zaczynała patrzeć na to jak wygląda, w ten bardziej kobiecy sposób. Chociaż była jeszcze małą dziewczynką, bez dwóch zdań i może nie całkiem świadoma tego, że już robi tego typu rzeczy, to jednak dla mnie to już była oznaka, że za niedługi czas przestanie być moją maleńką córcią. Dorastała, a ja nic nie mogłem z tym zrobić.

Następnego dnia byłem jak zombie. Wstałem jeszcze przed szóstą, zrobiłem sobie kawę, a następnie zapaliłem papierosa. Później, nieco po szóstej, wstał Yuu i znalazł mnie półprzytomnego na balkonie. Spojrzał na mnie odrobinę zlękniony tym, że siedzę w samych spodenkach i koszulce, a na zewnątrz było może dziesięć stopni. Miał minę, jakby chciał powiedzieć, że ma już dość tych nagłych załamań nerwowych i właśnie ostatecznie skończył z traktowaniem mnie jak ciepłe kluchy.

− Czy ty jesteś normalny? – spytał, stojąc w progu.

− Jestem gejem.

− No tak, wiem, ale to raczej nie jest wytłumaczeniem na to, że siedzisz tu właśnie ubrany jak na plażę, kiedy pizga totalnym złem.

Wzruszyłem jedynie ramionami, a Yuu westchnął zrezygnowany. Nawet mój facet miał dość. Powinienem to uszanować.

− Robimy śniadanie? – spytałem.

− Nie robimy. Ty idziesz do łóżka, a ja się tym zajmę. Super by było, gdybyś się chociaż zdrzemnął trochę, bo wyglądasz, jakbyś nie spał dziesięć lat.

− Mówisz?

− Kouyou – potarł skronie. – Jako że jestem twoim partnerem już te kilka lat, to mogę ci powiedzieć tyle, że wyglądasz okropnie.

− To najlepszy komplement, jaki mi mogłeś w życiu powiedzieć. Dziękuję.

− Nie ma za co, a teraz wypierdalaj z tego balkonu albo sam cię stąd wykopię.

− Dobra, spokojnie. Bez przemocy, już sobie idę.

Powlokłem się powoli do drzwi, Yuu przepuścił mnie w progu. Stanąłem na chwilę, mierząc się z nim wzrokiem. Kiwnął mi głową, że mam iść dalej, co w końcu posłusznie zrobiłem. Położyłem się do łóżka, przykryłem się kołdrą. Leżałem tak przez kilka dobrych minut, aż nagle zasnąłem na jakieś trzy godziny. Nie śniło mi się kompletnie nic i miałem wrażenie, jakby to była jedynie chwila. Spałem więcej niż powinienem był, biorąc pod uwagę fakt, że mieliśmy dzisiaj zacząć nagrywania jednej piosenki w studio. Gdy się ocknąłem, Yuu i Sachiko nie było już w domu. Rozejrzałem się półprzytomnie po pokoju, nie będąc do końca świadom tego, że nie poszedłem do pracy. Gdy tylko to do mnie dotarło, zakląłem pod nosem, po czym, zrywając się z łóżka, ubrałem się pospiesznie. Pobiegłem do przedsionka, jednocześnie dzwoniąc do Yuu. Odebrał po kilku krótkich sygnałach.

− Halo?

− No halo, kurwa! Yuu, ty kompletny głąbie!! Dlaczego mnie nie obudziłeś?! – wydarłem się w słuchawkę, zakładając na siebie botki. – Tak mogę na ciebie liczyć?!

− Weź na wstrzymanie – powiedział spokojnie. – I skończ na mnie wrzeszczeć.

− Sam weź na wstrzymanie, przecież dzisiaj nagrywamy w…

− Zamknij jadaczkę i słuchaj – warknął na mnie. Momentalnie ucichłem. – Powiedziałem, że się źle czujesz i nie jesteś w stanie przyjść, więc zostań dziś w domu. Później opowiem ci wszystko, co się działo. I możesz być pewny, że nic nie stracisz, bo Takanori ma jakąś grypę i też nie może tu wysiedzieć, więc pewnie wszyscy szybciej wrócimy do domów.

− Aha.

− Wracaj do łóżka, pa – rozłączył się.

− Pa – powiedziałem, chociaż Yuu zakończył połączenie.

Dokładnie tego mi było trzeba z rana, spiny z facetem. Stałem tak przez kilka chwil, stukając agresywnie w ekran telefonu, pisząc do Yuu sms, żeby na przyszłość mnie budził, bo jednak to nasza praca, a gdybym wykonywał inny zawód, to mogliby mnie za coś takiego zwolnić i to on byłby winien. Po chwili odpowiedział mi, że mam spierdalać. Miłość rośnie wokół nas.

− Co za kretyn – powiedziałem do siebie. Zsunąłem z siebie buty. Zaparzyłem kawę w ekspresie, po czym poszedłem z nią do salonu. W dalszym ciągu stukałem namiętnie w ekran, wyzywając się przy tym z Yuu pod nosem. Shiroyama napisał mi nagle, że mam przestać go o wszystko obwiniać i że zaraz skończy mu się w końcu do mnie cierpliwość. – Jedyna osoba, której może się skończyć tutaj cierpliwość, jestem ja – powiedziałem.

− Dzień dobry, Kouyou.

Mało nie upuściłem kawy i telefonu, na głos swojej teściowej. Kompletnie zapomniałem, że rodzice Yuu u nas byli! Shiro mama i papa siedzieli na kanapie, popijając herbatę i rozwiązując krzyżówki. Popatrzyłem na nich zmieszany. Bez wątpienia słyszeli to, jak wyzywałem ich syna oraz to, jak wcześniej ganiłem go przez telefon.

− Uhm… dzień… dobry – odparłem.

− Yuu mówił, żeby cię nie budzić dzisiaj ani nie kłopotać, bo podobno źle się czujesz – powiedział papa.

− Trochę… To nic takiego, miałem po prostu ciężką noc. I tylko… Ehm…

− Ale chyba już ci lepiej.

− Chy-chyba… chyba tak.

W skali niezręczności tę sytuację w rankingu od 1 do 10 usytuowałbym na 11. No tak, bo zawsze z Yuu staraliśmy się stawiać nasz związek w przyzwoitym świetle. Zawsze staraliśmy się dla siebie, aż tu nagle coś pękło. We mnie, w Yuu, usłyszał to ktoś, kto nie powinien i chyba właśnie przestałem być w miarę akceptowany przez swoich teściów.

To był jeden z najgorszych dni od dłuższego czasu. Tym razem wcale nie chodziło o Sachiko, o pracę, o cokolwiek innego. Gdy Yuu wrócił do domu, niemal od razu się pokłóciliśmy. I mówiąc to, mam na myśli, że nawrzeszczałem na niego, a on na mnie. Zamknęliśmy się w studio, żeby jakoś przytłumić tę awanturę i zaczęła się apokalipsa. Wytykaliśmy sobie ostatnie miesiące, powiedziałem Yuu, że w ogóle przestał się angażować w naszą relację, on powiedział mi praktycznie to samo, że przestał czuć, że go kocham. I vice versa! Sam już nie wiedziałem czy kocham Yuu, ale byłem pewny, że mam go dość. Tak po prostu. Krzyczał, że zrobiłem się oschły, że coraz trudniej mu do mnie dotrzeć, ja wrzeszczałem, że nie mogę już dłużej znieść jego momentami przytłaczającego charakteru, że zrobił się zrzędliwy. W całej tej kłótni pełnej wrzasków i uniesień, Yuu nagle zaczął płakać. To było apogeum wściekłości, miałem chęć udusić go gołymi rękoma, on pewnie miał chęć dać mi w twarz. Widząc jednak, że Yuu płacze, sam usiadłem na podłodze i zakryłem twarz dłońmi, czując, jak łzy cisną mi się do oczu.

− Jaki ty jesteś okropny – powiedział, cedząc słowa przez zaciśnięte zęby.

− A ty wcale nie jesteś lepszy – odparłem, nie starając się już walczyć z chęcią rozpłakania się.

I na tym skończyliśmy się kłócić. Wiem, że tak nie powinno być, ale żaden z nas nie umiał za bardzo przepraszać, a wina bez wątpienia leżała po obu stronach. Najpierw Yuu doprowadził się do porządku, chociaż był roztrzęsiony. Uniósł głowę wysoko, poprawił ubranie i wyszedł ze studia. Usłyszałem jeszcze, jak jego ojciec pytał czy wszystko w porządku. Sam nie mogłem się za bardzo pozbierać. Świadomość, że w domu przebywali też rodzice Yuu wcale mi nie pomagała. Wprost przeciwnie, miałem ochotę się gdzieś zamknąć, dopóki nie wyjadą. Wiedziałem też, że właśnie w tej chwili w ich oczach ja i Yuu jako para zostaliśmy zupełnie skreśleni. Poza tym, miałem cichą nadzieję, że Sachiko postanowiła zignorować nasz wyskok. Nie pierwszy raz się kłóciliśmy, wiedziała, że potrafimy na siebie krzyczeć, jednak tym razem to było coś innego. Cały dom był jakby pod napięciem. Jedno słowo, a wybuch był gwarantowany.

Później Yuu zawiózł małą na aikido. Dopiero wtedy wyszedłem ze studio. Cały mój dzień był zrujnowany i chyba bardziej się nie dało go zepsuć, ale jednak. Na twarzy miałem ślady łez, byłem cały spuchnięty, moje oczy przypominały przekrwione ślepia królika. Rodzice Yuu jakby czekali, aż wyjdę, bo niemal od razu wyskoczyli na mnie z salonu. Spojrzałem na nich zmęczony, a oni sami chyba nie do końca wiedzieli, jak zareagować.

− Kou, w porządku? – spytała w końcu mama Yuu.

Nie wiedzieć czemu, ale znowu się rozpłakałem. Zacisnąłem usta w wąską linię, odwróciłem od nich twarz, po czym pokręciłem głową.

− Możemy z tobą porozmawiać?

− Nie wydaje mi się to być dobrym pomysłem – odparłem. Wszedłem do kuchni, by wziąć wodę. Napiłem się od razu z butelki, mało nie rozlewając cieczy, gdyż ręka potwornie mi się trzęsła, jakbym miał Parkinsona. Czułem w ustach słony smak łez, bolał mnie brzuch i głowa. Pierwszy raz od dawna zapragnąłem naprawdę przytulić się do Yuu, żeby mnie pocieszył. Zabawne, że to przez niego właśnie byłem w takim stanie.

Następnego dnia wszystko wróciło do normy. Zupełnie, jakby ktoś wcisnął reset, gdy się obudziliśmy. Zachowywaliśmy się z Yuu, jakby wczorajszy dzień w ogóle nie istniał. Shiro papa i Shiro mama podczas śniadania patrzyli na nas zszokowani, z kolei na Sachiko nie robiło to już nawet najmniejszego wrażenia.

Spożywając tak śniadanie, doszedłem do wniosku, że jedzenie smakuje lepiej po siarczystej kłótni. Tak po prostu. Nic nie było zaprawione smakiem domowego jadu, przelewającego się przez nasze życie podczas tych monotonnych, jednolitych dni. Wszystko było lepsze.

*

Nareszcie nadszedł upragniony przez wszystkich dzień pierwszego koncertu Halloweenowego. Z racji takiej, że Sachiko bardzo nalegała, to zabraliśmy ją ze sobą. Dawno nie była z nami na backstagu, dlatego jej radość była nie do opisania. Oczywiście, mała była nauczona, co może, czego nie, wiedziała, że byliśmy w pracy i nie mogła przeszkadzać. My sprawdzaliśmy sprzęt, a ona siedziała pod sceną, patrząc na nas i podziwiając, jak jej ojcowie zajmują się ważnymi sprawami związanymi z muzyką. Prawdziwą frajdę miała jednak, gdy robiono nam makijaż.

− Wujek Taka! – pisnęła mała, biegnąc do Rukiego, który miał właśnie świeżo przykryte blond włosy ciemnobrązowym sprayem. Brakowało jeszcze, żeby ktoś mu brwi dorysował i mógł wychodzić na scenę, podbijając przy tym nastoletnie serca. Żałowałem czasem, że fanki nie rzucały nam swoich staników na scenę. Przypuszczalnie Takanori zostałby wzięty w ogień biustonoszy. Umarłby w lawinie staników.

− Cześć, maleńka – powiedział. – Aleś wyrosła!

− Niedługo będzie wyższa od ciebie – zażartował Yuu.

− Phi, jasne – fuknął.

− Ty nawet nie wiesz, jak ona szybko rośnie – powiedziałem jeszcze, zanim Kaoru pociągnął mnie na krzesełko, żeby móc zacząć mnie przygotowywać. W tym czasie Sachiko rozmawiała z resztą zespołu. Chłopaki dawno jej nie widzieli, chcieli się nacieszyć swoim skarbem. Poważnie, Sachiko dla nich była jak córka. Każdy mógłby dla niej stanąć do góry nogami, gdyby tylko sobie tego zażyczyła. Na szczęście, nie przychodziły jej do głowy takie pomysły, by kazać komuś stanąć na głowie, jednakże, byłem pewny, że gdyby tylko poprosiła i zrobiła te swoje maślane oczęta, to pół staffu, łącznie z całym zespołem, stałaby na głowie.

− Wujek, ale masz ekstra paznokcie – powiedziała do Rukiego, który chwalił jej się swoimi pazurami. – Też chcę takie!

− Zapomnij – powiedział Yuu, który przy nich siedział. Ja jedynie przyglądałem się wszystkiemu w lustrze. Kaoru skakał już wokół mnie, przygotowując mi fryzurę.

− Weź nie broń dziecku paznokci robić – odparł Ruki.

− Stary, nie pomagasz – rzuciłem.

− Ty się tam czesz!

− Nie wydaje mi się, by robienie manicure w takim wieku, do szkoły, było dobrym pomysłem – wyjaśnił spokojnie Yuu.

− Daj spokój, Aoi.

− No właśnie – odparła Sachi. – Mogę pomalować paznokcie? Proszę!

− Nie – uciąłem.

− Ale tato!

− Ale tato no! – poparł małą Ruki.

− Wujek? – mała szukała pomocy u Yuu.

Shiro popatrzył zmieszany na małą, następnie na mnie i na resztę osób, które przysłuchiwały się całemu zdarzeniu. Zdaje się, że Yuu nie nauczył się jeszcze być konsekwentnym wobec naszego dziecka i czułem, że nigdy taki nie będzie.

− No dobra – zmiękł w końca. – Ale! Pod warunkiem, że jeszcze dzisiaj to zmyjesz.

− Ale…!

− Albo nie będzie malowania paznokci w ogóle.

Westchnąłem w duchu i pokręciłem głową, co skończyło się tym, że Kaoru złapał mnie mocno po bokach głowy, jakby chciał przytrzymać mnie w jednym miejscu, bo mu przeszkadzałem. No super.

Ruki pomalował małej paznokcie czarnym lakierem Yuu. Reita i Kai patrzyli na to zaciekawieni, cóż, ominęła ich najlepsza część, jaką była przekonywanie nas do tego. Wokalista malował zadowolony paznokcie naszej córce i zdaje się, że to on miał z tego wszystkiego największą frajdę. Co jak co, ale nasza pociecha już w tym wieku miała przyjaciela geja, którym był Matsumoto. Ogólnie, Takanori uwielbiał dzieci, a z racji, że nie miał swoich, to traktował Sachiko z wielkim oddaniem. Poważnie! Dostawała od niego prezenty bez okazji, był dla niej zawsze przemiły, z miłą chęcią ją czesał i plotkował z nią. Miałem czasem wrażenie, że ta dwójka była jak prawdziwi przyjaciele, którzy potrafią nie widzieć się całe wieki, ale nawet po długim czasie rozłąki, ich więź w ogóle nie ulega zmianie. Kiedyś Matsumoto zabrał naszą małą do siebie. Zobligował się do tego, że zaopiekuje się Sachiko, gdy my musieliśmy z Yuu pilnie wyjechać do jego rodziców. Takanori był pierwszym, który zgłosił się do tego, że zajmie się Sachi i chociaż z początku byliśmy do tego naprawdę sceptycznie nastawieni, to wokalista błagał nas, byśmy mu zaufali. Ostatecznie zgodziliśmy się i od tamtej pory Sachiko i Takanori to była przyjaźń nie z tego świata. Osobiście czekałem już tylko na to, aż mała wróci kiedyś od wujka Taki z jakimś odwróconym krzyżem wytatuowanym na czole.

Sachi ostatecznie skończyła z precyzyjnie pomalowanymi na czarno paznokciami. Ruki był taki zadowolony z siebie, że biegał do wszystkich z małą, pokazując każdemu swoje dzieło; hej, hej, ja to zrobiłem! Popatrz, jakie super!!

My z Yuu jedynie popatrzyliśmy na siebie porozumiewawczo. Byliśmy pewni, że na paznokciach się nie skończy. I mieliśmy rację! Gdy tylko Kaoru skończył malować mnie, a później Rukiego, to mała się do niego przyczepiła. Wypytywała o każdy pędzel, przybory i w ogóle o rzeczy, o których ja nie miałem pojęcia, jak się nazywają i do czego konkretnie służą, a nigdy nie miałem chęci, by samemu spytać się Kaoru co jest od czego. No bo po co? Natomiast Sachiko była tym wszystkim oczarowana, a sam Kaoru zachwycił się tym, że kogoś interesuje to, czym się zajmuje. Zaproponował Sachiko makijaż, na co mała się od razu zgodziła.

− Nie? – podniosłem się zły z kanapy. – Absolutnie nie.

− Ale tato! – jęknęła Sachiko, która już zadowolona usadowiła się na krzesełku. Kaoru trzymał w ręku bazę pod makijaż i chciał koniecznie zacząć malować Sachi, jednak zatrzymał się na dźwięk mojego głosu.

− Żadne ale – odparłem. – Zaraz jedziesz do domu i jutro nie chcę widzieć, że masz pomalowane paznokcie.

− Tatuś, weź.

− Sachiko – rzuciłem twardym tonem. Naprawdę zaczynałem tracić cierpliwość. – Nie denerwuj mnie nawet. Jutro idziesz do szkoły i nie chcę nawet widzieć, że masz pomalowane paznokcie. Rozumiemy się?

− Nie – odburknęła pod nosem. Mimo wszystko, zeskoczyła z krzesełka Kaoru, który przez chwilę był kompletnie zmieszany. W końcu odłożyć bazę i zaczął pakować swoje rzeczy, jakby całego zajścia nie było. Sachiko usiadła w fotelu przy drzwiach, nawet na mnie nie patrząc. Wiedziałem, że zepsułem jej zabawę, ale nie było czasu na takie rzeczy. My za niedługi czas wychodziliśmy na scenę, menadżer miał ją zaraz odwieźć do domu, w którym czekali na nią rodzice Yuu. Na całe szczęście, że zostali dłużej i mogli się nią zająć, podczas gdy my musieliśmy dawać koncerty.

I szczerze, to w takich momentach przypominałem sobie, jak ciężkie było pracowanie i jednoczesne wychowywanie dziecka. Nie mogłem dawać z siebie stu procent jako ojciec ani stu procent jako muzyk. Byłem zwyczajnie rozdarty pomiędzy byciem odpowiedzialnym rodzicem, który zawsze jest dla swojego dziecka, a muzykiem, którego praca często wymagała całkowitego poświęcenia. Tak jak teraz. Byłem chyba zbyt ostry za Sachiko, Yuu kucnął przy niej, wziął ją za ręce. Sachi nawet nie podniosła na niego głowy i w tym momencie już wiedziałem, co się wydarzyło i w jednej chwili ogarnęły mnie potężne wyrzuty sumienia. Nie chciałem już jednak rozgrzebywać tego problemu. Poprosiłem menadżera czy mógłby już odwieźć do nas Sachiko, zgodził się. Mała pożegnała się z nami, a przynajmniej z resztą zespołu oraz całym staffem, bo mnie omijała szerokim łukiem. Bosko!

Wróciliśmy do domu naprawdę późno, była pierwsza, a może nawet druga w nocy. Niemal od razu poszliśmy się umyć, bo byliśmy okropnie spoceni. Byłem zmęczony jak nie wiem co, ledwo umyłem włosy, pozbywając się całego tego paskudnego lakieru, który trzymał się moich włosów jak jakiś rozbitek deski unoszącej się na wodzie. Kląłem pod nosem, Yuu już nawet nie kazał mi się zamknąć, jak kiedyś, ale to nawet lepiej, bo przynajmniej nie zaczynaliśmy się kłócić. A szczerze, to nie miałem nawet siły na kłótnie. Umyliśmy się, położyliśmy się spać i zasnęliśmy jak małe bobasy.

Obudził mnie jakiś rumor na korytarzu. Leżałem w ulubionej pozycji na brzuchu, obejmując przy tym ramionami poduszkę. Uchyliłem zaspane powieki, nie mając kompletnie pojęcia, jaki mamy dzień, miesiąc albo rok. Na dworze było jeszcze ciemno, dlatego zdziwiłem się, że Yuu już był na nogach. Sięgnąłem po telefon z szafki nocnej, była siódma trzydzieści. Zaskoczyło mnie to, mogliśmy przecież spać jeszcze przez półtorej godziny, zanim musieliśmy się zbierać na kolejny koncert.

− Co tam się dzieje? – usłyszałem obok siebie.

− Huh? – odwróciłem głowę w stronę Yuu. Leżał tyłem do mnie, chyba też dopiero się obudził.

− Skąd mam wiedzieć? – ziewnąłem.

Zapadła między nami chwila ciszy. Yuu w jednym momencie zerwał się do siadu, ja poderwałem się na nogi, gdy dotarło do nas, że Sachiko idzie przecież do szkoły. Wypadliśmy z sypialni na korytarz, a następnie do kuchni, gdzie rodzice Shiro urzędowali wraz z małą. Spojrzeli na nas, jakby nie do końca wiedzieli, co mają powiedzieć.

− Zaspaliśmy, przepraszam – powiedział Yuu.

− Ale daliśmy sobie radę – odparła Shiro mama.

Popatrzyłem na Sachiko, która siedziała przy stole, jedząc kanapkę z żółtym serem. Popijała przy tym ciepłą herbatę oraz sok pomarańczowy.

− W porządku? – spytałem. Mała jedynie wzruszyła ramionami. Zauważyłem, że miała zmyte paznokcie i jakoś tak ogarnęła mnie ulga, że przynajmniej w tej kwestii się posłuchała.

− Masz na drugie śniadanie? – zapytał Yuu, siadając przy stole obok małej. Tylko ja stałem jak ten słup soli i za bardzo nie mogłem się ruszyć. Nie po tym wczorajszym nieprzyjemnym wydarzeniu między mną a córką.

− Zrobiliśmy – odparł Shiro papa. Spojrzałem na swojego teścia z zaskoczeniem. Postawił śniadaniówkę małej na stole, a ona uśmiechnęła się do niego. Była taka… sztucznie miła. Już wiedziałem, że chciała mi teraz zrobić na złość, nie odzywając się do mnie.

− Naprawdę? Rany, dziękujemy – westchnął mój mąż.

W trakcie szybkiej debaty uzgodniliśmy z Yuu, że odwiozę Sachiko do szkoły. Córka nie chciała za bardzo ze mną nigdzie się wybierać i protestowała, że to Shiro ma ją odwieźć. Yuu jednak wycwanił się, że on jest zmęczony, bolą go plecy i do wieczora musi wydobrzeć. Sachiko była niepocieszona, a minę miała tak naburmuszoną, jakby ktoś robił jej wielką krzywdę. Pozwoliłem małej jednak siedzieć z przodu, co nieco poprawiło jej humor. Zadowolona zapięła pas, a ja ruszyłem. Próbowałem zagadywać ją o noc, czy dobrze spała i czy na pewno odrobiła lekcje. Typowo ojcowskie pytania, no nie?

− Ogólnie, to dzisiaj ciocia Kagome odbierze cię ze szkoły – powiedziałem, bardziej skupiając się na tym, by nikogo nie potrącić. – Cieszysz się? Przyjdzie pewnie z małym Soutą.

− Super – odparła.

− No nie? Ona to z nim ma 3 światy, naprawdę. Nawet ty się tak nie zachowywałaś, gdy byłaś w jego wieku.

− No dzięki – fuknęła. Byłem więcej niż pewny, że przewróciła oczami.

− Ale byłaś za to przesłodka. W sumie, to wciąż jesteś.

− Tato – jęknęła – Nie mam już czterech lat.

− Niestety wiem – westchnąłem. – Jesteś prawie dorosłą kobietą!

Zerknąłem na Sachiko. Patrzyła na mnie jakoś tak dziwnie. Jak nie ona. I przez moment myślałem, że nie wiozę do szkoły swojej córki, tylko jakieś zupełnie inne dziecko. Miała minę, jakby była o krok od rozpłakania się.

− W porządku? – spytałem.

− Coś mi wpadło do oka – wymamrotała.

Stanąłem na światłach i popatrzyłem na swoje dziecko. Miała zwieszone ramiona, głowę spuszczoną w dół. Sam do końca nie byłem pewny, co powinienem zrobić w tej chwili, dlatego po prostu położyłem jej dłoń na kolanie, chcąc jakoś dodać jej otuchy, jednak to nie pomogło. Zaczęła zwyczajnie płakać, co zbiło mnie z tropu. Nie miałem zielonego pojęcia, dlaczego tak nagle zaczęła płakać, co się stało. Znowu powiedziałem coś nie tak? Przecież tak bardzo się starałem, żeby było dobrze.

− Sachiko? Kochanie?

− Tato, zaraz będzie zielone – odparła. Faktycznie, światło zmieniło się na zielone, więc ruszyłem. Odwiozłem małą do szkoły, pilnując przy tym, by nie wyszła zapłakana z samochodu. Siedzieliśmy tak chwilę na parkingu obok szkoły, aż w końcu stwierdziła, że już może wyjść. Życzyłem jej powodzenia i powiedziałem, że ją kocham, jednak w ogóle mi nie odpowiedziała. Odprowadziłem ją wzrokiem do wejścia budynku, aż zdecydowałem się wrócić do domu.

Powiedziałem później Yuu, że Sachiko się popłakała w samochodzie i w ogóle nie wiedziałem dlaczego. Yuu spojrzał na mnie uważnie, jakby próbował wyczytać ze mnie czy aby na pewno nie powiedziałem niczego, co doprowadziło ją do łez.

− Może ma okres – podsunął – albo pomyślała o czymś smutnym.

− Nie wiem – westchnąłem. Szykowaliśmy się w łazience do wyjścia. Yuu się golił, ja kremowałem twarz, by zniosła następną dawkę ciężkiego makijażu. – O czym smutnym mogłaby pomyśleć?

− O tym, jak na nią wczoraj nakrzyczałeś.

− No bo makijaż w tym wieku? Proszę cię.

− Ty też się przecież malowałeś.

− Jak miałem… siedemnaście? Tak, siedemnaście lat, mniej więcej wtedy zacząłem.

− Też na ciebie rodzicie krzyczeli?

− Nie, mówili, że jestem pedałem.

− I mieli rację.

− Dobra, ale jaki to ma związek z tym wszystkim?

− Nie wiem – wzruszył ramionami. – Może bierze z nas przykład? W końcu jesteśmy najbliżej niej i widzi cały ten ekscentryczny makijaż, podoba jej się to i proszę bardzo. Albo po prostu jej koleżanki interesują się tego typu sprawami, ona od nas nie ma zbyt wielkiego wzoru, jeśli chodzi o wykonywanie makijażu, dlatego stało się tak jak wczoraj.

− Wydaje mi się, że powinieneś być psychologiem dziecięcym – odparłem, wklepując do końca krem. Yuu pochylił się nad umywalką, spłukując resztki pianki z twarzy. Wytarł twarz ręcznikiem, podałem mu krem, by również mógł nieco nawilżyć zmęczoną buzię. Uprzejmie skorzystał.

− Nie no, po prostu rzucam najprostsze rzeczy. Musisz przyznać, że wychowywanie córki to nie jest prosta sprawa.

− Mhm… W pewnych kwestiach nie może na nas liczyć.

− A szkoda.

− Wiesz co, Yuu, przygotowywaliśmy się na to wszystko, odkąd Sachiko była mała, ale mam wrażenie, że to nas przerasta i tak – oparłem się o umywalkę. – Bardzo chciałbym umieć do niej dotrzeć, a wkracza teraz w taki dziwny wiek.

− Może nie starajmy się do niej dotrzeć?

− Dlaczego tak mówisz?

Yuu zakręcił krem i odłożył go na szafkę. Wklepał go lekko, może nieco niedokładnie, po czym popatrzył na mnie.

− Osobiście nienawidziłem, kiedy rodzice na mnie naciskali w pewnych kwestiach, gdy byłem gówniarzem. I to wcale nie pomagało w utrzymaniu naszej relacji w jakimś porządnym kształcie.

− Chyba miałem podobnie – odparłem. – Ale my a Sachiko to dwa zupełnie inne światy.

− To nie wiem – podniósł ręce w geście bezradności. – Pozwólmy jej na razie na to wszystko. Dopóki policja nie interweniuje, to jest dobrze.

Roześmiałem się, a Yuu mi zawtórował. To prawda. Dopóki policja nie była w to wplątana, mogliśmy znosić wybryki naszej córki.

Jednakże, chyba nasza interwencja w tym wszystkim i tak była niezbędna.

---

Cześć Żuczki! Wrzucam dla was po dłuższym czasie rozdział drugiej serii I will be. Taki zapychacz, ale mam nadzieję, że wam się podobało. Obiecuję, że historia nabierze odrobiny tempa!!

To tyle na dziś ode mnie. Trzymajcie się cieplutko i-

Do następnego rozdziałuu~!